ФК Аталанта

Аталанта
Целосно име	Аталанта Бергамаска Калчо С.п.А.
Прекар	Нераѕури (Црно-сини)
Основан	1907
Локација	Бергамо, Италија
Стадион	Џевис
Капацитет	24,642
Претседател	Антонио Перкаси
Тренер	Џан Пјеро Гасперини
Лига	Серија А
2023-2024	Серија А, 4-ти
Мреж. место	Официјално мрежно место
Домашни бои Гостински бои Резервни бои
Тековна сезона

Аталанта Бергамаска Калчо или само ФК Аталанта е италијански фудбалски клуб од Бергамо, Ломбардија.^[1] Моментално се натпреварува во Серија А, највисокото ниво на италијанскиот фудбал.

Клубот е основан во 1907 година^[2] и во Италија често се нарекува Regina delle provinciali (кралица на провинциските клубови) бидејќи се најуспешен клуб од не-метрополитански град. Аталанта, исто така, е екипата која одиграла најмногу сезони во највисокото ниво на италијанскиот фудбал меѓу клубовите кои никогаш не го освоиле скудетото, а покрај тоа имаат најмногу титули во втората лига на земјата (6 титули, изедначени со Џенова) и се екипата со најмногу промоции во првата лига (вкупно 13).^[2][3]

Најголемиот успех на клубот е освојувањето на Купот на Италија во сезоната 1962-1963, додека во Серија А првенството како најдобар резултат Аталанта го има освоено третото место на крајот од сезоната, пласман остварен трипати по ред во изданијата 2018-2019, 2019-2020 и 2020-2021. Во европските натпреварувања најголемите успеси на Аталанта се полуфиналето во Купот на победниците на куповите во сезоната 1987-1988, додека се натпреварувале во Серија Б, и четвртфиналето во Купот на УЕФА (1990-1991) и во Лигата на шампионите (2019-2020).

Својте домашни натпревари ги игра на стадионот Џевис. Основни бои на клубот се црната и сината.

Аталанта Бергамаска Калчо ги влече своите корени од расцепот на "Џоване Оробија", клуб формиран во 1901 година.^[4] Првиот фудбалски клуб во Бергамо бил "ФК Бергамо", основан од страна на швајцарски имигранти во 1903 година, земајќи учество во првенствата на Ломбардија до 1910 година.^[5]

Основана на 17 октомври 1907 година, од страна на средношколците Еуџенио Урио, Феручо и Џулио Амати, Алесандро Форлини и Џон Роберти како Сочиета Бергамаска ди Џинастика е Спортс Атлетичи Аталанта, Аталанта го добива нејзиното име по истоимената хероина од старогрчката митологија.^[6] Веќе во 1907 година, клубот го создава својот фудбалски оддел,^[7] кој е официјално признат од FIGC во 1914 година, а набрзо по инаугурацијата дошле и првите натпревари во историјата на клубот:^[8] таа година Бергамaските, кои во тоа време настапувале во црно-бели бои, одиграле само неколку пријателски натпревари прво во Пјаца д'Арми, а подоцна и во Кампо ди Марте, нерамен терен кој се наоѓал помеѓу улиците Суарди и Манаки Каироли во центарот на градот.^[9] Во сезоната 1914-1915, прва на официјално ниво, клубот учествувал во Промоционе првенството, втората дивизија на земјата во тоа време.

