Հուլիսի 14-ի հեղափոխություն
Հուլիսի 14-ի հեղափոխությունը, որը նաև հայտնի է որպես 1958 թվականի իրաքյան պետական հեղաշրջում, տեղի է ունեցել 1958 թվականի հուլիսի 14-ին Իրաքում և հանգեցրել է Իրաքում Հաշիմյան միապետության տապալմանը, որը 1921 թվականին Բրիտանիայի հովանու ներքո ստեղծել էր Ֆեյսալ I թագավորը։ Ֆեյսալ II թագավորը, արքայազն Աբդ ալ-Իլան և վարչապետ Նուրի ալ-Սաիդը սպանվել են ապստամբության ժամանակ։
Իրաքի հաշիմիտների դինաստիայի տապալման հետևանքով պետական հեղաշրջումը հաստատել Է Իրաքի Հանրապետությունը։ Հեղաշրջումը վերջ դրեց Իրաքի և Հորդանանի միջև Հաշիմյան Արաբական ֆեդերացիային, որը ստեղծվել էր ընդամենը 6 ամիս առաջ։ Աբդ ալ Քարիմ Քասիմը իշխանության ղեկին էր մինչև 1963 թվականը, երբ տապալվեց և սպանվեց Ռամադանի հեղափոխության ժամանակ։
Հեղաշրջումից առաջ գոյություն ունեցող դժգոհությունները
խմբագրելՇրջանային անկարգություններ
խմբագրելԵրկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Իրաքում աճում էր արաբ ազգայնականների թիվը։ Դրանք ուղղված էին, մասնավորապես, Իրաքում Բրիտանական կայսերական ազդեցության վերացմանը[1]։ Այդ զգացումն աճել է Իրաքում քաղաքականացված կրթական համակարգից և ավելի հաստատակամ ու կրթված միջին դասից[2]։ Դպրոցները ծառայում էին որպես պանարաբական ազգայնական ինքնության ինտերնալիզացիայի գործիք, քանի որ 1920-1930-ական թվականներին իրաքյան կրթության համակարգի ղեկավարներն ու մշակողներն էին պանարաբական ազգայնականները, որոնք զգալի ներդրում ունեցան Իրաքում, ինչպես նաև արաբական մյուս երկրներում այդ գաղափարախոսության տարածման գործում։ Իրաքում կրթության համակարգի երկու ղեկավարները ՝ Սամի Շաուկաթը և Ֆադիլ Ալ Ջամալը, վարձեցին ուսուցիչներ, որոնք Պաղեստինի և Սիրիայի քաղաքական փախստականներ էին։ Այդ ներգաղթյալները փախել էին Իրաք հակաբրիտանական և հակաֆրանսիական բողոքներում իրենց դերի պատճառով և հետագայում արաբական ազգայնական գիտակցություն դաստիարակել իրենց իրաքցի ուսանողներին[2]։ Արաբական ինքնության աճող ընդհանուր իրազեկությունը և զարգացվածությունը հանգեցրել է հակաիմպերիալիստական տրամադրության։
Նույն կերպ պանարաբական տրամադրություններն աճեցին ողջ արաբական աշխարհում և աջակցեցին Եգիպտոսի նախագահ Գամել Աբդել Նասերին ՝ ծագող քաղաքական գործչին և իմպերիալիզմի հաստատակամ հակառակորդին։ Հաշիմյան Իրաքը նույնպես բախվեց և դիմակայեց այդ տրամադրություններին։ Նուրի ալ-Սաիդը ՝ Իրաքի վարչապետը, 1930-ականներին, 1940-ականներին և 1950-ականներին, շահագրգռված էր Արաբական պետությունների ֆեդերացիայի Բարեբեր մահիկի գաղափարի իրականացմանը։ Ալ-Սաիդը Իրաքն Արաբական պետությունների Լիգա է մտցրել 1944 թվականին ՝ այն դիտարկելով որպես արաբական պետությունների միավորման ֆորում, ճանապարհ բացելով հնարավոր ապագա ֆեդերացիայի համար[3]։ Լիգայի կանոնադրությունը ամրացնում էր ինքնավարության սկզբունքը յուրաքանչյուր արաբական պետության համար և միայն հռետորական էր անդրադառնում պանարաբիզմին։
Տնտեսական դրությունը
