پادشاهی لیبی

پادشاهی لیبی (به عربی: المملكة الليبية) در سال ۱۹۵۱ استقلال خود را از ایتالیا به دست آورد و ادریس سنوسی با عنوان ملک ادریس یکم و با حمایت بریتانیا پادشاه لیبی شد. در سال ۱۹۵۵ و با کشف نفت در لیبی و اعطای مجوز برداشت به شرکت‌های نفتی خارجی، درآمد زیادی عاید خانواده سلطنتی و اطرافیان آنها شد. همین مسئله سبب بروز فساد در دستگاه اداری کشور و فاصله طبقاتی زیاد در جامعه شد. از سوی دیگر ملک ادریس به قدرت‌های غربی اجازه تأسیس مراکز نظامی در لیبی داد. از همین مراکز در حمله به اعراب در جنگ با اسراییل استفاده شد؛ مسئله‌ای که سخت مورد انتقاد ملی گرایان عرب از جمله جمال عبدالناصر و طرفداران وی در لیبی شد.^[۱]

پادشاهی لیبی المملكة الليبية لیبی
۱۹۵۱–۱۹۶۹
پرچم نشان ملی
سرود: لیبی، لیبی ، لیبی
پایتخت	طرابلس / بنغازی / البیضاءa
زبان(های) رایج	عربی بربری ایتالیایی
دین(ها)	اسلام سنی
حکومت	سلطنت مشروطه
پادشاه
• ۱۹۵۱–۱۹۶۹	ادریس اول
ولیعهد
• ۱۹۶۹	حسن السنوسی
نخست وزیر
• ۱۹۵۱–۱۹۵۴	محمود المنتصر
• ۱۹۶۵–۱۹۶۷	حسین مازق
• ۱۹۶۸–۱۹۶۹	ونیس القذافی
قوه مقننه	مجلس
تاریخ
• استقلال	۲۴ دسامبر ۱۹۵۱
• کودتا	۱ سپتامبر ۱۹۶۹
مساحت
۱۹۵۴	۱٬۷۵۹٬۵۳۰ کیلومتر مربع (۶۷۹٬۳۶۰ مایل مربع)
جمعیت
• ۱۹۵۴	۱۰۹۱۸۳۰
واحد پول	پوند لیبی
کد ایزو ۳۱۶۶	LY
پیشین پسین امارت برقه اداره نظامی بریتانیا بر لیبی منطقه نظامی فزان-غدامس جمهوری عربی لیبی
پادشاهی دارای دو پایتخت

بروز شرایط ذکر شده باعث شد تا زمانی که ملک ادریس برای معالجه به ترکیه سفر کرد، کودتایی به وسیله چندی از فرماندهان نظامی با رهبری معمر قذافی صورت گرفت که نتیجه آن حذف حکومت پادشاهی و روی کار آمدن جمهوری بود.^[۲]