Американска граѓанска војна

Оваа статија или заглавие има потреба од викифицирање за да ги исполни стандардите за квалитет на Википедија. Ве молиме помогнете во подобрувањето на оваа статија со соодветни внатрешни врски.

Граѓанската војна во САД
Горе лево: Вијијам Старк Розекранц кај Битката кај реката СтоунRiv, Тенеси; горе десно: Конфедератибни заробеници од Битката кај Гетисбург; долу: Битката за утврдувањето на Хиндман, Арканзас
Датум 12 април 1861 – 9 април 1865 Место Главно во државите од југот Исход победа на северот,укинување на ропството
Завојувани страни
САД	Конфедеративни Американски Држави
Команданти и водачи
Абрахам Линколн, Улизис Грант	Џеферсон Дејвис, Роберт Ли
Сила
2.200.000	1.064.000
Жртви и загуби
110.000 убиени во акција вкупно 360.000 загинати , 275.200 повредени	93.000 убиени во акција, вкупно 258.000 загинати, повеќе од 137.000 повредени

Граѓанската војна за отцепување во Соединетите Држави е внатрешен воен немир во САД во периодот од 1861 до 1865 година. Војната се водела помеѓу две завојувани странки: „Унијата“ (САД), попозната како север, и Конфедеративните членки на Америка, попозната како југ. Со југот владеел Џеферсон Дејвис, а негов помошник бил Роберт Ли, а со северот Абрахам Линколн. Северот владеел со слободните територии и во северот се залагале да не постои расна дискриминација и да се укине ропството на југот.

Во земјите од северот било развиено индустриското производство, особено производството на челик. Во северот малубројното црно население било еднакво третирано како и белото население.

За разлика од северот, во земјите на југот поразвиено било земјоделското производство, а на плантажите работело исклучиво црното население коешто било третирано како добиток и сопственост на стопанот.

Абрахам Линколн, којшто бил од Републиканската партија на САД победил на изборите во 1860 година со што станал претседател на САД, но тоа предизвикало огромен гнев кај државите од југот, а со доделувањето на Канзас и Небраска на северот и договорот за укинување на ропството во уште седум сојузни држави тоа било отфрлено, а денот 12 април 1861 година се смета за почеток на граѓанската војна во САД.

Уште во 1861 година е спроведен планот Анаконда, а познати се и офанзивите под имињата Источен театар и Западен театар. За крај на војната се смета 9 април 1865, а војната завршила со победа на северот и со дефинитивно укинување на ропството. Во војната загинале околу 620.000 луѓе, а околу 415.000 биле повредени.

Најпознати битки во раѓанската војна биле:

• Битката кај Гетизбург
• Битката кај Фредериксбург
• Битката за Антиетам (најкрвавата битка во американската историја)
• Опсадата на Атланта

Причините за граѓанската војна биле комплексни и контроверзни уште пред да започне војната. Проблемот бил далеку покомплициран од историските ревизионисти кои се обиделе да ја подобрат сликата на југот со намалување на улогата на ропството. Ропството бил централен извор на ескалација на политичката тензија во 1850 година. Републиканската партија била одлучна да спречи какво било ширење на ропството и на многу други јужни водачи им се заканувало отцепување доколку кандидатот од републиканската партија, Линколн не победел на изборите во 1860 година. Со проследената победа на Линколн, многу белци на југот сметале дека разединувањето била нивна единствена опција. Иако сите од југот не се бореле за да го зачувааат ропството, повеќето службеници и повисоките од третиот ранг и делот од војската на Ли имале блиски семејни врски со ропството. Кај северот за разлика од југот главна мотивација им било да се зачува унијата и да не се укине ропството. Абрахам Линколн доследно ја зачувал унијата како главна цел на војната, иако го забележал зголемувањето на ропството како клучно прашање а тоа е крајната дополнителна цел. Одлуката на Линколн да ја издаде прокламацијата за еманципација ги налутила и мировните демократи ("Copperheads") и воените демократи ,но полни со енергија повеќето републиканци. Со предупредување дека слободните црнци ќе го покријат северот, демократите се здобиле со придобивки на изборите во 1862 година но не презеле контрола врз конгресот. Спротивното аргу��ентирање на републиканците дека ропството била потпора на непријателот која добила поддршка со падот на демократите на изборите во 1863 година во Охајо кога се обиделе да ја разбудат анти-расистичката сентименталност.