խմբագրելԻրաքի տնտեսությունը անկում է ապրել, այնուհետև Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ճգնաժամի մեջ էր գտնվում. գնաճը անվերահսկելի էր, իսկ կենսամակարդակը նվազել էր[4]։ Ալ-Սաիդը և արաբական ազգայնական Աբդ ալ-Իլահը մշտապես պայքարի մեջ են եղել միմյանց նկատմամբ ՝ չկարողանալով համաձայնության գալ համաձայնեցված տնտեսական քաղաքականության, ենթակառուցվածքի բարելավման կամ ներքին այլ բարեփոխումների շուրջ[4]։
1950 թվականին Ալ-Սաիդը իրաքյան նավթային ընկերությանը համոզեց ավելացնել Իրաքի կառավարությանը վճարվող հարկները։ Ալ-Սաիդը ակնկալում էր Իրաքի Հաշիմյան Թագավորության աճող նավթային եկամուտներով ֆինանսավորել և խթանել երկիրը զարգացնելու համար[5]։ Նա որոշել է, որ Իրաքի նավթի եկամուտների 70 տոկոսը պետք է հատկացվի զարգացման խորհրդի կողմից ենթակառուցվածքների զարգացմանը, ինչը անում էին «երեք օտարերկրյա խորհրդականները»։ Այս օտարերկրյա ներկայությունը առաջացրել է Ալ Սաիդի քաղաքականության համընդհանուր դժգոհությունը[6]։ Չնայած նավթի և երկրի զարգացման նկատմամբ հակաարևմտյան տրամադրություններին, ալ Սաիդը վարձել է լորդ Սոլթերին ՝ բրիտանացի տնտեսագետին Իրաքի զարգացման հեռանկարները ուսումնասիրելու համար, քանի որ ալ Սաիդի նավթային եկամուտների վերաբաշխումը անարդյունավետ էր թվում[7]։ Լորդ Սոլթերը շարունակում է առաջարկներ ներկայացնել[8] այն մասին, թե ինչպես իրականացնել զարգացման ծրագրեր, չնայած իրաքցիների զանգվածային հակակրանքին նրա ներկայությանը։
Քաղաքական դժգոհություններ
խմբագրելԵրկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ անգլիացիները կրկին գրավեցին Իրաքը, և 1947 թվականին, 1948 թվականի հունվարի 15-ին անգլո-իրաքյան պայմանագրի միջոցով (նաև հայտնի է որպես Պորտսմուտի պայմանագիր) Սալիհ Ջաբրը բանակցություններ սկսեց վարել Իրաքից բրիտանական զորքերի դուրսբերման շուրջ։ Այս համաձայնագիրը ներառում էր բրիտ-իրաքյան համատեղ պաշտպանության խորհուրդը իրաքյան ռազմական պլանավորմանը հետևելու համար, չնայած բրիտանացիները շարունակում էին վերահսկել Իրաքի արտաքին գործերը[9]։ Իրաքն առաջվա պես կապված էր Մեծ Բրիտանիայի հետ ռազմական մատակարարումների և ուսուցման ոլորտում։ Այդ պայմանագիրը պետք է տևեր մինչև 1973 թվականը ՝ 25-ամյա ժամանակաշրջան, որը արաբ ազգայնականները Իրաքի Հաշիմյան Թագավորությունում չէին կարող ընդունել[10]։ Որպես 1948 թվականի անգլո-իրաքյան պայմանագրի նկատմամբ ուժեղ արձագանք արաբ ազգայնականները մեկ տարի անց գլխավորել են Վաթբայի ապստամբությունը, ի նշան բողոքի Իրաքում բրիտանական ներկայության դեմ։ Ալ Սաիդը հրաժարվել է Պորտսմուտի պայմանագրից, որպեսզի հանգստացնի Իրաքի և արաբ ազգայնականների խռովարարներին[7]։
