Comisións Obreiras
Este artigo (ou sección) está desactualizado(a). A información fornecida mudou ou é insuficiente. |
A Confederación Sindical de Comisións Obreiras (CCOO) é un sindicato español, primeiro en número de persoas afiliadas e por delegados elixidos nas eleccións sindicais.
| Comisións Obreiras (CC.OO.) | |
|---|---|
| Sindicato Traballador | |
 | |
| Dirixentes e organización | |
| Líder | Unai Sordo |
| Filiación internacional | Confederación Europea de Sindicatos Confederación Sindical Internacional |
| Historia | |
| Fundación | 1976 |
| Posicións políticas | |
| Ideoloxía | Comunismo Socialismo democrático Republicanismo Internacionalismo |
| Outros datos | |
| Sede | C/Fernández de la Hoz, 12. 28010 Madrid  España |
| Na rede | |
| ccoo.es | |
    | |
| 1 Vinculado orixinariamente ao PCE | |
Fundouse en 1976 como confederación das diferentes Comisións Obreiras que existían na clandestinidade. Nas súas orixes o sindicato estaba profundamente ligado ao Partido Comunista de España, sendo moi habitual a dupla militancia no PCE e nas Comisións Obreiras clandestinas. Porén, nos estatutos a Confederación Sindical de CCOO defínese como independente de calquera partido. Actualmente o seu secretario xeral é Unai Sordo.
Tras rematar o ciclo electoral en decembro de 2019, aparece como a primeira central sindical de España.[1]
En Galiza traballa coa denominación Sindicato Nacional de Comisións Obreiras de Galicia, fundado en 1978, e o seu secretario xeral é Xosé Manuel Sánchez Aguión.
Historia
editar
Após a guerra civil española (1936-1939), prohibíronse os partidos políticos e disolvéronse os sindicatos, cuxos militantes foron vítimas da represión do novo réxime ditatorial. Porén, os problemas laborais non desapareceron xunto cos sindicatos, e en 1947 tivo lugar en Biscaia a primeira folga do franquismo.
Poucos anos despois, na década dos 50, os sindicatos comezaron a organizarse na clandestinidade, e naceron as primeiras 'comisións' de traballadores e traballadoras. Tiñan carácter 'espontáneo' e estaban impulsadas polo PCE, movementos cristiáns obreiros e outros colectivos antifranquistas, constituíndo os xermolos das Comisións Obreiras.
Nos anos 60 as CCOO eran xa un movemento con certa organización e comezaron a infiltrarse no Sindicato Vertical, o único permitido no réxime. Así, traballadoras e traballadores que clandestinamente militaban nas Comisións Obreiras formaban parte das listas 'oficiais' ás eleccións sindicais, logrando importantes triunfos nas de 1966.
Porén, o ano seguinte as CCOO foron declaradas "subversivas e ilícitas", polo que os seus membros foron perseguidos e represaliados, con preto de 9.000 condenas ditadas no período 1966-1977 polo Tribunal de Orde P��blica. Ademais, diferentes declaracións de estado de excepción, sobre todo entre 1969 e 1971, acabarían na detención e tortura de moitos dirixentes obreiros. Cabe sinalar tamén o Proceso 1001, mercé ao cal foron condenados a varios anos de cárcere os membros da Coordinadora Nacional de CCOO.[2]
En 1975, coa morte de Francisco Franco, o réxime ditatorial comeza a desintegrarse e xorden presións para lograr a legalización dos diferentes partidos e das centrais sindicais. O Secretariado da Coordinadora Xeral de CCOO decidiu celebrar a Asemblea Xeral de CCOO en Madrid os días 27, 28 e 29 de xuño de 1976, pero as autoridades prohibírono.
Con todo, a dirección do sindicato decidiu celebrar clandestinamente a asemblea en Barcelona o 11 de xullo do mesmo ano. Constatada a imposibilidade de crear un sindicato unitario, decidiuse a creación da Confederación Sindical de Comisións Obreiras. O 27 de abril de 1977, logo da legalización dos partidos políticos, legalizáronse os sindicatos, co que CCOO puido constituírse xuridicamente. O primeiro congreso do sindicato foi en xuño de 1978 e Marcelino Camacho resultou electo secretario xeral.
Notas
editar- ↑ González Navarro, Javier (16 de xuño de 2020). "CC.OO. gana las elecciones sindicales por séptima vez consecutiva con el 35,43% de los delegados". abc.es (en castelán). Consultado o 12 de maio de 2021.
- ↑ El final de la dictadura, de Alberto Sabio e Nicolás Sartorius. Consultado o 6 de febreiro de 2010.
Véxase tamén
editar| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Comisións Obreiras |
Outros artigos
editarLigazóns externas
editar- Páxina web oficial de CCOO Arquivado 15 de agosto de 2018 en Wayback Machine. (en castelán)
- Páxina web oficial do Sindicato Nacional de CCOO de Galicia Arquivado 25 de xaneiro de 2010 en Wayback Machine.
Este artigo sobre política é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |