دریچه میترال

دریچه میترال در سمت چپ قلب، بین دهلیز چپ و بطن چپ قرار دارد و اندازه آن تقریباً 4-6 سانتی متر مربع است. دریچه دارای دو کاسپ قدامی و خلفی است که به حلقۀ میترال، یک حلقه فیبری که دهانه دریچه را احاطه کرده است، متصل است. کاسپ قدامی تقریباً دو سوم دریچه را می پوشاند و ضخیم تر و سفت تر از کاسپ خلفی است که یک سوم باقی مانده را می پوشاند. دریچه در برخی موارد دارای یک کاسپ جانبی اضافی است و کاسپ قدامی بین روزنه‌های میترال و آئورت دخالت می‌کند. کاسپ قدامی قسمت بزرگتری از حلقه را می گیرد و نسبت به کاسپ خلفی بالاتر می رود، اما کاسپ خلفی سطح بیشتری دارد.

طبق طبقه بندی کارپنتیر، دریچه میترال به هشت بخش تقسیم می شود: خلفی (P3، P2، P1) و قدامی (A3، A2، A1، PMC، ALC). ضخامت برگچه های میترال معمولاً حدود 1 میلی متر است، اگرچه می تواند بین 3-5 میلی متر متغیر باشد.

لت های دریچه از افتادگی به دهلیز چپ با عمل تاندون های چردی جلوگیری می کنند. این تاندون‌های آکورد تاندون‌های غیرکشسانی هستند که به عضلات پاپیلاری در بطن چپ و کاسپ دریچه‌ها متصل هستند و هر وتر دارای ضخامت متفاوتی است. با انقباض بطن چپ، فشار دریچه را مجبور به بسته شدن می‌کند، در حالی که تاندون‌ها برگه‌ها را به هم متصل می‌کنند و از برگشت به دهلیز چپ جلوگیری می‌کنند. این آرایش اثرات قابل توجهی بر توزیع استرس سیستولیک در طول عملکردهای فیزیولوژیکی دارد.^[۲]

• سیسیل مبانی طب داخلی. تهران ۲۰۰۴