Nitki Ariadny

Ciepła noc rozświetlona księżycowym blaskiem jest idealną scenerią do obdarowywania się pocałunkami. Okraszone światłem gwiazd, otulone mrokiem smakują wybornie. Nie mogło zatem zabraknąć pocałunków w moich miłosnych kartkach. Dziś przynoszę Wam ostatnią walentynkową kartkę, ale na pewno nie mniej kipiącą uczuciem od wcześniejszych;)

Otrzymałam ponownie:) Tym razem od Bożenki z bloga Tu mieszka miłość - pięknie dziękuję!!! Jestem zaszczycona otrzymując to wyróżnienie po raz drugi, o pierwszym możecie przeczytać TUTAJ.

Powinnam w tym miejscu odpowiedzieć na pytania, pozwólcie jednak, że odpowiem na jeno z nich, gdyż odpowiedzi na pozostałe z nich nic a nic nie straciły na aktualności od poprzedniego, październikowego wpisu:) Dlatego jeśli chcecie wiedzieć, czym moja praca różni się od innych, dlaczego zaczęłam pisać bloga i w jaki sposób tworzę, odsyłam Was TUTAJ . Zatrzymam się natomiast na chwilę przy pierwszym pytaniu, bo ono troszkę się zdezaktualizowało:)

Nad czym obecnie pracuję?
Nie wiem, czy wiecie, ale jest parę rzeczy, za które dam się pokroić;) Z całą pewnością zaliczają się do nich filiżanki:) Im bardziej filigranowe, delikatne, tym moja miłość jest większa;) Haftuję zatem teraz serię takich cudeniek, które bardzo długo czekały na swoją kolej, ciągle były spychane na koniec kolejki (no, przesadziłam z tym końcem... moja kolejka haftów raczej nie ma końca....;)), aż wreszcie powiedziałam: teraz albo nigdy! No i się szyją;) Ponadto czekam na przesyłkę z materiałami niezbędnymi do rozpoczęcia pracy nad pomidorkami z mojej listy życzeń, a przede wszystkim do dziewczyny na kładce -  już mnie świerzbią palce;) A tu powoli Wielkanoc dopomina się o odrobinę uwagi... Wszak trzeba zrobić kartki świąteczne...
Jak widzicie, nie próżnuję;)

Teraz gorszy moment zabawy... Moje zdjęcie... Hmmm.... Jak napiszę, że jestem niefotogeniczna, to zaraz na mnie hukniecie, że wszyscy tak uważają:) Ale w moim przypadku to najprawdziwsza prawda! W dodatku nie mam aktualnego zdjęcia, musi Wam wystarczyć takie cuś...



Czas na nominacje. Nie będę się powtarzać, dobrze wiecie, że sprawa nie jest prosta;) Postanowiłam skierować wyróżnienie do osób, które są ze mną niemal od początku mojej przygody z blogiem i nieustannie zachwycają mnie swoimi pracami. Są to:

Promyk - za pomysłowość, odnajdywanie się zarówno w dużych, jak i zupełnie małych formach hafciarskich, za breloczki, plastikową kanwę, podkładki, przepiśniki... Ach!

Lejdi. ana - za klimatyczne i oryginalne prace z duszą, za jedyne w swoim rodzaju serduszka i bajeczne haftowane kobiety

 Ania Wojcieszek - za wszechstronność, za umiejętność władania igłą, szydełkiem, drutami, pędzlem, no po prostu wszystkim:)

Na koniec jeszcze jedna sprawa - DZIĘKUJĘ!!! Wiecie za co:) Wasze komentarze pod ostatnim wpisem uskrzydliły mnie maksymalnie! Jesteście wspaniali!

Pozdrawiam serdecznie!

Wręcz przesycone miłością, bo nie może być inaczej, kiedy rzecz dotyczy dwóch jakże romantycznych zakątków świata! Zapraszam Was dziś w romantyczną wyprawę do Paryża i Wenecji! Odwiedzimy miejskie zaułki i wąskie weneckie uliczki, popłyniemy gondolą i nakarmimy gołębie na Placu Świętego Marka, zadumamy się nad Sekwaną, przegryzając croissanta i zachłyśniemy się panoramą Paryża, a wszystko to w powietrzu słodko pachnącym miłością!



