>- Μαύρος Γάτος - Το Ταξίδι Της Επιστροφής

 καθρεΦτίσματα

«όσα άστρα είναι στον Ουρανό, Μαργαριταρένια μου, 

και λάμπουν ένα ένα,

και λάμπουν ένα ένα...»

πήγε στην παρουσίαση μόνο και μόνο γιατί θα ήταν και Εκείνη εκεί. την αναζήτησε λαίμαργα μέσα στο αδιάφορο Πλήθος. δεν Ήταν. 

κι όμως κάποτε Ήταν. ό,τι πιο πολύτιμο στη ζωή του. κάποτε, όχι και τόσο παλιά. πριν μερικά χρόνια. πριν μερικούς Αιώνες.

 ίσως και τώρα. αν και είχε χρόνια να την δει. μιλούσαν κάπου κάπου, ευχές για τα παιδιά, συλλυπητήρια για τους γονείς, βιαστικά νέα. εκείνος δεν πέρασε ποτέ τα Όρια της ματαίωσης. σεβόταν απόλυτα τη φιλία τους, κι εκείνη το ήξερε -ό,τι είχε έστω απομείνει.  τελευταία φορά την συνάντησε εντελώς τυχαία, σ ένα απόκεντρο πάρκο, με το παιδάκι της. όχι δικό του. δεν ήταν.

τον τελευταίο καιρό όμως εκείνη τον απέφευγε, ποιός ξέρει γιατί... δεν απαντούσε καν σε τηλέφωνα και μηνύματα. ώσπου εκείνος είδε τυχαία ότι εκείνη θα πήγαινε σε αυτήν εδώ την εκδήλωση, της αγαπημένης τους κοινής φίλης. αλλά δεν ήταν εκεί.

έκανε μια τελευταία απελπισμένη προσπαθεια να την εντοπίσει. ένα κεφάλι εδώ, μια πλάτη εκεί, μια κίνηση πιο πέρα, ένα φευγαλέο χαμόγελο στο πλάι, έμοιαζαν, αλλά δεν ήταν. δεν ήταν εκείνη. η αίθουσα μικρή, η μέρα ζεστή και υγρή, γριές που έκλειναν τα παράθυρα να μην τους χαλάσει το αναιμικό αεράκι το μαλλί,  η ατμόσφαιρα βαριά και ασφυκτική. βεντάλιες ανέμιζαν παντού, ο ιδρώτας έτρεχε. 

έφυγε αρκετά πριν το τέλος.

.

«...τόσες φορές τα μάτια μου, μαργαριταρένια μου,

δακρύσανε για σένα, 

δακρύσανε για σένα.»

.

τον είδε αμέσως, που ήρθε λίγο καθυστερημένος και σκάναρε από την είσοδο την μικρή, αλλά ασφυκτικά γεμάτη αίθου��α. κάπως κουρασμένος, το πρόσωπό του κάπως πρησμένο, σπασμένο, τα πυκνά καστανά του μαλλιά ισχνό αλατοπίπερο. τα μάτια του όμως... τα μάτια του, ήταν σίγουρα εκείνος. και την έψαχνε.

έστρεψε το κεφάλι αλλού. εκείνος μπήκε τελικά και κάθισε, πίσω πίσω. εκείνη, σε όλην την διάρκεια της εκδήλωσης, δεν ξαναγύρισε προς το μέρος του. δεν άντεχε να τον αντικρύσει. παρακαλούσε ν' ανοίξει η γη να την καταπιεί. μόνο όταν τελικά η εκδήλωση επιτέλους τέλειωσε, κι ο πολύς ο κόσμος είχε πια φύγει, τόλμησε να κοιτάξει τριγύρω. ανακούφιση. δεν ήταν.

δεν ήταν ότι τής είχε κάνει κάποιο κακό. δεν ήταν ότι δεν τον εκτιμούσε. δεν ήταν ότι δεν τον αγαπούσε, με κάποιον δικό της τρόπο. κάθε άλλο.

ήταν που δεν άντεχε να δει στα μάτια του, στα λόγια του, στις κινήσεις του, στις εκφράσεις του,

να καθρεφτίζεται εκείνη που ήταν κάποτε, 

εκείνη που θα μπορούσε να είναι μαζί του, 

εκείνη που πια

δεν ήταν.

μ

είμαστε πλάσματα του Ανέμου 

η λάμψη του Αιδοίου σου, την ώρα που σε Λείχω
μού φέρνει μια συγκίνηση- θυμάμαι που την έπεφτα, στην πρώτη μου Αγάπη
κι έτρωγα Τοίχο.

