Ռեյգանի դարաշրջան

Պատմաբանների մեծամասնությունը դարաշրջանի սկսիզբն համարում է 1980 թվականը, երբ Ռեյգանն ընտրվել է նախագահ, և սովորաբար հետ են նայում, դեպի 1970-ականներ՝ Ռեյգանի դարաշրջանի ծագումը հասկանալու համար։ Օրինակ, Կալմանը (2010) ուսումնասիրելով 1970-ականների բազմաթիվ ճգնաժամերը, որոնք քայքայել են լիբերալ լուծումների նկատմամբ վստահությունը, առանձնացրել է.

• քրիստոնեական աջերի վերելքը
• միասեռականների իրավունքների շարժման դեմ արձագանքը
• ֆեմինիզմի դեմ արձագանքը
• Հավասար իրավունքների փոփոխության (աշխատանքային խտրականության ) դեմ արձագանքը
• Դաշնային դատավորների կողմից պատվիրված ավտոբուսային երթևեկության դեմ ներքևից եկող (Grassroots) զանգվածային արձագանքները
• Վիետնամի պատերազմում ամերիկյան պարտությունը
• միջազգային լարվածության թուլացման փլուզումը և խորհրդային իշխանության նկատմամբ վախերը
• ներկրվող մեքենաների և տեքստիլի մարտահրավերները
• ժանգոտ գոտու ապաարդյունաբերականացումը
• աճող գնաճը, ստագֆլյացիան և էներգետիկ ճգնաժամը
• ինչպես նաև այն նվաստացումը, որը կրել է ազգը Իրանի պատանդների ճգնաժամի ընթացքում և այն տանջալից զգացումը, երբ ազգը մտածում էր, թե արդյոք իր փառքի օրերն անցել են։

Կալմանը քայլ առ քայլ ցույց է տվել այն գործընթացը, որով քաղաքական այլընտրանքները մեկը մյուսի հետևից փլուզվել են՝ Ռեյգանին թողնելով կանգուն^[6]։

«Ռեյգանի դարաշրջան» տերմինը հաճախ օգտագործվում է միայն Միացյալ Նահանգների Ռեյգանի նախագահության ժամանակաշրջանը մատնանշելու համար, սակայն այն նաև ստացել է ընդլայնված իմաստ, որը ներառում է այլ ժամանակաշրջաններ։ Ջորջ Բուշ ավագի նախագահությունը (1989–1993), Քլինթոնի նախագահությունը (1993–2001) և Ջորջ Բուշ կրտսերի նախագահությունը (2001–2009) հաճախ դիտվում են որպես Ռեյգանի դարաշրջանի շարունակություններ^[7]։ Վիլենցն, ի լրումն, ներառում է նաև Ֆորդի նախագահությունը (1974–1977) և Քարթերի նախագահությունը (1977–1981)^[8]:

Ռեյգանի դարաշրջանի վերջնակետը հաճախ դիտվում է որպես դեմոկրատ Բարաք Օբամայի 2008 թվականին ընտրությունը^[9]։ Օբամայի վարչակազմի կողմից իրականացվող լայնածավալ քաղաքականությունը հստակ խզում էր Ռեյգանի ժամանակաշրջանի սոցիալական խնդիրներից, քանի որ ամերիկացիներն ավելի աջակցում էին սոցիալական խնդիրներին, ինչպիսիք են միասեռականների ամուսնությունը և մարիխուանայի օրինականացումը։

Նախագահ Դոնալդ Թրամփի 2016 թվականի ընտրություններում հաղթանակը բանավեճ է առաջացրել այն հարցի շուրջ, թե արդյոք նրա վերելքը նշանակում է Ռեյգանի դարաշրջանի շարունակությունը, թե ներկայացնում է պարադիգմային փոփոխություն ամերիկյան քաղաքականության համար։ Քաղաքագետ Սթիվեն Սկովրոնեկը պնդում է, որ Թրամփի ընտրությունը ցույց է տալիս, որ Ռեյգանի դարաշրջանը շարունակվում է։ Սքովրոնեկը Օբամային համեմատում է նախկին նախագահների հետ, ինչպիսիք են Վուդրո Վիլսոնը և Ռիչարդ Նիքսոնը, որոնք կառավարում էին այն ժամանակ, երբ իրենց կուսակցությունը, ընդհանուր առմամբ, փոքրամասնություն էր կազմում դաշնային մակարդակում^[10]։ Ի հակադրություն, Ջուլիա Ազարին պնդում է, որ Թրամփի ընտրությունը նշանակում է Ռեյգանի դարաշրջանի ավարտ և քաղաքականության մեջ նոր շրջափուլի սկիզբ, ներառյալ՝ Թրամփի աջակցությունը պրոտեկցիոնիզմին և Ուկրաինա ռուսական ներխուժման դեմ Ուկրաինային օգնելուն ընդդիմանալը^[11][12]։

