Ramones

The Ramones osatu zuten lehen taldekideak Johnny Ramone (John Cummings) gitarrista, Dee Dee Ramone (Douglas Colvin) baxu-jotzailea eta Joey Ramone (Jeffrey Hyman) bateria eta abeslaria ziren. Bestalde, Tommy Ramonek (Tom Erdelyi) hartu zuen taldea ordezkatzeren ardura; handik gutxira, halere, bateria jotzera pasatu zen, eta Joey kantari nagusia izatera. Paul McCartneyk Ramone abizena erabiltzen zuen batzuetan hoteletan izena emateko eta, hori horrela, taldeak Ramones izena hartu zuen Dee Deek iradokita, hau The Beatlesen jarraitzaile sutsua baitzen^[2].

CBGB New Yorkeko taberna mitikoan kontzertuak ematen zituzten Ramonesekoek eta, besteak beste, Blondie, Patti Smith eta Talking Heads ezagunekin partekatu zuten eszenatokia. Nahiz eta euren lehen kontzertuak harrera ez oso onik izan, Queenseko punk taldea denbora gutxian egin zen ospetsu, batik bat zuzenekoetan erritmo frenetikoa eta indar bizia eskaintzeagatik. Bira britainiarra lehen LPa besapean zutela

Ramones izan zen newyorktarren lehen lana. 1976an Sire Recordsek kaleratuta, disko honek Blitzkrieg Bop eta Judy Is a Punk kanta ezagunak bildu zituen.

Urte bereko udan, The Ramonesek Atlantikoa zeharkatu zuen Britainia Handian kontzertu-bira bati ekiteko. Herrialde anglosaxoian harrera beroa eman zien publikoak; ikuslegoaren artean, punkaren mugimendu britainiarra garatzeko funtsezkoak izango ziren pertsonaietako batzuk zeuden eta The Clash, The Sex Pistols edo The Damned taldeko kideek txalotu egin zituzten.

Talde mitikoaren bigarren diskoak 1977an ikusi zuen argia, Leave Home izenburupean. Beste kanta batzuen artean, Gimme Gimme Shock Treatment, Pinhead edo Suzy is a headbanger entzun daitezke bertan. Urte horretan bertan, beste lan bat merkaturatu zuten Ramonesekoek: Rocket to Russia. Sheena is a punk rocker aski ezaguna, I don't care eta Teenage Lobotomy dira LP horretan bildu zituzten abestietako batzuk. Ramone berri bat taldean

1978an, Tommy Ramonek bateria jotzeari utzi zion eta taldearen ekoizle bilakatu zen. Haren ordez, Marky Ramone (Marc Bell), Richard Hell & The Voidoidseko bateria ohia, sartu zen.

Aldaketa horren ondoren, haserrealdiren bat sortu zen Joey abeslariaren eta Johnny gitarristaren artean; izan ere, Joeyk disko arrakastatsu bat editatu nahi zuen eta Johnnyk, berriz, ez zion taldearen ospeari hainbesteko garrantzirik ematen. Horren emaitza Road to Ruin diskoaren aniztasun estilistikoa izan zen. Batetik, pop kantak zeuden lan horretan, Don't come close esaterako; bestetik, abesti rockeroagoak, besteak beste I wanna be sedated entzutetsua.

Bestalde, B serieko pelikula batean parte hartu zuen The Ramonesek. Rock 'n' roll High School Allan Arkushek zuzendutako filmean agertu ziren eta, gainera, soinu-bandarako zenbait kanta sortu zituzten.

New Yorkeko punk mugimenduaren lehen boladako aitzindaria, The Ramonesek 1996an esan zien agur eszenatokiei, aurretik, baina, hainbat disko bikain sortu zituen, horien artean End of the century, Animal Boy, baita abesti ahaztezinak eta gogoraerrazak ere, hala nola Judy is a Punk eta Do you wanna dance?. Johnny, Joey, Dee Dee eta Marky ramonetarrek osatutako taldea Rock and Roll Hall of Famen sartu zen 2002an.

1980an -urte horretako irailaren 27an etorri ziren Donostiara^[3]-, Phil Spector sona handiko ekoizleak euren hurrengo diskoan lan egitea lortu zuten The Ramonesekoek. End of the century taldearen ibilbideko lanik komertzialena izan zen. Spectorren lan egiteko era Tommy Ramone aurreko ekoizlearena baino perfekzionistagoa eta zorrotzagoa zen eta grabazio ugari egin zituzten disko bikaina lortzeko. Urte batzuk geroago, Dee Deek adierazi zuenez, pistola batez mehatxatu zituen Spectorrek abestiak behin eta berriz errepikatzeko estudioan jarrai zezaten^[4].

