Armand

Als kind begon Armand reeds met liedjes zingen en leerde hij blokfluit, harmonica en gitaar spelen, tijdens het herstel van meerdere verzwakkende aandoeningen (meerdere longontstekingen, astma, pleuritis en eczeem). Zelf verklaarde hij later dat zijn "lichamelijke pech" hem geestelijk sterker had gemaakt. Zijn eerste optreden was op achtjarige leeftijd in België. Hij doorliep de ulo en studeerde een jaar bouwkunde aan de UTS te Eindhoven, waar zijn vader een leidinggevende functie bekleedde bij het Philips-concern.

Armands grote voorbeelden waren Bob Dylan, Pete Seeger en Woody Guthrie. Armand, ex-lid van de Shannon Boys en Les Gilets, bracht zijn eerste solo-single En nou ik uit in 1965. Dat werd een flop, maar hij gaf niet op en vervolgens verscheen de single Een van hen ben ik. Hiermee bereikte hij aanvankelijk slechts de tipparade, totdat drie maanden later Radio Veronica de B-kant op de radio liet horen, getiteld Ben ik te min?. In het voorjaar van 1967 stond hij daarmee 14 weken in de Top 40.^[1] In maart 1967 verscheen hij voor het eerst op de televisie, in het programma Moef Ga Ga. In datzelfde jaar kwam Blommenkinders in de Nederlandse Top 40 met een negentiende plaats als hoogste positie. In een dagbladinterview in september 1967 kondigde hij aan niet langer het imago wilde nastreven van dwarse protestzanger die tekeer gaat tegen de samenleving, maar meer dat van een zachtaardiger "bloemenkind".^[2]

Hierna weigerde platenlabel Philips Lijpe Harrie uit te brengen waarna Armand besluit het liedje Laat maar te schrijven voor de debuutsingle van Lenny Kuhr. Tien jaar later brengt hij Lijpe Harrie alsnog uit.

Omdat Armand een groot voorstander was van legalisering van softdrugs en Philips weigerde teksten daarover uit te brengen, stapte hij in 1970 over naar Telstar van Johnny Hoes. Op het platenlabel Killroy verschenen van 1971 tot 1981 zes albums. De albums van Armand staan bekend om de maatschappijkritische teksten, veelal geïnspireerd op de hippie-ideologie. Na de jaren 1960 bleef hij actief als zanger, ook al taande zijn populariteit en kreeg hij het stigma van de "overgebleven" hippie met zijn kruistocht voor cannabis-legalisering als stokpaardje.

In 1981, toen de Nederlandstalige pop sinds het verzamelalbum Uitholling overdwars een sterke opleving doormaakte, bracht Armand nog het album Nachtbraken uit, maar in de jaren daarna leek Armand steeds meer verdwenen in de betrekkelijke anonimiteit van het alternatieve circuit en bleef onlosmakelijk het imago van "de protestzanger uit de sixties" aan hem kleven.^[3]

In 1990 brak Armand met de grote platenmaatschappijen. In 1994 verscheen het album One of eur kind, dat alleen te koop was bij zijn optredens. In 1996 vierde hij zijn 50ste verjaardag met de dubbel-cd Armand 50 jaar. In april dat jaar volgde het album A Tribute To Armand/50 Years And Still In The Highlife met Brabantse artiesten die nummers van Armand spelen.

In 1993 schrijft Armand een artikel over de geschiedenis van het Nederlandse cannabisbeleid vanuit zijn persoonlijke ervaring. Ook in de jaren daarna blijft Armand bij dit glossy tijdschrift over cannabis betrokken. ^[4]

Op 14 december 2011 nam Armand als eerste Nederlandse hippieartiest deel aan het televisieprogramma Ali B op volle toeren. Hij vertolkte in deze aflevering zijn eigen versie van Straattaal, een nummer van rapster Nina, die op haar beurt samen met Ali B een rapversie maakte van Armands hit Ben ik te min?.

Op 12 juni 2015 verscheen in samenwerking met The Kik het album Armand & The Kik, dat op 20 juni 2015 binnenkwam op nummer 16 in de Album Top 100. Op het album dat zowel verkrijgbaar is op cd als vinyl, staan minder bekende liedjes van Armand aangevuld met enkele nieuwe liedjes, muzikaal begeleid door The Kik. Er volgde een mini-tour met The Kik langs verschillende poppodia in Nederland. Na zijn dood steeg zijn hit Ben ik te min? in de Top 2000 van 2015 1189 plaatsen naar de 90e plek en het was daarmee de op een na grootste stijger.^[5] Tevens kwam Blommenkinders opnieuw in de lijst.

Op 15 november 2016 verscheen de biografie van Armand. De titel van de biografie is Armand: En nou ik en is geschreven door Marcel Groenewegen, bassist van The Kik. Marcel Groenewegen heeft Armand tot kort voor zijn overlijden geïnterviewd.^[6]

Armand was driemaal gehuwd en had uit zijn tweede huwelijk twee zoons.^[7][8]

Na geruime tijd ziek te zijn geweest overleed Armand op 19 november 2015 in een ziekenhuis in Eindhoven op 69-jarige leeftijd^[9] aan een longontsteking. Er werd een afscheidsdienst gehouden met de naam Armands Laatste Show voor familie, vrienden en fans in de Effenaar.^[10] Armands Laatste Show werd gepresenteerd door Dave von Raven, zanger van The Kik. Naast sprekers was er ook veel ruimte voor muziek. Grote en minder grote hits werden gezongen door onder andere Lucky Fonz III en The Kik. Na de bijeenkomst is Armand in besloten kring gecremeerd.

• Marcel Groenewegen, Armand: En nou ik, uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, 2016, ISBN 978 90 388 0143 8

• Officiële website
• Biografie van Armand in de Muziekencyclopedie
• Armand op Popinstituut.nl (gearchiveerd)