Վիլենցը Ռեյգանի դարաշրջանի սկիզբը կապել է Ուոթերգեյթյան սկանդալի հետ, որով ավարտվել է Ռիչարդ Նիքսոնի նախագահությունը` հնարավորություն ստեղծելով հանրապետական նոր առաջնորդի համար^[13]։ Ուոթերգեյթի սկանդալին զուգահեռ, Ջոն Քենեդու սպանությունը, Վիետնամի պատերազմը և վատ տնտեսական պայմանները 1970-ականների կեսերին հասարակական համընդհանուր օտարում են առաջացրել քաղաքական առաջնորդներից։ Բնակչության զանգվածային տեղաշարժը քաղաքներից դեպի արվարձաններ հանգեցրել է ընտրողների նոր խմբի ստեղծմանը, որոնք ավելի քիչ կապված էին Նյու Դիլ անվանում ստացած նոր տնտեսական քաղաքականությանը և քաղաքական մեքենային^[14]։

Ռեյգանը և մյուս պահպանողականները Նյու Դիլ լիբերալիզմից հիասթափված հասարակությանը հաջողությամբ ներկայացրել են պահպանողական գաղափարները որպես այլընտրանք^[15]։ Ռեյգանին իր խարիզմայի և խոսելու հմտությունների շնորհիվ հաջողվել է ներկայացնել պահպանողականությունը որպես երկրի համար լավատեսական, հեռանկարային տեսլական^[16]։ Ռեյգանը մարտահրավեր է նետել Նիքսոնի իրավահաջորդ, գործող նախագահ Ջերալդ Ֆորդին, 1976 թվականի հանրապետականների նախագահական նախնական ընտրություններում։ Ֆորդը հաղթել է Ռեյգանին և շահել նախագահի թեկնածությունը 1976 թվականի հանրապետականների ազգային համագումարում, բայց ընդհանուր ընտրություններում նա պարտվել է դեմոկրատ թեկնածու Ջիմի Քարթերին^[17]։

Իր նախագահության ընթացքում Քարթերն իրենից հեռացրել էր նրանցից շատերին, ովքեր քվեարկել էին իր օգտին 1976 թվականին, այդ թվում՝ շատերին իր կուսակցությունից։ 1980 թվականի Դեմոկրատական կուսակցության փրայմերիզում Քարթերը հաղթել է ձախ ուժեղ հակառակորդին՝ ի դեմս սենատոր Թեդ Քենեդիի, ով հակառակվում էր Քարթերին Ազգային առողջապահական ապահովագրության համակարգի ստեղծման շուրջ^[18]։ Քարթերը և Դեմոկրատական կուսակցությունը որպես ամբողջություն հեռացրել են նաև մյուս ընտրողներին, մինչդեռ պահպանողական շարժումը թափ է հավաքել։

Տնտեսության շարունակական անկումը հիասթափություն է առաջացրել հարկերի նկատմամբ, և ընտրողներն ավելի ու ավելի են հակվել դեպի այն կողմը, որը խոսում էր կառավարության կազմը փոքրացնելու մասին։ Հակառակ ազդեցություն է առաջացել նաև կառուցողական ծրագրերի նկատմամբ, քանի որ որոշ սպիտակամորթներ պնդումներ են արել, թե դրանք հակադարձ խտրականության ծրագրեր են։

1976 թվականին նախագահը շահել է ավետարանական բողոքական ընտրողների մեծամասնության ձայները, սակայն գնալով ավելի ու ավելի քաղաքականացված քրիստոնեական աջերը սկսել են կտրուկ դեմ արտահայտվել նրա նախագահությանը։ Այս կրոնական ընտրողներից շատերի վրա ազդել են նաև այնպիսի առաջնորդների հանրային քարոզարշավները, ինչպիսիք են Բարոյական մեծամասնություն կազմակերպությունից Ջերի Ֆալվելը և Ֆիլիս Շլաֆլին, ովքեր դեմ էին Հավասար իրավունքների փոփոխության վավերացմանը։ Մեկ այլ կարևոր պահպանողական կազմակերպություն՝ The Heritage Foundation-ը, որը կարևոր պահպանողական վերլուծական կենտրոն էր, մշակում և պաշտպանում էր պահպանողական քաղաքականությունը^[19]։

Պահպանողական շարժման շատերի աջակցությամբ Ռեյգանը 1980 թվականի հանրապետականների փրայմերիզում հաղթել է պետապարատի (էսթեբլիշմենթի) ֆավորիտ Ջորջ Բուշին, չափավոր կոնգրեսական Ջոն Բ. Անդերսոնին և այլոց։ Կուսակցության միասնությունն ապահովելու համար Ռեյգանը 1980 թվականի հանրապետականների ազգային համագումարի ժամանակ Բուշին անվանել է փոխնախագահի իր թեկնածու, թեև Բուշը Ռեյգանի առաջարկի վրա կողմնորոշված տնտեսությունը բնութագրել էր որպես «վուդու տնտեսություն»^[20]։

