eceaymer: 2017

Tuesday, December 5, 2017

Vakit geldi ha…Demek gidiyorsun benim sevgili 52. yılım….

Şimdi bugün benim doğumgünüm ya..
Hani bazen çoğumuza olur ya....
Sanırım ben tam o anlardan birindeyim. Bir an, boş boş sessiz sedasız yalnız oturasım var. Sonra, derin kalabalıklar içinde kaybolasım...
Kollarını açmış hala bekler mi ki beni uzaklardaki ağaç? Yoruldum artık biraz..Sırtımı dayayasım var.
Bu aralar, sıklıkla hayata mola verip çekip gidesim var. Ama sonrasında tam tersine, hayata kazık çakasım var..
Gök gürültüsü gibi patırtı çıkarasım var, şimşek gibi etrafı aydınlata aydınlata çakasım, yıldırım gibi ansızın düşesim var...
Aslında hepsinden çok çocuk gibi sebepsiz salya sümük ağlayasım var..
Kimseler bilemez ki içimdekileri..
Yarın bir yaş daha alacağım bu hayattan.
Gittikçe hızlanıyor mu ne yıllar?
Sanki geçen sadece 4 ay.. Halbuki seneler biti bitiveriyor…
53 yıl..Çok insan tanıdım. Kimileri canıma can oldu, yoluma yoldaş. Kimileriyse acıyla tanışmamın adı… İçimde yitip gidenler… Biriktirdiğim can kırıklıklarım, sol yanıma ağır gelen haksızlıklarım. Hiç kimsenin anlayamayacağı kadar çok “ŞEYİM” olanlar, sakındığım gözüm, gönlüne yük olduklarım. Biriktirdiğim hayatıma kıyısından köşesinden dahil olup bana bir şeyler katan nice değerli canlar. Onlardan çok şey öğrendim. Hiçbir şey katmayanlardan da sanırım hoşgörü ve sabretmeyi.
Her zaman sevgiyi, aşkı utanmadan, saklamadan, saf yaşamayı sevdim. Zaman zaman inkar ettiğimiz ama en dar zamanda sığındığımız içimizdeki çocuğa ve deliliğine hep sımsıkı tutundum. Hayatı yalın yaşamayı sevdim.
Sorunu değil hep çözümü aradım, ışığa baktığım penceremi temiz tutarak.
Hayat ucu bucağı görünmeyen bir nehir benim için. Tecrübe ve yaşanmışlıklar avucuma doldurup içtiğim su… Hayata ve insanlara nasıl baktığım avucuma doldurduğum suyun tadını ve berraklığını belirledi hep. Sınırsız ruhumu sınırlı algılara sahip bedenimde taşımanın zorluğu çoğu zaman yorsa da beni, BEN HEP YAŞAMAYI ÇOK SEVDİM…
Bazı şeylerden vazgeçmek kolay değil tabi ki.. Bakıyorum da ardıma ne kadar uzun yol gelmişim. Gönlüme hapsettiğim zamanlarım hatırladığım anılarla veya hatırlamak bile istemediğim anılarla dolup taşmış.
Kimileri canıma can olmuşken, kimileri ise “CANIM” iken yok olmuş.
Kapısını mı çok açık bırakmışım yüreğimin yoksa isteyip mi açmışım bilemedim.
Anladım ki; bazen ölçüsünü kaçırdığımda, bu benim sevgim de olsa insanları bozabiliyor. Bu yüzden kimine damla damla kimine bol kepçe tutmalıymışım coşkularımı.
İşte bir onu beceremedim. O yüzden de, ben maalesef, ELİNDEKİNİN DEĞERİNİ KAYBEDİNCE “ANLAYAN”LARDAN DEĞİL DE, AŞIRI DEĞER VERDİĞİ İÇİN “KAYBEDEN”LERDEN OLDUM HEP.
Verdiklerinle aldıkların, düşündüklerinle yaşadıkların arasındaki dengesizliği fark ettiğimde vazgeçemem dediğim hiçbir şeyin aslında vazgeçemeyecek kadar mükemmel olmadığını anladım… Ne ilginç değil mi? Hiç aklımdan çıkmayan kişiler var, onun aklına bile gelmediğim…. Hiç aklıma gelmeyen isimler var belki de onun dilinden hiç düşmediğim…

Bazen hayatla, insanlarla didişmek gerekiyor, sonunda dersler alabiliyorsak eğer. . Yüzlerini, kimliklerini, kişiliklerini bilmediğimiz, insan dediğimiz varlığın sonsuz hallerini görüyoruz .. Sonra o hallerin aslında bizde de var olduğunu fark ediyoruz. Bazen kızdığımız kişi kadar kızılası, sivri dilli bulduğumuz kadar sivri olmuyor muyuz? Hiç tasvip etmediklerimizi bir yaş geliyor kendimiz de yapar oluyoruz…
Zaman denen zalim koşar adım ilerliyor,değişiyorum,yeni çevreler ediniyorum,eski sıkıntılarımın yerini yenileri alıyor,eskiden ''sensiz yapamam'' dediğim kişinin yerini yeni ''o olmazsa ne yaparım'' dediğim kişi alıyor. Alternatifsiz olarak gördüğüm kişiler, asla yaşayamam denen yerler…. Yani yeni zaman diliminde alternatifsiz’lerim değişiyor..Aslında kısaca ben, artık ESKİ BEN olmuyorum.....
Kocaman bir yürek taşıyor şu küçücük bedenim….Zaman içinde çok yolcuları oluyor yüreğimin…
Kimisi kalıcı kimisi geçici..
Kimi güllük gülistanlık yerini buluyor yüreğimde, hiç gitmek istemiyor.
Kimi sularında boğuluyor denizimin, kimi bilemiyor şaşırıyor yolunu…..

Hep derim ya..Zordur bende yürümek ne diyeyim. Bunu en iyi bende yola çıkanlar biliyor....