Во 1920 година, клубот се споил со Бергамаска, давајќи живот на денешната структура на бои.^[10] Во дваесеттите години, клубот ја одиграл својата прва сезона во најсилната фудбалска лига на земјата (Прима Категорија), за сепак подоцна да испадне во втората дивизија, каде ќе остане од 1928 година,^[11] кога го освоиле првенството Прима Дивизионе (со унгарецот Имре Пајер на клупата).^[12] По само една сезона во елитната дивизија, Аталанта се вратила во второто ниво на италијанскиот фудбал - сега тоа била новосоздадената Серија Б лига, а во 1933 година ризикува банкрот, спасувајќи се благодарение на група спортисти^[13][14] и на продажбата на Карло Чересоли, најрепрезентативниот елемент, во Амброзијана-Интер за 100 000 италијански лири.^[13]

По неколку сезони кои клубот ги затворил завршувајќи во средината на табелата во Серија Б,^[15] во 1937 година Аталанта изборила промоција во Серија А на крајот на сезона 1936-1937,^[16] но веднаш испаднала.^[17] По две сезони се вратила пак во првата лига и како ново промовирана екипа го освојува шесттото место во поредокот за сезоната 1940-1941;^[18]; во следните години клубот продолжува да се издвојува по одличните настапи против врвни екипи^[19] (на пример, го победиле неколку пати Гранде Торино)^[20] и исто така го освоил петтото место на табелата во сезоната 1947-1948. Клубот останал непрекинато во најсилната лига до крајот на сезоната 1958-1959, играјќи вкупно 17 последователни сезони (клупски рекорд за последователни учества во првата лига).

На почетокот на шеесеттите години, Бергамаските почнуваат да учествуваат во европските натпреварувања, со добри перформанси во Митропа купот (полуфинале во 1962), во Копа дел Амичизија и во Купот на Алпите (во последното загубиле финале во 1963 година од Јувентус). На крајот на сезоната 1962-1963, Аталанта го освоила својот прв позначаен трофеј во клупската историја - Купот на Италија^[21]; проследено со нивното деби во Купот на победниците на куповите^[22] Во 1969 година, доаѓа ново испаѓање во Серија Б, додека седумдесеттите се одликуваат со низа промоции и испаѓања помеѓу првите две национални дивизии. На крајот од сезоната 1980-1981 стигнало единственото испаѓање во третото ниво на италијанскиот фудбал во историјата на клубот од Бергамо, но тие се вратиле брзо во Серија Б по освојувањето на титулата во Серија Ц1 1981-1982.

Во сезоната 1983-1984, Аталанта го завршила своето враќање од третото ниво до Серија А, освојувајќи ја титулата во Серија Б, но сепак три години подоцна уследило ново испаѓање во втората лига. И покрај ова, во истата сезона Аталанта стигнала до финалето на Купот на Италија (биле поразени од Наполи, шампионот на Италија) и добила право на учество во Купот на победниците на куповите следната сезона. И покрај тоа што играла во Серија Б, под водството на тренерот Емилијано Мондонико, Аталанта стигнала до полуфиналето на Купот на победниците на куповите, што е најдобар пласман во натпреварувањата на УЕФА од клуб што не се натпреварувал во највисоката национална дивизија на својата земја. Во следните години, Аталанта се вратила да игра во првата дивизија и изборила пласман во Купот на УЕФА во два последователни наврати (1989-1990 и 1990-1991). Во 1994 година, дошло до ново испаѓање во Серија Б, но со моментално враќање во Серија А по една година. Во сезоната 1996-1997, Филипо Инѕаги постигнувајќи 24 гола во првенство станал првиот играч на Бергамаските кој ја освоил титулата најдобар стрелец во Серија А.

Крајот на деведесеттите и 2000-тите години се одликуваат со движење на Аталанта помеѓу двете најсилни италијански ��иги Серија А и Серија Б (три промоции, вклучително и титулата освоена во сезоната 2005-2006 и четири испаѓања во периодот од сезоната 1997-1998 до сезоната 2009-2010). Со освојувањето на титулата во Серија Б 2010-2011 клубот повторно се вратил во Серија А, само за да биде вклучен на крајот на сезоната во скандал за наместени натпревар; сепак, Аталанта останала во првата лига и во следните години и, веќе со доаѓањето на Џан Пјеро Гасперини на клупата го освоила четвртото место во сезоната 2016-2017 кое им гарантира пласман во УЕФА Лига Европа, прво нивно учество во некое конфедерално натпреварување, после дваесет и шест години. Во сезоните 2018-2019, 2019-2020 и 2020-2021, Аталанта дополнително ја подобрува својата позиција во лигата со затворање на трите изданија на третото место, со што остварува пласмани во Лигата на шампионите каде за прват во својата историја, играла во сезоната 2019-2020 и како дебитанти стигнале до четвртфиналето.

