Սինգառիճ

Գյուղն ունեցել է հետևյալ անվանումները. Սանկառիջ, Սանկարիձ, Սենգարիչ, Սենկառիճ, Սենկարիջ, Սընգառիջ, Սընգարիչ, Սընկարիչ, Սընկառիջ, Սինգարիշ, Սինգարիչ, Սինկյառիչ, Սնկառիճ, Սնկառիչ, Սնկառիջ, Սնկառունջ, Սնկարիչ, Սնկոառիջ, Սնկառիջ, Սնկառունջ, Սնկարիչ, Սնկոառիջ, Սունգարիշ։

1830 թվականին, առաջին բռնագաղթի ժամանակ, Սինգառիճ գյուղի մի խումբ բնակիչներ հիմնել և հաստատվել են Ջավախքի Կուլիկամ գյուղում։ Սնկառիճի բնակչության հիմնական մասը բռնությամբ տեղահանվել են 1915 թվականի Մեծ եղեռնի ժամանակ։ Նրանց մեծ մասը զոհվել է աքսորի ճանապարհին, իսկ մի մասը ապաստանել են տարբեր երկրներում։

1878 թվականին ուներ 81 թուրք և 92 հայ բնակիչ, իսկ XX դարի սկզբին հայերի թիվը կազմում էր 30 տուն՝ 240 բնակչով։

Բնակչությունը զբաղվել է հացահատիկի մշակությամբ, այգեգործությամբ և անասնապահությամբ։

Սինգառիճն ուներ Ս. Մինաս անունով եկեղեցի։

Գյուղում գործում էր Արշակյան վարժարանը^[2]։

• Էրզրումի նահանգի հայաբնակ բնակավայրեր

• «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան» (5 հատորով), 1986-2001 թթ., Երևանի Համալսարանի հրատարակչություն
• Արեւմտահայաստանի եւ Արեւմտահայութեան Հարցերու Ուսումնասիրութեան Կեդրոն