Kendimize dışarıdan bakabilmek… O kadar çeki düzen verdirir ki bize… Kimi zaman da yaşadıklarımızı başkasının gözüyle görmemizi sağlar. Bunun da en iyisini aynalar yapar. Yalansız, bire bir gösteren aynalar..
Kaç kişi aynaya korkmadan bakabiliyor şu günlerde? Kimler aynaya baktığında kendi yüzünü görebiliyor maskesiz... Hangimiz barışığız aynalarla...
Ben; kendi yüzümü görebiliyorum aynaya baktığımda. Maskem yok çünkü, hiç olmadı da.

Kimseye iki yüzlü davranmayacak kadar sadığım ruhuma. Zaman zaman kırdığım insanlar oluyor, yok desem yalan... Ama aynalarla yüzleşemeyecek kadar büyük hatalar yapmadım, umarım yapmam da. Aynaya baktığımda vicdanımı görebiliyor ve huzurla gülümseyebiliyorum..

Acılarım, kayıplarım da var tabi ki.
Özlemlerim, korkularım da..
Hele ki aşık olmaya aşık bir ruhum varken…Aşk kadınıyken…
Herşeye rağmen fotoğraflara gülerek poz veriyorum çünkü ruhum neşeli..
Bazı sorularımın yanıtlarını bir türlü veremiyorum kendime...
Eeeee olacak o kadar.
Düşünüyorum da varsın bazı şeyler de eksik olsun hayatımda , nasılsa direksiyonda hep ben varım bu yolculukta

Vakit geldi ha…Demek gidiyorsun benim sevgili 52. yılım….Giderken elin kolun boş gitme ama... Çevremdeki kötülükleri de al yanına. Acıyı, kederi, üzüntüyü, problemleri de koy çantana. Kırgınlıklarımı, sessiz çığlıklarımı da al. Gözlerimi kanatırcasına ağladığım geceleri de...

Kaç altmış saniye daha var gitmene? Onca zaman o kadar çok geldin ki üstüme, o kadar zorladın ki beni geçen sene... Kal bile diyemeyeceğim gidişine....
Sevinçle hoş geldin diyeceğim 53’üime.. Aman, elin kolun dolu olsun gelirken. Umutla, sevgiyle gir hayatıma. Sıcacık güneşi, mutluluğu, saflığı, bereketi, bolluğu, yıllardır özlem duyduğum her şeyi, elini gururla tutabileceğim bir eli, sağlığı, huzuru getir bana....
Binlerce yol var önümüzde…Ama gittiğimiz yol tek…Geride kalan yaşayamadığımız zamanların, gidemediğimiz yolların keşkeleri…. Onlar hep bizimle gelir,cebimizde taşırız sanki onları….Hayıflanırız , ''acaba nasıl olurdu'' dedirtir kaçırdığımızı düşündüğümüz yollar…. Aslında tek bir gün önümüzdeki tüm yolları değiştirebiliyor,bambaşka bir hayatın içine atıyor bizi…En iyisi içinde bulunduğumuz zamanın hakkını vermek gerek…Ben galiba artık onu yapmayı öğrendim. Kaçırdığımız yollarda bizim için hayır mı var yoksa şer mi bilemiyoruz ki, belki de KADER adını verdiğimiz işte budur kimbilir...
PARALEL EVREN'de ne olabileceğini düşünmeden mevcut yolun hakkını vereceğim bu sene ben de…..
Hepinizi çok seviyorum.

Thursday, August 3, 2017

14 Ağustos 2017 Hızlandırılmış Ahşap ve Dekoratif Boyama Eğitimi

AHŞAP VE DEKORATİF BOYAMA 1 HAFTALIK HIZLANDIRILMIŞ EĞİTİM…
Ahşap ve Dekoratif Boyama günümüzde en revaçta olan hobi dallarından birisidir..Eğer sizin de ahşap ve dekoratif boyamaya merakınız varsa ama zamanınınız düzenli haftada bir gelmeye elverişli değilse ya da gelecekte bir atölye açma hayaliniz var ise, bu işten para kazanmak istiyorsanız ya da bir kurumda eğitmenseniz ve kendinizi geliştirmek, yeni teknikler ve projeler için en başından itibaren doğru adres ve doğru bir eğitmenle çalışmanız gerekir. Bu işi her ne kadar bilseniz de, karar verdiğiniz yolda ilerlerken her sene kendinizi yenilemeniz de gerekir. 17 senelik Türkiye’nin en eski ve en popüler atölyelerinden biri olan Ece Aymer Craft House atölyelerinde bu anlamda öğrenmenin sonu yoktur.
Hızlandırılmış sınıflarımız ara ara açılmakta, açılış tarihleri evvelden ilan edilmekte ve bu özel eğitimler Ece Aymer tarafından birebir verilmektedir. Bir haftayı geçen eğitimlerin sonunda özel Ece Aymer Craft House sertifikası verilecektir.
Ağustos ayı için belirlenen tarih:
14 Ağustos- 19 Ağustos 2017
Eğitim Ücreti:950 TL
Konaklama Dahil: 1250 TL ( konaklama Ece hanımın kendi evinde verilmektedir.
Eğitimdeki bazı konular aşağıdadır.
1.Dekoratif boyamaya karar verince evde veya atölyede elimizin altında ne gibi yardımcı malzemeler bulunmalı, hangi koşullarda saklanmalı, satın alırken nelere dikkat etmeliyiz?
2.Renklerin uyumu,
3.Fırça kullanımı , hangi fırça ne için kullanılır, fırça temizleme ve bakımı
4.Sert zemin ve farklı materyaller nasıl boyanır
5.Boyalı eşyaya ne gibi işlemler uygulanır?
6.Eski mobilya yenileme ve iç dekorasyon ile ilgili temel bilgiler
7. 20’den fazla sert zemin boyama tekniği,
8.Vernik çeşitleri ve kullanımı
Vb.
Detaylı bilgi ve kayıt içinTel: 0532 396 3032

Sunday, June 18, 2017

BENİM BABAM

BABALAR GÜNÜ KUTLU OLSUN.

