Supermarine Sea Lion II

A carreira do trofeo Schneider para hidroavións fora gañada por Italia en 1920 por un Savoia S.19 (a única aeronave que participou na reunión), e novamente en 1921 por un Macchi M.7, noutra carreira non disputada. Unha terceira vitoria consecutiva italiana consecutiva faría que o trofeo quedase retido permanentemente por Italia, polo que Supermarine decidiu entrar na competición de 1922, cunha participación financiada pola propia compañía (os participantes italiano e francés estaban financiados polos seus respectivos gobernos).^[1] Para competir, Supermarine, baseada es Woolston, Southampton, desenvolveu un hidroavión de carreiras como unha modificación do seu caza Sea King II.^[2] O Sea King era un biplano anfibio monopraza cun motor Hispano Suiza de 300 hp (220 kW) en configuración pusher que voou por vez primeira en 1921.^[2] Tiña un esquema semellante ao do Supermarine Sea Lion I que competira no trofeo Schneider de 1919, sendo este último unha versión modificada do anterior Supermarine Baby, un hidroavión de combate da primeira guerra mundial.^[3]

O avión foi modificado polo deseñador e enxeñeiro xefe de Supermarine, Reginald Mitchell,^[4] como un hidroavión cun motor de 450 hp (340 kW) Napier Lion,^[2] prestado por Napier.^[5] Co novo motor a potencia aumentou un 50%;^[6] Mitchell agardaba que o avión fose capaz de acadar unha velocidade de 260 km/h, converténdose de facelo no avión máis rápido do Reino Unido.^[7] As súas modificacións no temón e na deriva fixeron que o casco tivese que reforzarse, o que se conseguiu estirando unha capa extra de tecido vernizado ao redor da estrutura.^[6]

O Sea Lion II foi rexistrado como G-EBAH.^[2]

O Sea Lion II participou ca carreira polo trofeo Schneider de 1922,^[2] que tivo lugar en Nápoles o 12 de agosto despois de que os italianos adiantaran dúas semanas a data inicial da carreira. Os fortes ventos restrinxiron o tempo dispoñible para que o avión fose probado en voo en Inglaterra.^[7] O aparello foi desmontado antes de ser metido en caixas e transportado de balde a Nápoles a bordo do SS Philomel.^[6][7] O Sea Lion II competiu contra dous avións italianos, un Macchi S.7 e un Savioa S.19, con dous inscritos franceses que non puideron comezar a carreira.^[8][9] O circuíto consistía en 13 voltas, cada unha cunha lonxitude de 28,5 km. A carreira transcorreu sen incidentes. O Sea Lion II foi pilotado por Henri Biard, que gañou a carreira voando a unha velocidade media de 234,5 km/h,^[2] tardando minuto e medio menos que o segundo clasificado, Alessandro Passaleva.^[9] A vitoria foi o primeiro éxito posterior á primeira guerra mundial dun avión británico nunha competición internacional, e xerou unha gran cantidade de publicidade para Supermarine.^[6]

Para a carreira de 1923 (celebrada en Cowes, na illa de Wight) o avión foi remotorizado cun Napier Lion de 550 hp (410 kW) e rebautizado como Sea Lion III.^[2] Mitchell modificou o casco para reducir a resistencia,^[10] e colocou ás con dúas baías e un temón máis grande.^[2] Mitchell agardaba que o Sea Lion III superase os 260 km/h^[10] e finalmente acabou en terceiro lugar tras os Curtiss CR-3 estadounidenses, acadando unha velocidade de 243,27 km/h.^[2] O director xerente de Supermarine, Hubert Scott-Paine, despois de que o trofeo fose conquistado polos estadounidenses, dixo:^[11]

A nosa oficina de deseño conseguiu toda a velocidade posible para a máquina. Fixémolo o mellor que puidemos e non nos arrepentimos. O Sea Lion III foi 11 mph máis rápido que o Sea Lion II, e o mérito desta boa actuación debeuse a varias persoas, unha das cales é o señor R.J. Mitchell, que deseñou ambas máquinas.

A derrota británica fixo que Supermarine deixase de usar os xa superados hidrocanoas como avións de carreiras, en favor dos hidroavións con patíns.^[11] O Sea Lion III foi transferido á Royal Air Force en 1923.^[2]

  Reino Unido

• Royal Air Force
• Supermarine Aviation Works

Datos de Supermarine Aircraft since 1914^[12]

• Tripulación: 1
• Lonxitude: 7,54 m
• Envergadura: 9,75 m
• Superficie alar: 35,7 m²
• Peso baleiro: 959 kg
• Peso bruto: 1 293 kg
• Planta motriz: 1 motor de pistóns refrixerado por auga Napier Lion II W-12 de 450 hp (340 kW)
• Hélices: hélice impulsora de madeira de paso fixo de 4 pas

• Velocidade máxima: 260 km/h
• Autonomía: 3 horas

• Andrews, C. F.; Morgan, E. B. (1987). Supermarine Aircraft since 1914. London: Putnam. ISBN 978-0-85177-800-6. 
• Baker, David (1994). Flight and Flying: a chronology. New York: Facts on File. ISBN 978-08160-1-854-3. 
• "The British Victory at Naples: Supermarine Wins the Schneider Cup Race". Flight 14 (712): 465–644. 17 de agosto de 1922. 
• Jackson, A. J. (1988). British Civil Aircraft 1919–1972: Volume III. London: Putnam. ISBN 978-0-85177-818-1. 
• Lewis, Peter (1970). British Racing and Record-Breaking Aircraft. London: Putnam. ISBN 978-0-370-00067-1. 
• Mitchell, Gordon (2006). R.J. Mitchell: Schooldays to Spitfire. Stroud: Tempus. ISBN 978-07524-3-727-9.