Ռեյգանը մոբիլիզացրել է իր կուսակցությանը մշտապես սատարող քաղաքական բազան՝ քարոզելով իր պահպանողական դիրքերը, մինչդեռ Քարթերի արշավն ուղղված է եղել Ռեյգանին որպես վտանգավոր ծայրահեղական ներկայացնելուն։ Տնտեսության բարելավումն օգնել է Քարթերին առաջ անցնել Ռեյգանից հոկտեմբերի համաժողովրդական ընտրություններում, սակայն Ռեյգանը վճռական հաղթանակ է տարել հոկտեմբերի 28-ի դեբատում։ Ընտրությունների օրը Ռեյգանը համաժողովրդական ընտրություններում ոչ մեծ տարբերությամբ մեծամասնություն է ստացել, բայց ընտրական կոլեգիայի (Electoral College) արդյունքներով հաղթել է 44 նահանգներում։ Կոնգրեսի միաժամանակյա ընտրություններում հանրապետականները մի քանի տեղ են շահել Ներկայացուցիչների պալատում և 1950-ականներից ի վեր առաջին անգամ վերահսկողություն են հաստատել Սենատում^[21]։

Պաշտոնը ստանձնելուց հետո Ռեյգանը պնդել է, որ Միացյալ Նահանգները բախվել են սարսափելի ճգնաժամի, և որ այս ճգնաժամը լուծելու լավագույն միջոցը պահպանողական բարեփոխումներն են^[22]։ Նրա հիմնական քաղաքականության առաջնահերթություններն են եղել ռազմական ծախսերի ավելացումը, հարկերի կրճատումը, ոչ ռազմական դաշնային ծախսերի կրճատումը և դաշնային կանոնակարգերի սահմանափակումը։ Ռեյգանը կարծում էր, որ կառավարության դերի կրճատումը կհանգեցնի տնտեսական աճի, որն իր հերթին կհանգեցնի ավելի մեծ եկամուտների, որոնք կնպաստեն պետական պարտքի մարմանը։

Աշխատելով կոնգրեսական Ջեք Քեմփի հետ՝ Ռեյգանի վարչակազմը ներկայացրել է խոշոր հարկերի կրճատման օրինագիծ, որը շահել է բավականաչափ հանրապետականների և պահպանողական դեմոկրատների աջակցությունը՝ Կոնգրեսի երկու պալատներն էլ ընդունելու համար։ 1981 թվականի օգոստոսին Ռեյգանը ստորագրել է 1981 թվականի Տնտեսական վերականգնման հարկի մասին օրենքը^[23], որն ընդունել է 27%-ով համընդհանուր դաշնային եկամտահարկի կրճատում երեք տարվա ընթացքում, ինչպես նաև առանձին օրինագիծ, որը նվազեցրել է դաշնային ծախսերը, հատկապես աղքատության դեմ ծրագրերում^[24]։

Ռեյգանի պաշտոնավարման սկզբում տնտեսության աստիճանական անկումը, զուգորդված հարկերի կրճատման և ռազմական ծախսերի ավելացման հետ, հանգեցրել է աճող դեֆիցիտի։ 1982 թվականի միջանկյալ ընտրություններում դեմոկրատները մի քանի տեղ են ստացել Ներկայացուցիչների պալատում^[25]։ Ռեյգանի հավանության վարկանիշն ընկել է մինչև 35%, և շատ դեմոկրատներ կարծիք են հայտնել, որ իրենց կուսակցությունը կարող է հաղթել Ռեյգանին 1984 թվականի նախագահական ընտրություններում և հնարավոր կլինի հետ կանչել Ռեյգանի վարչակազմի որոշ քաղաքականությունը^[26]։ Տնտեսության վերականգնումը, որը սկսվել է 1983 թվականին, բարձրացրել է Ռեյգանի հավանության վարկանիշը, և վարչակազմը պնդել է, որ հարկերի կրճատումները եղել են տնտեսությունը շրջելու հիմնական գործոնը։

1984 թվականի նախագահական ընտրություններում Ռեյգանը հաղթել է իր կուսակցության կրկին առաջադրման ժամանակ առանց լուրջ մարտահրավերի, մինչդեռ նախկին փոխնախագահ Ուոլթեր Մոնդեյլը հաղթել է Դեմոկրատական կուսակցության թեկնածությունը։ Ընտրությունների օրը Ռեյգանը հավաքել է ժողովրդական քվեների 59%-ը և զբաղեցրել 49 նահանգ, ինչը հանգեցրել է ԱՄՆ քաղաքականությունում Հանրապետական կուսակցության մշտական վերադասավորումների հնարավոր շահարկումներին^[27]։

