David Newman (jazzmuzikant)
David 'Fathead' Newman (Corsicana, 24 februari 1933 - Kingston, 20 januari 2009)[1][2][3][4] was een Amerikaanse jazz- en blues-tenorsaxofonist.
| David Newman | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Bijnaam | Fathead | |||
| Geboren | Corsicana, 24 februari 1933 | |||
| Geboorteplaats | Corsicana
| |||
| Overleden | Kingston, 20 januari 2009 | |||
| Overlijdensplaats | Kingston
| |||
| Land |  Verenigde Staten
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz, blues | |||
| Beroep | muzikant | |||
| Instrument(en) | saxofoon | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) Last.fm-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Carrière
bewerkenAanvankelijk speelde Newman na de highschool in Dallas, daarna in de band van altsaxofonist Buster Smith (als eerder bij Charlie Parker) en vervoegde zich daarna bij Red Connors. Sinds 1952 speelde hij in r&b-bands, zoals bij T-Bone Walker en Lowell Fulson. Vanaf 1954 was hij een decennium lang in dienst bij Fulsons voormalige pianist Ray Charles. Daar begon hij als baritonsaxofonist, later was hij als tenorsaxofonist een van de meest ingezette solisten in diens band. Sinds de jaren 1950 was Newman verder ook vaker werkzaam als studiomuzikant, in het bijzonder voor Atlantic Records, als een harde, drijvende tenorsaxofoon werd verlangd. Hij speelde voor Aretha Franklin, B. B. King, de Average White Band, Eric Clapton, Natalie Cole, Aaron Neville en Dr. John, maar ook tijdens de jaren 1960 voor King Curtis en tijdens de jaren 1970 voor Herbie Mann
Newman leidde steeds weer eigen bands en bood sinds 1959 platen aan onder zijn eigen naam, deels met saxofoon-collega Hank Crawford. Hij werd echter ook uitgenodigd voor plaatopnamen door Stanley Turrentine, Red Garland, Jimmy McGriff, Blue Mitchell (1970), Roy Ayers (1971) en Junior Mance (1983). Voor zijn werk met Dr. John en Art Blakey werd hij in 1990 genomineerd voor een Grammy Award. In 2003 trad hij op tijdens de Berliner Jazztage.
Overlijden
bewerkenDavid Newman overleed op 20 januari 2009 op 75-jarige leeftijd aan de gevolgen van alvleesklierkanker
Discografie
bewerken- 1952-1989: House of David (Rhino)
- 1981: Lone Star Legend
- 1982: Still Hard Times (Muse, met Hank Crawford, Larry Willis, Walter Booker, Jimmy Cobb)
- 1987: Heads Up
- 1989: Fire! Live at the Village Vanguard
- 1990: Bluesiana Triangle
- 1990: Blue Greens and Beans
- 1990: Blue Head
- 1993: Bigger And Better
- 1994: Mr. Gentle, Mr. Cool (Kokopelli, met Jim Pugh, Ron Carter, Lewis Nash)
- 1996: Under a Woodstock Moon
- 1998: It's Mr. Fathead
- 1999: Chillin'
- 2000: Captain Buckles
- 2001: Davey Blue
- 2003: The Gift
- 2004: Song for the New Man (met John Hicks, Curtis Fuller, John Menegon, Jimmy Cobb)
- 2005: I Remember Brother Ray
- 2006: Cityscape
- ↑ (en) David "Fathead" Newman. Discogs. Geraadpleegd op 10-02-2022.
- ↑ (en) All About Jazz, David "Fathead" Newman music @ All About Jazz. All About Jazz Musicians. Gearchiveerd op 10 februari 2022. Geraadpleegd op 10-02-2022.
- ↑ (en) David "Fathead" Newman age, hometown, biography. Last.fm. Gearchiveerd op 21 juni 2023. Geraadpleegd op 10-02-2022.
- ↑ (en) Obituary: David 'Fathead' Newman. the Guardian (26 januari 2009). Geraadpleegd op 10-02-2022.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel David Newman (Jazzmusiker) op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.