Árbore do nim

Árbore de rápido crecemento que pode acadar 15 a 20 metros de altura e raramente 35 a 40 m. Ten abundante follaxe todas as temporadas do ano, mais en condicións severas pode perder as follas, incluso case completamente. A ramaxe é ampla, e pode acadar de 15 a 20 m de diámetro xa desenvolvida. Otoro é curto, recto e pode acadar 120 cm de diámetro. A casca é dura, gretada e dende unha cor cinsenta clara até unha castaña avermellada. O zume é abrancazado cinsento e a cerna do toro tórnase arroibada cando se expón ao ar libre. As raiceira consiste nunha raíz rexa principal e unha laterais moi desenvolvidas. O talo das follas mide de 20 a 40 cm de lonxitude, con 20 a 31 follas verdes escuras de 3 a 8 cm de lonxitude. A folla terminal é a miúdo fallante. O pecíolo é curto. As follas noviñas son de cor vermella ou púrpura. A forma das follas maduras é menos asimétrica e as súas marxes están dentadas. As flores, brancas e recendentes, fican dispostas axialmente, normalmente coma panículas pénsiles que miden máis de 25 cm de lonxitude. As inflorescencias, que ramifican en terceiro grao teñen de 150 a 250 flores, cada unha mide 5 a 6 milímetros de lonxitude e 8-11 de largo. Caracterízanse pola súa dicogamia, é dicir, pode haber flores femininas e masculinas na mesma árbore mais en períodos diferentes.
O seu froito é unha drupa semellante á oliva en forma que varía dende un ovalo alongado até un lixeiramente redondo, e cando madura mide 14 a 28 mm de lonxitude e 10 a 15 mm de largo. O seu epicarpo é magro, o mesocarpo é branco amarelento, fibroso e de doce sabor, mais desagradábel ao gusto. O endocarpo é branco, duro e agocha unha semente, en raras ocasións dúas ou tres sementes alongadas cunha pela de cor castaña.

A árbore do nim ten unha notábel resistencia á seca. Adoita medrar en condicións subáridas a subhúmidas, cunha pluviometría entre 400 e 1200 mm. Pódese desenvolver en rexións cunha precipitación inferior aos 400 mm, mais en ambos os dous casos o desenvolvemento depende da cantidade de auga subterránea. O nim pódese desenvolver en diferentes tipos de solo, porén sobrevive mellor en substratos ben drenados, profundos e areentos (cun pH de 6,2 a 7). Vive en rexións cunha temperatura anual de entre 21 e 32 °C, pode tolerar moi altas temperaturas, mais non atura temperaturas menores de 4 °C, porque perde a folla e pode chegar a morrer. Acepta tamén certo grao de salinidade.^{[Cómpre referencia]}

Introduciuse para cultivo noutros países de Asia, a África, América, Australia e as illas do Pacífico sur, sempre en zonas tropicais e semellantes, evitando as plantacións montañosas.

O extracto de nim emprégase coma ‘insecticida’ ou repelente ecolóxico, especialmente contra certos insectos como os térmites e os daniños nematodos. Actúa nos insectos, como antialimentario, inhibidor do crecemento, e como prolongador das etapas inmaturas do insecto, Isto pode ocasionar a morte do mesmo , diminuír a fecundidade e a oviposición, diminuír os niveis de proteínas e aminoácidos na hemolinfa e/ou interferir na síntese de quitina. Estas características fan que as substancias obtidas do nim non funcionen coma tóxico senón que interveñen nos procesos químicos e fisiolóxicos dos insectos. O nim xa se usaba de xeito tradicional na agricultura e hoxe en día o aceite de nim estase a empregar de novo como repelente en moitas empresas químicas e de fertilizantes. Moitos dos metabolitos secundarios da árbore teñen actividade biolóxica, porén a azadiractina é considerada de maior importancia ecolóxica. Os estudos demostraron que afecta as actividades de numerosas especies interrompendo o ciclo vital del insecto. As pescudas aumentaron co arelo de conseguir un pesticida efectivo e seguro e semella que o nim terá importancia no control de pragas. As follas verdes constitúen un fertilizante excelente e barato. A planta como fertilizante orgánico é superior ao esterco vacún, porcino ou doutra fonte. Mesturada con urea coma fertilizante do solo, dá bos resultados e actúa como biocida.

