AD Flying Boat

Deseñado en 1915 polo deseñador de iates británico Linton Hope,^[1] o avión tiña unha configuración de hidroavión biplano convencional, e tamén contaba cunha cola biplana con dous temóns. O piloto e o observador sentábanse en tandem no morro, co motor e a hélice "pusher" detrás deles, entre as ás. As ás podían plegarse cara a adiante para facilitar a estiba a bordo.

Pemberton-Billing Ltd (posteriormente Supermarine Aviation Works) fabricou dous prototipos en 1916.^[1] O primeiro deles debería ter levado un motor de 150 hp (112 kW) Sunbeam Nubian, pero, como non estaba listo para usar, foi substituído por un Hispano-Suiza 8 de 200 cabalos (150 kW).^[2] O avión tivo un mal rendemento tanto no auga como no aire, mostrando vibracións graves en proa e popa durante a engalaxe e unha guiñada excesiva durante o voo. Despois de solucionar eses problemas ao producir versións revisadas do casco, da cola e do temón, o AD Flying Boat foi capaz de entrar en produción.^[3][4] Pedíronse un total de 80 aparellos e chegaron a construírse 27.^[5] Algúns deles probáronse con motores Sunbeam Arab e Wolseley Python.^[4]

Tras o Armisticio, Supermarine mercou 19 dos AD Flying Boats para modificalos para o mercado civil como o Supermarine Channel. O Channel I estaba impulsado por un motor de 160 cabalos (120 kW) Beardmore 160 hp, e o Channel II tiña un Armstrong Siddeley Puma de 240 cabalos (180 kW). Os hidroavións reconfigurados tiñan aloxamento para un piloto e tres pasaxeiros en tres cabinas abertas.

  Chile

• Forza Aérea de Chile - un avión.
• Armada de Chile - mercou un Channel cun casco modificado (semellante ao do Supermarine Seal II) en 1922.^[6]

  Xapón

• Mariña Imperial Xaponesa - mercou tres Channels.^[6]

  Noruega

• Servizo Aéreo da Mariña Real Noruega - mercou catro Channels con motores Beardmore en 1920, adquirindo un avión ex-civil máis. Un estivo en servizo ata 1928.^[7]

  Suecia

• Mariña Real Sueca - mercou un único Channel en 1921 que quedou destruído durante unha proba.^[6]

  Reino Unido

• Royal Navy
  • Royal Naval Air Service - operou o AD Flying Boat.

  Noruega

• Det Norske Luftfartsrederi - Channel Mk I^[8]

Datos de British Aeroplanes 1914-18^[9]

• Tripulación: dous, piloto e observador
• Lonxitude: 9.32 m
• Envergadura superior: 15,34 m
• Envergadura inferior: 11,462 m
• Altura: 3,99 m
• Superficie alar: 44,5 m²
• Peso baleiro: 1 138 kg
• Peso bruto: 1 618 kg
• Planta de potencia: 1 motor V8 refrixerado por auga Hispano-Suiza 8 de 200 hp (150 kW)

• Velocidade máxima: 160 km/h a 610 m
• Autonomía: 4¹⁄₂ hr
• Teito de servizo: 3 400 m
• Tempo a altitude: 30 min to 10,000 ft (3,050 m)

• Armas: 1 metralladora Lewis de 7,7 mm nun soporte flexible para o observador
• Bombas: pequena carga de bombas

• Andrews, Charles Ferdinand; Morgan, Eric B. (1981). Supermarine Aircraft since 1914. Londres: Putnam. ISBN 978-03701-0-018-0. 
• Bruce, J. M. (1957). British Aeroplanes 1914–18. London: Putnam. ISBN 978-03700-0-038-1. 
• London, Peter (2003). British Flying Boats. Stroud, UK: Sutton Publishing. ISBN 978-0-7509-2695-9. 
• Nerdrum, Johan (1986). Fugl Fønix: En beretning om Det Norske Luftfartselskap (en Norwegian). Oslo: Gyldendal Norsk Forlag. ISBN 82-05-16663-3.