Չնայած իր վերընտրմանը, Ռեյգանը զգալիորեն ավելի մեծ դժվարությունների է հանդիպել իր երկրորդ ժամկետում պահպանողական քաղաքականություն վարելու հարցում։ Նրա ներքին օրակարգը խոչընդոտվել է աճող դեֆիցիտների և Իրան-Կոնտրաս քաղաքական սկանդալի հետևանքների պատճառով^[28]։ Այնուամենայնիվ, վարչակազմը զգալի արտաքին քաղաքական հաջողություն է ունեցել, երբ Ռեյգանը և ԽՍՀՄ առաջնորդ Միխայիլ Գորբաչովը 1987 թվականին հասել են Միջին հեռահարության միջուկային ուժերի մասին պայմանագրին INF պայմանագրին^[29]։

Ռեյգանը նաև նշանակել է բազմաթիվ պահպանողական դատավորների, այդ թվում՝ դատավորներ Անտոնին Սկալիային և Սանդրա Դեյ Օ'Քոննորին և Ուիլյամ Ռենքվիստին, որոնց Ռեյգանը բարձրացրել է մինչև գլխավոր դատավորի պաշտոնի։ Ռենկվիստյան դատարանը հաջորդ տարիներին կայացրել է մի քանի պահպանողական որոշումներ^[30]։ Փոխնախագահ Բուշը հաղթել է սենատոր Բոբ Դոուլին և հեռուստաավետարանիչ Փեթ Ռոբերթսոնին և հաղթել 1988 թվականի հանրապետականների նախնական ընտրություններում^[31]։ Օգնվելով Ռեյգանի թարմացած ժողովրդականությունից՝ Բուշը հաղթել է Մայքլ Դուկակիսին 1988 թվականի նախագահական ընտրություններում^[32]։

1988 թվականի նախագահական ընտրություններում հաղթել է հանրապետական Ջորջ Բուշը դառնալով ԱՄՆ 41-րդ նախագահ^[32]։

Բուշի նախագահությունը հիմնականում կենտրոնացել է արտաքին գործերի վրա, և Արևելյան բլոկի փլուզումից հետո նա բախվել է արտաքին քաղաքականության մի շարք լուրջ խնդիրների։ Բուշի արտաքին քաղաքականության առաջատարներից շատերը, այդ թվում՝ Ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Բրենթ Սքոուքրոֆթը, եղել են միջազգային հրաբերություններում ռեալիստներ` Հենրի Քիսինջերի ազդեցության տակ լինելով։ Այն ընթացքում, երբ տեղի էր ունեում Բեռլինի պատի անկումը, իսկ ԽՍՀՄ-ի հետ կապված մյուս երկրներում անկարգություններ էին տեղի ունենում, Բուշը բարեկամական հարաբերություններ է պահպանել Գորբաչովի հետ, ինչը դերակատարում է ունեցել, որ Խորհրդային Միությունը համաձայնվել է Գերմանիայի վերամիավորման հարցում^[33]։

Բուշը հաջողությամբ ներխուժել է Պանամա 1989 թվականին և 1991 թվականին Պարսից ծոցի պատերազմի ժամանակ գլխավորել է բազմազգ կոալիցիան Իրաքի դեմ։ Պարսից ծոցի պատերազմում ԱՄՆ-ի արագ հաղթանակից հետո Բուշի վարկանիշը կտրուկ աճել է^[34]։ Այնուամենայնիվ, Բուշի վարչակազմն ավելի քիչ հաջողություններ է ունեցել ներքին քաղաքականության մեջ, որտեղ դեֆիցիտը շարունակել է մնալ հիմնական խնդիրը։ Չնայած 1988 թվականի հանրապետականների ազգային համագումարի ժամանակ Բուշը խոստացել էր չբարձրացնել հարկերը^[35], նրան մասամբ պարտադրված էր Գրամ-Ռուդման-Հոլինգսի հավասարակշռված բյուջեի ակտը, 1985 թվականի օրենքը^[36], որը, իբր, պահանջում էր հավասարակշռված բյուջե մինչև 1993 թվականը։ Դեմոկրատական Կոնգրեսի հետ երկարատև պայքարից հետո Բուշը համաձայնել է ստորագրել 1990 թվականի բյուջեի համընդհանուր հաշտեցման ակտը^[36], որը պարունակում էր հարկերի ավելացումների և ծախսերի կրճատման խառնուրդ։ Պահպանողական հանրապետականները, որոնք երբեք ամբողջությամբ չէին ընդունել Բուշին, չնայած 1980-ականների ընթացքում նրա դեպի աջ շարժմանը, վրդովվել են այս գործարքից^[37]։