Во 1907 година, годината на нејзиното основање, Аталанта ги усвоила црно-белите дресови со тенки вертикални риги, со обични шорцеви во црна боја; оваа опрема останала до 1920 година, годината на спојување со Бергамаска, кога клупските бои станале црна и сина во Италија познати како нероаѕури: интересно белата, како заедничка боја за двата клуба била елиминирана, а новиот дрес на клубот бил оформен земајќи ја другата соодветна боја на клубовите, црната за Аталанта и сината за Бергамаска. Во првите години од формирањето, Аталанта Бергамаска ди Џинастика е Шерма ќе носи дресови поделени на половина сина и половина црна боја: ригите ќе се појават неколку години подоцна.^[23]

Дресот на Аталанта, пред спојувањето

Дресот на Бергамаска, пред спојувањето

Првиот дрес после спојувањето

Класичниот дрес на клубот

Името на клубот произлегува од митолошката фигура, Аталанта. Клубот од Бергамо го носи прекарот la Dea (во превод Божица), и покрај тоа што хероината од која бил инспириран всушност не била божество, туку ќерка на Јасион, крал од Аркадија. Официјалното лого на екипата се состои од лицето на принцезата, портрет во профил, на црно-сина позадина.^[2][24]

• 
  Лого 1980-1993.
• 
  Лого од 1993 година.

Најголем соперник на Аталанта и се соседите Бреша, а исто така постои и изразито соперништво со навивачите на Верона, Џенова, Фјорентина, Рома, Лацио, Наполи, Милан, Интер и Торино.

Обновено на 2 септември 2019^[25]

Бр. Позиција Играч 1 ГМ Мусо, ХуанХуан Мусо 2 ОД Толои, РафаелРафаел Толои 3 ОД Меле, ЈоакимЈоаким Меле 6 ОД Паломино, Хосе ЛуисХосе Луис Паломино 7 СР Копмејнерс, ТенТен Копмејнерс 9 НП Муриел, ЛуисЛуис Муриел 10 НП Бога, ЖеремиЖереми Бога 11 СР Фројлер, РемоРемо Фројлер 13 ОД Пецела, ЏузепеЏузепе Пецела 15 СР де Рон, МартенМартен де Рон 18 СР Малиновски, РусланРуслан Малиновски 19 ОД Џимсити, БератБерат Џимсити

Бр. Позиција Играч 20 СР Михаила, ВалентинВалентин Михаила 28 ОД Демирал, МерихМерих Демирал 31 ГМ Роси, ФранческоФранческо Роси 32 СР Песина, МатеоМатео Песина 33 ОД Хатебур, ХансХанс Хатебур 42 ОД Скалвини, ЏорџоЏорџо Скалвини 57 ГМ Спортиело, МаркоМарко Спортиело 59 СР Миранчук, АлексејАлексеј Миранчук 72 СР Иличиќ, ЈосипЈосип Иличиќ 77 ОД Ѕапакоста, ДавидеДавиде Ѕапакоста 88 СР Пашалиќ, МариоМарио Пашалиќ 91 НП Сапата, ДуванДуван Сапата

Последна промена 18 февруари 2022.

#	Име	Во клубот	Настапи	Позиција
1	Џанпаоло Белини	1998–2016	435	одбрана
2	Валтер Боначина	1986-1991; 1994-1999	331	среден ред
3	Стефано Анџелери	1949–1960	324	среден ред
4	Кристијано Дони	1998-2003, 2006-2012	323	среден ред
5	Ливио Ронколи	1949-1963	305	одбрана
6	Фабрицио Ферон	1988-1996	294	голман
7	Глен Стремберг	1984-1992	273	среден ред
8	Џовани Вавасори	1970-1972, 1977-1982	270	одбрана
9	Северо Коминели	1934-1941; 1943-1944; 1947-1949	261	среден ред
10	Виторио Скијави	1935-1944; 1945-1948	256	среден ред

Последна промена 18 февруари 2022.

