Catolicismo

O nome de Igrexa católica (ou catolicismo) utilizouse para referirse á "Igrexa universal" desde principios do século II; a primeira referencia que se ten do uso deste termo, é a aparición do mesmo nas cartas de Ignacio de Antioquía (en grego Ιγνάτιος Αντιοχείας), quen segundo Xoán Crisóstomo, sería ordenado polo propio Pedro.^[7][8]

En varias situacións durante os tres primeiros séculos do cristianismo, o bispo de Roma, considerado no catolicismo o sucesor do apóstolo Pedro, interviña nas comunidades para axudar a resolver conflitos, exemplos foron os papas Clemente I, Vítor I e Calisto I.^[9][10] Nos primeiros tres séculos da súa historia, a Igrexa organizábase en tres patriarcas, os bispos de Antioquía, con xurisdición sobre Siria, e máis tarde sobre Asia Menor e Grecia, Alexandría da xurisdición de Exipto, e Roma da xurisdición de Occidente.^[11] Máis tarde os bispos de Constantinopla e Xerusalén engadíronse os patriarcas, por razóns administrativas. O Primeiro Concilio de Nicea no ano 325, considerou ao bispo de Roma como o "primus" (primeiro) entre os patriarcas, establecéndoo así nos seus cuartos, quintos e sextos canons, "seguindo a tradición antiga",^[12] aínda que moitos interpretan que este título como o "primus inter pares" (primeiro entre iguais). Considerouse tamén que o patriarca de Roma posuía unha autoridade especial debido á súa relación con san Pedro, que morrera e fora sepultado nesta cidade.^[13]

A Igrexa católica apostólica romana esténdese principalmente en países do suroeste de Europa, Europa central, de América Latina, África central e Filipinas. Esta é a igrexa cristiá con maior extensión e a máis antiga das confesións cristiás, da cal se derivan outras igrexas autodenominadas católicas. O seu centro actual é a cidade-estado do Vaticano, en Roma (Italia), onde reside o Papa, quen é considerado polos católicos romanos como cabeza do colexio dos bispos, sucesor de San Pedro, Vicario de Cristo e Pastor da Igrexa. A sede papal mudouse a Aviñón, Francia, por un breve período de tempo da Baixa Idade Media.

Os dogmas católicos son as crenzas esenciais que identifican e definen o credo católico fronte a outras confesións cristiás, aínda que algunhas destas crenzas son comúns a outras denominacións cristiás (e.g. Encarnación, Trindade). Para un católico o dogma é unha verdade revelada por Deus e proposta pola Igrexa para a crenza indubitable dos fieis.

Os dogmas católicos baséanse na Biblia e na tradición apostólica. Así como os hebreos tiñan a súa tradición (que foi a base de gran parte dos libros do Antigo Testamento), os católicos cren na tradición apostólica transmitida de xeración en xeración de forma escrita e oral.

Algúns dogmas esenciais do catolicismo son:

• A Trindade de Deus (hai tres persoas divinas, non tres deuses: o Pai, o Fillo e o Espírito Santo, que forman un único Deus).
• A Eucaristía ( o pan e o viño transformados no Corpo e o Sangue de Cristo).
• A Inmaculada Concepción (sostén a crenza en que María, nai de Xesús, a diferenza de todos os demais seres humanos, non foi alcanzada polo pecado orixinal senón que, desde o primeiro instante da súa concepción, é dicir, do seu ser persoal, estivo libre de todo pecado).
• A Maternidade Divina (a Virxe é a nai de Deus).

Os católicos recoñecen sete sacramentos, os cales, segundo suscitan, foron instituídos polo mesmo Xesucristo:

Nominalmente, a palabra bautizar significa «lavar», «mergullar», «introducir dentro da auga»;^[14] a inmersión na auga simboliza o acto de sepultar ao catecúmeno na morte de Cristo de onde sae pola resurrección con El (cfr. Rm. 6, 3-4; Col 2, 12) como nova criatura (2 Co. 5, 17; Ga. 6, 15) (Catecismo, n. 1214).