Прашањето за ропството било главно за тоа дали системот на ропство е анахроно лошо кое е не е соодветно со републиканизмот во САД или државниот систем заштитени со Уставот. Стратегијата на силите на анти-ропството било да се сопре ширењето и потоа ропството да се стави на пат на постепено исчезнување. Уставните права на белците на југот биле прегазени. Ропството излегло надвор од фазата на постоење на северот и опаѓало кај граничните држави и урбаните области но се проширило кај земјите кои произведуваат памук длабоко кон југот. И покрај компромисите во 1820 и 1850 година прашањата за ропството станале значајни во 1850 година. Причините вклучуваат контроверзност со признавањето на Мисури како робовска држава во 1820 година стекнувањето на Тексас како робовска држава во 1845 година и статусот на ропството на победените западни територии како резултат на мексиканско-американската војна и компромисот од 1850 година. Непомирливите несогласувања околу ропстовото ги завршиле партиите и нивните членови кои не знаеле ништо и ја поделиле демократската партија помеѓу северот и југот додека пак новата републиканска партија се налутила на интересите на ропството барајќи крај на нивното проширување. Повеќето набљудувачи веруваат дека без проширување на ропството најверојатно ќе исчезнат; Линколн го потврдил ова во 1845 и 1858 година. Со победата на Мексико северот се обидел да го отстрани ропството од веќе освоените територии во Вилмонт Провисо; никогаш не се случи. Северните (и Британските) читатели возвратија со лутина од ужасот на ропството низ новелата ‘‘Uncle Tom’s Cabin” (1852) и акцијата на аболиционистот “Harriet Beecher Stowe”. Во меѓувреме југот во 1850 година забележала голем пораст на робови кои ја напштаат пограничната држава пловејќи, ослободување и бегство. За време на истиот период робовладетелите на пограничните држави имале повеќе слободни Афроамериканци и европски имигранти отколку долу на Југ каде што го зголеми стравот на југот за брзото исчезнување на ропството во оваа област. Длабоко кај јужниот дел препорачала повторно да се отвори меѓународната трговија со робови до дополнување на териториите кои би биле новоотворени земји на ропството. Јужните барања за код на робовите да им обезбеди ропство на териториите повторно ја подели демократската партија помеѓу северот и истокот во широки маргини. Решавањето на спорот околу проширувањето на ропството , аболиционистите и решавачките елементи на ропството ги испратиле нивните партизани во Канзас користејќи ги и куршумите и гласачките ливчиња. Малата граѓанска војна на крвавиот Канзас предводена само од јужните претседатели Френклин Пирс и Џејмс Бјукенен да направи присилен влез на Канзас како држава под ропство. Одбивањето на конгресот со ,,Уставот на Ликомптоун” на про-ропството била првата повеќе врсна партија со гласот на обединетиот Север и тој обединувачки глас бил против ропството за да го подржи демократското главно гласање на територијата на Канзас. Насилството врз југот во негова чест го достигнала нивото на сенатот каде што во блиско време јужниот конгресмен го соборил до смрт републиканецот Чарлс Самнер којшто им се потсмевал на важните роболадетели кои биле како контролери за ропството. Скорешните политички партии не успеале да се приспособат на одредните различности. Несогласувањата и пропаста за ропството ги предизвикале партиите “the Whig” и "Know-Nothing" . Во 1860 година последната национална политичка партија , демократската партија , се поделила во повеќе линиски одредници. Анти-ропството, северот го проширил во 1860 година наспроти врвниот Абрахам Линколн затоа што повеќе сакал да ги зачува западните сомнителни држави. Во 1857 година со одлуката на Дред Скот на највисокиот врховен суд завршил конгредниот компромис за познатото владеење на Канзас. Се тврдеше дека ропството на териториите се дозволувало како право на земјосопствеништво на секој доселеник, дури и каде што власта се противеше за ропството. Одлуката на судијата на правда Роџер Б.Т. рекол дека робовите биле ,,толку далеку ниско рангирани и без права каде што белецот без почит би го занемарил”. Танеј не го одобрил компромисот од Мисури и се забранило ропството на територијата северно во паралела од 36°30'. Тој го потврди ,,актот на конгресот кој им забрани на граѓаните држење и соптвеност на робови на територијата на САД северно од линијата каде што се изоставува и не е загарантирана уставноста”. Републиканците јавно ја негираа одлуката на Дред Скот и ветија дека ќе ја занемарат; Линколн предупредил дека следната одлука на Дред Скот ќе го проследат северните држави со ропство. Со обид да ја намали реакцијата и повторно да ja формираат демократската партија, големата надеж на Стивен А. Даглас ја развил доктрината на “Freeport” на важното обединување на дебатите на Линколн и Даглас во 1858 година. Тој изјавил дека Конгресот не може да одлучи за или против ропството сè додека територијата не се насели, и дека може да го исполни анти-ропското власништво во Канзас со одбивање без да се воведува политичко право за заштита на имотите на робовите. Линколн ја предводел новата републиканска партија развивајќи ја неговата платформа нарекувајќи го ропството национално зло ,инсистирајќи да го запре проширувањето на ропството на териториите. Повеќето политички борби во 1850-тите се фокусирале на проширување на ропството како претходно предвиденото ако ропството не може да се прошири ќе ослаби и исчезне. Линколн верувал дека доколку ропството се содржи ќе доживее природно исчезнување. Но политичка дебата била кратко прекината низ југот со северниот аболиционист Џон Браун кој нападнал брзо на “Harpers Ferry Armory” во обид да го засили новиот ропски режим. Јужната политичка одбрана на ропството се претворила во брзо проширувачки обем на локалната воена сила за воена одбрана од нејзината ,,поинаква” домашна институција. Проценката на Линколн за политичкиот проблем за време на изборите во 1860 година била ,,прашањето за ропството било поважно од секое друго навистина толку многу важно станало од секое друго денешно национално прашање за кое може само да се чуе”. Републиканците за првпат се здобиле со власт и во куќата и во сенатот пред демократите за време на изборите во 1856 година, сместени во број каде што Линколн би ги искористил за владеење на национално парламентарно власништво дури и пред напуштените места на куќата на про-ропството и сенатот. Според пропорционалната маса за причините на граѓанската војна современите уметници и историчари како “Chandra Manning” и унијата и конфедерацијата со борбените војници се согласуваат дека ропството била причината за граѓанската војна. Обединетите мажи главно верувале војната била за донесување еманципација на робовите. Конфедерациите се бореле за да го заштитат јужното општество и ропството како негов составен дел. Наименувајќи ги причините, Ерик Фоунер би се надоврзал со историскиот контекст на повеќедимензионалните политички, социјални и економски променливи. Неколкуте причини обединети во време на силен национализам. Социјалистичкото движење кое било поединечно, рамноправно и совршено пораснало во политичко демократско власништво напаѓајќи го ропството и ропствената одбрана во претходното јужно индустриско традиционално општество кое што ги довело двете страни до војна.