#	Име	Во клубот	Голови	Позиција
1	Кристијано Дони	1998-2003, 2006-2012	112	среден ред
2	Дуван Сапата	2018-2023	82	напаѓач
3	Луис Муриел	2019-	68	напаѓач
4	Северо Коминели	1934-1941; 1943-1944; 1947-1949	65	среден ред
5	Јосип Иличиќ	2017-2022	60	среден ред
6	Алехандро Гомес	2014-2021	59	среден ред
7	Адријано Басето	1953-1957	57	напаѓач
8	Херман Денис	2011-2016	56	напаѓач
9	Пул Расмусен	1952-1956	54	среден ред
10	Јорген Соренсен	1949-1953	52	напаѓач

• Куп на Италија : 1

1962-1963

• Серија Б : 6 (рекорд)

1927–1928, 1939-1940, 1958-1959, 1983-1984, 2005-2006, 2010-2011

• Серија Ц1 : 1

1981-1982

• Кампионато Примавера : 2

1992-1993, 1997-1998

• Куп на Италија Примавера : 3

1999-2000, 2000-2001, 2002-2003

• УЕФА Лига Европа : 1

2023-2024

Ниво	Категорија	Учества	Деби	Последна сезона	Вкупно
1º	Дивизионе Национале	2	1928-1929	1945-1946	63
	Серија А	61	1937-1938	2021-2022
2º	Секонда Дивизионе	4	1922-1923	1925-1926	34
	Прима Дивизионе	2	1926-1927	1927-1928
	Серија Б	28	1929-1930	2010-2011
3º	Серија Ц1	1	1981-1982		1

• Официјално мрежно место

п р у Серија А 2024-2025 Аталанта • Болоња • Венеција • Верона • Емполи • Интер • Јувентус • Каљари • Комо • Лацио • Лече • Милан • Монца • Наполи • Парма • Рома • Торино • Удинезе • Фјорентина • Џенова •

п р у Екипи победници на Купот на Италија - Хронологија Вадо (1922) · Торино (1936) · Џенова (1937) · Јувентус (1938) · Интер (1939) · Фјорентина (1940) · Венеција (1941) · Јувентус (1942) · Торино (1943) · Лацио (1958) · Јувентус (1959, 1960) · Фјорентина (1961) · Наполи (1962) · Аталанта (1963) · Рома (1964) · Јувентус (1965) · Фјорентина (1966) · Милан (1967) · Торино (1968) · Рома (1969) · Болоња (1970) · Торино (1971) · Милан (1972, 1973) · Болоња (1974) · Фјорентина (1975) · Наполи (1976) · Милан (1977) · Интер (1978) · Јувентус (1979) · Рома (1980, 1981) · Интер (1982) · Јувентус (1983) · Рома (1984) · Сампдорија (1985) · Рома (1986) · Наполи (1987) · Сампдорија (1988, 1989) · Јувентус (1990) · Рома (1991) · Парма (1992) · Торино (1993) · Сампдорија (1994) · Јувентус (1995) · Фјорентина (1996) · Виченца (1997) · Лацио (1998) · Парма (1999) · Лацио (2000) · Фјорентина (2001) · Парма (2002) · Милан (2003) · Лацио (2004) · Интер (2005, 2006) · Рома (2007, 2008) · Лацио (2009) · Интер (2010, 2011) · Наполи (2012) · Лацио (2013) · Наполи (2014) · Јувентус (2015, 2016, 2017, 2018) · Лацио (2019) · Наполи (2020) · Јувентус (2021) · Интер (2022, 2023) · Јувентус (2024)