2011 yılında babama babalar günü hediyesi olarak yazdığım yazıyı genel istek üzerine galiba artık geleneksel olarak her babalar gününde yayınlayacağım..El mahkum...:))

BENİM BABAM...

Bir çocuğun babası ile olan ilişkisinin kalitesi, o insanın çevresine karşı göstereceği tepkiyi belirleyen en önemli etkendir. – John Nicholson

Hatırlamaya çalışıyorum,

Hafızamı çok zorluyorum ama olmuyor... Babamı bir türlü bizim evde hatırlayamıyorum…Nasıl işten gelirdi, acaba bana nasıl seslenirdi?  “Kızım…ben geldim…” deyince ben koşup sarılır mıydım? Evde ne giyerdi?

O zaman Aşağı Ayrancı Yazanlar sokaktayız…Evi biraz hatırlıyorum, bahçeyi, apartmandaki merdiveni, balkonu…

Ama babam…Hatıralarımda yok.. Çok üzülüyorum…

Ona ait en eski hatırladığım,

Daha doğrusu, çocukluğuma ait en çok sevdiğim ve sevindiğim zamanlar….Onun bekar evindeyiz…. (Demek ki annemle boşandıktan sonra, gittiği Belçika’dan dönmüş ve Küçükesat İncesu’daki o hatırladığım evi tutmuş!) Babam ve ben varız sadece…O günler babam sadece benim…Gözlerimin içine dikkatle ve sevgiyle bakardı…O günlerde babam beni hiç susturamazdı, söylediklerimi eleştirmez, beni gerçekten dinlediğini ve anladığını bilirdim… 8-9 yaşın saflığı ile,duygularımı hiç çekinmeden anlatırdım… 

Sonra…Çoook uzun zaman, yaklaşık 30 sene bunu bir daha yapamadım, onunla duygularımı paylaşamadım…

Çok güzel oyunları vardı….Ahh, bir türlü tam hatırlayamıyorum ki..Halbuki, bir hatırlasam... Benim için dünyanın en değerli anıları olacaklar…Galiba “ne iş yapıyorsun?” oyunu oynardık… Babamın arkasına geçerdim, başlardım dişimi fırçalamaya ya da başlardım saçımı taramaya…O sorular sorarak, benim verdiğim cevaplardan, ne yaptığımı tahmin etmeye çalışırdı…Hep, katılarak güldüğümü hatırlıyorum, o kadar komik işler söylerdi ki…Şimdi anlıyorum, beni oyalamak için ne kadar uğraştığını, beni eğlendirmek için ne kadar yaratıcı olmaya çalıştığını… 

O zamanlar Tunalı, Buğday sokaktaki Neşe İlkokulu’na gidiyorum..Babam da tam karşıdaki Su-Yapı’nın kurucu mühendislerinden.… Bir de buğday sokağın köşesindeki Kebap 49 ve karşısındaki Rıhtım restoran anılarımdan çıkmıyor.… Okuldan azıcık aşağı inince, Buğday sokağın Tunalı’ya çıktığı yerde Kebap 49 var..Her yeri camla çevrili…Hiç değişmeyen menüm, kıymalı pide….Babam hala söyler “Sorardım sana...Ne yiyeceksin yavrum? Her zaman tek cevabın vardı. Kıymalı pide babacığım.”

Su-Yapının altında da Rıhtım Restoran var…Rıhtım’ın, yemek öncesi masaya getirilen, özel tırtıklı bıçakla sıvazlanıp, şık cam kaseye konmuş tereyağları ve sıcacık ekmeğini o kadar net hatırlıyorum ki… Belki de babam ve ben, başbaşa olabildiğimiz için bu iki yer benim için hep çok özel yerler oldu …

Sonra….sonrasında, yalnız bir adam ne yapar Ankara’da?…O da çok haklı olarak arkadaşlarının uygun gördüğü ve sonradan çok güzel anlaştıkları “Asuman Abla” ile evlendi… 9 yaşlarında babasına hayran bir kız…

Büyüdükçe yaşamını sürdürmek zorunda olduğu anne evinde aslında karşı olduğu, reddettiği bir yaşam tarzını yaşamak zorunda...

Baba evinde ise babasını paylaştığını düşündüğü yepyeni bir kadın, bir üvey kardeş,ardından bir kardeş daha…..

Şimdi 52'yim...12 yaşla 45 yaş arası hep içimde babamla mücadele eden  bir Ece oldu.. O Ece gerçekten ben miydim bilmiyorum... Bildiğim, bekar evinde babasıyla kahkaha krizleri geçiren Ece yerine, duygularını ifade edemeyen, ifade edememenin sıkıntısıyla kin ve içten içe depresyonlar yaşayan yeni bir Ece’nin oluştuğu… Babam öyle güçlü ve sağlam ki, hem karakteri dolayısıyla hem de benim babam olması sebebiyle, ben büyürken hayatımı yaşarken, düşmeme, yanlışlar yapmama asla tahammül etmedi…Ben de hep tiyatro oynadım, hep onun hatasız kızı oldum.

Maalesef bana kendi doğrularını öğretmeye çalışırken, illaki tersine gittim ve kendim illaki yanlışlar yapmadan öğrenmedim… Ancak yaptığım bu yanlışlar hayatımdaki en değerli varlığı yani babamı kısa bir zaman için de olsa kaybetmeme sebep oldu… Şimdi geriye dönüp baktığımda, babamla küskünlüğümün sonunda ondan duyduğum birkaç özel cümle belki de hayatımda hep ondan duymayı beklediğim en güzel en muhteşem cümlelerdi… Onsuz geçen kötü birkaç yıl sonra ona çok uzun bir mektup yazıp çocukluktan itibaren yaşadıklarımı, ona olan duygularımı, neleri affedip, neleri affedemediğimi, üzüntülerimi, sevinçlerimi herşeyi yazdım.Mektup eline ulaştıktan 3 gün sonra beni aradı. 

