Krímstríðið

Krímstríðið
	; Bardaginn við Sinope eftir rússneska málarann Ívan Ajvazovskíj.
Dagsetning	16. október 1853 – 30. mars 1856 (2 ár, 5 mánuðir, 14 dagar)
Staðsetning	Krímskagi, Kákasus, Balkanskagi, Svartahaf, Eystrasalt, Hvítahaf, Austurlönd fjær
Niðurstaða	Sigur Tyrkja, Frakka og Breta. Hlutleysi og ferðafrelsi á Svartahafi tryggt með Parísarsáttmálanum 1856.
Stríðsaðilar
Rússland; Grikkland (til 1854)	Tyrkjaveldi; Frakkland (frá 1854); Bretland (frá 1854); Sardinía (frá 1855)
Leiðtogar
Nikulás 1.; Alexander 2.; Ottó 1.	Abdúl Mejid 1.; Napóleon 3.; Viktoría drottning; Aberdeen lávarður; Palmerston lávarður; Viktor Emmanúel 2.
Fjöldi hermanna
Alls: 889.000; 888.000 kallaðir til starfa; 324.478 virkjaðir; 1.000;	Alls: 603.132; 165.000; 309.268; 107.864; 21.000;
Mannfall og tjón
530.125;	45.400; 135.485; 40.462; 2.166;

Krímstríðið var stríð sem var háð á árunum 1853—1856 (október 1853 til febrúar 1856). Þar höfðu Ottómanveldið, Bretar, Sardiníumenn og Frakkar gert með sér bandalag gegn útþenslu Rússa við Svartahaf. Mest var barist á Krímskaganum, en einnig í Búlgaríu, Rúmeníu, við Eystrasalt og í Tyrklandi. Oft er talað um Krímstríðið sem fyrsta nútímastríðið og talið að þar hafi ýmsar nýstárlegar tækninýjungar í stríðsrekstri fyrst verið prófaðar.

Eftir stríðið varð Balkanskaginn þrætuepli og síðan þá hefur órói endurtekið einkennt svæðið. Á meðan á stríðinu stóð vann breska hjúkrunarkonan Florence Nightingale á vígstöðvunum við hjúkrun særðra. Dró þá úr dánartíðni meðal særðra manna og hlaut hún góðan orðstír af. Nokkrum árum eftir lok stríðsins, árið 1861, aflétti Alexander II. Rússakeisari bændaánauð í Rússlandi, iðnaður jókst og samgöngur voru b��ttar. Ríkisstjórn Rússlands herti þó aftur tökin eftir að keisarinn var myrtur árið 1881.

Tengt efni

Þessi sagnfræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.