Վալերի Կոգայ

1970 թվականին ավարտել է ՀԿՊՀ-ն։ 1959 թվականից սկսած աշխատել է «Լեննաուչֆիլմ» կինոստուդիայում։ Նա արտադրել է գիտահանրամատչելի ֆիլմեր և վավերագրական ֆիլմեր. «Նրանց անունը զինվոր է» (1970), «Հիշողություն տղամարդկության մասին» (1972), «Մեկ գյուտի պատմություն» (1973), «Արդար քամի, կապիտաններ» (1974), «ՆՏՐ-ի ճանապարհներին» (1976 ՌՍՖՍՀ պետական ​​մրցանակ, 1979 թվական), «Ուղևորություն դեպի էքսցենտրիկների երկիր» (1977), «Դու՝ դա ե՞ս եմ, թե՞ ես եմ դու» (1978) և այլն։

«ՆՏՐ-ի ճանապարհներին» ֆիլմի համար նրան արժանացել է Վասիլև եղբայրների անվան ՌՍՖՍՀ պետական ​​մրցանակին - ամենամյա պետական ​​մրցանակ, որը սահմանվել է ՌՍՖՍՀ Նախարարների խորհրդի կողմից 1965 թվականին։

Վալերի Ֆյոդորովիչ Կոգայը մահացել է սրտի կաթվածից 1979 թվականի սեպտեմբերի 25-ին «Պոլ Կուլիկովի լեգենդը» ֆիլմի նկարահանումների ժամանակ, որը պլանավորված էր, որ կբարձրանա էկրաններին 1980 թվականին, Կուլիկովոյի ճակատամարտի 600-ամյակին։ Ռեժիսորը 41 տարեկան էր, ֆիլմը՝ նրա մահից հետո այդպես էլ չհրապարակվեց։

• Նրանց անունը զինվոր է (1970), ռեժիսոր.
• Հիշողություն տղամարդկության մասին (1972), ռեժիսոր^[1].
• Մեկ գյուտի պատմություն (1973), ռեժիսոր.
• Արդար քամի, կապիտաններ (1974), ռեժիսոր^[2].
• Ճակատամարտ Լենինգրադի համար 1941-1944 (1974), ռեժիսոր, սցենարիստ^[3].
• Վաղվա էսքիզներ (1974), սցենարիստ^[4].
• ՆՏՐ-ի ճանապարհներին (1976), ռեժիսոր, սցենարիստ.
• Ուղևորություն դեպի էքսցենտրիկների երկիր (1977), ռեժիսոր^[5].
• Դու՝ դա ե՞ս եմ, թե՞ ես եմ դո (1978), ռեժիսոր^[6].
• Կինոամսագիր «Գիտություն և տեխնիկա», համարներ թիվ 5, 13, 14, 15, 20, 21 (1978-1982), ռեժիսոր, սցենարիստ^[7]։

• Համամիութենական կինոփառատոնի մրցանակ (1975) «Արդար քամի, կապիտաններ» ֆիլմի համար (1974)։
• Համամիութենական կինոփառատոնի գլխավոր մրցանակ (1978) «Ճանապարհորդություն էքսցենտրիկների երկիր» ֆիլմի համար։
• ՌՍՖՍՀ Պետական ​​մրցանակ Վասիլև եղբայրների անունով (1979) «ՆՏՌ-ի ճանապարհներին» (1976) ֆիլմի համար^[8]։

• С. И. Юткевич. Кино. — Москва, Советская энциклопедия, 1986.