"Nasıl böyle düşünebilirsin? Sen benim en değerli varlığımsın." Ahhhh. İşte bu..Onun hayatında, benim yerimi ifade eden o kısa ve öz açıklama... Babamın sesi... Vurgulamaları dahi hala kulaklarımda…Artık, ölsem de gam yemem derler ya, aynen şimdi öyle hissediyorum…

Ne tuhaf… 45 sene yaşıyorsunuz, büyüyorsunuz, okuyorsunuz, evleniyorsunuz, çocuk sahibi oluyorsunuz, günde 16 saat çalışıyorsunuz amaaaa aniden bütün bunları hep bir kalp burukluğuyla yaptığınızı fark ediveriyorsunuz..

Nihayetinde küsmeler, barışmalar... Ve 45 sene boyunca beklediğiniz o 1-2 cümleyi duyunca bütün burukluklar siliniyor ve yeniden revize olup mutluluk içinde hayata tekrar yeni bir sayfa açıyorsunuz..

Benim Babam..

Babam hedeflerine kitlenen ve asla sizi yanıltmayan birisi..

Mersin’in Gözne köyünden…11 kardeşli bir ailenin ferdi..Parasızlık dolayısı ile defalarca evlatlık verilmiş ama her seferinde kaçarak eve geri dönmüş…Orta1’in sonunda abisinin desteği ile minik bir manav dükkanında çalışmaya başlıyor..Bir gün bir İngiliz manava giriyor ve babamın ona söylediği İngilizce cevaplar çok hoşuna gidiyor…. “Bana çay ısmarlar mısın?” deyip dükkanda babamla biraz oturuyor… İngiliz William Rickards, bu küçük esmer çocuğun, köy ilkokulu’nda öğrendiği İngilizcesiyle bile olsa, onunla konuşmasından çok etkileniyor ve “bana hergün çay ısmarlarsan, ben de sana daha çok ingilizce kelime öğretirim.”diye bir teklifte bulunuyor..Gerçekten de William hergün babamın yanına gelip çay içiyor ve ona İngilizce öğretmeye başlıyor…O zaman babam Mersin ticaret lisesi’nde..Nihayet William evde İngilizce ders vermeyi teklif ediyor babama… Böylece William’ın evinde İngilizce dersler başlıyor.Sonuçta babam liseyi çok iyi bir dereceyle bitiriyor… William son İngilizce dersinde bir öneride bulunuyor.“Biliyor musun, Ankara’da mühendis ve bilim adamı yetiştiren yeni bir üniversite var, İngilizce eğitim veriyor.İsmi ODTÜ. Oraya başvurmanı ve imtihanına girmeni istiyorum.” 

Yıl 1958..ODTÜ 1956’da açılmış...Daha henüz barakalarda ders yapıyorlar. Babam William’dan aldığı 50 lira ve Abdullah ağabeyinden aldığı 50 lira ile toplam 100 lirayla ODTü’nün imtihanına Mersin'den Ankara'ya geliyor ve bir gece kalıp dönüyor…İmtihanı çok iyi derece ile kazanınca William babama yeni bir öneride bulunuyor...“ Tebrikler. Şimdi sen Ankara’ya gidip ODTÜ’ye başlayacaksın... “Artık ihtiyacım yok” diyene kadar ben ve annem sana her ay 50'şer lira göndereceğiz.” 

Böylece babam yine kardeşinden aldığı 50 lirayı da katarsak 150 lira ile Ankara’ya gelip ODTÜ’ye İnşaat Mühendisliği’ne kaydını yaptırıyor… 3-5 ay sonra babam başvurduğu DSİ bursunu kazanıyor ve o parayla hem Ankara’da kalıp hem ODTÜ’de okuyor… Yazın staj yapıyor, kışın okulun içinde çalışıyor….Okulunu çok iyi bir derece ile bitiriyor...Parasızlık dolayısı ile maydanoz satarken tanıştığı bir adam sayesinde önüne çıkan fırsatları çok güzel değerlendirip okullarını bitirebilmesi için her imkanı kullanıyor…

Sonrasında, ülkemizin DSİ gibi en önemli kurumlarında, Su-Yapı gibi Nurol gibi tanınmış büyük inşaat şirketlerinin kurucularından olarak,  mühendis olarak barajlarda, İskenderun Demir Çelik fabrikası’nda, Hyundai otomobil fabrikasında imzası olan değerli bir mühendis profli çizmesini başarıyor. Benim için, kendi istikbalini yoktan var etmenin en güzel örneğidir babam…

Yıl:1990…26 yaşımdayım..

Hilton Oteli’nde resepsiyonda çalışıyorum..Banu yani Bonnie Acar yakın arkadaşım o zamanlar..Biz iki genç kafadar çeviri yaparak ekstra para kazanmaya karar veriyoruz…Bu haber çabuk duyuluyor ve otelde kalan bir müşteriden Savunma Bakanlığı’na sunulacak bir “kokpit simülasyonu”dosyasının İngilizceden Türkçeye çeviri işini alıyoruz… Aman Allahım, her gece iş çıkışı önümüzde 5-10 teknik çeviri kitabı deli gibi çeviri yapıyoruz…Çok kalın bir teklif…Çevir, çevir bitmiyor…Son haftasonumuz.. Biliyoruz ki, önümüzdeki hafta içi çeviri bizden teslim alınacak ve sunum yapılacak… Galiba son 100 sayfa kalınca ben pes ettim.. 