1955 թվականին Իրաքը Իրանի, Պակիստանի և Թուրքիայի հետ կնքեց Բաղդադի պակտը։ Պակտը չորս երկրների միջև պաշտպանական համաձայնագիր էր և Մեծ Բրիտանիայի ու Միացյալ Նահանգների կողմից հաստատվել է որպես սառը պատերազմի հակամոմունիստական ռազմավարություն, սակայն խիստ վրդովեցնող էր իրաքցիների համար։ Եգիպտոսը Բաղդադի պակտը դիտարկել է որպես սադրանք և մարտահրավեր իր տարածաշրջանային գերիշխանությանը։ 1956 թվականին, երբ Եգիպտոսը ազգայնացրեց Սուեզի ջրանցքը, իրաքա-եգիպտական հարաբերություններն էլ ավելի սրվեցին։ Երբ անգլիացիները, ֆրանսիացիները և իսրայելցիները ներխուժեցին Եգիպտոս, Իրաքը, որպես բրիտանական դաշնակից, պետք է աջակցեր ներխուժմանը։ Այն փաստը, որ կայսերական կապերը Իրաքին ներքաշեցին արաբական հողերի վրա այս ներխուժման աջակցության համար, լայն դժգոհություն առաջացրեց Իրաքի բնակչության շրջանում, որը մեծամասամբ համակրում էր Եգիպտոսին և արձագանքում էր պանարաբական գաղափարախոսությանը։ Նրանք կարծում էին, որ ներխուժումը Եգիպտոս տարածաշրջանում արևմտյան ագրեսիայի և գերիշխանության ևս մեկ նշան է։
Նույն կերպ, երբ Եգիպտոսն ու Սիրիան 1958 թվականին միավորվեցին Միավորված Արաբական Հանրապետության մեջ (ՄԱՀ) ՝ պանարաբիզմի դրոշի ներքո, իրաքցի քաղաքական գործիչները հայտնվեցին խոցելի վիճակում։ Իրաքի ղեկավարները շահագրգռված չեն եղել Եգիպտոսի հետ միավորվելու հարցում և դրա փոխարեն 1958 թվականի մայիսին առաջարկել ու վավերացրել են իրենց պանարաբական միությունը Հաշիմյան Հորդանանի հետ։ Մեծ Բրիտանիան և ԱՄՆ-ը բացահայտորեն աջակցում էին այդ միությանը, սակայն շատ իրաքցիներ կասկածանքով էին վերաբերվում նրա նպատակին և Հաշիմիտների Արաբական ֆեդերացիան դիտարկում էին որպես «իրենց արևմտյան սյուզերենի (ինքնավարության) ևս մեկ գործիք»։
Անմիջապես նախորդող իրադարձությունները
խմբագրելՀեղաշրջման գլխավոր նպատակը Իրաքի ազատագրումն էր Անգլիայի և Միացյալ Նահանգների հետ կայսերական կապերից։ Արևմտյան տերությունները գերակշռում էին Իրաքի կառավարման բոլոր ոլորտներում ՝ ազգային քաղաքականության և բարեփոխումների, արաբական և ոչ արաբական հարևանների հետ տարածաշրջանային և տնտեսական քաղաքականության։ Որպես կանոն, շատ իրաքցիներ դժգոհ էին տարածաշրջանում արևմտյան տերությունների, հատկապես բրիտանացիների ներկայությունից։ Բացի այդ, Հաշիմյան միապետությունը չէր կարող առանձնացվել միապետության հետևում կանգնած կայսերական տերերի կերպարից։ 1948-ին Ալ Վատբայի ապստամբության և 1952-ին իրաքյան ինտիֆադայի ժամանակ միապետությունը պայքարում էր իշխանության պահպանման համար։
Ընդդիմությունն ամրապնդվում է
խմբագրելԻրաքի Հաշիմյան Թագավորությունում ավելի ու ավելի շատ կրթված էլիտաներ են հարել Նասերի պանարաբական շարժման գաղափարներին։ «Կավմիայի» (նացիոնալիզմի) գաղափարներին շատ գործ��րներ են հարել, հատկապես իրաքյան բանակի սպայական դասարաններում։ Ալ Սաիդի քաղաքականությունը անաֆեմայի է հանձնվել Իրաքի զինված ուժերի որոշ անձանց կողմից, ովքեր սկսել են ձևավորվել ընդդիմադիր խմբեր Եգիպտական ազատ սպաների շարժման օրինակով, որը տապալեց եգիպտական միապետությունը 1952 թվականին։
