Մասնակից:Յան/Ավազարկղ 14
Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի հոդված 1, Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի առաջին հոդվածն է։ Այս հոդվածում նշվում է, որ Բարձր պայմանավորվող կողմերն իրենց իրավասության ներքո գտնվող յուրաքանչյուրին ապահովում են սույն Կոնվենցիայի առաջին բաժնում սահմանված իրավունքներն ու ազատությունները[1]։
Արդարադատություն
խմբագրելԱնդամ պետությունների իրավասությունը մի քանի անգամ վիճարկվել է դատարանում, հիմնական հարցն այն էր, թե որքանով է իրավասությունը տարածքային բնույթ կրում։ Դատարանը ճանապարհ է ընտրել պայմանագրի տարածաշրջանային բնույթից բացառությունները ճանաչելու
Լոիզիդուն ընդդեմ Թուրքիայի (Նախնական առարկություններ) (1995) 20 ՄԻԵԴ 99 Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարան հայտարարել է՝
Հաշվի առնելով կոնվենցիայի առարկան և նպատակը՝ Պայմանավորող կողմի պատասխանատվությունը կարող է առաջանալ նաև այն դեպքում, երբ ռազմական գործողությունների արդյունքում օրինական կամ անօրինական, նա արդյունավետ վերահսկողություն է իրականացնում իր ազգային տարածքից դուրս գտնվող տարածքի համար[2]։
Այսպիսով, հաստատվել է, որ Թուրքիայի կողմից վերահսկվող հյուսիսային Կիպրոսում Թուրքիայի գործողությունները ենթակա են Կոնվենցիայի[2]։
Ուշագրավ դեպքեր
խմբագրել- Իսսան ընդդեմ Թուրքիայի (2004) 41 ՄԻԵԴ 567
- Օկալան ընդդեմ Թուրքիայի (2005) 41 ՄԻԵԴ 985
- Բանկովիչն ընդդեմ Բելգիայի (2007)[3]
- Ալ-Սքեյնին և այլք ընդդեմ պաշտպանության պետական քարտուղարի, 2007թ․ Միացյալ Թագավորության Լորդերի պալատ 26
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ «European Convention on Human Rights and its Five Protocols». www.hri.org.
- ↑ 2,0 2,1 Ryngaert, Cedric (2012). «Clarifying the Extraterritorial Application of the European Convention on Human Rights (Al-Skeini v the United Kingdom)». Merkourios. 28 (74): 57–60. doi:10.5334/ujiel.ba.
- ↑ (it) Giampiero Buonomo, Non sempre la guerra «offre» giurisdizione extraterritoriale: l'occasione mancata del caso Bankovic.