Վարչակազմի մարտահրավերներին ավելացել է՝ տնտեսական ճգնաժամը 1990 թվականին, երբ երկրում գործազրկության մակարդակը հասել է 7,8%-ի^[38]։ Նույնիսկ Խորհրդային Միության փլուզումը 1991 թվականի դեկտեմբերին առանձնապես չի օգնել Բուշին, քանի որ շատ պահպանողականներ համարել են, որ Ռեյգանի քաղաքականությունը հանգեցրել է ԱՄՆ-ի վաղեմի մրցակցի փլուզման^[39]։ Բուշն իր կուսակցության կողմից վերառաջադրվելով հաղթել է 1992 թվականի հանրապետական նախագահական փրայմերիզում աջակողմյան մեկնաբան և Ռեյգանի նախկին պաշտոնյա Փեթ Բյուքենենի մարտահրավերը հաղթահարելուց հետո։

Սակայն ԱՄն Համընդհանուր ընտրություններում Բուշի հակառակորդները դեմոկրատ նահանգապետ Բիլ Քլինթոնը և անկախ թեկնածու Ռոս Պերոտն էին։ Եթե Պերոտը պոպուլիստական քարոզարշավ էր վարում, որը կենտրոնացած էր Հյուսիսային Ամերիկայի ազատ առևտրի համաձայնագրին և Բուշի կողմից բյուջեն հավասարակշռելու ձախողմանը դեմ հանդես գալու վրա^[40], ապա Քլինթոնը՝ կենտրոնամետ Դեմոկրատական առաջնորդության խորհրդի (DLC) հիմնադիր անդամը, կենտրոնացել էր տնտեսական վատ պայմանների վրա։ Եռակողմ մրցապայքարում Քլինթոնը ստացել է ընտրողների ձայների մեծամասնությունը և հավաքել համաժողովրդական ձայների 43%-ը, իսկ Բուշը՝ 37,4%-ը, իսկ Պերոն՝ 18,9%-ը^[41]։

Բիլ Քլինթոնը` ԱՄՆ նախագահական համընդհանուր ընտրություններում հաղթելով, դարձել է առաջին դեմոկրատ նախագահը 1981 թվականին Ջիմի Քարթերի պաշտոնը թողնելուց հետո, և նա իր պաշտոնավարումը սկսել է Դեմոկրատական Կոնգրեսում։ Թեև Քլինթոնն ունեցել է վաղ օրենսդրական հաղթանակներ, ինչպիսիք են 1993 թվականի ընտանեկան և բժշկական արձակուրդի մասին ակտի ընդունումը և 1993 թվականի Omnibus բյուջեի հաշտեցման ակտը, նրա վարչակազմը տուժել է մի շարք փոքր սկանդալներից և նրա Առողջապահական բարեփոխումների առաջարկի ձախողումից^[42]։

1994 թվականի միջանկյալ ընտրություններում հանրապետականները հաստատել են իրենց առավելությունը Կոնգրեսի երկու պալատներում։ Ի պատասխան՝ Քլինթոնը վարձել է քաղաքական խորհրդատու Դիք Մորիսին, ով պաշտպանում էր Կոնգրեսի հանրապետական և դեմոկրատ անդամների միջև եռանկյունության քաղաքականության ռազմավարությունը^[43]։

Բյուջեի հաստատման մեծ բախման ժամանակ, որը ներառում էր 1995-1996 թվականների ընթացքում կառավարության աշխատանքի երկու սառեցումները, Քլինթոնին հաջողվել է հասնել Կոնգրեսի հավանությանը իր սեփական բյուջեի առաջարկին, որը խուսափում էր Բուժօգնության և այլ ծրագրերի խորը կրճատումներից, որոնք պահանջում էին Ներկայացուցիչների պալատի խոսնակ Նյութ Գինգրիչը և այլ կոնգրեսական հանրապետականները^[44]։ 1996 թվականին Քլինթոնը ստորագրել է «Անձնական պատասխանատվության և աշխատանքային հնարավորությունների մասին» օրենքը ՝ հանրապետականների կողմից հեղինակված օրինագիծ, որը մի քանի նոր սահմանափակումներ էր դնում դաշնային աջակցություն ստացողների համար^[45]։ Քլինթոնը կոչ էր արել բարեփոխել բարեկեցության համակարգը դեռևս 1992 թվականի իր նախընտրական քարոզարշավի ժամանակ՝ ցանկանալով ավելացնել փոփոխություններ, ինչպիսիք են սոցիալական նպաստ ստացողներից աշխատանքի անցնելու պահանջները^[46]։

