Anil (planta)
| Indigofera tinctoria | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
O anil[1] ou índigo (Indigofera tinctoria, de indigo 'azul', phera 'portador', tinctoria 'tintura', 'portador de tintura azul') é unha planta pertencente á familia das leguminosas e é a fonte orixinal de tinguidura índigo. Está naturalizada en Asia tropical e temperada, e partes de África; o seu hábitat primixenio non se coñece.
Descrición
editarÉ un arbusto de 1 a 2 m de altura. Pode ser unha planta anual, bienal, ou perenne, dependendo do clima onde creza. Ten follas verde claras pinnadas; e flores con taquiñas rosas ou violetas. Ao ser un legume, a súa secuencia mellora o solo como o fan outras leguminosas fixadoras de nitróxeno atmosférico.
Usos
editarTense cultivado en todo o mundo dende hai moitos séculos. Actualmente moita tinguidura é sintética, mais a natural, proveniente de I. tinctoria aínda se pode conseguir, vendida como colorante natural. A planta ademais é unha boa cultura protector do solo.
A tintura obtense procesando as follas. Enchóupanse en auga e fanse fermentar para converter o glicósido indicano naturalmente presente na folla nos colorantes azuis indigotina e Indigoferina. O precipitado da solución de follas fermentadas mestúrase cun álcali forte como lixivia, esmagando, enxugando, e facéndoo po. O po a seguir mestúrase con varias outras substancias para dar diferentes graos de azul e de púrpura.
- Principios activos
Os rotenoides deguelín, dehidrodeguelín, rotenol, rotenona, tefrosín e sumatrol pódense atopar en I. tinctoria.[2]
Taxonomía
editarIndigofera tinctoria foi descrita por Carl von Linné e publicada en Species Plantarum 2: 751. 1753.[3]
- Anila tinctoria var. normalis Kuntze
- Indigofera anil var. orthocarpa DC.
- Indigofera bergii Vatke
- Indigofera cinerascens DC.
- Indigofera houer Forssk.
- Indigofera indica Lam.
- Indigofera oligophylla Baker
- Indigofera orthocarpa (DC.) Ou.Berg & C.F.Schmidt
- Indigofera sumatrana Gaertn.
- Indigofera tinctoria Branco
- Indigofera tulearensis Drake[4]
Notas
editar- ↑ {{Cita web |url=http://academia.gal/dicionario_rag/searchNoun.do?nounTitle=Anil |título=Dicionario fa [[RAG |data-acceso=03 de febreiro de 2017 |urlarquivo=https://web.archive.org/web/20170204003903/http://academia.gal/dicionario_rag/searchNoun.do?nounTitle=Anil |dataarquivo=04 de febreiro de 2017 |urlmorta=yes }}
- ↑ In vivo and in vitro investigations on rotenoids from Indigofera tinctoria and their bioefficacy against the larvae of Anopheles stephensi and adults of Calmlosobruchus chinensis.
- ↑ «Indigofera tinctoria».
- ↑ «The Plant List: A Working List of All Plant Species» Arquivado 05 de xuño de 2019 en Wayback Machine..
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Feeser, Andrea. Rede, White, and Black Make Blue: Indigo in the Fabric of Colonial South Carolina Life (University of Xeorxia Press; 2013) 140 pages; scholarly study explains how the plant's popularity as a dye bound together local and transatlantic communities, slave and free, in the 18th century.
- CONABIO. 2009. Catálogo taxonómico de especies de México. 1. In Capital Nat. México. CONABIO, Mexico City.
- Funk, V. A., P. E. Berry, S. Alexander, T. H. Hollowell & C. L. Kelloff. 2007. Checklist of the Plants of the Guiana Shield (Venezuela: Amazonas, Bolivar, Delta Amacuro; Güiana, Surinam, French Guiana). Contr. Ou.S. Natl. Herb. 55: 1–584. View in Biodiversity Heritage Library
- Hokche, Ou., P. E. Berry & Ou. Huber. (eds.) 2008. Novo Cat. Fl. Vasc. Venezuela 1–860. Fundación Instituto Botánico de Venezuela, Caracas.
- Howard, R. A. 1988. Leguminosae. Fl. Lesser Antilles (Dicotyledoneae–Part 1) 4: 334–538.
- Isely, D. 1990. Leguminosae (Fabaceae). 3(2): xix, 1–258. In Vasc. Fl. S.E. U. S.. The University of North Carolina Press, Chapel Hill.
- Liogier, H. A. 1988. Spermatophyta: Leguminosae to Anacardiaceae. Descr. Fl. Porto Rico & Adj. Isl. 2: 1–481.
- Long, R. W. & Ou. K. Lakela. 1971. Fl. Trop. Florida i–xvii, 1–962. University of Miami Press, Coral Cables.
- Nasir, E. & S. I. Ali (eds). 1980-2005. Fl. Pakistan Univ. of Karachi, Karachi.