Και όσο πλησιάζω να βάλω την λέξη ΤΕΛΟΣ στο βιβλίο που γράφω, τόσο η διάθεση ανεβαίνει! Ελπίζω το παρακάτω κείμενο να φτιάξει και την δική σας!
«Η καλή νοικοκυρά, είναι δούλα και κυρά» ….Λαϊκή σοφία….
Τώρα γιατί εγώ τις περισσότερες μέρες και ώρες της ημέρας, αισθάνομαι μόνο δούλα, δεν το καταλαβαίνω! Αν σας πω τον πόνο μου, μήπως μπορέσετε να με βοηθήσετε;
Εγώ που λέτε, μεγάλωσα ως κορίτσι από σπίτι… Όχι ότι κατάλαβα ποτέ αυτή τη συγκεκριμένη ρήση, διότι αν εξαιρέσουμε τον Κύριο υμών, που γεννήθηκε σε στάβλο όλες από κάποιο σπίτι βγήκαμε! Δεν είναι όμως εκεί το θέμα μας!
Πολύ περιορισμένη, με γονείς αυστηρούς, σπίτι σχολή και σχολή σπίτι. Έμαθα να κεντώ, να ράβω, να μαγειρεύω και όλα όσα χαρακτηρίζουν την καλή νοικοκυρά.
Μαράζι το είχαν οι δικοί μου να παντρευτώ και εγώ η μικρή αφελής, για να μην τους φάει το μαράζι, παντρεύτηκα νωρίς. Είκοσι χρονών και ήμουν παντρεμένη! Για να καταλάβετε το πτυχίο μου το πήρα παντρεμένη. Καλά, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα μου πείτε και θα συμφωνήσω! Γιατί όμως συμφώνησα με τον μέλλοντα σύζυγό μου να μην εργαστώ, αυτό δεν το κατάλαβα και δεν θυμάμαι κιόλας μετά από τόσα χρόνια….πάντως ότι συμφώνησα, το θυμάμαι!
Νοικοκυρά λοιπόν! Όχι απαραίτητα από τις υστερικές, που δεν προλαβαίνει να κάνει ο άντρας ένα βήμα μες το σπίτι και αμέσως αρχίζουν να στριγκλίζουν: «ΜΗΗΗ! Τα πατάκια! Έχω κάνει παρκέ»! Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι δεν έκανα ποτέ παρκέ…..
Άρχισε λοιπόν ο έγγαμος βίος και μπορώ να πω χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Εκείνος στη δουλειά, εγώ στο σπίτι σε δημιουργικές ενασχολήσεις του τύπου: μαγείρεμα, ξεσκόνισμα, σκούπισμα και πότε-πότε και τα τζάμια, όταν είχε εξαντληθεί, κάθε διαπραγμάτευση με το πανί και το καθαριστικό που δεν είχαν το φιλότιμο να καθαρίσουν από μόνα τους τα βρώμικα τζάμια! Παρένθεση: Πολλές διαφημίσεις μ’ αρέσουν, αλλά θα θυμάμαι πάντα και θ’ αναστενάζω εκείνη με την κυρία που έφευγε από το σπίτι και πίσω της κάτι παντοδύναμο της το έκανε να λάμπει και γύριζε η κυρία και το έβρισκε έτοιμο! Κλείνει η παρένθεση….
Στην αρχή δεν ήταν άσχημα ομολογώ. Οι δουλειές λίγες, δύο άτομα ήμασταν, το σπίτι μικρό, μια χαρά! Βρήκα και την ησυχία μου για να λέμε του στραβού το δίκιο και δεν μου κακοφάνηκε. Όπως όλα τα ζευγάρια, έτσι και εμείς, αφού υποχρεώσεις δεν υπήρχαν, ζωή χαρισάμενη περνούσαμε. Με τις εκδρομές μας, με τις ταβερνούλες μας, με τα θέατρα και τους κινηματογράφους μας, με φίλους στην Αράχοβα και άλλα τέτοια…. Ποιότητα ζωής το λένε αυτό, αν έχετε υπόψη σας!