Gece saat 9 civarı.. Hilton’dan ani bir kararla babamı aradım..”Babacığım, durum böyle böyle..Parasında da değiliz artık bitirmemiz şart...Adamlar Savunma Bakanlığı’nda haftaya bu çeviri ile sunum yapacaklar….” Babamın tek sorduğu şu oldu “Orada faks makinen var mı?” “Evet?” “ İyi o halde..Bana kalan bütün sayfaları faksla…”

Banu’yla hemen kalan sayfaları babama gönderiyoruz….Heyecan içinde beklemeye başlıyoruz…Gün ağarırken arka taraftaki faks makinesinin aniden çalıştığını dün gibi hatırlıyorum..Çeviri gelmeye başlıyor….Hala üstünden seneler geçmesine rağmen babamın o kadar kısacık bir zamanda 100 sayfaya yakın çeviriyi yaptığına ve bize sabaha karşı gönderdiğine inanamıyorum… Teşekkür etmek için aradığımda babam beni uyarıyor… “Lütfen hayatınızda planlı programlı çalışmayı öğrenin.. Kızım...Gözlerim kan çanağı oldu..” Okuduğumuz kolejler, verilen onca ders paraları, yurtdışı okulları…Babama bakınca bunların bazen ne kadar boş olduğunu görüyorum…Kendini yetiştirmeyi bilen kişi her koşulda diğerlerinden iyi olmasını biliyor..

Yıl: 1990. Adapazarı Depremi…

Nurol şirketi’nden istifa ettikten sonra, babamlar Ankara’dan, “Asuman Abla”nın memleketi Adapazarı’na taşınıyorlar…Müteahhitlik yapmaya başlıyor…Yıllarca çok sıkı çalışarak kendi oturduğu apartman dahil, Adapazarı’nda bir sürü projeye imza atıyor…

O hafızalarımızdan silinmeyen gece biz Ankara’dayız... Depremi hafif de olsa yaşıyoruz ve hepimiz sabaha kadar uyumuyoruz…Depremin esas yerini öğrenemiyoruz… O sabah, kayınpederim de önemli bir ameliyat olacak, o yüzden erkenden ailece hastanede kayınpederimin odasındayız…En nihayet elektrikler geliyor telefonlar açılıyor ve televizyondan ilk  haberleri almaya başlıyoruz…Nasıl yani? Adapazarı mı dedi spiker? Yaşadığım o ani şoku hiçbir zaman unutamam…Spiker orada anlatıyor, “Henüz Adapazarı’na ulaşılamadı bile” gibi birşeyler duyuyorum sadece…Eee babam orada…Allahım’a devamlı yalvarıyorum..”Ne olur bir şey olmasın ona” diye… O gece yarısına kadar haber alamıyoruz..İlk gönüllüler yardımlarla yola çıkıyor..Eski eşim dahil...Gece yarısı telefonum çalıyor ve telefonda babam….Gözyaşlarımı tutamıyorum onu dinlerken… “Birşeyimiz yok kızım, biz iyiyiz, evin önündeki caddeye yatak yapıldı, orada yatıyoruz, fena mı, ilk defa Asuman’la elele uzandık, gök yüzünde yıldızları seyrediyoruz.”…. “Yıldızları mı seyrediyorsunuz?!!!”

Şimdi anlıyorum ki, olaylara başkaları gibi negatif bakmamamı, her zaman pozitif bir çıkar yol bulmamı babamdan almışım. Sonradan anlatıyorlar, deprem olduktan sonra herkes don gömlek apartmanı terk ediyor…Kapının önünde bir bakıyorlar sadece Mithat Bey, babam yok…Bağırıyorlar can havliyle.”Mithat Bey, neredesiniz? Çıksanıza?...” En nihayet babam temele bir hayli göçmüş apartmandan, giyinik bir şekilde çıkıyor.. “Ne var? Niye bağırıyorsunuz? Zaten deprem oldu, bitti, neden böyle don paça fırladınız, giyindim, cüzdanımı ve önemli evraklarımı buldum, çıktım işte.”

Babamla gurur duyuyorum…Olaylar karşısında sakinliğimi ve panik yaşamadan yapılması gerekenleri yapmayı da babamdan almışım demek ki, ne mutlu bana…

Birkaç defa hayatına maddi anlamda tekrar başlaması gerekiyor babamın… Hep çalışarak okuduğu ODTÜ’den mezun olur olmaz, annemle, binbir zorluklarla kurduğu hayatını birgün kapıyı çekip terk edip bırakıp gidiyor bir tek eşya almadan… 25 sene sonra, bu sefer de deprem dolayısı ile herşeyini tekrar kaybediyor..Yine yılmıyor, bir saat içinde kaybettiklerini bir sene içinde tekrar yapılandırıp hayatına Sapanca Kırkpınar’da yeniden başlıyor ve kendii deyimiyle dah da mutlu ve zengin oluyor…

Babamla onun çabaları ve yaptıklarıyla gurur duyuyorum..

Hep kötü olaylar, başkalarından dinlenir de kendi başımıza gelmezmiş gibi hissederiz ya… Kanserden bahsedilince de öyle olmaz mı?….

Babam telefonda tahliller ve tetkikler yaptırdığını ve akciğer kanseri olduğunu söyleyince de bir türlü inanamamıştım…Sanki o an ben ve babam telefonda konuşmuyorduk ta başkasının hikayesini uzaktan seyrediyorum… Evet…Hayatında sigara içmemiş, sakin, pozitif, doğal yaşamayı seven babam akciğer kanseri olmuştu…Sebep hep çalıştığı ağır metal fabrikaları...Bizler panik oldukça o normal hayatına devam ediyordu…Bir keresinde telefonda bana şöyle dedi.. “ Kızım, neden beni bu kadar çok beni arıyorsun? Grip olduğumda da beni bu kadar merak ediyor musunuz? Bu da bir hastalık grip kadar normal…Aynen gripte olduğu gibi doktor ne öneriyorsa onları yapıyorum ve bu hastalığında kendine has olan tedavisi bittiğinde iyileşeceğim..” Gerçekten de kanseri yenme sürecinde babamın hayatında normalin dışında hiçbir farklılık olmadı, kemoterapi gördüğü dönemde saçları bile dökülmedi… Canım babacığım, sadece İstanbul’da Amerikan Hastanesi’ndeki ameliyat sonrası yoğun bakım odasına girdiğimde ilk ve son defa babamı biraz çökmüş olarak gördüm…Orada bile bizi nasıl da neşeyle karşılamıştı…

Kanser denen korkunç hastalığı bile kolayca alt eden babamla gurur duyuyorum.