1996 թվականի ԱՄՆ նախագահական ընտրություններում Քլինթոնը մեծ տարբերությամբ հաղթել է հանրապետական թեկնածու Բոբ Դոլին թե՛ համաժողովրդական քվեարկության և թե՛ ընտրական քվեարկության արդյունքում։ Քանի որ հանրապետականները Կոնգրեսում շարունակում էին մեծամասնություն լինել, նա չի կարողացել առաջ տանել իր ներքին օրակարգի մեծ մասը^[47]։ Տնտեսական աճը հատկապես ուժեղ է եղել Քլինթոնի երկրորդ ժամկետում, իսկ 2000 թվականին գործազրկությունը նվազել է մինչև 4 տոկոս։ 1998 թվականին կառավարությունը 1960-ականներից ի վեր առաջին բյուջետային հավելուրդն է ունեցել^[48]։

Քլինթոնի երկրորդ ժամկետի մեծ մասում նրա դեմ իմփիչմենթի գործընթաց է ծավալվել, որի հիմքում Սպիտակ տան ստաժոր Մոնիկա Լևինսկու հետ նրա սիրավեպն է եղել^[49]։ Չնայած Ներկայացուցիչների պալատը քվեարկել է Քլինթոնի իմփիչմենտի օգտին, Սենատի կողմից նա արդարացվել է, քանի որ Սենատի բոլոր դեմոկրատները և Սենատի մի քանի հանրապետականներ քվեարկել են անմեղ` իմպիչմենտի երկու մեղադրանքներում^[50]։

Հզոր տնտեսության շնորհիվ Վաշինգտոնի փորձագետների մեծամասնությունը Քլինթոնի փոխնախագահ Ալբերտ Գոռին դիտարկել է որպես 2000 թվականի նախագահական ընտրությունների ֆավորիտ^[51]։ Այնուամենայնիվ, չափազանց բուռն և վիճելի ընտրություններում, որոնք ավարտվել են Գերագույն դատարանի Բուշն ընդդեմ Գոռի վիճելի որոշմամբ^[52], Տեխասի նահանգապետ Ջորջ Բուշ կրտսերը, նախկին նախագահ Բուշի որդին, հաղթել է Ալբերտ Գոռին^[53]։

Բուշի վարչակազմում ընդգրկվել են նախկին հանրապետական վարչակազմերի բազմաթիվ նշանավոր գործիչներ, այդ թվում՝ Դոնալդ Ռամսֆելդը, Դիկ Չեյնին և Քոլին Փաուելը^[54]։ Պաշտոնը ստանձնելուց հետո Բուշը ստորագրել է հարկերի մեծ կրճատումը՝ 2001 թվականի Տնտեսական աճի և հարկային արտոնությունների նվազեցման մասին ակտով^[54]։

Սեպտեմբերի 11-ի հարձակումներից հետո Բուշի վարչակազմը սկսել է Աֆղանստանի պատերազմը և ահաբեկչության դեմ պատերազմը` գլոբալ հակամարտություն Ալ-Քաիդայի և այլ խմբերի դեմ<sup>[55]</sup>։ 2003 թվականին վարչակազմը սկսել է Իրաքյան պատերազմը` գահընկեց անելով Իրաքի առաջնորդ Սադամ Հուսեյնին։

Չնայած Իրաքյան պատերազմի վերաբերյալ աճող դժգոհություններին, 2004 թվականի նախագահական ընտրություններում Բուշը հաղթել է դեմոկրատ Ջոն Քերիին^[56]։ Բուշի վերընտրվելուց հետո երկու տարվա ընթացքում Ջեք Աբրամոֆի սկանդալները, վարչակազմի Կատրինա փոթորկի դեմ գործողությունները, Սոցիալական ապահովությունը բարեփոխելու Բուշի ձախողված փորձը և Իրաքի պատերազմի վերաբերյալ շարունակվող դժգոհությունները` այս բոլորը թուլացրել են Բուշի հանրային վարկանիշը^[57]։

Բուշի ոչ ժողովրդականությունից և Մարկ Ֆոլիի սկանդալից օգտվելով դեմոկրատները 2006 թվականի ԱՄՆ ընտրություններում առավելություն են ստացել Կոնգրեսում^[58]։ Բնակարանների գների փլուզումը հանգեցրել է 2007-2008 ֆինանսական ճգնաժամին, որը նշանավորեց երկարատև տնտեսական անկման սկիզբը, որը հայտնի է որպես Մեծ անկում։

2008 թվականի նախագահական ընտրություններում ֆինանսական ճգնաժամի պայմաններում, դեմոկրատ Բարաք Օբաման հաղթել է հանրապետական Ջոն Մաքքեյնին։ Օբաման հաղթել է հանրապետական Միթ Ռոմնիին և վերընտրվել 2012 թվականին։

2016 թվականի նախագահական ընտրություններում Դոնալս Թրամփը հաղթել է դեմոկրատ թեկնածու Հիլարի Քլինթոնին, չնայած կորցրել է համաժողովրդական ձայնը։ 2020 թվականի նախագահական ընտրություններում COVID-19 համաճարակի պայմաններում, դեմոկրատ թեկնածու և նախկին փոխնախագահ Ջո Բայդենը հաղթել է Թրամփին։