Չնայած Ալ Սաիդի ՝ բանակի շարքերում աճող հուզումները ճնշելու ջանքերին (օրինակ ՝ սպայական դասի համար նախատեսված տնտեսական ծրագրերը և ԱՄՆ-ի հետ իրաքյան բանակին մատակարարելու միջնորդական գործարքները)[11], նրա դիրքերը զգալիորեն թուլացել են Սուեզի ճգնաժամի իրադարձություններից հետո։ Ալ-Սաիդը տուժել Է Մեծ Բրիտանիայի հետ իր կապի պատճառով. վերջինիս դերը ճգնաժամի մեջ մեղադրական ակտ էր թվում նրա «վատանիայի» քաղաքականությանը[12]։ Չնայած Ալ-Սաիդի փորձերին ՝ հեռու մնալ ճգնաժամից, նրա դիրքորոշմանը վնաս է հասցվել։ Իրաքը մեկուսացված է եղել արաբական աշխարհում, ինչի մասին վկայում է 1957 թվականի հունվարին նրա հեռացումը «Արաբական համերաշխության պայմանագրից»[13]։ Սուեզի ճգնաժամը նպաստեց Նասերի պանարաբական գործին և միաժամանակ պայթեցրեց Արաբական այն առաջնորդներին, ովքեր հետևում էին արևմտամետ քաղաքականությանը։ Ալ-Սաիդի քաղաքականությունը հասնում էր իր վերջաբանին․ նրա կառավարության մեջ թաքնված ընդդիմությունն անշեղորեն աճում էր Սուեզի ճգնաժամի հետևից։
Ճգնաժամի խորացումը
խմբագրել1958 թվականի փետրվարի 1-ին Եգիպտոսն ու Սիրիան զգալիորեն ուժեղացրին պանարաբական շարժումը ՝ հայտարարելով, որ նրանք միավորվելով կազմել են Արաբական Միացյալ Հանրապետությունը (ՄԱՀ)[14]։ Այդ քայլը մի շարք իրադարձությունների հիմք դարձավ, որոնց գագաթնակետը դարձավ հեղափոխությունն Իրաքում։ ՄԱՀ-ի ձևավորումը և Նասերի վսեմ հռետորաբանությունը, որը կոչ էր անում արաբական աշխարհի միավորմանը, ակտիվացրել են պանարաբիզմը ինչպես Իրաքի Հաշիմյան Թագավորությունում, այնպես էլ Հորդանանի Հաշիմյան Թագավորությունում։ Նրանց կառավարությունները փորձել են ինչ—որ բան ձեռնարկել ի պատասխան ՝ փետրվարի 14-ին ստեղծելով Հաշիմիտների Արաբական ֆեդերացիա[15] ՝ երկու պետությունների միություն, բայց քչերն են տպավորված եղել այդ արձագանքով։
Եմենի Մութավաքիլի թագավորությունը (Հյուսիսային Եմեն) իր կազմավորումից կարճ ժամանակ անց միացել է ՄԱՀ-ին։ Այնուհետև ուշադրություն է դարձվել Լիբանանին, որտեղ Սիրիան հովանավորել է արաբական ազգայնական շարժումը արևմտամետ Կամիլ Շամունի կառավարության դեմ քաղաքացիական պատերազմի իր արշավում[16]։ Ալ Սաիդը խոստովանել է, որ Շամունի պարտությունը Իրաքը և Հորդանանը կթողնի մեկուսացման մեջ։ Նա աջակցում է Շամունի կառավարությանը 1958 թվականի մայիս-հունիս ամիսներին[16]։ Ավելի ճակատագրական է եղել այն, որ նա փորձել է աջակցել Հորդանանին Իրաքի թագավորական բանակի ստորաբաժանումների կողմից, ինչը դարձել է պետական հեղաշրջման ուղղակի հիմք։
Հուլիսի 14-ի հեղափոխությունը
խմբագրել
1958 թվականի հուլիսի 14-ին խումբը, որը կոչվում էր «Ազատ սպաներ», գաղտնի ռազմական խումբը, որը ղեկավարում էր բրիգադի գեներալ Աբդ ալ-Քարիմ Քասիմը, տապալեց միապետությունը։ Այդ խումբն ակնհայտորեն պանարաբական բնույթ ուներ։ Ֆեյսալ II թագավորը, արքայազն Աբդ ալ-Իլան և Նուրի ալ-Սաիդը սպանվեցին[17]։
Ազատ սպաները ոգեշնչվել և մոդելավորվել են եգիպտական ազատ սպաների օրինակով, որոնք տապալել են եգիպտական միապետությունը 1952 թվականին։ Նրանք ներկայացնում էին բոլոր կուսակցություններն ու «ճնշում» քաղաքական խմբակցությունները[18]։ Կասիմը պատկանում էր այն սերնդին, որը սկիզբ դրեց Եգիպտոսում հեղափոխությանը, և մեծացել է մի ժամանակաշրջանում, երբ արմատականությունը և պանարաբիզմը շրջանառվում էին դպրոցներում, ներառյալ բարձրագույն դպրոցները և ռազմական ակադեմիաները[19]։ Որպես խումբ, ազատ սպաների մեծ մասը սուննի արաբներ էին, ովքեր ժամանակակից միջին խավի ներկայացուցիչներ էին[20]։ Ազատ սպաները ոգեշնչվել են Մերձավոր Արևելքի մի շարք իրադարձություններով ՝ 1952-ից առաջ։ 1948 թվականի պատերազմը Իսրայելի դեմ փորձ էր, որը ամրապնդեց Եգիպտական ազատ սպաների պարտքի զգացումը։ Նրանք հասկանում էին իրենց առաքելությունը որպես կոռումպացված ռեժիմների տապալողներ, որոնք թուլացրեցին միասնական արաբական ազգը և նրանց երկրներին գցեցին աղետալի վիճակի մեջ։ 1952-ին եգիպտական միապետության տապալման և իշխանության զավթման գործում Ազատ սպաների հաջողությունը նաև Նասերին դարձրեց ոգեշնչման աղբյուր[19]։
Ազատ սպաների իրաքյան խումբը ընդհատակյա կազմակերպություն էր, և ժամանակի պլանավորման ու ընտրության մեծ մասը գտնվում էր Քասիմի և նրա զինակից, գնդապետ Աբդուլ Սալամ Արիֆի ձեռքում[20]։ Ազատ սպաները ձգտում էին ապահովել Նասերի աջակցությունը և ՄԱՀ-ի օգնությունը ապստամբության իրականացման համար, քանի որ նրանք վախենում էին, որ Բաղդադի պակտի անդամները հետագայում կտապալեն ազատ սպաներին ՝ որպես հեղաշրջմանը արձագանք։ Նասերը միայն բարոյական աջակցություն էր առաջարկում, որի նյութական նշանակությունը անհասկանալի էր մնում, ուստի Եգիպտոսը ոչ մի գործնական դեր չէր խաղում իրաքյան հեղափոխության մեջ[19]։
Իրաքյան բանակի զորամասերի ուղարկումը Հորդանան ձեռնտու էր Իրաքի ազատ սպաների շարժման երկու առանցքային անդամներին ՝ Արիֆին և շարժման առաջնորդ Քասիմին։ Իրաքի 3-րդ դիվիզիայի 19-րդ և 20-րդ բրիգադները (Իրաք) (առաջինը ՝ Քասիմի հրամանատարությամբ, իսկ երկրորդը ՝ ներառյալ Արիֆի գումարտակը) Բաղդադով անցնող երթուղով ուղևորվեցին Հորդանան։ Այսպիսով, դավադիրներին հեղաշրջման հնարավորություն էր տրվել, և նրանք օգտվել են դրանից։
Արիֆը Բաղդադ է շարժվել 20-րդ բրիգադով և գրավել մայրաքաղաքը (գնդապետ Աբդ ալ-Լատիֆ Ալ-Դարաջիի օգնությամբ), մինչդեռ Քասիմը ռեզերվում է մնացել Ջալավլի 19-րդ բրիգադի հետ[21]։
Հուլիսի 14-ի վաղ առավոտյան Արիֆը վերահսկողություն է հաստատել Բաղդադի հեռարձակման կայանի նկատմամբ, որը շուտով պետք է դառնար հեղաշրջման կենտրոնակայանը, և հեղափոխության մասին առաջին հայտարարությունն է փոխանցել։ Արիֆը «դատապարտել է իմպերիալիզմն ու իշխանությանը, հռչակել նոր հանրապետություն և հին ռեժիմի վերջը։ ..․հայտարարել է ժամանակավոր ինքնիշխան խորհրդին երեք անդամների ստանձնել նախագահի պարտականությունները, և խոստացել նոր նախագահի ապագա ընտրությունները»[21]։
Այնուհետև Արիֆը երկու ջոկատ ուղարկեց իր գնդից ՝ մեկը Ալ-Ռահաբ պալատ, որպեսզի զբաղվի Ֆեյսալ II թագավորի և թագաժառանգ Աբդ ալ-Իլահի հարցով, մյուսը Նուրի ալ-Սաիդի նստավայր։ Չնայած թագավորական գվարդիայի ՝ պալատում ներկա լինելուն, գահաժառանգ արքայազնի հրամանով ոչ մի դիմադրություն չի ցուցաբերվել։ Պարզ չէ, թե ինչ հրամաններ են տրվել պալատական ջոկատին, և ինչ մակարդակի ուժայիններ են նրանք եղել։
