کالج راک

کالج راک (به انگلیسی: College rock) واژه‌ای است که در دههٔ ۱۹۸۰ میلادی و پیش از آن‌که استفاده از واژهٔ «آلترنتیو» مرسوم شود، برای توصیف سبک گروه‌های آلترنتیو راک در ایالات متحده به‌کار می‌رفت.^[۱] پسوند «کالج» از آن‌جا باب شد که آثار گروه‌های این سبک، از طریق ایستگاه‌های رادیویی موج کوتاه کالج‌ها که بیشتر توسط دانشجویان اداره می‌شدند به گوش مخاطبان می‌رسید.^[۲] گروه‌های کالج راک با ترکیب آزمایشی پُست پانک و موسیقی موج نو دهه هفتادی با موسیقی پاپ ملودیک و حس و حال موسیقی زیرزمینی آثارشان را ضبط و عرضه می‌کردند.

عبارت «کالج راک» لزوماً برای توصیف یک سبک خاص موسیقی کاربرد ندارد و بیشتر به‌منظور اشاره به برخی عناصر متداول زیبایی‌شناسانه در آثار هنرمندان کالج راک استفاده می‌شد. هنرمندانی مانند آر.ای.ام.، تن‌تاوزند منیاکس، د کیور، پیکسیز و د ریپلیسمنتس از هنرمندان بیشتر شناخته‌شدهٔ کالج راک در اواسط دههٔ ۸۰ میلادی بودند. کالج راک همچنین چند ستارهٔ بزرگ مانند استینگ، یوتو و پیتر گبریل دارد که اشعار اندیشمندانه و آرمان‌گرایی آگاهانهٔ اجتماعی‌شان آن‌ها را به هنرمندان محبوب ایستگاه‌های رادیویی کالج‌ها تبدیل کرد.^[۳] برخی گروه‌های دانشجویی کالج راک به امید آن‌که تبدیل به ستاره‌های مطرح موسیقی شوند بدون توجه به سبک‌های محبوب روز سعی می‌کردند آثاری خلق کنند که گوش‌نواز و جذاب باشند و شانس‌شان را برای مشهور شدن می‌آزمودند.^[۴] در دههٔ ۱۹۹۰ میلادی آلترنتیو راک و ایندی راک جایگزین کالج راک شدند.^[۵]