80'li yaşlarına az kala babamla sohbet etmek bir ayrıcalık…Herkesle sohbet ederken herşey normaldir bir siz fikrinizi söylersiniz bir karşıdaki… Ama babam sohbete başlayınca zaman durur fikir falan kalmaz hayretle olayın bu yönlerini nasıl görmediğinizi düşünür ve hayranlıkla onun vurgulu gereğinde esprili, öğüt veren, adeta kitap okurcasına süslü cümlelerini dinlemeye başlarsınız.. Ondan hiç umut etmediğiniz konularda bile sizden çok bilgisi olduğunu görünce şaşarsınız…

Babama teşekkür borçluyum…Benim aklı başında olmama, duygusal değil duygulu olmama, zayıf ve çabuk pes eden biri olmamama, olayları çabuk toparlayan ve iş bitirici olmama hep yardımcı olduğu için…Acıyla, kederle, elemle hayatı kendimize zehir etmemeyi öğrettiği için…Çalışkanlığı ile herkese örnek olduğu için…

Benim babama karşı duyduğum derin sevgi onun hatalarını görmememe sebep olmuş olabilir. Bana göre o mükemmel bir insan…Hayata bakış açısı benim yaşantımda olumlu ve ölene dek sürecek bir ayrıcalık meydana getirmiştir… Babam canlı, çalışkan, dinç, kuvvetli, devamlı yaşam gücü dolu ve süreklidir. Babamın ben çocukken ve gençken neden benim başarılı, mutlu , dengeli ve sevinçli olmamı bu kadar çok istediğini, onunkilerin doğru benimkilerin yanlış olduğunu ben anne olunca ve bu yaşımda ancak anlayabiliyorum.

Çocuklarımıza nasihatlerimizi veya mallarımızı miras bırakmasak da olur ama sözü edilmeyen hazineyi yani insanlık ve anne babalık örneği onlara bırakacağımız en güzel mirastır. Tüm varlığımla, babamdan aldığım örnekle, ben de, oğluma bu mirası bırakmaya çabalıyorum…

Benim babam olduğun için sana teşekkür etmek istiyorum... Tanıdığım en büyük ve değerli adam sensin ve seni her zaman çok seviyorum…

Mithat Aymer'in kızı,

Ece Aymer

Monday, May 8, 2017

ABAJUR ŞAPKASI YAPIMI ETKİNLİĞİ

Herkesin heyecanla beklediği etkinliğimizi nihayet organize edebildim..

25 Mayıs'ta EACH Göktürk şubemizde
26 Mayıs'ta EACH Koşuyolu şubemizde
ardında da 30 Mayıs'ta EACH Ankara'dayız....

Herkesin heyecanla beklediği etkinliğimizi nihayet organize edebildim..
Biliyorsunuz abajur artık en önemli ev aksesuarlarından biri..Ne yazık ki, bizim gibi country veya eklektik bir tarz istiyorsanız gerçekten hayalinizdeki abajuru bulmak çok zor.. Keza hobileriniz varsa ve işlediğiniz kanaviçeyi abajur yapmak istiyorsanız ya da hali hazırdaki abajurunuza şablon yardımı ile süslemeler eklemek istiyorsanız yine bunların neler olabileceğini keşfetmek zor..Ne almalı, nasıl yapmalı? Halbuki bir kere öğrenirseniz, gerekli tiyoları kaparsanız kimbilir neler yaratacaksınız neler...
O halde bu muhteşem etkinliği ANKARA ve İSTANBUL'daki iki ayrı atölyemizde kaçırmıyorsunuz ve hemen aşağıdaki numaramızı arayıp sınıflarımız dolmadan kayıt yaptırıyorsunuz.

TARİH:
25 Mayıs PERŞEMBE
EACH Göktürk
Göktürk Merkez Mah. Çeşmebaşı Cad.
No:57 (Kemerhill sokağı)

26 Mayıs CUMA
EACH Koşuyolu
Mahmut Yesari Cad. No:92/2 Koşuyolu

30 MAYIS 2017 SALI
EACH Ankara
3158.cadde numara 71 Yaşamkent
SAAT:9.30-16.30 (1 saat yemek molasinda ikramlar bizdendir)

EĞİTİMCİLER: ECE AYMER
Aslıhan Közen @victorianroseboutique

ETKİNLİK KONULARI:
Abajurun ev dekorasyonundaki yeri
Abajur yapımında kullanılan araç gereçlerin tanıtımı
Abajur çeşitleri nelerdir
Kumaş abajur için araç gereç hazırlama
model tespiti ve kalıp çıkarma, tele montajı ve süsleme
PVC Yapışkanlı kâğıt ile kumaş abajur, kenar bordürleri ve süsleme
PVC Kağit ile abajur, kenar bordürleri ve süsleme
Hazır abajura stensil şablonu nasıl çalışılır, nelere dikkat edilmeli, boya nasıl sabitlenir
Değişik boyutlara göre kalıp çıkarma formülü ve bu formülle kanaviçe işleme işlemi
Sorular ve öneriler
ÜCRET: 250TL
Ücretsiz ortak kullanılacak malzemelerin dışında atölyeden satın almanız gereken diğer malzemeler de olacaktır.Abajur teli, PVC kağıtları, danteller, kumaşlar vs...
Etkinlikte katılımcılar her birinin piyasa değeri en az 100 TL civarı olan en az 2 adet abajur şapkasına sahip olacaktır.

Tüm şubelerdeki kayıt ve detaylı bilgi için
0531 085 3680
0312 241 9688

Bir Günlük Ücretsiz Ahşap ve Dekoratif Boyama Semineri

Merhaba Arkadaşlar...
Ece Aymer Craft House Ankara Dekoratif Sanatlar Eğitim ve Ev Dekor Ürünleri Satış Atölyesi olarak yıl içinde ara ara size ücretsiz seminerler veriyoruz...
Bir günlük bu seminerlerde önceden ilan edilen en popüler konular pratik olarak atölyede öğretilmektedir..
Tarih: 16 Mayıs 2017 Salı
Yer: 3158.cadde numara:71 Yaşamkent Ankara
Saat: 9.30 - 16.30
Öğlen 1 saat mola verilecektir.
Eğitim ücretsizdir. Sadece eğitim sırasında kullanılacak olan tüm malzemeler atölyeden satın alınacaktır.