Մոտավորապես առավոտյան ժամը 8-ին թագավորը, թագաժառանգը, արքայադուստր Հիամը (Աբդ ալ Իլահի կինը), արքայադուստր Նաֆիսը (Աբդ ալ Իլահի մայրը), արքայադուստր Աբադիան (Ֆեյսալի մորաքույրը), Իրաքի թագավորական ընտանիքի մյուս անդամները և մի քանի ծառաներ սպանվել կամ վիրավորվել են, երբ նրանք հեռացել են պալատից[22]։ Միայն արքայադուստր Հիամը գոյատևեց․ թե ինչպես է դա արել, պարզ չէ։ Նրանց վախճանով ավարտվեց հաշիմիտների իրաքյան դինաստիան։ Մինչդեռ Ալ-Սաիդը ժամանակավորապես հեռացել է իր առևանգողների ձեռքից ՝ փախչելով Տիգրիսի վրայով այն բանից հետո, երբ նախազգուշացվել էր կրակոցների ձայներով։
Կեսօրին Քասիմն իր զորքերի հետ ժամանել Է Բաղդադ և շտաբ է տեղակայել պաշտպանության նախարարության շենքում։ Այժմ դավադիրների ուշադրությունն անցել է Ալ-Սաիդի որոնումներին ՝ կանխելու փախուստը, որպեսզի նա չխափանի հեղաշրջման վաղ հաջողությունը։ Նրան բռնելու համար առաջարկվել է 10 000 իրաքյան դինարի պարգև[23], որից հետո սկսվել են լայնածավալ որոնումներ։ Հուլիսի 15-ին նրան նկատել են Բաղդադի Ալ Բատավին թաղամասի փողոցում, երբ փորձել է թաքնվել ՝ հագած լինելով կանացի աբայա[24]։ Ալ-Սաիդը և նրա հանցակիցը սպանվել են, իսկ նրա մարմինը թաղվել Է Բաբ Ալ-Մուազամայի գերեզմանատանը նույն օրը երեկոյան[21]։
«Ամբոխի բռնությունը» շարունակվել է նույնիսկ Ալ-Սաիդի մահից հետո։ Արիֆի կողմից դավաճաններին ոչնչացնելու[22] հրահրվող անկառավարելի ամբոխները դուրս են եկել Բաղդադի փողոցներ։ Աբդ ալ Իլահի մարմինը դուրս են բերել պալատից, այլանդակել, քարշ տվել փողոցներով և կախել պաշտպանության նախարարության շենքի մոտ։ Բաղդադի հյուրանոցում բնակվող մի քանի օտարերկրյա քաղաքացիներ (ներառյալ հորդանանցի և ամերիկացի քաղաքացիներ) սպանվել են ամբոխի կողմից։ Բազմության զանգվածային բռնությունը չի հանդարտվել այնքան ժամանակ, քանի դեռ Քասիմը պարետային ժամ չի սահմանել, որը դեռ չի խանգարել ալ Սաիդի դիակը մասնատել, խեղել և տանել փողոցներով նրա հուղարկավորության հաջորդ օրը[25]։
Հետևանքները
խմբագրելԱնմիջական ազդեցությունները
խմբագրել
Աբդ ալ Քարիմ Քասիմի հանկարծակի հեղաշրջումը հանկարծակիի բերեց ամերիկյան կառավարությանը։ Կենտրոնական հետախուզական վարչության (ԿՀՎ) տնօրեն Ալեն Դալեսը նախագահ Դուայթ Էյզենհաուերին ասել է, որ, իր կարծիքով, դրա հետևում կանգնած է Նասերը։ Դալեսը նաև մտավախություն ուներ, որ շղթայական ռեակցիան տեղի կունենա ամբողջ Մերձավոր Արևելքում, և որ Իրաքի, Հորդանանի, Սաուդյան Արաբիայի, Թուրքիայի և Իրանի կառավարությունները դատապարտված կլինեն[26]։ Հաշիմյան միապետությունը համարվում էր Արևմտյան աշխարհի դաշնակից խորհրդային նվաճումներին հակազդելու գործում։ Այդ պատճառով հեղաշրջումը խաթարել է Վաշինգտոնի դիրքերը Մերձավոր Արևելքում[26]։ Իսկապես, ամերիկացիները տեսան դա էպիդեմիոլոգիական առումով[27]։
Քասիմը ստացավ ամենամեծ մրցանակը ՝ դառնալով վարչապետ և պաշտպանության նախարար։ Արիֆը դարձավ վարչապետի տեղակալ, ներքին գործերի նախարար և գլխավոր հրամանատարի տեղակալ[26]։