ο προΓραμΜένος

 όταν ο προγραμμένος νιώσει τους έωλους δεσμούς του με τον Κόσμο να λιγοστεύουν ακόμα περισσότερο, και να ετοιμάζονται να σπάσουν, ούτε καν με “αχ”, ψάχνει πανικόβλητος να βρει τρόπους να τους ενισχύσει. τηλεφωνεί σε φίλους που για χρόνια ή και δεκαετίες δεν νοιάζονταν αν ζει ή αν πέθανε. πηγαίνει στην Εκκλησία και Κοινωνεί, για να νιώσει μέλος σε κάτι, χωρίς να ρεζιλευτεί. κατεβαίνει για καφέ στο καφεκοπτείο, αντί να τον φτιάξει μόνος του και να τον πιεί σαν φαρμάκι. κάθεται δίπλα σε ανθρώπους που συζητούν, κι ωτακούει όσο μπορεί, για να νιώσει κι εκείνος μέρος της συζήτησης, "τουλάχιστον 150 ευρώ", "η Μαρία θα ερχόταν μαζί τους", "όχι ρε μαλάκα δε γίνεται αυτό". παρατηρεί τους περαστικούς, να το ζευγαράκι π��υ πάει για μπάνιο, φοράνε ολόιδιες σαγιονάρες, σε άλλο χρώμα, το κορίτσι είναι πιο ψηλό από το αγόρι. να η οικογένεια με τούς κοντούς γονείς και τα πολύχρωμα παιδιά, φοράνε όλα τα ίδια σταράκια, κόκκινα το αγόρι με το καβουράκι, ροζ τα κορίτσια με τα σακίδια. να ο πενηντάρης με την βερμούδα και το γκομενάκι με τα σγουρά μαλλιά και το μίνι φόρεμα, να ναι άραγε κόρη του; να οι τουρίστες με τα καπελάκια και τον παπά μπροστά μπροστά, βαλκάνιοι σίγουρα, πάνε σίγουρα για την αγιά Σοφιά, μια χοντρούλα έμεινε πίσω ταχτοποιώντας το σάκο της, θα περάσει το φανάρι ή θα τους χάσει; να η οικογένεια με την κακάσχημη μαμά με την τεράστια μύτη και την ξυνή φάτσα, και τα τρία παιδιά καρμπόν. δεν έχει αυταπάτες για τη μοναχική γκόμενα που τον καρφώνει τόση ώρα, μόνο εκείνες που περιμένουν τον δικό τους είναι τόσο τολμηρές, νά 'τον που ήρθε, και είναι και αλλοίθωρος, άραγε τώρα τον καρφώνει κι εκείνος ή φταίει ο στραβισμός;

δεσμοί όλ' αυτά με τον Κόσμο, δεσμοί ό,τι νά 'ναι, δεσμοί κουκουρούκου, δεσμοί απελπισίας, δεσμοί.

δεσμοί που δεν είναι ουσιαστικοί. και όσο κι αν αγωνίζεται ο Προγραμμένος να κρατηθεί από αυτούς στη Ζωή, σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα Κύματα, σε λίγο, νομοτελειακά και τέλεια και τελικά,
θα παραδοθεί στο Μάταιο.

θεΟύλης υπηρεΣίας


“Θεούλη μου”, σκέφτηκε.
“σε Ακούω, τέκνο μου”, άκουσε μια κοντραμπάσα φωνή, μέσα στο κεφάλι του. 
κατατρόμαξε.
“ποιός μιλάει;” ξανασκέφτηκε.
“Ποιόν επικαλέστηκες;” ξανακούστηκε η Φωνή.
“μα... Είσαι όντως... Εσύ;”
“Ήμουν,  Είμαι, και Θα Είμαι. τί σού φαίνεται τόσο παράξενο, τέκνο Μου;”
“ε... να... πρώτη φορά μού Απαντάς”
“δε μού λες, τέκνο Μου... όταν τηλεφωνείς, πχ, στο ΕΚΑΒ, πάντα κάποιος απαντά, έτσι;””
“ναι”
“είναι πάντα ο ίδιος;”
“όχι”
“επίσης, κάτω από το σπίτι σου έχει μια πιάτσα ταξί, έτσι;”
“ναι”
“είναι πάντα τα ίδια ταξί; κι όλοι οι ταξιτζήδες, είναι όλοι το ίδιο ομιλητικοί;”
“τί μού λες.... δηλαδή... Είστε Πολλοί; Θεοί εκ περιτροπής;”
“σύ είπας, τέκνο Mου...  είναι αρκετά πιο πολύπλοκο. 
πες Μου όμως γρήγορα γιατί Με επικαλέστηκες, γιατί σε λίγο Αλλάζω”
“απίστευτο! κι ως τώρα, γιατί Κανείς Σας δε μού μίλησε;”
“μα σού Εξήγησα, οι πιο πολλοί Συνάδελφοι δεν είναι και πολύ ομιλητικοί. θα ήθελες κάτι άλλο από Εμένα;”
“Θέλεις να με Βοηθήσεις;”
“ναί”
“Μπορείς να με Βοηθήσεις;”
“όχι”
“τό 'ξερα...”
...
...
“λυπάμαι, τέλειωσε η βάρδια Μου. σ' Αφήνω τώρα. καλό κουράγιο, τέκνο Μου”
“καλό ρεπό... 
Θεέ μου”

τέσσΕρα φΏτα

και το πιο ισχνό
μοιάζει η Σελήνη

κι εσύ, μού μιλάς
για "Δικαιοσύνη "

<μ<

ο ακοΝιστής των μαΧαιριών

περνούσε από το Δρόμο μου- “μαΧαίρια ακΟνίζω”, ούρλιαζε. τον άκουσε η Μάνα μου, και βγήκε, και τον φώναζε.
“Μητέρα”, τής είπα, “δεν έχουμε Μαχαίρια”.
πήρε ένα ύφος, τόσο δυστυχισμένο, που τη λυπήθηκα. 
“έχουμε, όμως, Χέρια”, είπα, τελικά.

άνοιξα στον ακΟνιστή. τού έδωσα τα Χέρια μου, να τ' ακονίσει. 
Μάτωσαν πολύ.
δεν Κόβουν σχεδόν καθόλου.

<μ<

Θα παραφρονήσουν, μα θα είναι γνωστικοί

Θα βυθιστούν στη θάλασσα αλλά θ' αναδυθούν 

Οι αγαπημένοι θα χαθούν, μα η αγάπη όχι 

Κι ο θάνατος δεν θα κυριαρχεί.

Dylan Thomas

μετάφραση <μ<