سارکومر

هر میوفیلامنت ضخیم شامل ۲۰۰–۵۰۰ مولکول میوزین است. میوزین‌ها ناحیه مرکزی سارکومر یعنی نوار A را اشغال می‌کنند و میوزین یک مجموعه بزرگ با دو زنجیره سنگین یکسان و دو جفت زنجیره سبک است. زنجیره‌های سنگین در واقع پروتئین‌های حرکتی میله مانند و نازکی (به‌طول ۱۵۰ نانومتر و ضخامت ۲ تا ۳ نانومتر) هستند که با یکدیگر پیچ و تاب خورده و دم‌های میوزین را می‌سازند. زوائد یا سرهای کروی هم که در انتهای هر زنجیره سنگین وجود دارند را زنجیره‌های سبک به‌وجود می‌آورند. در واقع سرهای میوزین جایگاه‌هایی برای اتصال اکتین (تشکیل پل عرضی ناپایدار بین اکتین و میوزین در حین انقباض) و آدنوزین تری‌فسفات (ATP) هستند. به این عملِ سرهای میوزین، فعالیت ATPآزی اکتومیوزین (Actomyosin ATPase activity) گویند. صدها مولکول میوزین به گونه‌ای آرایش یافته‌اند که بخش میله‌ای فیلامنت‌های ضخیم با یکدیگر همپوشانی داشته و سرهای آن‌ها رو به هر دو انتهای فیلامنت‌های ضخیم هستند.

یک فیلامنت نازک خود شامل Fاکتین، تروپومیوزین و تروپونین است. Fاکتین خود شامل مونومرهای Gاکتین است که دارای یک محل اتصال به‌نام نقاط فعال برای میوزین است. تروپومیوزین (Tropomyosin) هم که یک نوع پروتئین تنظیم‌کننده هست، مارپیچی از دو زنجیره پلی‌پپتیدی است که در واقع جایگاه اتصال Gاکتین را می‌پوشاند و مانع از اتصال سر میوزین به جایگاه فعال (Active site) اکتین در حالت عادی می‌شود. تروپونین مجموعه‌ای از سه زیر واحد است: TnT که به تروپومیوزین متصل می‌شود؛ TnC که به یون‌های کلسیم وصل می‌گردد و TnI که تعاملات اکتین-میوزین را تنظیم می‌کند.