Հեղափոխությունից տասներեք օր անց հայտարարվեց ժամանակավոր սահմանադրություն, որը սպասում էր ազատ հանրաքվեից հետո մշտական «օրգանական» օրենքի ընդունմանը։ Փաստաթղթի համաձայն ՝ Իրաքը Հանրապետություն էր և արաբական ազգի մի մասը, իսկ պաշտոնական պետական կրոն համարվում էր իսլամը։ Թե Սենատը, թե պատգամավորների պալատը լուծարվեցին։ Օրենսդիր լիազորությունները դրվել են նախարարների խորհրդի վրա ՝ ինքնիշխանության խորհրդի հավանությամբ, գործադիր գործառույթը նույնպես դրվել է նախարարների խորհրդի վրա[26]։
1959 թվականի անկայունությունը
խմբագրել1959 թվականի մարտի 9-ին «Նյու Յորք թայմս» թերթը հաղորդել էր, որ Իրաքում իրավիճակն ի սկզբանե «խճճված ու անկայուն էր, մրցակցող խմբերը պայքարում էին վերահսկողության համար։ Կոմունիզմի, արաբական և իրաքյան ազգայնականության, հակաարևմտականության և Միացյալ Արաբական Հանրապետության նախագահ Գամալ Աբդել Նասերի «դրական չեզոքության» քաղաքականությունը ազդեցություն են ունենում երկրի վրա»[28]։
Իրաքի նոր Հանրապետությունը գլխավորել է հեղափոխական խորհուրդը[29]։ Դրա գլխավորը երեք հոգուց բաղկացած սուվերեն խորհուրդն էր, որի կազմում ընդգրկված էին Իրաքի երեք հիմնական համայնքային-էթնիկ խմբերի ներկայացուցիչները․ Մուհամմադ Մահդի Քուբբան ներկայացնում էր շիա բնակչությունը, Խալիդ ալ-Նաքշաբանդին ՝ քրդերին, իսկ Նաջիբ Ալ-Ռուբային ՝ սուննիներին[30]։ Այս եռակողմ խորհուրդը ստանձնել Է նախագահի դերը։ Ստեղծվել է կաբինետ, որի կազմում ընդգրկված են եղել իրաքյան քաղաքական շարժումների լայն շրջանակի ներկայացուցիչներ, ներառյալ ազգային-դեմոկրատական կուսակցության երկու ներկայացուցիչները, «Ալ-Իսթիքլալի» մեկ անդամ, «Բաաս»-ի մեկ ներկայացուցիչ և մեկ մարքսիստ[30]։
1959-ի մարտին Իրաքը դուրս եկավ Բաղդադի պակտից և դաշինք ստեղծեց ձախակողմյան և կոմունիստական երկրների հետ, ներառյալ Խորհրդային Միությունը։ ԽՍՀՄ-ի հետ համաձայնագրի հետևանքով Քասիմի կառավարությունը թույլատրել է ստեղծել Իրաքի կոմունիստական կուսակցություն[31]։
Տես նաև
խմբագրել- 1941 Iraqi coup d'état
- 1957 alleged Jordanian military coup attempt
- Ramadan Revolution|February 1963 Iraqi coup d'état
- Democratic July 14 Movement
- List of modern conflicts in the Middle East
Հղումներ
խմբագրելՆշումներ
- ↑ Hunt 2005, էջ. 72.
- ↑ 2,0 2,1 Eppel 1998, էջ. 233.
- ↑ Tripp 2007, էջ. 115.
- ↑ 4,0 4,1 Hunt 2005, էջ. 73.
- ↑ Tripp 2007, էջ. 124.
- ↑ Tripp 2007, էջ. 125.
- ↑ 7,0 7,1 Tripp 2007, էջ. 134.
- ↑ Salter, A., and S. W. Payton. The development of Iraq; a plan of action by Lord Salter, assisted by S.W. Payton. 1955. London: Caxton, for the Iraq Development Board
- ↑ Eppel 2004, էջ. 74.
- ↑ Tripp 2007, էջ. 117.
- ↑ Hunt 2005, էջ. 108.
- ↑ Hunt 2005, էջ. 109; Barnett 1998, էջ. 127.
- ↑ Barnett 1998, էջ. 128.
- ↑ Barnett 1998, էջ. 129.
- ↑ Barnett 1998, էջ. 131.
- ↑ 16,0 16,1 Simons 2003, էջեր. 249–51.
- ↑ Tripp 2007, էջ. 142.
- ↑ Tripp 2007, էջ. 142; Hunt 2005, էջ. 76.
- ↑ 19,0 19,1 19,2 Eppel 2004, էջ. 151.
- ↑ 20,0 20,1 Eppel 2004, էջ. 152.
- ↑ 21,0 21,1 21,2 Marr 2003, էջ. 156.