Entre os sacramentos, ocupa o primeiro lugar porque é o fundamento de toda a vida cristiá, o pórtico da vida no espírito e a porta que abre o acceso aos outros sacramentos. Segundo o catecismo (n. 1213), polo Bautismo os cristiáns son liberados do pecado e rexenerados como fillos de Deus, chegan a ser membros de Cristo e son incorporados á Igrexa e feitos partícipes da súa misión.

• San Paulo denomínao baño de rexeneración e renovación do Espírito Santo (it. 3, 5);
• San León Magno compara a rexeneración do bautismo co seo virxinal de María;
• Santo Tomé, asemellando a vida espiritual coa vida corporal, ve no bautismo o nacemento á vida sobrenatural.

A Sagrada Eucaristía culmina a iniciación cristiá. Os que foron elevados á dignidade do sacerdocio real polo Bautismo e configurados máis profundamente con Cristo pola Confirmación, participan por medio da Eucaristía con toda a comunidade no sacrificio mesmo do Señor.^[15]

Cabo mencionar que, para o catolicismo romano, a Eucaristía non representa un símbolo senón que é Xesucristo mesmo co seu corpo, sangue, alma e divindade, presentes na Eucaristía. Debido a isto é chamado O Santísimo Sacramento.

Co Bautismo e a Eucaristía, o sacramento da Confirmación constitúe o conxunto dos "sacramentos da iniciación cristiá", cuxa unidade debe ser salvagardada. É preciso, pois, explicar aos fieis que a recepción deste sacramento é necesaria para a plenitude da graza bautismal (cf OCf, Praenotanda 1). En efecto, aos bautizados "o sacramento da confirmación úneos máis intimamente á Igrexa e enriquéceos cunha fortaleza especial do Espírito Santo. Desta forma comprométense moito máis, como auténticas testemuñas de Cristo, a estender e defender a fe coas súas palabras e as súas obras" (LG 11; cf OCf, Praenotanda 2)^[16]

De acordo co catecismo da Igrexa católica:

• Denomínaselle sacramento de conversión porque realiza sacramentalmente a chamada de Xesús á conversión (cf Mc 1,15), a volta ao Pai (cf Lc 15,18) do que o home afastouse polo pecado.
• Denomínase sacramento da Penitencia porque consagra un proceso persoal e eclesiástico de conversión, de arrepentimento e de reparación por parte do cristián pecador.
• É chamado sacramento da confesión porque a declaración ou manifestación, a confesión dos pecados ante o sacerdote, é un elemento esencial deste sacramento. Nun sentido profundo este sacramento é tamén unha "confesión", recoñecemento e loanza da santidade de Deus e da súa misericordia coa persoa pecadora.
• Chámaselle sacramento do perdón porque, pola absolución sacramental do sacerdote, Deus concede ao penitente "o perdón e a paz" (OP, fórmula da absolución).
• Denomínaselle sacramento de reconciliación porque outorga ao pecador o amor de Deus que reconcilia: "Deixádevos reconciliar con Deus" (2 Co 5,20). O que vive do amor misericordioso de Deus está pronto a responder á chamada do Señor: "Vai primeiro a reconciliarche co teu irmán" (Mt 5,24).^[17]

Coa sagrada unción dos enfermos e coa oración dos presbíteros, toda a Igrexa enteira encomenda aos enfermos ao Señor sufrinte e é glorificado para que os alivie e sálve. Ata os anima a unirse libremente á paixón e morte de Cristo; e contribuír, así, ao ben do Pobo de Deus" (LG 11).^[18]

"A alianza matrimonial, pola que o home e a muller constitúen entre si un consorcio de toda a vida, ordenado pola súa mesma índole natural ao ben dos cónxuxes e á xeración e educación dos nenos, foi elevada por Cristo, o Señor á dignidade de sacramento entre bautizados "(CIC, ca. 1.055,1)^[19]

A orde é o sacramento grazas a como a misión que Cristo confía nos seus apóstolos segue sendo exercida na Igrexa ata o final dos tempos. É, polo tanto, o sacramento do ministerio apostólico. Inclúe tres grados: o episcopado, o presbiterado e o diaconado.^[20]

Referencias

• Cristianismo
• Igrexa católica
• Anglicanismo
• Gran Cisma