Όταν ρώτησα, πριν το δημιουργήσω,
τι είναι blog, μου
είπαν ένα είδος ηλεκτρονικού ημερολογίου. Εγώ από μικρή κρατούσα ημερολόγιο και
η ιδέα μου άρεσε…. Έτσι θα το χρησιμοποιήσω και σήμερα… Οι σκέψεις κουβάρι στο
μυαλό μου… Κι έτσι όπως είναι μπερδεμένες θα τις καταθέσω…. Ούτε θέλω να
επηρεάσω κανέναν…. Πώς αλήθεια να το καταφέρω αυτό, όταν κι εγώ πελαγωμένη
είμαι….
Από σήμερα η πατρίδα μου
μοιάζει διαφορετική, αλλά δεν ξέρω αν είναι… Οι τράπεζες κλειστές… Και πού ήταν
ανοιχτές τον τελευταίο διάστημα; Οι ουρές στα ΑΤΜ τρομακτικές…. Μα και οι ουρές
στα συσσίτια με τρόμαζαν… Κι όταν έβλεπα να ψάχνουν κάποιους στα σκουπίδια
ταραζόμουν… Κι όταν κάποιοι αυτοκτονούσαν αισθανόμουν άρρωστη… Και όλα αυτά,
ενώ γνώριζα πόσα λάθη έκανα σαν χώρα…. Πόσο αφέθηκα σαν πολίτης αυτής της χώρας…
Πόσο καιρό έζησα με δανεικά και πλαστικό χρήμα… Και ναι, χρωστάω… Αλλά να
πληρώσω σε χρήμα… Όχι με αφαίμαξη…. Το αίμα μου δεν το δίνω… Γιατί νεκρή δεν θα
χρησιμεύω σε κανέναν…
Μου ζητούν μέχρι την Κυριακή ν’
απαντήσω μ’ ένα «ΝΑΙ» ή μ’ ένα «ΟΧΙ», αλλά δεν μου λένε την επόμενη μέρα τι να
περιμένω….
Αν το σκεφτώ απλοϊκά, θα πω ότι
μετά από το «ΝΑΙ» μου, μας περιμένει μια νέα περίοδος λιτότητας και σκληρών
μέτρων… Ναι, αλλά και τόσα χρόνια που αυτό το καθεστώς επικρατούσε, πού ήταν το
όφελος;
Αν πω «ΟΧΙ», τι θα γίνει; Με
διώχνουν από την Ευρώπη; Δηλαδή δεν θα λεγόμαστε Ευρωπαίοι…. Και πώς θα
λεγόμαστε;
Μόνο Έλληνες… Και αυτό, τι
συνεπάγεται;
Ο φόβος με κάνει την μια στιγμή
να λέω ΝΑΙ… Τι θα γίνουν τα παιδιά μου; Σε ποιο κόσμο θα προσπαθήσουν να
στήσουν την ζωή τους; Με τι λεφτά θα συνεχίσουν την δουλειά τους, θα παντρευτούν,
θα κάνουν παιδιά; Κι εγώ; Θα είμαι σε θέση να τα βοηθήσω;
Και θα πάρω μια απόφαση με
συμβουλάτορα τον φόβο; Και τι παράδειγμα δίνω στα παιδιά μου; «Φοβάμαι και λέω
να μείνω στα ίδια και στα αυτά»; «Φοβάμαι και απλώς σκύβω το κεφάλι, φτάνει να
μην χάσω τα κεκτημένα, έστω κι αν είναι αυτά που έκαναν τον μισθό να μοιάζει με
σύντομο ανέκδοτο, και που γέμισαν με ανασφάλεια τις ζωές σας»;
Κι έπειτα έρχεται η σκέψη του «ΟΧΙ»…
Κι εδώ όλα είναι άγνωστα… Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει… Μόνο που είναι ο πειρασμός
μεγάλος… Να μην τους περάσει…. Δεν μου φτάνει το «ΟΧΙ», θέλω να ουρλιάξω
ΦΤΑΝΕΙ! Ως εδώ! Που να σας πάρει και να σας σηκώσει όλους, δεν θέλω να είμαι ο
ζητιάνος της Ευρώπης! Ναι, έκανα λάθη και δεν ζητάω να τα παραγράψετε (άσχετα
αν τα δικά σας παραγράφηκαν), ζητάω να μου δώσετε την ευκαιρία να ξεπληρώσω,
χωρίς να πεθάνω… Χωρίς να σβήσω από το χάρτη τα νιάτα της χώρας μου, χωρίς ν’
αφανίσω τα γηρατειά της… Θέλω την αξιοπρέπειά μου πίσω, πώς το λένε; Τι δεν
καταλαβαίνετε;
Είναι στιγμές που θέλω να πάρω
την Ελληνική σημαία και να βγω στους δρόμους, να φωνάξω ότι μας πεθάνατε και
φτάνει! Να πάτε στον αγύριστο, θα
ζήσουμε και χωρίς εσάς, κι αν στην αρχή δυσκολευτούμε, μετά δεν θα χαθούμε, όπως
δεν χαθήκαμε και στο παρελθόν, άσχετα αν όλοι εσείς κάνατε ότι μπορούσατε γι
αυτό!
Και μετά πάλι ο φόβος… Μόνη η
Ελλάδα χωρίς την Ευρώπη; Σαν μαθήτρια που την απέβαλε ο καθηγητής… Έξω στο κρύο….
Είναι ζούγκλα εκεί έξω…. Ή μήπως όχι;
Αλήθεια σας λέω, μπερδεμένη
είμαι. Παλεύει μέσα μου το μικρό ανθρωπάκι που τρέμει για την βολή του, η μάνα
που φοβάται για τα παιδιά της. Και έρχεται να την καταπιεί η Ελληνίδα που
κουβαλάει μέσα της το «ΟΧΙ» του ’40, η Σπαρτιάτισσα του «Ή ταν ή επί τας», το κύτταρο
μου που ουρλιάζει ότι η ιστορία γράφεται με «ΟΧΙ» και ποτέ με υποταγή… Θέλω να τους
στείλω όλους στον αγύριστο κι ας πληρώσω ακριβά το κεφάλι που δεν έσκυψε…
Νιώθω να μ’ εκβιάζουν και δεν
ξέρω τι λύτρα μου ζητούν. Ούτε μου ξεκαθαρίζουν τι θα γίνει αν δεν τα πληρώσω…
Κι αφού είναι τόσο σοβαρά τα
πράγματα, πού είναι η ενωμένη Ελλάδα; Ποιος μου λέει την αλήθεια και ποιος με κοροϊδεύει
για τα δικά του συμφέροντα;
Μόνο ένα μπορώ να πω με βεβαιότητα:
Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω την άλλη Κυριακή… Ξέρω πως θέλω πίσω την περηφάνια μου….
Ποιος θα μου την εξασφαλίσει; Τι πρέπει ν’ απαντήσω;