Регионализмот се однесува на различните економии, социјални структури, обичаи и политички вредности на северот и југот. Постепено се зголемувале помеѓу 1800 и 1860 година каде што северот го поништил ропството, се индустријализирал, урбанизирал и изградил успешни фарми додека во длабочините на југот се концетрирале на плантажите на земјоделст��ото засновани од ропските работнички групи со мала поддршка и со фармите за сиромашните од белата раса. Југот се прошилил со богато нови земји на југозападот (од Алабама до Тексас) . Сепак ропството се намалило во граничните земји и речиси можело да опстане во градовите и индустриските области (исчезнувало во градовите како Балтимор, Луисвил и Св.Луис) со тоа југот била рурална и неиндустриска област. Од друга страна пак додека барањата за памук растеле цената на робовите растела. Историчарите дебатирале и за економските разлики помеѓу североисточниот индустриски дел и јужниот земјоделски дел кои потпомогнале да се предизвика војната. Повеќето историчари сега не се согласуваат со економскиот детерминизам на историчарот Чарлс Биард во 1920-тите и ги вреднувале северните и јужните економии како комплетни. Стравот од револт на робовите и пропагандата на аболиционистите југот го прифатила со спротивставени ставови аболиционизмот. Јужњаците изразиле незадоволство за промените на северот коишто страдале од новите политички идеологии, додека пак јужњаците ги продолжиле вистински историските вредности на републиканците од основачите (многу од нив поседувале робови, вклучувајќи го Вашингтон, Џеферсон и Медисон). Линколн рекол дека републиканците ја следеле традицијата на основачите на организацијата (влучувајќи ги одредбите на северозападот и компромисот Мисури) за спречување на проширувањето на ропството. Проблемот за прифаќање на ропството ( во образложението за одбивање на од редовите на робовладетели и мисионери) ги поделила најголемите препознатливи религии (методистите, баптистите и презвитерјанските цркви) во одделни северни и јужни деноминации. Индустријализацијата значела преселување на седум од осум европски имигранти на северот. Движењето на двојно повеќе белци напуштајќи го југот за северот , како обратен процес наменет за јужно агресивно-одбранбениот политички однос.

