Կլեմենս Հոլցմայստեր

Հոլցմայստերը ծնվել է ավստրիական Տիրոլ նահանգի Ֆուլպմես գյուղում։ Դպրոցն ավարտելուց հետո ուսումը շարունակել է Վիեննայի տեխնոլոգիայի համալսարանում, 1919 թվականին ստացել ճարտարապետության դոկտորի կոչում։ 1924 թվականին, այն բանից հետո, երբ նրա պատրաստած նախագծերից մեկն արժանացել է մրցանակի, նրան ընտրել են Ավստրիայի գեղարվեստի ակադեմիայի ճարտարապետության բաժանմունքի ղեկավար։ 1926 թվականին Զալցբուրգի Փառատոնային թատրոնի վերակառուցման նախագծերը պատրաստելուց հետո հրավիրվել է Թուրքիայի մայրաքաղաք Անկարա, որտեղ մնացել է մի քանի տարի՝ աշխատելով կառավարական շինությունների նախագծերի վրա։

1931 թվականին Հոլցմայստերը դարձել է Վիեննայի գեղարվեստի ակադեմիայի տնօրեն և Ավստրիայում, Գերմանիայում, Թուրքիայում տարաբնույթ շենքեր նախագծելու հետ մեկտեղ վարել է այդ պաշտոնը մինչև 1938 թվականը, երբ անշլյուս իրականացրած, Ավստրիան Գերմանիային բռնակցած գերմանական նացիստական կառավարությունը նրան պաշտոնանկ է արել; Նացիստները բռնագրավել են նրա գրասենյակներն ու դրանցում եղած փաստաթղթերը, նախագծերը, բայց ինքը, այդ ժամանակ Թուրքիայում գտնվելով, խուսափել է բռնվելուց ու բանտարկվելուց։ Մինչև 1954 թվականը մնացել ու աշխատել է Թուրքիայում, ապա վերադարձել հայրենի Ավստրիա, մասնակցել մի շարք խոշոր նախագծերի պատրաստման աշխատանքներին, այդ թվում՝ սպորտի մեծ պալատի՝ Großes Festspielhaus-ի նախագծմանը։ Նախագծել է բազում կառավարական, հասարակական, կրոնական կառույցներ՝ տեղական շինարարական ավանդույթները մեկնաբանելով նորովի և պարզության հետ մեկտեղ ապահովելով ընդգծված արտահայտչականություն։

Հոլցմայստերը հեղինակել է նաև հուշարձաններ, դեռևս 1930-ական թվականներից աշխատել է որպես թատերական դիզայներ ու նկարիչ։ Մաքս Ռայնհարդի հետ համագործակցելով՝ Զալցբուրգի փառատոնի համար ստեղծել է Faust-City, 1950-ականներին, դարձյալ զալցբուրգյան փառատոնի համար, ձևավորել Don Giovanni (Դոն Ժուան) ներկայացումը, 1955 թվականին՝ Վիեննայի պետական օպերայի Fidelio-ն, որի ներկայացմամբ պիտի բացվեին նորացված օպերան ու Burgtheater-ը։

Հոլցմայստերը հուղարկավորվել է Զալցբուրգի Սուրբ Պետրոս եկեղեցու գերեզմանատանը։

• Կրեմատորիա, Վիեննա 1921-1924
• Պաշտպանության նախարարության և գլխավոր շտաբի շենքը, Անկարա, 1927-1930
• Աշխատանքի և զբաղվածության նախարարության շենքը, Անկարա, 1929-1934
• Ռազմական ակադեմիա, Անկարա, 1930-1935
• Աթաթուրքի պալատը, Անկարա, 1931-1932
• Կենտրոնական բանկը, Անկարա, 1931-1933
• Գերագույն դատարանի շենքը Անկարա, 1933-1934
• Ավստրիայի դեսպանատունը, Անկարա, 1933-1934
• Գյուղատնտեսության և առևտրի նախարարության շենքը, Անկարա, 1933-1935
• Հեռահաղորդակցության կենտրոն, Վիեննա, 1935-1939
• Փառատոնային թատրոնը, Զալցբուրգ, 1936-1938
• Թուրքիայի խորհրդարանի շենքը, Անկարա, 1938-1943^[6]
• Մարզային թատրոն, Լինց, 1953-1960
• Փառատոնային նոր թատրոնը, Զալցբուրգ, 1955-1960

• Ավստրիայի պետական մեծ մրցանակ ճարտարապետության համար (1953)
• Վիեննայի պատվո մատանի (1955)
• Գիտության և արվեստի ավստրիական շքանշան (1957)^[7]
• Պատվո շքանշան՝ Ավստրիայի Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար (1981)^[8]
• Թուրքիայի Հանրապետության Վաստակի շքանշան (1990)

• Kirchenbau ewig neu. Baugedanken und Beispiele, Tyrolia, Innsbruck et Vienne, 1951
• Bilder aus Anatolien. Höhlen und Hane in Kappadokien, avec Gunda Holzmeister et Rudolf Fahrner, Österreischiche Staatsdrückerei, Vienne, 1955

• (Գերմաներեն) Wilfried Posch, Clemens Holzmeister (1886–1983). Architekt zwischen Kunst und Politik [Clemens Holzmeister (1886–1893), architecte entre art et politique], Molden, Vienne, 2005, 3-85485-133-2
• Luigi Monzo: Kirchen bauen im Dritten Reich. Die Inversion der kirchenbaulichen Erneuerungsdynamik am Beispiel der von Fritz Kempf entworfenen Kirche St. Canisius in Augsburg. In: Das Münster – Zeitschrift für christliche Kunst und Kunstwissenschaft, 68. 2015/1 (April), S. 74–82.

• Private Homepage mit vielen Bildern
• Werke von Clemens Holzmeister in der Albertina (Wien)
• Clemens Holzmeister im Archiv der Baukunst der Universität Innsbruck
• Clemens Holzmeister im Architektenlexikon des Architekturzentrum Wien
• Archivaufnahmen mit Clemens Holzmeister im Onlinearchiv der Österreichischen Mediathek (Interviews, Radiobeiträge)