- ↑ 22,0 22,1 Marr 2003, էջ. ?.
- ↑ Marr 2003, էջ. 157.
- ↑ Simons 2003, էջ. 252.
- ↑ Simons 2003, էջ. 252: "At first he [Said] was buried in a shallow grave but later the body was dug up and repeatedly run over by municipal buses, 'until, in the words of a horror-struck eyewitness, it resembled bastourma, an Iraqi [pressed] sausage meat'."
- ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Mufti 2003, էջ. 173.
- ↑ As in Kuwait for example: "The situation in Kuwait is very shaky as a result of the coup in Iraq, and there is a strong possibility that the revolutionary infection will spread there." See Keefer, Edward C.; LaFantasie, Glenn W., eds. (1993). «Special National Intelligence Estimate: The Middle East Crisis. Washington, July 22, 1958». Foreign Relations of the United States, 1958–1960, Volume XII: Near East Region; Iraq; Iran; Arabian Peninsula. Washington, DC: Department of State. էջ 90.
The frantic Anglo-American reaction to the developments in Iraq, which Allen Dulles asserted was "primarily a UK responsibility", makes for an interesting read, beginning here.
- ↑ Hailey, Foster (1959 թ․ մարտի 9). «Iraqi Army Units Opposing Kassim Rebel in Oil Area». The New York Times. L3.
- ↑ Simons 2003, էջ. 220
- ↑ 30,0 30,1 Marr 2003, էջ. 158.
- ↑ Hunt 2005, էջ. 76.
Մատենագրություն
- Barnett, Michael N. (1998). Dialogues in Arab Politics: Negotiations in Regional Order. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-10918-5.
- Eppel, Michael (1998). «The Elite, the Effendiyya, and the Growth of Nationalism and Pan-Arabism in Hashemite Iraq, 1921–1958». International Journal of Middle East Studies. 30 (2): 227–250. doi:10.1017/s0020743800065880. JSTOR 164701.
- Eppel, Michael (2004). Iraq from Monarchy to Tyranny: From the Hashemites to the Rise of Saddam. Tallahassee, FL: University Press of Florida. ISBN 978-0-8130-2736-4.
{{cite book}}: CS1 սպաս․ ref duplicates default (link) - Farouk-Sluglett, Marion; Sluglett, Peter (1990). Iraq since 1958: From Revolution to Dictatorship. London & New York, NY: I.B.Tauris. ISBN 978-1-85043-317-0. 3rd edition published in 2003.
- Hunt, Courtney (2005). The History of Iraq. Westport, CT: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33414-6.
- Marr, Phebe (2003). The Modern History of Iraq (2nd ed.). Boulder, CO: Westview Press.
- Mufti, Malik (2003). «The United States and Nasserist Pan-Arabism». In David W. Lesch, ed., The Middle East and the United States: A Historical and Political Reassessment (4th ed.). Boulder, CO: Westview Press. էջեր 168–187. ISBN 978-0813343495.
- Romero, Juan (2011). The Iraqi Revolution of 1958: A Revolutionary Quest for Unity and Security. Lanham, MD: University Press of America. ISBN 978-0761852582.
- Simons, Geoff (2003). Iraq: From Sumer to Post-Saddam. Basingstoke: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1403917706.
- Tripp, Charles (2007). A History of Iraq (3rd ed.). New York, NY: Cambridge University Press. ISBN 978-0521702478.
Լրացուցիչ գրականություն
խմբագրել- Choueiri, Youssef M.; Arab Nationalism: A History Blackwell 2000
- Cleveland, William L.; A History of the Modern Middle East Westview Press 1994
- Dawisha, Adeed: Arab Nationalism in the Twentieth Century: From Triumph to Despair Princeton University Press 2003
- Kedourie, Elie; Politics in the Middle East Oxford University Press 1997
- Lewis, Roger and Owen, Roger (editors); A Revolutionary Year: The Middle East in 1958 I.B. Tauris 2002
- Polk, William R.; Understanding Iraq I.B. Tauris 2006
- Watry, David M. Diplomacy at the Brink: Eisenhower, Churchill, and Eden in the Cold War. Baton Rouge: Louisiana State University Press, 2014.
Արտաքին հղումներ
խմբագրել- «Revolt in Baghdad». Time Magazine. 1958 թ․ հուլիսի 21. Վերցված է 2009 թ․ հուլիսի 27-ին.
- «In One Swift Hour». Time Magazine. 1958 թ․ հուլիսի 28. Վերցված է 2009 թ․ հուլիսի 27-ին.