پارک ملی نای‌بند

این منطقه در ۳۲۰ کیلومتری جنوب شرقی بندر بوشهر شامل: خلیج نای بند، منطقه نای بند و جنگل‌های حرای (مرزهای عسلویه، بساتین و هاله) می‌باشد.

محدوده خشکی این پارک ملی با وسعت ۲۲۵۰۰ هکتار به صورت دماغه مرتفع در ساحل جنوبی خلیج نای بند قرار دارد؛ و گونه‌های کل و بز، قوچ و میش، و گونه نادر جبیر و جیرفتی را دربردارد. این منطقه از سال ۱۳۵۷ به عنوان منطقه حفاظت شده شناسایی شده است. خلیج نای بند دارای زیستگاه دریایی مرجانی و علف‌های دریایی است.

در چشم‌انداز طبیعی این منطقه دارای خورهای متعدد، جنگل‌های حرا، سواحل ماسه‌ای و درختان کهنسال انجیر معابد، دشتهای مشجر دره‌های عمیق و صخره��ای وجود دارد. این منطقه از نظر تنوع جانوران وحشی منحصر به فرد است و دارای میش و قوچ، کل، بز وحشی، آهو، جبیر و پلنگ است. جبیر را آهوی هندی و آهوی کویری نیز می‌نامند. جبیر کمی کوچکتر از آهو با پوست اُخرایی رنگ است که رنگ سفیدی در زیر شکم دارد. شاخ آن مستقیم با انحنایی در طرف جلو است که پیچ قلاب مانند نوک شاخ آهوی ایرانی را ندارد.^[۳]

پارک ملی دریایی نای‌بند با مساحت ۴۹۸۱۵ هکتار در دو استان بوشهر (شهرستان عسلویه) و هرمزگان (شهرستان پارسیان بخش کوشکنار) قرار دارد. مجموعه پارک ملی دریایی زیر نظر اداره کل محیط زیست شهرستان عسلویه می‌باشد. حدود ۲۷ هزار هکتار این منطقه دریایی و بقیه خشکی است. بخش شمال غربی پارک دریایی نای‌بند محدود به روستای «بیدخون» و تأسیسات سمّی عسلویه است و بخش شرقی آن در قسمت خشکی «کوشکنار» و در قسمت خشکی–آبی جنوب بندر «تِبن» است که به زودی زود در همین بخش شرقی، صنایع دیگری چون آلومینیوم (صنعتی که آب، هوا و خاک را آلوده می‌سازد و لجن‌های قرمز از آلاینده‌های خطرناک شناخته شده آن است)، فولاد و صنایع جانبی دیگر نیز ایجاد خواهد شد.^[۲]

• جغرافیای طبیعی و انسانی بوشهر، عبدالحسین کنین، تهران: طلوع دانش (۱۳۸۷)، ص ۳۷ و ۳۸.

• منطقه حفاظت‌شده نای‌بند ویکی مپیا
• پارک نایبند؛ بهشت ایران در زمستان (گزارش تصویری اختصاصی پارسینه از پارک ملی دریایی نایبند در استان بوشهر؛ موزه‌ای از زیبایی‌ها) سایت پارسینه