Сите се согласиле дека државите имаат одредени права - но дали овие права граѓанинот ќе ги задржи кога ќе ја напушти државата? Јужната позиција стоела зад тоа дека секој граѓанин од секоја држава имал право да ја понесе робосопственоста секаде во САД и да не ја напушти, исклучително можеле да ги однесат секаде и тие би станале нивни робови. Северот го одбил ова право бидејќи би се извршело злоупотреба на правото за слобододна држава на нелегално ропство со нејзините особености. Републиканците извршиле крај на робувањето и биле меѓу оние спротивставувачи на давање какво било право на робовите во слободните држави и територии. Одлуката на Дред Скот на највисокиот врховен суд во 1857 година го поддржал случајот на јужните територии, што го разлутиле северот. Второ југот тврдел дека секоја држава има право за одделување- напуштајќи ја унијата- во било кое време каде што уставот бил ,,соодветен” или спогодбен помеѓу државите. Северот (вклучувајќи го претседателот Бученен) го одбила ова верување како спротивставено на волјата на основачите кои ја правеле ,,непроменлива Унија”. Историчарот Џејмс М.Ф. пишува во врска со државните права и другите неропствени права: додека една или повеќе од објаснувањата стануваат славни кај синовите на конфедеративните стручњаци и другите јужни наследни групи , неколку историчари професионалци се претплатуваат кај нив. Од сите овие објаснувања државните права се можеби најслабите. Се пропушта поставувањето на прашањето за која цел се државните права? Државните права или обединување било повеќе средство отколку крај алатка за постигнување одредена цел отколку принцип.

Историски, јужните робовладетелски држави заради работничката класа и нивната мала вредност имала мала потреба од механизација и го поддржала правото за продажба на памук и откуп на производствени добра од секоја нација. Северните држави коишто малку инвестирале во нивното само постоечко производство кое не можеле да ги заврши целосните исполнувања на индустријата во Европа со понуда на виско цени на памукот извезен од југот и ниски цени на увозните производи за возврат. Од оваа причина интересите на северот за призводство ги поддржал тарифите и заштитноста додека јужните засадувачи барале слободна размена на добрата. Демократите контролирани од јужњаците на конгресот ги воведиле законските тарифи во 1830-тите, 1840-тите и 1850-тите каде што го задржале намалувањето на стапката така што во 1857 стапката била најниска пред 1816 година. Југот не се бунел но ниските стапки ги разлутиле северните индустријалци и работниците на фабриката особено во Пенсилванија , каде што се барало заштита за нивната растечка железна индустрија. Поддржувачите и републиканците се побуниле бидејќи тие сакале високи тарифи за да го стимулираат растењето на индустријата и републиканците отповикале за зголемување на тарифите на изборите во 1860 година. Зголемувањата конечно влегле во сила во 1861 година откако северот се помирил со нивното место на конгресот. Историчарите го образложиле проблемот на тарифите во 1920-тите , но пред 1950-тите ги намалиле забележувајќи дека на северот во периодот од 1860-61 годона не им било од голема важност. Во некои документи за одделување се спомнува проблемот на тарифата но не приближно толку често како што се спомнува зачувувањето на ропството.

Антиропските сили на северот ја сметале ,,Моќта на робовите” како директна закана на републиканските вредности. Тие се спротивстале на тоа затоа што богатите робовладетели ќе ја искористат политичката моќ за да превемат контрола врз претседателството, конгресот и високиот врховен суд предизвикувајќи штета на правата на граѓаните од северот. ,,Слободна обработлива земја” било барање на северот каде што со отворањето на новите земји на западот кои ќе бидат достапни за слободните фармери и нема да бидат откупени од богатите робовладетели кои би ја купиле најдобрата земја и би ја работеле робовите присилувајќи ги фармерите од белата раса на ограниченост на земјите. Тоа биле основите на партијата за слободна обработлива земја во 1848 година и главна тема на републиканската партија. Слободните обработувачи на земја и републиканците побарале земјосопственичко право која ќе им даде власничка земја на населениците; поразени од југот кој се плашеле дека ќе привлечат нови имигранти од западна Европа и сиромашни од белата раса на југот.