Μετά, όπως όλοι, σκεφτήκαμε ότι η ευτυχία μας για να ολοκληρωθεί, πρέπει να κάνουμε και ένα παιδάκι. Βοήθησαν βέβαια και οι γύρω που άρχισαν τα κλασσικά: «Άντε! Και του χρόνου διπλή!» Παρένθεση για σας τις ανύπαντρες. Όταν ακούτε τέτοια ευχή, μην αγριοκοιτάζετε! Η ευχή δεν έχει σχέση με τα κιλά σας! Και συνεχίζω: Ευχή στην ευχή, παραίνεση στην παραίνεση, τι να κάναμε και εμείς; Μικροί ήμασταν, αθώοι ήμασταν, ανίδεοι επίσης για το τι μας περίμενε, το κάναμε το παιδάκι! Εκεί λίγο αναστατωθήκαμε γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν είσαι πρωτάρα στη μητρότητα, δυσκολεύεσαι λίγο! Κλαίει το μωρό και εσύ αναρωτιέσαι γιατί χάλασε! Τσιρίζει αυτό γιατί θέλει άλλαγμα η πάνα και εσύ του χώνεις την πιπίλα στο στόμα και το λες και αχάριστο που τη φτύνει! Φτερνίζεται αυτό, την ώρα που του ταΐζεις την φρουτόκρεμα στην καλύτερη, την ψαρόσουπα στη χειρότερη και μετά εσύ θέλεις κλίβανο για να φύγει η αηδία από πάνω σου!
Εν τω μεταξύ, οι ώρες της ημέρας, αρχίζουν και λιγοστεύουν κατά μυστηριώδη τρόπο! Εσύ, ως μητέρα και νοικοκυρά, αρχίζεις να παίρνεις και από τις ώρες της νύχτας για να προλάβεις. Το σιδέρωμα ας πούμε, είναι εργασία νυκτός πλέον και έχεις και τον εκλεκτό σου να διαμαρτύρεται που δεν σε βλέπει καθόλου! Αναρωτιέσαι πώς τα καταφέρνουν αυτές που εκτός όλων των άλλων εργάζονται και αισθάνεσαι λίγο ως ηλίθια εκ γενετής και άχρηστη και καθυστερημένη και…και…Δηλαδή περνάς μια κρίση ταυτότητος που να μην τύχει σε άνθρωπο!
Η συνέχεια γνωστή. Τι; Μ’ ένα παιδί θα μείνουμε; Ένα ίσον κανένα, είναι και το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας στη μέση, κάνεις και δεύτερο! Ευτυχώς στο παρά πέντε, συνειδητοποιείς ότι δεν θα λύσεις μόνη σου το δημογραφικό και δεν κάνεις και τρίτο!
Τώρα έχεις πια μια ολοκληρωμένη οικογένεια και την καμαρώνεις…όταν δεν είσαι ένα όρθιο πτώμα από την κούραση! Διότι τώρα άτομα τέσσερα στο σπίτι, ποδάρια οκτώ, εκ των οποίων τα έξι, δεν εννοούν να καταλάβουν ότι δεν μεταφέρουμε μέσα στο σπίτι όλο το υπέδαφος Αθηνών και περιχώρων, γι αυτό και υπάρχει μια θαυμάσια εφεύρεση: Οι παντόφλες! Επίσης οι δυνάστες σου, δεν θέλουν να εννοήσουν πως ότι παίρνουμε το βάζουμε στη θέση του και ο κατάλληλος χώρος για τα άπλυτα είναι ένας και όχι όπου μας έρθει βολικά!
Βασική βέβαια υποχρέωση της νοικοκυράς είναι το φαγητό και εκεί παίζω και χάνω συνεχώς! Διότι για να μαγειρέψεις, πρέπει πρώτα να πας να ψωνίσεις! Λιγότερα πέρασε ο Κύριος στο Γολγοθά του!
