Aconcagua

En termos montañeiros, o Aconcagua é tecnicamente sinxelo dende a cara norte, a Rota Normal na que non é necesario o uso de técnicas de escalada aínda que os efectos da altitude son severos (a presión atmosférica é o 40% da existente a nivel do mar). Non se require o uso de osíxeno adicional. Aínda que normalmente, a Rota Normal ascéndese a través de tres campamentos cos seus correspondentes días de descanso. Seguindo a orde crecente de dificultade, a segunda rota máis común é a do Glaciar dos Polacos. Esta aproxímase á montaña a través do Val das Vacas, ascende ata a base do glaciar dos Polacos, cruza a rota normal ata a suba final ó cume.

As rotas dende as cristas situadas ó sur e suroeste son as máis duras, considerando a Parede Sur coma a máis esixente.

A primeira ascensión da que se teñen novas foi realizada en 1897 por unha expedición liderada polo británico Briton Edward Fitzgerald. O cume foi alcanzada polo suízo Mathias Zurbriggen o 14 de xaneiro e por outros dous membros da expedición uns sías despois.

O primeiro arxentino en chegar ó cume foi Nicolás Plantamura, pertencente ó exército rxentino, o 8 de marzo de 1934; a primeira muller foi a francesa Adriana Bance, o 7 de marzo de 1940, quen ascendeu acompañada por membros do club andinista de Mendoza. Actualmente antes de subir ó cume é mester adquirir un permiso na autoridade provincial do parque de Aconcagua en Mendoza. Os prezos varían segundo a estación.