Na industria de xabóns substitúe os aceites de coco, palma africana e cacahuete. Coma contén ácidos mirístico e láurico, os xabonetes fabricados con dito óleo terán máis escuma e máis deterxencia que aqueles fabricados con aceites comestíbeis. Tamén é superior ao aceite de rícino.

O aceite de nim emprégase na medicina ayurvédica. Todas as partes da árbore son utilizadas para preparar diferentes remedios, O aceite do nim é usado para preparar cosméticos (xampús, bálsamos, xabonetes e cremas). Existe evidencia científica preliminar que demostra que o nim é moi efectivo no tratamento da raña, mais esa evidencia aínda non se corroborou. O nim recoméndase a quen é sensíbel á permetrina, un insecticida que pode ser irritante. Á súa vez, tamén existe evidencia da súa efectividade na eliminación de piollos (nas súas tres variantes), aínda que non no seus ovos (lendias ou miúdos), e en nematodos e vermes filiformes tanto ecto como endoparasitos do home. A súa aplicación estase estendendo cada día máis por mor á crecente resistencia destes insectos aos produtos químicos tradicionais.

A polpa ten sona na India coma xeradora de gas metano. Ademais do uso medicinal, as árbores de nim cultívanse para diminuír a desertización e coma bo absorbente do dióxido de carbono.

Principios activos: Numerosos constituíntes terpénicos: diterpenos (derivados do abietano) e máis de cincuenta tetranortriterpenoides: azadiractina, nimbólido, ácido nimbidínico, azadirona, nimbina etc. O máis interesante, a azadiractina se comporta como un antinutriente para os insectos.^[1] Indicacións: A casca é un tónico amargo, estimulante, adstrinxente, febrífugo, detersivo, vermífugo. O froito é purgante, discutinte, tóxico. As follas e o aceite das sementes son antihelmíntico, antiséptico, antiparasitario. Úsase a casca, as follas e mais os froitos. Como planta medicinal emprégase para:

• Psoríase: utilízase o aceite das sementes e o extracto das follas, diminúe a comechón (proído intenso) e a dor.
• Diabetes: por vía oral o extracto de nim reduce os requirimentos de insulina entre un 30% e un 50% ás persoas que son insulinodependentes.
• SIDA: reportáronse resultados de probas in vitro para previr a SIDA.
• Cancro: polisacáridos e limonoides atopáronse na casca, follas e aceite, o que reduciría os tumores e o cancro.
• Afeccións cardíacas.-controla as arritmias cardíacas e tamén atrasa o callado do sangue.
• Espiña carnaza ou herpes: existen probas en Alemaña que demostran que os extractos do nim son tóxicos para o virus da espiña carnaza.
• Trastornos dentarios: de igual xeito, en Alemaña atoparon prevén a carie entre outros trastornos dentarios.
• Dermatoloxía: é efectivo contra a acne, as erupcións da pel e a caspa.
• Alerxias: inhibe reaccións alérxicas cando se aplica externamente.
• Lastras: o extracto do nim acelera a cicatrización de lesións gástricas e duodenais (úlceras e lastras).
• Encefalite.
• Control natal (homes): existen probas na India e nos Estados Unidos de que os extractos do nim reducen a fertilidade en monos sen inhibir a libido ou a produción dos espermatozoides.
• Control natal (mulleres): utilízase coma lubrificante vaxinal.
• Hepatite: nos Estados Unidos demostrouse que é efectivo contra o virus que causa a hepatite B.
• Fungos: o nim é tóxico para os fungos que atacan os humanos coma os lévedos que causan as cándidas ou a dematofitose (frieiras).
• Malaria: as follas teñen un ingrediente activo que é tóxico á malaria.
• Parasitos externos.
• Repelente de insectos.