Σούπερ μάρκετ ώρα εννέα το πρωί: Μπαίνεις, παίρνεις το καροτσάκι σου και ξεκινάς με τον κατάλογο ανά χείρας. Τώρα….δεν κατεβήκατε από τα βουνά…ξέρετε! Δεν φτάνει που πρέπει να έχεις το νου σου στα αγαθά, δίνεις και μάχη με το καροτσάκι που εννιά φορές στις δέκα, πάει όπου θέλει αυτό, φέρνοντας σε απόγνωση εσένα, γιατί χωρίς να θέλεις τρομοκρατείς και τους άλλους πελάτες που το βλέπουν να έρχεται κατά πάνω τους! Στο παρά πέντε μια φορά μου γλίτωσε η στήλη με κάτι βάζα μαρμελάδας!
Η εξαδέλφη μου, δεν το ξεχνάω αυτό, δεν στάθηκε τόσο τυχερή, έπεσε το καρότσι φορτωμένο πάνω σε μια θεόρατη στοίβα γάλατα, γέμισε το σούπερ μάρκετ κουτιά εβαπορέ, σκόνταψαν κάποιοι αφηρημένοι και τσακίστηκαν στα καλά καθούμενα, την έπιασε υστερικό γέλιο την γυναίκα μπροστά στο χάος που είχε δημιουργήσει, τρεις ώρες έκαναν να την συνεφέρουν οι υπάλληλοι!
Παράλληλα πρέπει να έχεις και το νου σου στα καροτσάκια των άλλων ιδιαίτερα αν έχεις κάλλους! Μου έχει περάσει εμένα καροτσάκι πάνω από το μικρό μου δακτυλάκι και ήταν φορτωμένο με του Θεού τα καλά, αλλά καλό δεν είδε το πόδι μου μετά την ισοπέδωση!
Αφού λοιπόν καταφέρεις να κατευθύνεις με επιτυχία το καρότσι, πρέπει και να ψωνίσεις…. Εδώ είναι που φτάνεις στις ουρές με τα τυριά και τα σαλάμια όπου αν δεν υπάρχουν χαρτάκια προτεραιότητας, λίγο θερμόαιμος να είσαι ή να είναι ο απέναντι που διεκδικείτε ταυτοχρόνως το ίδιο κομμάτι γκούντα, λες και σταμάτησε η Ολλανδία να το παράγει και βρίσκεσαι εμπλεκόμενη με τον έτερο διεκδικητή ως μη όφειλες!
Έπειτα στο σούπερ μάρκετ, έχεις και ένα άλλο πρόβλημα να ξεπεράσεις, που δεν πρέπει να το δείτε απλά, αλλά να του αποδώσετε την βαρύτητα που του οφείλεται….
Μιλάω για την αναποφασιστικότητα που κυριεύει κάθε καταναλωτή μπροστά στα άπειρα είδη του ιδίου προϊόντος! Διότι κάτι η τεράστια ποικιλία της ίδιας σάλτσας, κάτι οι διαφημίσεις που μας βομβαρδίζουν σαν καταδρομικά κάθε μέρα, λίγο θέλει ο άνθρωπος να μείνει με το χέρι μετέωρο και να μην ξέρει τι να πάρει; Εμένα μια φίλη μου, παραλίγο να κλείσει το σούπερ μάρκετ και να την κλειδώσουν μέσα! Την βρήκαν εντελώς τυχαία μπροστά στα σαπούνια με το χέρι στον αέρα, να μην μπορεί ν’ αποφασίσει ποιο να προτιμήσει!
Και τέλος πάντων, τα καταφέρνεις, γεμίζεις το καρότσι, έχοντας εθελοντικά ξεχάσει ότι μπήκες για τα απολύτως απαραίτητα και έχεις τελειώσει μ’ ένα αίσθημα βαθιάς ικανοποίησης ότι γι άλλη μια φορά κρατήθηκες στο ύψος του καλού καταναλωτή…..ή έστω υπέρ-καταναλωτή…. Πρέπει να περάσεις όμως από το ταμείο, όπου εκεί παρακαλάς γονατιστή ή να ήσουν βιονική ή να είχες παρέα τον κλώνο σου, διότι πρέπει με ταχύτητα αστραπής να βγάζεις τα πράγματα από το καροτσάκι και ταυτοχρόνως να τα βάζεις και στις σακούλες, ενώ η ταμίας αδιάφορη για την ταλαιπωρία σου, πετάει όπως της έρθει κρέατα, καφέδες και μακαρόνια. Δεν έχω φέρει ποτέ στο σπίτι μπισκότα και φρυγανιές…αρτιμελείς ! Σε τρίμμα πάντα! Με το κουταλάκι του γλυκού τα τρώμε!