Թոմ Քլենսիի երեք ամենավաճառվող վեպերը լուսաբանում են Ռեյգանի դարաշրջանը՝ «Կարմիր հոկտեմբերի» որսը (անգլ.՝ The Hunt for Red October, 1984), «Կարմիր փոթորիկը բարձրանում է» (1986) և «Կրեմլյան կարդինալը» (անգլ.՝ The Cardinal of the Kremlin, 1988), որոնք արտացոլում են Ռեյգանի ժամանակաշրջանի Սառը պատերազմի արժեքները։ Խորհրդային Միությունը՝ որպես չարի կայսրություն, և ամերիկյան արժեքների ու տեխնոլոգիաների գերակայությունը Քլենսիի թրիլլերների և Ռեյգանի հռետորաբանության թեմաներն են։ Քաղաքական վերնախավերն օգտագործել են այս վեպերը (և դրանցից մեկի նկարահանումները) ազգային անվտանգության մասին իրենց գաղափարներն ամերիկյան հանրությանը քարոզելու համար^[59]։

Քենդրիկ Լամարի 2011 թվականի «Section.80» ալբոմում կա «Ռոնալդ Ռեյգանի դարաշրջան» վերնագրով երգ, իսկ Քիլլեր Մայքի 2012 թվականի RAP Music ալբոմում` «Ռեյգան» երգ։

Ռեյգանը հանդես է գալիս որպես կերպար «Մութ ասպետը վերադառնում է» (անգլ.՝ The Dark Knight Returns, 1986) և «Լեգենդներ» (1986-1987) կոմիքսներում։

Շատ գիտնականներ հանդես են գալիս միջազգային տեսանկյունից՝ կապելով Ռեյգանի դարաշրջանը Բրիտանիայում Թետչերի կառավարման ժամանակաշրջանի հետ։

Պատմաբան Դագ Ռոսինովը 2007 թվականին զեկուցել է. «Սա գրելու պահին ակադեմիական պատմաբանների շրջանում առավելություն ունեն ռեյգանյան ռևիզիոնիստները, ովքեր 1980-ականները համարում են առնվազն խառը բարիքների և որոշ մեկնաբանությունների մեջ մեծ առաջընթացի դարաշրջան»^[61]։ Մյուս գիտնականները համաձայն են Ռեյգանի դարաշրջանի կարևորության վերաբերյալ^{[62][63][64][65][66]}։

Ըստ Ջոն Քենեթ Ուայթի՝ Ռեյգանի դարաշրջանն ավարտվել է 21-րդ դարի սկզբին, ինչը բնորոշ է 2008 և 2012 թվականներին Բարաք Օբամայի ընտրությամբ և վերընտրմամբ։ Ուայթի պնդմամբ` Ռեյգանի կոալիցիան նվազել է չափերով և ինքնավստահությամբ։ 2007-2008 թվականների ֆինանսական ճգնաժամին հանրապետականների թույլ արձագանքը մեծ հարված է դարձել։ Ուայթը պնդում է, որ մշակութային և ժողովրդագրական մեծ փոփոխություններն օգնել են վերջ տալ Ռեյգանի դարաշրջանին։ Բացի քոլեջում կրթություն ստացած ընտրողների արագ աճից, Ուայթը շեշտում է հեղափոխությունները ռասայի, ընտանիքի, միասեռականների իրավունքների և կրոնի առումով։ Ասիայից և Լատինական Ամերիկայից ներգաղթի շատ արագ աճը փոխել է Ամերիկայի բնակչության կառուցվածքը և առանձնահատուկ ազդեցություն ունեցել Կալիֆոռնիայի վրա։ Միջուկային ընտանիքի երբեմնի սուրբ իդեալն իր տեղը զիջել է նոր հանդուրժողականությանը՝ կապված մինչամուսնական սեքսի, հեշտ ամուսնալուծության, միայնակ ծնողի և համակեցության հետ։ Կրոնական պահպանողականները փորձել են պահպանել հղիության արհեստական ընդհատման և գեյերի իրավունքների գիծը։ Պահպանողական ֆունդամենտալիստական կրոնական ուղղություններն արագորեն ընդլայնվել էին Ռեյգանի ժամանակներից առաջ և ընթացքում և նրա աջակցության հիմնական հիմքն էին։ Նրանց աճը հանկարծակի դադարել է, և սկսվել է անկումը, որն առաջացրել է աշխարհիկացման արագ աճ։ Այս գործոնների համակցությունը, ըստ Ուայթի, առաջացրել է «Ռեյգանի կոալիցիայի մահ»^[67]։

