Riano de Creta

A Suda di que primeiro foi escravo e capataz dunha palestra, pero que máis tarde recibiu educación e dedicouse aos estudos de gramática, probabelmente en Alexandría^[1]. Preparou unha nova edición comentada da Iliada e a Odisea; os escoliastas adoitan recoller as súas atéteses. Escribiu epigramas, once dos cales se conservan na Antoloxía grega e Ateneo. Pero fíxose coñecido sobre todo por escribir poemas épicos (mitolóxicos e etnográficos), o máis celebrado dos cales foi Meseniaca en seis libros. Nela narraba a Segunda Guerra Mesenia e as fazañas da súa figura central Aristómenes; Pausanias usouno como unha fonte autorizada para escribir o libro cuarto da súa obra. Outros poemas similares foron Acaica, Elíaca e Tesálica. A Heraclea era un poema mitolóxico longo, probabelmente unha imitación do poema do mesmo nome escrito por Paniasis, en catorce libros.

Riano escribiu tamén algúns poemas homoeróticos, como o fragmento 2D:

Ὧραί σοι Χάριτές τε κατὰ γλυκὺ χεῦαν ἔλαιον,
   ὦ πυγά, κνώσσειν δ᾿ οὐδὲ γέροντας ἐᾷς.
λέξον μοι, τίνος ἐσσί, μάκαιρα τύ, καὶ τίνα παίδων
   κοσμεῖς; ἁ πυγὰ δ᾿ εἶπε “Μενεκράτεος”.

«As Horas e as Grazas verteron sobre ti doce aceite,
   cu, e ti impides que os vellos concilien o soño.
Dime, de quen es, miña vida, e en que mozo
   resplandeces? E o cu contestou: “De Menécrates”».

Riano I, fr. 2D^[2]

O poeta foi mencionado nun poema do poeta Constantino Kavafis titulado «Home novo de Sidón (A.D. 400)».

• R. Cantarella, La letteratura greca dell'età ellenistica e imperiale, Milano, Sansoni Accademia, 1968, pp. 66-67.
• I. U. Powell, Collectanea Alexandrina, Oxford, OP, 1925, pp. 9-21.
• W. R. Misgeld,Rhianus von Bene und das historische Epos im Hellenismus, diss. Kòln 1968.