Во периодот од 1803 и 1854 година САД достигнала големо проширување на териториите со откупување, преговарање и освојување. Одземените територии во 1845 година влегле во унијата како робовладетелски држави тоа биле: Лузијана, Мисури, Арканзас, Флорида и Тексас како и северните делови на Алабама и Мисисипи. Со освојувањето на северно Мексико вклучувајќи ја и Калифорнија во 1848 година интересите на робовладетелите се стремеле кон институцијата на брзо успешниот развој и на овие земји исто така. Јужњаците очекувале групација на робовите и робовладетелските држави во Куба и Средна Америка. Интересите за слободна обработлива земја на северот забележливо се намалиле за проширување на робовите на обработлива земја. Ова биле територијалните несогласувања каде што проропските и антиропските сили се спротивствувале. Постоењето на ропството во јужните држави било многу помалку политички политички одделено отколку чувствителното прашање за територијалното проширување на институцијата западно. Наспроти ова американците биле информирани од две добро ситуирани прописи на уставот според човековите права на робовладетелските држави: како прво дека робовладетелските држави имаат целосна автономија на иституцијата со нејзините особености и како второ домашната размена на робови како размена меѓу државите коишто биле имуни на федералното одбивање. Единствената возможна стратегија за напад на ропството е да се ограничела проширеноста на новите територии. Интересите на робовладетелите целосно ја претрпеле опасноста на стратегијата насочена кон нив. И југот и северот го донесиле истиот заклучок: ,, Моќта за одлучување на прашањето за ропството за териториите било моќ за самоодлучувачка иднина на ропството”. Во 1860 година четири доктрини го развиле прашањето за федералното управување на териториите каде што сите несомнено биле санкционирани со уставот, директно или индиректно. Две од ,,конзервативните” доктрини го образложиле напишаниот текст и историските преседани на основачкиот акт ( особено севернозападниот одред и компромисот Мисури) додека другите две доктрини развиле ставови кои го надминале уставот. Првите од овие две ,,конзервативни” теории од страна на партијата на уставната унија тврделе дека историските ознаки на слободни и ропски распределби на териториите требало да стане уставен мандат. Компромисот “Crittenden” во 1860 година бил израз на овој приказ. Втората доктрина на конгресниот врв, освоен од Абрахам Линколн и републиканската партија инсистирале дека уставот не ги врзува законодавците со урамнотежена политика каде што ропството може заедно да се исклучи во дискреција на конгресот со наредба за суспендирање со поднесување на процесот клаузула од петтиот амандман. Со други зборови конгресот може да ги распредели човековите права на робовите но никогаш да не ги стабилизира. Во 1846 година со условот “Wilmont” се најавила оваа позиција. Двете доктрини коишто ги одбила федералната власт од којашто една доктрина била разјаснета од северниот демократ на Илиноис сенаторот А.Даглас и другата доктрина од јужниот демократ сенаторот Џеферсон Давис од Мисисипи и вице-претседателот Џон К.Брекинриџ од Кентаки. Даглас објавил доктрина за територијална или ,,популарен” суверенитет ,каде што се изјавило дека доселениците во територијата ги имале истите права како и државите во унијата да го воспостават или укинат ропството-чисто локално прашање. Конгресот откако ја формирал територијата била забранета според Даглас од вршење на каква било власт за домашни цели. Да се направи тоа ќе се наруши историската традиција на локалната самоуправа , индиректно на Уставот на САД. Актот Канзас-Небраска во 1854 година ја озаконила оваа доктрина.На четвртото место во овој квартет е теоријата на државниот суверенитет ("државни" права "), исто така познат како" Калхоун доктрина "по јужна каролонскиот политички теоретичар и државник Џон В Калхоун. Отфрлајќи ги аргументите за сојузен орган или самоуправа, државниот суверенитет ќе ги поттикне државите да го промовираат проширувањето на ропството , како дел од Федералната Унија според американскиот Устав , а не само како аргумент за отцепување. Основната премиса беше дека сите овластувања во врска со прашањата за ропството на териториите преовладувал во секоја држава. Улогата на федералната влада била само за да се овозможи спроведување на законите на државата кога жителите на државите навлегле во териториите. Доктрината на Калхоун тврдела дека федералната влада на териториите била само посредник на неколку суверени држави, а неспособни за забрана на доведување каков било легален имот во било која држава. Државниот суверенитет, со други зборови, дал законите на робовладетелството наведува екстра-правниот ефект. ,,Државните права” биле една идеологија формулирана и поднесена како средство за унапредување на интересите на ропските држави преку федералната власт. Кко што посочува историчарот Томас II Kринвитер , барањето на јужните земји за федерална заштита на робовите претставена во барање на невидено проширување на федералната моќ. Во 1860 година ,овие четири доктрини ги сочинуваат главните идеологии презентирани на американската јавност за прашањата за ропството , териториите и Уставот на САД.