Nalgunhas partes do sueste de Asia, particularmente en Camboxa e no Vietnam, os rebentos macíos do nim consómense. Malia teren un sabor agre, os consumidores cren que é saudábel.^[1]

En 1995 a Oficina Europea de Patentes (EPO) outorgou a patente dun produto funxicida, derivado do nim ao Departamento de Agricultura dos Estados Unidos e mais á compañía multinacional estadounidense WR Grace. O goberno da India reprobou a decisión da EPO, reclamando que na India tense utilizado o nim dende hai 2 milenios. No ano 2000 a EPO inclinou a lle outorga a patente á India, porén a WR Grace apelou reclamando que o seu uso tradicional nunca se publicara en obra científica ningunha. O 8 de marzo de 2005, a apelación foi rexeitada, e se liberou o aproveitamento do nim ao dominio público.

Azadirachta indica foi descrita por Adrien-Henri de Jussieu e publicado en Mémoires du Muséum d'Histoire Naturelle 19: 221, pl. 2, f. 5. 1830.^[2]

• Azadirachta indica var. minor Valeton
• Azadirachta indica var. siamensis Valeton
• Azadirachta indica subsp. vartakii Kothari, Londhe & N.P.Singh
• Melia azadirachta L.
• Melia indica (A. Juss.) Brandis^[3][4]

• Anonymous. 1986. List-Based Rec., Soil Conserv. Serv., U.S.D.A. Database of the U.S.D.A., Beltsville.
• Berendsohn, W. G., A. K. Gruber & J. A. Monterrosa Salomón. 2012. Nova Silva Cuscatlanica. Árboles nativos e introducidos de El Salvador. Parte 2: Angiospermae – Familias M a P y Pteridophyta. Englera 29(2): 1–300.
• Funk, V. A., P. E. Berry, S. Alexander, T. H. Hollowell & C. L. Kelloff. 2007. Checklist of the Plants of the Guiana Shield (Venezuela: Amazonas, Bolivar, Delta Amacuro; Guyana, Surinam, French Guiana). Contr. U.S. Natl. Herb. 55: 1–584.
• Hokche, O., P. E. Berry & O. Huber. 2008. 1–860. In O. Hokche, P. E. Berry & O. Huber Nuevo Cat. Fl. Vasc. Venezuela. Fundación Instituto Botánico de Venezuela, Caracas.
• Idárraga-Piedrahita, A., R. D. C. Ortiz, R. Callejas Posada & M. Merello. (eds.) 2011. Fl. Antioquia: Cat. 2: 9–939. Universidad de Antioquia, Medellín.
• Jørgensen, P. M. & S. León-Yánez. (eds.) 1999. Catalogue of the vascular plants of Ecuador. Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 75: i–viii, 1–1181.
• Linares, J. L. 2003 [2005]. Listado comentado de los árboles nativos y cultivados en la república de El Salvador. Ceiba 44(2): 105–268.
• Nasir, E. & S. I. Ali (eds). 1980-2005. Fl. Pakistan Univ. of Karachi, Karachi.
• Schatz, G. E., S. Andriambololonera, Andrianarivelo, M. W. Callmander, Faranirina, P. P. Lowry, P. B. Phillipson, Rabarimanarivo, J. I. Raharilala, Rajaonary, Rakotonirina, R. H. Ramananjanahary, B. Ramandimbisoa, A. Randrianasolo, N Ravololomanana, Z. S. Rogers, C. M. Taylor & G. A. Wahlert. 2011. Catalogue of the Vascular Plants of Madagascar. Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 0(0): 0–0.
• Stevens, W. D., C. Ulloa Ulloa, A. Pool & O. M. Montiel Jarquin. 2001. Flora de Nicaragua. Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 85: i–xlii,.

• NeemFoundation.org (Fundación Nim, “en inglés”)
• FAO.org/Forestry/For/Form/Fogenres/Inn/Nim.stm Arquivado 16 de xaneiro de 2003 en Wayback Machine. (rede internacional do nim da FAO, “en inglés”).
• News.BBC.co.uk (noticia sobre o triunfo da India no xuízo da patente, “en inglés”).