Aispeist

Tá fianaise ann go raibh an aispeist á húsáid 4,500 bliain ó shin, ar a laghad, nó bhíodh muintir an réigiúin timpeall ar Loch Juojärvi in Oirthear na Fionlainne ag cur sracadh ina gcuid earraí potaireachta leis an mianra aispeiste ar a dtugtar antaifillít. Is dócha gurbh é an Gréagach Theophrastus an chéad duine a luaigh an aispeist sa saothar a bhreac sé síos faoi chlocha timpeall na bliana 300 r.Ch., cé nach bhfuiltear ar aon fhocal faoi gurbh í an aispeist a bhí i gceist aige. Sa dá chineál Gréigise - Nua-Ghréigis agus Sean-Ghréigis - is é an focal a thagraíonn don aispeist ná amiantos ("glan", "neamhshalaithe"), focal a chuaigh in úsáid san Fhraincis mar amiante agus sa Spáinnis agus sa Phortaingéilis mar amianto. Is é is aonchiall leis an bhfocal Gréigise úd asvestos/ἀσβεστος nó asvestis/ασβέστης ná aol.

Is féidir an téarma úd aispeist nó asbestos a rianú siar go dtí an lámhscríbhinn úd Naturalis Historia nó Stair an Dúlra a tháinig ó pheann Phlinias Mór sa chéad aois A.D. Ba é an téarma a bhí aige ná asbestinon, "an rud domhúchta". Is minic a deirtear gurbh é Plinias Mór nó a nia, Plinias Óg, an chéad duine a d'aithin an dochar atá san aispeist do shláinte an duine dhaonna, ní féidir a leithéid de thagairt a aithint i saothar aon duine den dá Phlinias.

Scríobh Atanás i gCathair Alastair, an Éigipt, timpeall ar 318 AD ná: "Is dual don tine dó a dhéanamh. Cuir i gcás ansin, go bhfuil damhna ann atá cosúil le haispeist na hIndia, mar a deirtear - damhna nach eagal dó dul trí thine, agus é in ann éagumas na tine a nochtadh, ós rud é nach bhfuil sé féin indóite. Aon duine atá in amhras faoi seo, níl uaidh ach é féin a chumhdach san ábhar atá i gceist agus baint don tine ansin."

Ba nós le Peirsigh shaibhre ceirt éadaigh a chur trí thine le hí a ghlanadh. Mar shampla, deir an scríbhneoir al-Tabari, a mhair sa naoú-deichiú haois, go raibh naipcín (منديل‎ an focal Peirsise) ag an rí Khosrow II Parviz (ag rialú sna blianta 590-628), rí de theaghlach na Sasánach a ghlanadh sé sa tine. Creidtear go raibh éadach den chineál seo déanta as aispeist a tháinig thar shléibhte Hindu Kush. Deir al-Biruni, fear léinn Peirseach a dtugtar "athair an léinn Indiaigh" air, ina leabhar Na Néamhainn go dtugtaí shostakeh (شستكه‎) ar gach éadach a bhí déanta as āzarshost (آذرشست‎), is é sin aispeist. Chreid Peirsigh áirithe gur fionnadh ainmhí a bhí san aispeist: thug siad samandar (سمندر) ar an ainmhí seo, agus iad ag déanamh go maireadh sé sa tine agus go bhfaigheadh sé bás dá dtiocfadh sé i dteagmháil leis an uisce. Tá an focal sin samandar cosúil go maith le "salamandar", agus is dócha gur ar an scéal seo a bunaíodh an seanchreideamh go raibh an salamandar in ann dul trí thine gan ghránú.^[1]