Suevos

Os suevos foron un grupo de pobos xermánicos mencionados por vez primeira por Xulio César en relación coa campaña de Ariovisto na Galia, c. 58 a. C.^[1] Mentres que César os considerou como unha única tribo xermánica, numerosa e belicosa, autores posteriores como Tácito, Plinio e Estrabón especifican que os suevos "non constitúen, como os Chatti ou Tencteri, unha soa nación. Actualmente ocupan máis da metade de Xermania, e están divididos en varias tribos con distintos nomes, malia que todos son chamados de xeito xeral como suevos".^[2]

Outrora, a etnografía clásica aplicou o termo "suevo" a tantas tribos xermánicas que se cre que nos primeiros séculos despois de Cristo ben puidera ser un substituto de "xermanos".^[3] Os autores clásicos consideraron que os suevos, en comparanza con outras tribos xermánicas, eran moi móbiles e non moi dependentes da agricultura.^[4]

Varios grupos de suevos trasladáronse dende o Mar Báltico e o río Elba, converténdose nunha ameaza ó Imperio Romano nas fronteiras dos ríos Rin e Danubio. Cara a fin do imperio, os alamáns, un grupo de tribos suevas, asentáronse nos Campos Decumanos e posteriormente cruzaron o Rin e ocuparon a rexión de Alsacia. Un reduto deles ficou na rexión hoxe chamada Suabia, Schwaben en alemán, unha área do suroeste de Alemaña cuxo nome moderno procede dos suevos. Outros movéronse cara a Gallaecia e estableceron o Reino Suevo de Galicia, que durou 170 anos antes de ser integrado no Reino visigodo.

Os etimólogos identificaron o nome como procedente do protoxermánico, *swēbaz, baseado na raíz *swē-, que significa "o propio" pobo, ou no pronome reflexivo de terceira persoa;^[5] ou tamén pode proceder da raíz protoindoeuropea *swe-.^[6]

As fontes etimolóxicas listan os seguintes nomes étnicos como procedentes da mesma raíz: Suiones, Semnones, Samnitas, Sabelli, Sabinos, que indican a posibilidade dun nome étnico indoeuropeo antigo, "a nosa propia xente".

Nas súas migracións, os suevos dirixíronse cara ao sur e o oeste, quedando un tempo na área da Alemaña moderna. Aínda existe unha rexión alemá chamada Suabia (Schwaben) que vén equivaler ao antigo reino de Württemberg no moderno estado de Baden-Württemberg e a zona suroccidental de Baviera, con centro en Ulm. Nesta época, varias tribos separáronse do grupo central dos suevos para formar os alamáns, de onde, a través do francés, nos chega o nome de Alemaña.

Os primeiros contactos coñecidos entre os suevos e os romanos datan do século I a.C., cando na Guerra das Galias Ariovisto enfrontouse con César, e posteriormente estableceron relacións comerciais que se traduciron nunha certa romanización.

Polo século V, os suevos fusionáronse cos alamáns,^[7] e aproveitando a conxelación das augas do Rin, o 31 de decembro do 406 os suevos xunto a alanos e vándalos atravesaron o limes que separaba os pobos xermánicos do Imperio Romano. Non está clara a razón para traspasar o límite, pero probablemente a presión demográfica unida ós problemas internos que viña atravesando o Imperio, aumentado coa falta de soldados que vixiasen a fronteira cos que contaba Estilicón, o encargado de defender o imperio dos xermanos e á desconfianza que deste tiña o emperador Honorio.

Tras permanecer un tempo na Galia, os suevos estabelecéronse na Gallaecia cara ao ano 409. Debido ao seu escaso número (entre as vinte mil e as trinta e cinco mil persoas) estiveron agrupados. O seu réxime de goberno era a monarquía. Os reis suevos esténdense desde Hermerico no ano 409 ata Andeca, que no ano 585 foi derrotado polo rei visigodo Leovixildo.

Da súa estancia na Gallaecia quedan palabras de orixe sueva en lingua galega e lingua portuguesa, como o termo lawerka, que deu laverca (en alemán Lerche). Nótese que tamén hai catro topónimos Suevos.

• Hermerico (409-438).
• Requila (438-448).
• Requiario (448-456).
• Aguiulfo (456-457), no sur.
• Franta (456-457), no norte.
• Maldras (457-459), no sur, e no norte despois da morte de Franta.
• Requimundo (459-463), no norte.
• Frumario (459-463), no sur, oposto a Remismundo.
• Remismundo (459-469), no sur, oposto a Frumar; gobernou todo o reino dende o 463.
• Período escuro (469-550), durante este tempo só é coñecido un rei: Teodemundo.
• Carriarico (550-559).
• Teodomiro (559-570).
• Miro (570-583).
• Eurico (583-584).
• Andeca (584-585), deposto e recluído nun mosteiro por Leovixildo.
• Malarico (585-586), oposto a Leovixildo e derrotado.

Os visigodos conquistaron aos suevos no 585.

• 
  Rei Miro.
• 
  Extensión do reino de Galicia e dos dominios das faccións suevas durante a guerra civil de mediados do século V.
• 
  Dominios da monarquia sueva, e extensión do reino de Galicia no século V.
• 
  No século VII.
• 
• 
  Cronoloxía e filiación dos reis ibéricos

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Suevos

• Reino suevo
• Galicia na monarquía visigoda
• Lista de reis suevos
• Historia de Galiza
• A moeda na Galicia sueva
• Suabia

• Anselmo López Carreira falando sobre os suevos
• Os reis suevos de Galicia de Benito Vicetto (en castelán)