Και μετά γυρίζεις σπίτι, φορτωμένη σαν δίποδο κανονικά, τα τακτοποιείς στα ντουλάπια και είσαι πανέτοιμη να χρησιμοποιήσεις όλα αυτά που αγόρασες! Εκεί αρχίζει το μεγάλο και δυσεπίλυτο πρόβλημα! Τι μαγειρεύουν;
Ο άντρας σου δεν τρώει το κοτόπουλο που όμως αρέσει στα παιδιά! Θέλει όσπρια!
Τα όσπρια φέρνουν τα παιδιά στα όρια νευρικής κρίσης, θέλουν κρέας!
Ναι, αλλά το…. στεφάνι σου, αν δει δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα κρέας, αναρωτιέται: «Γιατί πάλι κρέας; Λιοντάρια είμαστε;»
Μια λύση είναι φυσικά τα μακαρόνια! Ο Θεός να συγχωρήσει την ψυχούλα αυτού που τ’ ανακάλυψε!
Έρχεται η ώρα του φαγητού. Έχεις στρώσει τραπέζι, το φαγητό μοσχομυρίζει και εσύ, αν και πτώμα, πρόλαβες να συγυριστείς και λίγο μην σε δουν και τρομάξουν. Γυρίζει η οικογένεια σπίτι. Καθένας με τα προβλήματά του.
Ο μεγάλος δεν έγραψε καλά στο διαγώνισμα, τσακώθηκε με τον φίλο του, αναβλήθηκε το πάρτι που ήθελε να πάει.
Η μικρή, είναι κεφάτη γιατί η δασκάλα κρεβατώθηκε με τη μέση της και δεν έκαναν μάθημα, η χειρότερή της….φίλη έβγαλε σπυράκι στη μύτη.
Ο άντρας της ζωής μου, έχει νεύρα γιατί κλατάρισε το λάστιχο του αυτοκινήτου, δεν πήγε καλά η δουλειά και ο συνάδελφος του έφαγε τον πελάτη μέσα από τα χέρια και όλα αυτά τα μαθαίνεις ταυτοχρόνως γιατί ταυτοχρόνως μιλούν όλοι! Εσύ δε, πού να προλάβεις να πεις τα δικά σου νέα, που….αντικειμενικά γι’ αυτούς, δεν είναι και τόσο σοβαρά!
Πόσο σοβαρό είναι το γεγονός ότι πήγαν να σε ξεγελάσουν και να σου δώσουν σάπιες ντομάτες ή το ότι τσακώθηκες με τον διαχειριστή για το ρημάδι το ασανσέρ που μονίμως είναι εκτός λειτουργίας και μένετε στον πέμπτο; Έτσι απλά ακούς με κατανόηση και προσπαθείς να τους ηρεμίσεις γιατί θα τους καθίσει το μακαρόνι στο στομάχι και μετά θα σου πουν ότι πρέπει να μάθεις να μαγειρεύεις πιο ελαφρά!
Ν’ αποφύγω μήπως να μιλήσω για τον μεγαλύτερο καημό της παντρεμένης από καταβολής γάμου: Το σιδέρωμα; Πώς πολλαπλασιάζονται αυτά τα ρούχα; Τι ταχύτητα είναι αυτή; Και καλά το πλύσιμο! Και κάθε μέρα ν’ ανάβεις κερί για την ψυχή αυτού που ανακάλυψε το πλυντήριο, και πάλι δεν εξιλεώνεσαι! Πετάς τ’ άπλυτα μέσα, λίγο προσοχή στα χρώματα μόνο, μην βρεθεί ο άντρας σου, δυο μέτρα παλικάρι να φοράει ροζ φανέλα και κατά τα άλλα, πατάς το κουμπί και τελείωσες! Άντε ν’ αντέξεις και το άπλωμα. Το σιδέρωμα όμως;
Ώρες όρθια με τους ατμούς να σε μεταφέρουν σε…..σάουνα και εσύ ν’ αναρωτιέσαι ποιος σε καταδίκασε με τον ίδιο τρόπο που αναρωτιέσαι ποιος σε καταράστηκε, να γεράσεις πάνω από ένα νεροχύτη που δεν έχει φιλότιμο και είναι πάντα γεμάτος! Και έχεις και την κολώνα του σπιτιού σου να αναρωτιέται γιατί επιμένεις τόσο πολύ ν’ αγοράσετε πλυντήριο πιάτων!
