ونتی فر
این مقاله نیازمند بهروزرسانی است. (آوریل ۲۰۲۳) |
ونتی‌فر (به انگلیسی: Vanity Fair) (به معنی «بازار فخرفروشی») مجله‌ای است پیرامون فرهنگ عامه، مد و سیاست که توسط کوند نست منتشر می‌شود. ونتی فر اولین بار در سال ۱۹۸۳ منتشر شد و در چهار کشور اروپایی و همچنین ایالات متحده آمریکا منتشر می‌شود. این مجله نسخهٔ احیاشدهٔ نشریه‌ای بود که بعد از یک دورهٔ فعالیت از ۱۹۱۳ تا ۱۹۳۵ متوقف شده بود. سردبیر فعلی نشریه گریدون کارتر است.
 | |
 | |
| سردبیر | گریدون کارتر |
|---|---|
| دسته‌بندی | فرهنگ |
| بسامد | ماهنامه |
| مجموع شمارگان (ژوئن ۲۰۱۶) | 1,232,588[۱] |
| نخستین شماره | فوریه ۱۹۸۳ |
| شرکت | کوند نست |
| کشور | ایالات متحده آمریکا |
| زبان | انگلیسی |
| وبگاه | |
| شاپا | ۰۷۳۳-۸۸۹۹ |
مطالب مجله (به انگلیسی: Vanity Fair) معمولاً به صورت سرگرم‌کننده و فرهنگی تهیه می‌شود و هدف آن، به اشتراک‌گذاشتن دیدگاه‌ها و تجزیه و تحلیل‌هایی دربارهٔ جوانب مختلف فرهنگ و هنر است.
البته برخی از مخاطبان این مجله نسبت به گرانی آن اعتراض کردند.
سه نسخه مختلف از مجله Vanity Fair در طول دهه 1800 وجود داشت: یک هفته‌نامه طنز منهتن (1859-1863)، یک نشریهٔ بریتانیایی که به نثر طنز و کاریکاتورهای درخشان سر لزلی وارد (1868-1914) معروف است، و یک مجلهٔ تئاتر آمریکایی (1914-1868) 1890). در سال 1913 انتشارات Condé Nast، Vanity Fair را خریداری کرد و یک مجلهٔ ترکیبی ناموفق به نام Dress and Vanity Fair را معرفی کرد. ونیتی فیر که در سال 1914 دوباره معرفی شد، در عصر جاز به یک نیروی فرهنگی تبدیل شد و آثار هنرمندان، تصویرگران و نویسندگان مدرن را منتشر کرد و در عین حال پرتره افراد مشهور را نیز رواج داد. مجله Vanity Fair پس از ادغام با مجله Vogue در سال 1936 انتشار خود را متوقف کرد و دوباره ظاهر نشد تا اینکه توسط Condé Nast در سال 1983 راه‌اندازی شد. این مجله توسط تینا براون ویرایش شد و به مصرف‌گرایی زیاد حرفه‌ای‌های جوان در دهه 1980 توجه داشت. نمایشگاه Vanity Fair جدید پرتره‌هایی از افراد مشهور را روی جلد خود به نمایش گذاشت و دربارهٔ رسوایی‌ها، پول و فرهنگ عامه بحث کرد.[۲]
در سال 1991 Vanity Fair شروع به انتشار یک نسخهٔ بین‌المللی کرد. سال بعد، مجله کیفیت مقالات خود را بهبود بخشید و بازده مالی خود را تحت نظر یک سردبیر جدید به نام گریدون کارتر افزایش داد. کارتر مقالاتی در مورد امور ملی و جهانی معرفی کرد و شماره‌های ویژه (از جمله شمارهٔ هالیوود) و فهرست بین‌المللی بهترین لباس‌ها را ایجاد کرد. کارتر در سال 2017 بازنشسته شد و رادیکا جونز جانشین او شد.
Vanity Fair بیشتر به خاطر پرتره‌های افراد مشهور و جنجالی شناخته شده است. علاوه بر این، مجله به دلیل نوشته‌های جذاب، گزارش‌های عمیق و تفسیرهای اجتماعی روشنگر شهرت پیدا کرده است. خوانندگان عمدتاً زن، تیراژ بیش از یک میلیونی Vanity Fair را در دههٔ اول قرن بیست و یکم تقویت کرد.[۳]
منابع
ویرایش- ↑ "Consumer Magazines". Alliance for Audited Media. Archived from the original on 23 January 2017. Retrieved 16 December 2016.
- ↑ "Vanity Fair | History & Facts | Britannica". www.britannica.com (به انگلیسی). 2024-09-11. Retrieved 2024-09-14.
- ↑ "Vanity Fair | History & Facts | Britannica". www.britannica.com (به انگلیسی). 2024-09-11. Retrieved 2024-09-14.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Matt Long». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۱.