Почетокот на Американската револуција и забрзувањето по војната во 1812 година, се зголемил народот на САД како важен пример за светот на Народна Република за политичка слобода и лични права. Претходните регионални движења за независност , како грчкиот револт во Отоманското Царство , поделбата и прераспределба во латинско американската политичка мапа и бринатско-францускиот кримски триумф доведувајќи интерес за прецртување на Европа со културните разлики, сите заедно да создадат време на пресврти и неизвесност околу основите на националната држава. Во светот на 19 век само-создадените Американци , зголемувањето на просперитет , населението и проширувањето на запад , ,,слобода” може да значи лична слобода или сопствени права. Неразрешената разлика ќе предизвика неуспех во нејзините политички институции, а потоа и во граѓанскиот живот заедно.

Национализмот бил моќна сила во почетокот на 19 век , со познатите портпароли како Ендрју Џексон и Даниел Вебстер. Додека речиси сите од северот ја поддржале Унијата, јужњаците беа поделени меѓу оние лојални на цела Соединета Американска Држава ( наречена ,,унионистите”) и оние лојални првенствено на јужниот регион , а потоа на конфедерацијата. К. Ван Вудворд им изјавил на втората група ,, Големо робовладетелско општество … кое се зголемувало и чудесно се пренесувало во срцето на темелната буржоазија и делумно пуританска Република. Таа се откажала од нејзиното буржоаско потекло и елаборирана и болно рационализирана во своите институционални, правни , метафизички и религиозни одбрани.... Кога дошла кризата таа одбрала да се бори. Тоа се покажало како смртна борба на општеството , која се довела во уништување. Сфатените навреди од јужната колективна чест ја вклучила огромната популарност на чичко Том Кебин (1852 година) и акциите на аболиционистот Џон Браун во обидот да се поттикне бунт на робовите во 1859 година. Додека јужњаците се движеле кон јужниот национализам , предводниците од северот настанувале сè повеќе национално ориентирани и отфрлиле каква било идеја за разделување на Унијата. Републиканската национална изборна платформа во 1860 година предупредила дека републиканците го сметале разделувањето на Унијата како предавство и не би го толерирале ; ,,Ги осудуваме тие закани за раделување на Унијата... како и негирањето слободните принципи на слободна влада и како отворено размислено предавство , коешто �� постојана должност на обесправените луѓе стро да се укорат и засекогаш да замолчат“ Југот ги игнорирал предупредувањата : јужњаците не сфаќаат колку северот ќе се бори фанатично за да ја задржат заедно Унијата.

Изборот на Линколн во ноември 1860 била последната причина за отцепување. Напорите за компромис, вклучувајќи го и " амандманот Корвин" и " Критенденскиот компромис", не успеал.. Јужните водачи стравувале дека Линколн ќе го запре проширувањето на ропството и ќе го стави во состојба кон исчезнување. Ропските држави, кои веќе станувале малцинство во Претставничкиот дом, сега се соочувале со иднината, како ипреплетено малцинство во Сенатот и Изборниот колеџ против сè помоќниот север. Пред Линколн да ја преземе функцијата во март во 1861 година, седум ропски држави го потврдиле нивното отцепување и се приклучиле кон формирање Конфедерација.

1. Eicher, David J., The Longest Night: A Military History of the Civil War, (2001) ISBN 978-0-684-84944-7.
2. Woodworth, Steven E. ed. American Civil War: A Handbook of Literature and Research (1996) (ISBN 978-0-313-29019-0), 750 pages of historiography and bibliography online edition