Konular: Malzeme tanıtımı
Hangi malzemeye nasıl boyamaya başlanır?
Eski mobilyamızı boyaya hazırlama
Mum ve diğer eskitme jelleri ile eskitme
Yağlı boya ile mobilya görünümü
Yağlı boya budaklama
Yalancı kalas görünümü
Yalancı kalas ve mum eskitme ile
Varak Kaplama
Bez Yuvarlama
Transfer
Beyaz Peçete ile Yalancı kot veya kumaş görünümü
Pas eskitme
Camı Antik Aynaya Dönüştürme
SÜSLEME TEKNİKLERİ:
1. Dekopaj
2. Hamurla Boyutlu kabartma dekopaj
3. Kolaj
4. Peçete yapıştırma tekniği
5. Stencil
VERNİKLEME hakkında genel bilgi

Kayıt için lütfen
0531 085 3680
0312 241 9688'den Nalan hanımı arayınız.

Sunday, April 30, 2017

Kocasını seven kadın ona atölyede sandık boyar:))

Şimdi benim çooook tatlı bir öğrencim var... Didem Baran..
Cumartesi günlerimizin neşe kaynağı... Zeki, ince esprili, yaratıcı...Yaptığı hobinin hakkını çıkaran... Her zaman kendine has, eşi benzeri olmayan fikirlerle derse gelir ve o projeyi öyle güzel çalışır ki... Yaratıcılık bu işte.. "Denemeyen başarmıyor demektir" cümlesinin en güzel temsilcisi...

Son proje sevgili kocaya yapıldı... Heyecan içinde derse geldiğinde anlamıştım zaten yine birtakım cin fikirlerinin olduğunu...
"Ece hocam... Müthiş bir projem var.. Bu sandıkları eşime hediye yapıcam ve Çanakkale savaşı ile ilgili olacak.. Özellikle Atatürkçü ve Çanakkale savaşına düşkünlüğü var.. Bizim için bu konu hep çok önemli..."

"E hadi bakalım... Napıcaz, ne renk olacak, nasıl bişi var kafanda?"
" Şimdi bu sandıklar savaştan kalma gibi olmalı... Bir iki tane resim göstereyim.."
Heyecanla telefonundan bana bulduğu savaş sandıklarını gösteriyor hemen...
"İşte bunlar gibi.. Bu renk olsun hocam...Nasıl? Ne güzel bu değil mi?"
"O zaman sen önce bir beyaz boya, onu raw umberla bi eskitelim.. Sonra nasıl savaştan çıkmış yaparız..bakarız"
Tabi hemen Didem başladı boyamaya.. Boyandıktan sonra kenarlarını da bir güzel bıçakla kazıdık.. Sonra da raw umber yağlı boyayla eskittik, sildik ve o hafta sandıkları öylece kurumaya bıraktık.

Gelecek hafta olduuuuuu..
Didem cumartesi bi heyecan geldi.
Yanında muhteşem bir Çanakkale savaşı ansiklopedisi ile..
Hmmmm sırada ne var?
" Ece hocam.. Şimdi sandıkların kenarlarına bu kitaptan hikayeler yazıcaz.."
Hemen başladık yazmaya.. Eee tahmin edersiniz ki seçim zor oldu... Neyse bu safhayı da başarı ile geçtik..
Sandıklarda bolca urgan, metal de olmalı...
Didem'le sandıkların bir tarafını kalın urganla döşedik..
Atölyede bulduğumuz menteşe, köşebent..metal ne varsa sandıklara monte ettik...
O hafta da bitti..

Dün heyecanla yine geldi sevgili Didem...
Veeeee en müthiş kısmı meğerse bugüne bırakmış...

Savaşta en çok ne olur? Kan....
Sandıklara kan sıçratma zamanı...
Önce, ben diğer öğrencilerle dersimi yaparken, onlar Nalan'la uzun süre atölyenin içinde damlalık aradılar..Efendim... damlalıkla sandıklara kan damlatacaklarmış...
Bulamadılar..
Sonra bir baktım, Didem masasında tam "kan" rengini hazırlamış, kah fırçayla sıçratıyor, kah eliyle sürüyor..bir yandan yanlarından da kanlar yayılsın diye üflüyor..Kanları yayıyor!!!

Ya ama arkadaşlar... sonuç mükemmel..
Bu kadar gerçeğe yakın olabilir mi bizim Çanakkale Savaşı sandıkları?
Sevgili Didem Baran..:Ellerine, fikrine sağlık...
Hadi bakalım... Haftaya yeni projelere yelken açalım...

Friday, April 28, 2017

Sabah Sabah...