                                 
                "Z ciężkim sercem pójdę brzegiem Sekwany -
                kupię w kramikach sztychy i sennik miłosny,
                lecz znaczenia snów moich,
                 wczoraj pożegnanych, nie znajdę w nim.
                 We mgle usłyszę krzyk wiosny."
                                   M. Pawlikowska - Jasnorzewska

Ile to się człowiek musi nabiegać, czasem tracąc oddech i siły, ile naszukać w najróżniejszych zakamarkach, tych bliskich i zupełnie odległych. Kiedy myśli, że już znalazł i z błogim uczuciem spokoju przysiada na chwilę, ta wymyka mu się niepostrzeżenie. Znów rusza w pogoń z mocnym postanowieniem, że tym razem już nie spuści jej z oka, będzie doglądał, rozpieszczał, dbał i nie pozwoli się wymknąć ani na krok. Bo choć trudny pogoni dają się we znaki, to bez niej trudno żyć, no bo jak radzić sobie bez miłości, prawda?

Dzisiaj będzie miłośnie:) Poduszkowo, czerwono i serduszkowo:)



Wykorzystałam proste hafty w niemal jednotonowej kolorystyce, której podporządkowałam całe poszewki. Nie mogło zabraknąć czerwieni serca, bieli nadziei i czerni związanej ze smutkiem rozstania...








A wszystko okraszone uroczą bawełną z nadrukiem, którą otrzymałam kiedyś od Ani:) Europejskie stolice wpasowały się tutaj idealnie:) Wszak miłość nie legitymuje się żadnym paszportem, a my jesteśmy w stanie przemierzać lądy i oceany w jej poszukiwaniu:)






Dziękuję Wam za serdeczne słowa pod adresem kobiecych kartek! Dodajecie ochoty do klejenia następnych:)

Przywędrowała do mnie ostatnio Renata Plackowska - witam w moich progach, mam nadzieję, że będziesz tu częstym gościem:)

Pozdrawiam Was serdecznie!

Inaczej być nie może - wszak okazja ku temu jak najbardziej sposobna - urodziny młodych kobietek. Zrezygnowałam tym z razem z kwiatowych wzorów i postawiałam na kobiecość - koronki, kapelusze, szale, perełki, a wszystko w kostiumie retro. Jakieś dwieście wpisów temu;) rozpisywałam się tęsknie na temat kapeluszy, pereł i szpilek (KLIK), więc wygląda na to, że nawet głęboko schowana tęsknota prędzej czy później da o sobie znać;)
Wracając do kartek - wybrane wzory w stylu art deco nadały prym całej kompozycji, która poddała im się zupełnie -  kolorystycznie, jak pod względem użytych materiałów.



Powstała zatem wersja różowa, ale w dojrzałym odcieniu, przydymiona nieco grafitem i czernią, lekko drapieżna, zmysłowa:

... i utrwalać to, co w  nich najważniejsze, nie utracić istotnych dat, każdy dzień zapełnić treścią. Do tego właśnie jest mi potrzebny książkowy kalendarz. Musiałam go tylko "ubrać" po swojemu:) Trochę na niebiesko, trochę staroświecko, trochę zwiewnie - motylowo, z perełkami, przeszyciami... Tylko jakoś koronki nie udało mi się weń wpakować... Teraz żałuję...







Bajecznie piękny papier z Magicznej Kartki posłużył mi za największą ozdobę kalendarza, nie chciałam go przytłoczyć wieloma ozdobami. Ale także myślałam o tym, że gdy czasem wrzucę kalendarz do torebki i spotka się w jej czeluściach z wieloma przedmiotami, jego elementy nie ucierpią zbytnio po tym spotkaniu. Chyba... Cóż, zobaczymy w grudniu;)))



Dziękuję Wam gorąco za komplementowanie mimozy!!! Taki liczne i piękne słowa niezwykle motywują do stawiania następnych krzyżyków:) Co zresztą zaraz zamierzam czynić;)

Pozdrawiam Was serdecznie!