Արմատ՝ փարատ, վերջածանց՝ -ել:

1. ցրել, հեռացնել, վերացնել, վանել ◆ Խավարը փարատել: ◆ Նա այն ժամանակ վրա է հասնում փարատում հոգուս մռայլությունը։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Նա հորանջելով գլուխը վեր բարձրացրեց, ձեռքով շփեց ճակատը, կարծես աշխատում էր բռնի կերպով քունը փարատել իր աչքերից։ (Րաֆֆի)
2. սփոփել, ամոքել, վիշտը՝ ցավը մեղմել կամ վերացնել ◆ Ես վազեցի քեզ մոտ փոքր-ինչ կազդուրվելու, փոքր-ինչ փարատելու իմ սրտի ցավերը։ (Րաֆֆի)
3. (եկեղ․) նոր ծննդկանի վրա երկրորդ օրը աղոթք կարդալ (քահանայի) ◆ Այ տեր հայր, ծնել է, գնանք տունը փարատենք: (Գաբրիել Տեր-Հովհաննիսյան)
4. վառած՝ բոցը անցած թոնրի պատերը լաթով մաքրել՝ հաց թխելուց առաջ

1. տե՛ս փառատել ◆ Ա՜խ, եթե յուր ձեռքը տային այդ շունը (Արամը)… պզիկ-պզիկ պիտի փարատեր: Տիգրան Կամսարական

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։