Τώρα, αφού μια νοικοκυρά, έχει τελειώσει με όλα, έχει ανεβοκατέβει δέκα φορές μέσα στην ίδια μέρα τον προσωπικό της Γολγοθά, που εδώ ο Κύριος μια φορά την έκανε την διαδρομή και είδαμε πού κατέληξε ,στον Σταυρό να ζητάει συγχώρεση για τους σταυρωτές του, τι περιμένει; Να έρθει το βράδυ! Να καθίσει στον ωραιότατο καναπέ της και ν’ απολαύσει ότι έχουν φιλότιμο να προβάλλουν τα κανάλια…. Και τα κανάλια μπορεί να έχουν φιλότιμο, αλλά το πήραν όλο και δεν άφησαν καθόλου για την οικογένεια ….
Τρεις τηλεοράσεις μέσα στο σπίτι, πολλά τα κανάλια, ο καθένας θέλει να δει και κάτι άλλο, δεν βγαίνει η διαίρεση!
Ο μεγάλος θέλει να δει ποδόσφαιρο και επειδή το θέαμα είναι ακατάλληλο, καλύτερα να είναι μόνος του….Όταν λέω θέαμα, δεν εννοώ τον αγώνα, αλλά τον άντρα μου, όταν βλέπει αγώνα! Μια χαρά άνθρωπος και μορφωμένος, μετατρέπεται σε θηρίο ανήμερο…. Αγριευτικό το θέαμα, δεν το συζητώ….
Ο μικρός θέλει να δει την περιπέτεια στο άλλο κανάλι, αλλά κανείς από τους υπόλοιπους δεν θέλει να την δει, γιατί ήδη από τα διαφημιστικά έχει φανεί ότι είναι από αυτές που κάθε ενάμισι λεπτό κάποιος σκοτώνεται και είναι και βράδυ και τόσο αίμα σου πέφτει λιγάκι δύσπεπτο…. Άσε που αντίθετα με τον πρωταγωνιστή, εσύ δεν έχεις τίποτα εναντίον όλων αυτών που σωριάζονται αιμόφυρτοι στο έδαφος και την ώρα που τους βλέπεις να ταλαιπωρούνται σκέφτεσαι : «Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει…»
Η μικρή τώρα, προτιμάει να δει την αγαπημένη της σειρά, εκείνη με τη σαχλή ιστορία που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι σε ποιο πλανήτη ζει ο σεναριογράφος και είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα….
Μέχρι εδώ όλοι είναι καλυμμένοι…. Τρία τα κανάλια, τρεις οι θεατές, τρεις και οι τηλεοράσεις….
Εγώ που θέλω να δω την εκπομπή στο κρατικό κανάλι με το ειδικό αφιέρωμα για τις χαμένες πατρίδες, πού να πάω; Μήπως στο απέναντι κατάστημα ηλεκτρικών ειδών που οι τηλεοράσεις του παίζουν όλη τη νύχτα; Θα παίζει κρατικό κανάλι καμιά τους;
Έχοντας πάρει την απόφαση ν’ αγοράσω και τέταρτη τηλεόραση την άλλη μέρα, κι ας με κρίνει Ο Θεός, παρακολουθώ την σαχλή σειρά, παρέα με την κόρη μου και από μέσα μου επαναλαμβάνω μέχρι να το πιστέψω :
« Δεν μπορεί….Θα στρώσει….!»
