Pasiflora azul

É unha rubideira lígnea capaz de gabear até os 15–20 m de altura, se ten árbores ou algún outro elemento dispoñíbel como soporte.

Ten follas alternas, palmadas, pentalobuladas como unha man aberta (ás veces varía desde tres a sete lóbulos), 10–18 cm de lonxitude e largo. A base de cada cada tiene un gabián flaxelado enroscado de 5–10 cm de largo, que lle permite ir afacéndose á vexetación de soporte.

A flor é complexa, de arredor de 10 cm de diámetro, con cinco sépalos e pétalos semellantes en aparencia, abrancazados, sobremontados por unha corola de filamentos azuis ou violáceos, 5 estames verde amarelentos, 3 estigmas purpúreos. En clima tropical florea todo o ano.

O froito, froita da paixón, ás veces tamén chamado maracuxá (non confundir co froito da especie P. edulis) é unha drupa oval de cor laranxa amarelenta duns 6 cm de longo por 4 cm de diámetro, que contén numerosas sementes. Este froito constitúe o alimento de numerosos mamíferos e aves, os cales espallan as sementes.

Mundialmente cultivada. Medra mellor en solos ricos, ben drenados, con semisombra e provistos dun soporte (valado, rede, parreira, pérgola). As regas deben ser regulares polo verán. Medra axiña, gabeando grazas aos seus gabiáns, chegando a formar matas mestas.

É a especie máis rústica do xénero, resiste temperaturas de entre -10 a -15 °C. As xeadas severas matan a parte aérea, mais pode rexenerar botando rebentos da base.

Propágase por semente ou esgallos. Son susceptíbeis a cochinillas, pulgóns e ácaros.

Aínda que o froito é comestíbel, é pouco saboroso se se consome cru. Coas follas e flores fanse infusións. Non posúe efectos secundarios depresivos, ofrece resultados no tratamento da histeria, neurastenia, alcoholismo, angustia, palpitacións, epilepsia e disturbios da menopausa, e en xeral en todos os casos de grande excitación, alivia estrés e ansiedade.^[2]

A acción da pasiflora azul débese ao seu sinerxismo entre os alcaloides: harmina, harmane e harmol; un composto ciánico, catechol, pectina e derivados flavonoides. Un isómero da harmina, a harmalina, tense usado con éxito no tratamento do párkinson.^[2]

Empréganse os gabiáns e outras partes aéreas para tinturas como sedante, especialmente para axudar a coller o sono. Contén β-carbonila entre un 0,1 ao 0,4%

• Chinensis. Filamentos da corola azul pálido.
• Constance Elliott. Foi cultivada por Kucombe e Prince en Exeter, Gran Bretaña. Puramente branca, flores recendentes. Non é de floración libre como moitos outros clons.
• Grandiflora. Flores de 20 cm de diámetro.
• Hartwiesiana. Flores brancas.
• Regnellii. Filamentos moi longos.

A especie ten sido empregada para crear numerosos híbridos.

• Lista de froitas
• Pasiflora (xénero)
• Maracuxá