Շանթ Հովհաննիսյան

1991-1995 թվականներին սովորել է Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտում։ 1995 թվականից աշխատում է Գորիսի Վաղարշ Վաղարշյանի անվան դրամատիկական թատրոնում, 2002-2004 թվականներին եղել է նաև գլխավոր ռեժիսորի պաշտոնակատար։ 2004 թվականից Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի Գորիսի մասնաճյուղի հիմնադիր-տնօրենն է (նշանակվել է դերասան Սոս Սարգսյանի կողմից), որտեղ նաև դասավանդում է^[1]։ 2011 թվականին Շուշիում, 2012 թվականին Կապանում կազմակերպել է դերասանական կուրսեր։

Հայաստանի Թատերական գործիչների միության անդամ է^[2][3]։

• «Մի վախեցիր», 2006
• «Երեք ընկեր», 2009
• «Չնչիկ», 2009
• «Խաչագողի հիշատակարանը», 2010
• «Գարեգին Նժդեհ», 2013^[4]
• «Շքամուտք», 2014
• «Կյանք ու կռիվ 2. 25 տարի անց», 2017
• «Էրկեն կիշեր», 2018
• «Իմ խաչը», 2019
• «Իշխանություն», 2021

• «Գեներալի աղջիկը»
• «Հատուկ բաժին» և
• «Հատուկ բաժին-2» ֆիլմաշարեր։
• «Երեք նամակ Բելլայից»

• ՀՀ մշակույթի նախարարության պատվոգիր
• Սյունիքի մարզպետարանի պատվոգիր
• «Հայակ» ազգային կինոյի մրցանակաբաշխության «Լավագույն դերասան» մրցանակի՝ «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմի համար (2013)
• Հայաստանի վաստակավոր արտիստ (2014)^[5]

• Շանթ Հովհաննիսյան․ Սյունիքում մարդիկ շատ ավելի բնույթին տեղ տվող, ձևից հեռու կերպարի մեջ են
• Շանթ Հովհաննիսյան. «Պետք չէ թատրոնի տնօրենին մեծապատիվ մուրացկան դարձնել»