Sabahları çok erken kalkarım her zaman... O kadar az ki geçlere uyuyup kaldığım.. Erken dediysem de erken yani..6.30, ehhh bazen 7... Hele bir de kış vaktiyse daha hava aydınlanmamış bile olur..
Neyseki bahar geldi, yaz geliyor yavaş yavaş. Artık kedimden evvel perdemden sızan tatlı güneş uyandırıyor beni..
Kedim Pati saat gibidir.. 6 oldu mu başımın etrafında dolaşır durur. Islak burnunu boynuma değdirir, istemeden uykunuzda ürperirsiniz... Zaten o bıyıkları öyle bir gıdıklar ki hemen yüzümü gömüveririm yorganıma...Nihayet uyandırır beni... Mutluluk hırıltıları...
Kalkar kalkmaz önce ona balkonu açarım.. Ordan bahçeye iner.. Hava buz gibi de olsa incecik geceliğimle bir 5 dakika arkasından bakarım... Özgürlüğünün verdiği mutluluğu seyretmek hep huzur verir bana...Kocaman yeşil bahçede minicik zıplayan beyaz bedeni de hep ne kadar korunmasız olduğunu hatırlatır....Ürpererek içeri girerim, salonda gece sıkılıp bir köşeye attığım bej rengi hediye hırkamı giyer sıcacık önce bir kendime kendim sarılırım...
Geçer otururum salona, en sevdiğim köşe koltuğuma....Üstünde şeftali deseni var ama ....Nedense çok bir severim salondaki şeftalili koltuğumu...
Kendimle başbaşa...Sabahı dinlerim.Yüreğim dolu da olsa aslında hep yalnızdır bu saatte..Herşey dinginlikle aklımdan geçer.. Bitmeyen problemler, kaygılar... Sonra bir gün evveli düşünürüm.. İlla ki komik birşey getiririm aklıma.. Kendi kendime gülümserim.. İşte o an derin bir nefes alır ve ne olursa olsun var olduğuma, sahip olduklarıma şükrederim.. Ne kadar karışık da olsa hayatım kötü bir karmaşa yok, didişme yok, haset yok..Saflık var, küçük şeylerden mutlu olma var, başkalarının hayatına dokunmak var, doymuşluk alçakgönüllülük var...
En prenses benim sabahın o anlarında... En olmayacak kristal hayaller hep kafamda...

İşte o an kedim geri gelir.. Sabah içtimasını bitirmiş olmanın rahatlığıyla....Sanki ben onun için hazırlanmışım da onu bekliyorum gibi koltukta bacaklarımı topladığımda oluşan kucak çukuruna bir güzel yerleşir.. Ellerim yumuşacık tüylerine değince....Varoluşumu duyumsarım..Dinginim ya ben bu hayatta.. Barışığım herşeyle, herkesle.....Hayat yaşamaya değer...

Evet.... Atölye zamanı.. Kahvaltı, çay zamanı...Arabaların homurtuları....Servis bekleyen cocukların cıvıltıları....Güneş de ısıtmaya başladı.. Hırkayı çıkarma zamanı...
Sabah ışığı sadece benimdi ya.... Yarın sabaha kadar bitti artık büyüsü..
Prenses olma hayallerinden sıyrılıp aceleyle giyinme odama giderim...
10 dakikada hazırım...
Gerçek Ece olma zamanı..
Ama kimseler bilmez ki kafama taktığım toka çiçekler bir saat evvelki prenses olma hayallerimin gizli bir kalıntısı....
İşte bu da benim mutluluğumun küçük sırrı...
Kalın sağlıcakla....
Ece Aymer

Friday, April 21, 2017

Aslıhan'ın Evi....

Ben hazırlayıp yazılarını yazana kadar üstünden neredeyse bir ay geçmiş..

Bendeniz son zamanlarda İstanbul'da babamın Kadıköy'deki evinde kalmaktansa pek bir kapı kapı gezer oldum...

Göktürk atölyemizin sahibi, ( kan bağı taşımasak da küçük kız kardeşim) Seda zaten her zaman o güzel evinde beni nasıl da rahat ettirir...

Son zamanlarda da Dilek Gürenizlioğlu ve Evrim Atmaca sağolsunlar, nasıl güzel ağırladılar sıcacık yuvalarında bu deli gezgini...

Dilek'in ev zaten kalabileceğiniz en sohbetli, en neşeli ev.. Bütün boyasever kadınlar, arkadaşları, komşuları önce Dilek'e geliyor sonra evlerine gidiyor yani mabet yeri gibi... Eee kimi seveceklerini biliyorlar yani..

Evrim'in evi de kendi gibi narin, klas ve asil... Tüm aile sıcacık.. Hatta şömine sebebiyle gerçekten çok fazla sıcak ağırladılar beni... Ehhh ben de zaten tam bir sıcaksever... Mesttim yani...

Hepinize bu vesileyle sonsuz teşekkürler...

Gelelim en son İstanbul ziyaretimeeee...

En son İstanbul ziyaretimde de çok süslü, çok cici, sıcacık bir evde kaldım... Evde herşey el yapımı ve boyalı olduğu için... dedim ki bu evi sizlerle paylaşmalıyım...

Planlamadan...Aniden...

Instagram arkadaşım Aslıhan'ın evine bir akşamüstü ders çıkışı gidiverdik.

Kendileri @victorianroseboutique oluyorlar efendim... Web sayfasından da satış yapıyor... www.victorianroseboutique.com

Ayrıca bu hafta PeraBulvarı'nda...

Tabi ki önceleri o benim takipçimmiş ama şimdilerde de ben onu takip eder oldum... Zaten bir de iyi arkadaş olduk ki...

Eve ani baskın yapmamıza rağmen pırıl pırıldı... Ahhh benim eve gelseniz... Neyse kendimi o kadar deşifre etmeyeyim:))

Ev bana göre muhteşem..Çok eski bir bina...Yüksek tavanlı... Tavanı kartonpiyer süslemeli... Küçük ama sıcacık.. Anı kokuyor her yeri...

Hadi gelin dolaşalım evi birlikte..

Bu arada söylemeyi unuttum... Tabi ki herşey Aslıhan'ın kendi elinden çıkıyor....

Bu yastıklar bile... Made by Aslıhan:))

Salon tam eski evlerden... İki bölümden oluşuyor... Ortada iki kanatlı eski kapı...

Aslıhan salonunun bir odasını salon yapmış....Ama öbür oda....

Ahhh hep istediğim şey...Salonun öbür tarafı atölyesi... Yani düşünsenize evinizdesiniz.. İstediğiniz zaman on adımda atölyenize geçebiliyorsunuz...

Atölye evden de şık...Hadi şimdi de Aslıhan'ın atölyeyi gezelim...

Ha ha ha... Aniden gelinen Aslıhan'ın evinde, atölyede, çalışma masasının en önünde benim boyalarım da duruyor ya... ayyy çok gurur verici bi durum yani....