• Պահպանողականությունը Միացյալ Նահանգներում
• Միացյալ Նահանգների պատմություն (1980–1991)
• Միացյալ Նահանգների պատմություն (1991–2008)
• Նեոլիբերալիզմ

• Wilentz, Sean (2008). The Age of Reagan. HarperCollins. ISBN 978-0-06-074480-9.
• Carlisle, Rodney P. and J. Geoffrey Golson. (2007) Turning Points—Actual and Alternate Histories: The Reagan Era from the Iran Crisis to Kosovo [Շրջադարձային կետեր. փաստացի և այլընտրանքային պատմություններ. Ռեյգանի դարաշրջանը Իրանի ճգնաժամից մինչև Կոսովո]
• Collins, Robert M. (2007)Transforming America: Politics and Culture during the Reagan Years. [Փոխակերպելով Ամերիկան. քաղաքականություն և մշակույթ Ռեյգանի տարիներին]
• Conlin, Joseph R. (2008) "Morning in America: The Age of Reagan 1980–1993", ch. 50 in Conlin, The American Past: A Survey of American History
• Critchlow, Donald T. (2011). The Conservative Ascendancy: How the Republican Right Rose to Power in Modern America (2 ed.). University Press of Kansas. ISBN 978-0700617951.
• Ehrman, John. The Eighties: America in the Age of Reagan (2005)
• Fried, Amy, and Douglas B. Harris. "Chapter Three. Here to Help? Movement Conservatism and the State in the Reagan Era." in At War with Government ( Columbia University Press, 2021) էջեր 46–85
• Green, John C., and James L. Guth. "Who Is Right and Who Is Left?: Activist Coalitions in the Reagan Era." in Do Elections Matter? (Routledge, 2020) էջեր 32–56.
• Hayward, Steven F. (2009).The Age of Reagan: The Fall of the Old Liberal Order: 1964–1980 (2007); vol 2: The Age of Reagan: The Conservative Counterrevolution: 1980–1989
• Hixson, Walter L. "'Red Storm Rising': Tom Clancy novels and the cult of national security," Diplomatic History, (1993) 17#4 pp 599–613 [«Կարմիր փոթորիկ է բարձրանում. Թոմ Քլենսիի վեպերը և ազգային անվտանգության պաշտամունքը»]
• Lavanty, Donald F. "The Reagan Era of Politics and Healthcare." in Political Aspects of Health Care ( Palgrave Pivot, 2018) pp. 53–64.
• Patterson, James (2005). Restless Giant: The United States from Watergate to Bush v. Gore [Անհանգիստ հսկա. Միացյալ Նահանգները Ուոթերգեյթից մինչև Բուշն ընդդեմ Գոռի]. Oxford University Press. ISBN 978-0195122169.
• Pearlstein, Rick (2014). The Invisible Bridge: The Fall of Nixon and the Rise of Reagan. Simon & Schuster. ISBN 978-1476782416.
• Phillips-Fein, Kim. "Ronald Reagan: Fate, Freedom, and Making of History," Enterprise and Society, Volume 8, Number 4, December 2007, էջեր 986–988.
• Ponce de Leon, Charles L. "The New Historiography of the 1980s", Reviews in American History Volume 36, Number 2, June 2008, էջեր 303–314
• Rossinow, Doug (2015). The Reagan Era: A History of the 1980s.
• Seib, Gerald F. We Should Have Seen it Coming: From Reagan to Trump—a Front-row Seat to a Political Revolution (Random House, 2021).
• Sinclair, Barbara (2006). Party Wars: Polarization and the Politics of National Policy Making. University of Oklahoma Press. ISBN 978-0806137797.
• Straub, Whitney. "Further into the Right: The Ever-Expanding Historiography of the U.S. New Right," Journal of Social History, Volume 42, Number 1, Fall 2008, էջեր 183–194
• Troy, Gil. The Reagan Revolution: A Very Short Introduction (2009)
• Vogel, Joseph. James Baldwin and the 1980s: Witnessing the Reagan Era [Ջեյմս Բոլդուինը և 1980-ականները. Ռեյգանի դարաշրջանի վկաներ] (University of Illinois Press, 2018) (Ջեյմս Արթուր Բոլդուին հայտնի սևամորթ գրող էր)
• White, John. Barack Obama's America: How New Conceptions of Race, Family, and Religion Ended the Reagan Era .[Բարաք Օբամայի Ամերիկան. ինչպես ռասայի, ընտանիքի և կրոնի մասին նոր պատկերացումներն ավարտեցին Ռեյգանի դարաշրջանը] (U of Michigan Press, 2018) excerpt
• Wirls, Daniel. Buildup: The Politics of Defense in the Reagan Era (1992). 247 pp.
• Woods, Randall B. "Chapter 13: The Culture of Narcissism: The Reagan Era," in Woods, Quest for Identity: The U.S. Since 1945 (2005)