Saltar ao contido

Jack Clayton

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaJack Clayton
Biografía
Nacemento1 de marzo de 1921 Editar o valor en Wikidata
Brighton, Reino Unido Editar o valor en Wikidata
Morte26 de febreiro de 1995 Editar o valor en Wikidata (73 anos)
Slough, Reino Unido Editar o valor en Wikidata
EducaciónArnold House School Editar o valor en Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda Editar o valor en Wikidata
Ocupacióndirector de cinema, realizador, actor, produtor de cinema, produtor Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1936 Editar o valor en Wikidata - 1992 Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeHaya Harareet (–1995)
Christine Norden (1947–1953) Editar o valor en Wikidata

IMDB: nm0002338 Allocine: 10417 Allmovie: p85216 TCM: 35340 TV.com: people/jack-clayton BNE: XX1596396 Editar o valor en Wikidata

Jack Clayton, nado en Brighton o 1 de marzo de 1921 e finado en Berkshire o 26 de febreiro de 1995, foi un director de cine británico.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Clayton naceu en Brighton,[1] e comezou a súa carreira cinematográfica coma actor infantil no filme Dark Red Roses (1929).[2] Renunciando á súa aspiración de converterse en patinador de velocidade[3] uniuse aos Denham Film Studios de Alexander Korda en 1935, aos catorce anos,[4] subindo desde mozo dos recados ata axudante do director e montador.

Durante a guerra, traballou en moitos filmes destacados como Wings of the Morning (1937), primeiro filme británico en cor, e con directores estadounidenses de visita no país, coma Thornton Freeland en Over the Moon (1939) e Tim Whelan en Q Planes (1939). Como segundo axudante de director coordinou as tres unidades da produción de Korda The Thief of Baghdad (1940). Tamén gañou experiencia na montaxe axudando a David Lean.

Clayton dirixiu o seu primeiro filme, o documental Naples is a Battlefield (1944), mentres servía na Royal Air Force durante a segunda guerra mundial. A principios da década de 1950 converteuse en produtor asociado para Romulus Films, traballando en filmes como Moulin Rouge (1952) e Beat the Devil (1953), de John Huston.

En 1956 gañou o Oscar á mellor curtametraxe con The Bespoke Overcoat, o seu segundo filme como director, baseado nun relato de Nikolai Gogol.

A súa primeira longametraxe foi Room at the Top (1959), proxecto que herdou do director Peter Glenville, e que foi un éxito comercial e de crítica. A súa distribución nos Estados Unidos converteu a Clayton dun dos directores do momento, fixo unha estrela do seu protagonista, Laurence Harvey e inaugurou unha serie de filmes realistas da New Wave británica.

Seguindo a pauta que dirixiu a súa carreira, cambiou totalmente de estilo de filme no seu seguinte proxecto, a historia de pantasmas Suspense (1961), adaptada por Truman Capote a partir do relato de Henry James Outra volta á torniqueta. Ao que seguiu The Pumpkin Eater (1964), adaptado por Harold Pinter, e que supuxo a primeira colaboración de Clayton co músico Georges Delerue, ademais da primeira aparición da actriz Maggie Smith.

Entre 1968 e 1982 só completou un filme, The Great Gatsby (1974), o filme máis caro da carreira de Clayton, que tamén foi o seu filme de máis éxito comercial.

Tras sufrir un infarto en 1977 volveu ao cinema en 1982. O seu último filme foi The Lonely Passion of Judith Hearne (1987), mais volveu reunirse con Maggie Smith e Georges Delerue en 1992 para o telefilme Memento Mori.

Filmografía

[editar | editar a fonte]
  1. Clayton, Jack (1921–1995), BFI screenonline
  2. "Synopses: Dark Red Roses". British Film Institute. Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2012. Consultado o 23 de maio de 2015. 
  3. Tony Sloman, "Obituary: Jack Clayton", The Independent", 28 de febrero de 1995
  4. Brian McFarlane (ed.) The Encyclopedia of British Film, Londres: Methuen/BFI, 2003, p.125

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • World Film Directors, Volume Two, 1945–1985. ed. J. Wakeman. pp 224–227. Nova York: The H.W. Wilson Company, 1988.

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]