Tarascón

Atopáronse fragmentos do Bronce final nun refuxio nun lugar chamado la Lèque^[2], que testemuña o asentamento dos Alpilles desde a prehistoria. Na primeira Idade do Ferro, se os hábitats prehistóricos dos Alpilles seguían estando habitados na súa maior parte, comezaron a colonizarse novos xacementos en altura, pero tamén nos contrafortes, incluso na chaira. En Tarascon, establécese nas beiras do Ródano, preto da igrexa de Santa-Marta.

Durante a segunda parte da primeira Idade do Ferro a poboación, até entón esencialmente nómade, comeza a sedentarizarse. O castrum estrutúrase como unha aldea coas súas rúas e as súas casas acaroadas. O proceso de asentamento permanente debe compararse coa intensificación dos intercambios económicos cos comerciantes do Mediterráneo^[3]. A cambio de produtos de luxo, os habitantes dos Alpilles producen cereais e pasan dun estado de autarquía a unha economía de intercambio.

A ruta do Anonyme de Bordeaux pasa pola rexión e suxire un paso por este lugar.

Situado á beira do río Ródano, no cruzamento de camiños entre Aviñón e a Camarga, Tarascón aínda está asociado hoxe con contos e lendas que se remontan á antigüidade. Segundo a tradición, Marta de Betania, procedente de Xudea, desembarcou en Tarascón onde o tarasque, un monstro anfibio terrible, estaba entón desenfrenado. A santa domou con valentía e milagre á besta. Desde entón, moitos peregrinos visitaron a collégiale royale Sainte-Marthe, construída na súa honra non moi lonxe do château (castelo) do rei René. Este santuario, o principal monumento da cidade, contén as reliquias e a tumba de Santa Marta, na cripta construída no lugar exacto da súa casa. A riqueza artística, arquitectónica e histórica do lugar contribúe a facer da collégiale unha das máis fermosas igrexas da Provenza.

Rostagnetus de Tharascone, cabaleiro, foi viguier de Niza, concelleiro municipal de Tarascón (1322; 1325) e descendente dos antigos co-señores da cidade do século XII.

No século XIV a morte da raíña Xoana I de Nápoles, condesa da Provenza, abre unha crise sucesoria á fronte do condado; as cidades da Unión de Aix (1382-1382). 1387) apoiaron a Charles de Duras contra Lois I da Provenza. Tarascón dubidou antes de unirse á Unión de Aix, a comunidade decidiuno en 1383^[4], sen comprometerse moi firmemente. Cando morreu Lois I, Tarascón foi tamén unha das primeiras cidades en recibir a Jacques de Reillanne, embaixador da súa viúva Marie de Blois, rexente de Lois II de Anjou, no verán de 1385^[5].

Por cartas patentes, o rei Lois XI ordenou a fundación dunha colexiata na cidade de Tarascón en maio de 1482.

O castelo foi utilizado como cárcere dende o século XVI, como demostran as numerosas pintadas que deixaron os presos incluso nas dependencias do estado e nas dependencias.

Durante a Revolución Francesa, o castelo foi usado para encarcerar aos opositores á democracia á espera de ser guillotinados. Tras a caída de Robespierre, actores e cómplices do Terror foron encarcerados. O 25 de maio de 1795, cen enmascarados entraron no cárcere e botaron os prisioneiros xacobinos ao Ródano dende o alto das fiestras. O 13 de outubro de 1795 dítase un decreto de amnistía xeral “para actos estritamente relacionados coa Revolución”. En 1797 foron os realistas os que foron novamente encarcerados, despois masacrados por unha banda de republicanos.

A súa poboación no censo de 2007 era de 13.177 habitantes. Forma parte da aglomeración urbana de Beaucaire (departamento de Gard).^[6]

• Castelo do Rei René. O castelo actual sucedeu a unha fortaleza, construída no lugar do castrum romano para gardar a fronteira da Provenza. Despois de ser saqueado en 1399 polas bandas de Raimond de Turenne, a familia Anjou decidiu reconstruílo por completo. Entre 1447 e 1449, René de Anjou, quen fixera dela a súa residencia favorita, fíxolle unha refinada decoración interior. A súa enorme silueta empoleirada nas beiras do Ródano, a inesperada elegancia da súa arquitectura interior e o seu excepcional estado de conservación convérteno nun dos castelos medievais máis fermosos de Francia. Está formado por dúas partes independentes: ao sur, a casa señorial, flanqueada por torres redondas no lado da cidade e torres cadradas no lado do río, con muros que se elevan ata o 48 m alto; ao norte, o patio baixo defendido por construcións rectangulares.
• Colexiata de Santa Marta foi consagrada en 1197, ampliada despois nos séculos XIV e XV. A cripta alberga as reliquias de Marta de Betania nun sarcófago do século IV.
• Igrexa de Santiago (Saint-Jacques), construída entre 1740 e 1745, polo arquitecto de Tarascón Antoine Damour, seguindo os plans do arquitecto de Aviñón Jean-Baptiste Franque.
• Casa do concello, construído en 1648 en estilo barroco. A estatua de Santa Marta derrubando a tarasca foi realizada polo escultor tarascón Louis Le Mâle.
• Capela de Saint-Gabriel é unha capela románica situada ao sueste de Tarascon.

Tarascón mantén irmandamentos (jumelages) con seis municipios europeos:

• Porrentruy no Cantón do Xura en Suíza (desde 1969)
• Bet She'an en Israel (desde 1985),
• Fraga na Provincia española de Huesca en Aragón (desde 1987)^[7]
• Elmshorn en Schleswig-Holstein, Alemaña (tamén dende 1987)
• Neviano degli Arduini na Emilia-Romaña en Italia (desde 1999)
• Tarascon-sur-Ariège na Occitania desde 2017.^[8]

O mito da tarasca, moi vinculado ao da coca de Redondela e doutros lugares galegos como Betanzos, e a mitos similares en diversos países en Europa (tarasque, tarrasque...), ten a súa orixe neste municipio de Tarascón. O seu brasón municipal representa este animal mitolóxico (véxase tamén: bestiario). Tarascón aínda está asociado hoxe con contos e lendas que se remontan aos comezos. da nosa época. Segundo a tradición, Marta de Betania, procedente de Xudea, desembarcou en Tarascón onde a tarasca un monstro anfibio terríbel, estaba entón desenfrenado. A santa domou con valentía e milagre á besta.

Desde o 25 de novembro de 2005, as Festas da Tarasca en Tarascón foron proclamadas pola UNESCO como parte do Patrimonio Oral e Inmaterial da Humanidade e foron inscritas en 2008 dentro do conxunto Xigantes e dragóns procesionais de Bélxica e Francia.^[9]

• INSEE