Horren emaitza merkatuan harrera beroa izan zuen disko aparta izan zen. Besteak beste, I'm affected, Chinese Rock eta Do you remember rock'n'roll radio? kantak bildu zituzten bertan. Halere, The Ramonesek ez zuen hurrengo Lpa, Pleasant dreams+ (1982), ekoizteko Spector aukeratu. Horren ordez, Graham Gouldman, 10cc taldeko kide ohia, hautatu zuten. The Hollies ( II) eta The Yardbirds taldeei zenbait abesti idatzitakoa zen Gouldman eta, disko berri horretan, Ramonesen musikak poperantz egin zuen eta kritikariek ez zuten oso begi onez ikusi.

Subterranean Jungle diskoak 1983an ikusi zuen argia eta, horrekin batera, Dee Dee, Joey eta Johnny Ramoneen artean desadostasunak etorri ziren. Gainera, Markyk bateria utzi zuen eta haren lekua Richie Ramonek (Richard Beau) hartu zuen. Diskoak ez zuen arrakasta gehiegirik izan; berriro ere Tommy Ramonek ekoitzitako Too tough to die (1984) izenekoak, aldiz, itzal handiago izan zuen.

Animal Boy (1986) Ramonesen estudioko bederatzigarren diskoak aurrekoak baino soinu gogorragoa zeukan eta bilduma onenaren sari bat irabazi zuen New York Music Awardsen. Sari newyorktar horietan, gainera, urteko singlea izendapena jaso zuen Bonzo Goes to Bitburg kantak. Markyren itzulera, Dee Deeren agurra

Halfway to sanity (1987) publikatu ondoren, Ramones Mania (1988) arrakasta-bilduma kaleratu zuten. Brain Drain (Chrysalis Records, 1989) diskoa grabatzeko, Marky Ramone taldera itzuli zen, baina Dee Dee baxu-jotzaileak alde egin zuen, bere ordez C.J. Ramone (Christopher John Ward), Ramonesen 18 urteko jarraitzaile sutsua, batu zitzaien.

Ramonesen hurrengo lana Loco Live (1991) Espainian zuzenean grabatutako diskoa izan zen. Mondo Bizarro (1992) izenekoaren abestien konposaketan Dee Deek hartu zuen parte eta Acid Eaters (1993) diskoan, bestalde, 1960ko hamarkadako taldeen kanten bertsioak bildu zituzten. Azken diskoa eta agur esateko bira.

The Ramonesek estudioan grabatutako azken diskoa 1995ean plazaratu zen, ¡Adiós Amigos! izenburupean. Ondoren, eszenatokiei eta zaleei agur esateko kontzertu-bira egin zuten. New Yorkeko taldearen azken zuzenekoa 1996ko abuztuan izan zen, Los Angelesen (AEBak). Emanaldi jendetsu hori gainera We're outta here diskoan jaso zuten.

Ramones musika taldea, New York eta Londresen piztu zen punk estiloaren lehenengo korrontean kokatu genezake. Talde honetaz gain, New Yorkek punk estiloko beste hainbat talde ezagutu zituen, Television, Blondie edo Talking Heads, esate baterako. Artistei dagokionez, nahiz eta beste musika estilo bat izan, Richard Hell eta Patti Smithek arrakasta handia lortu zuten. Aurretik aipatutako talde horiek intelektualagoak izanik eta asmatutako musika estiloa kutsu artistikoagoa izanik, Ramonesek sortzen zituzten abestiak oso laburrak, akorde gutxikoak eta letra zentzu gabekoak, alegia, soilekoak ziren. Estilo honen emaitza, 1950 eta 1960ko hamarkadetako rock and rolleko sustraietan oinarritutako formula bat izan zen, hau da, Beatlesen estilo horren aurrekaria izan zen horretara, baina haiek erabiliko zuten erritmo hori baino askoz azkarrago batekin, ordura arte entzun gabekoa.

Ramoneseen musika minimalista, ozen eta azkarra 1950 eta 1960ko hamarkadetan bandako kideak ezagutu zuten rock estiloko musika taldeetan oinarrituta zegoen, hala nola The Beach Boys, The Kinks, The Who, The Beatles eta Rolling Stones bezalako hamarkadan eragin handia izandako taldeak. Baita protopunk delakoa jotzen zuten The Stooges eta New York Dollsen abestiak ere. Horretaz gain, 1970eko hamarkadako rock konplexua eta oso landua produzitzen zuten musika taldeen kontrako erreakziotzat hartu liteke haien musika estiloa, esate baterako Led Zeppelin eta rock artista aurrerakoiak musika zerrendetan nagusiki azaltzen zirenak. Aipatutako hamarkada honetan, Ramones punk eszenako liderrak izan ziren, neurri handi batean, bere lehenengo lau disko esker eta horrek, oinarri horren gainean, beste punk banda askoren sorrera ekarri zuen. Soinu mota honek, Erresuma Batuan 1970eko hamarkadaren amaieran sortu berri zen heavy metalen korrontea zer esan handia izan zuen, Motorhead (R.A.M.O.N.E.S abestia egin zutenek) Judas Priest eta Iron Maidenen eta speed metal estiloko taldeen artean.

1980ko hamarkadan, Ramones musika taldearen estiloak nahiko aldatu zuen hardcore punk estiloan murgilduz eta beste talde batzuekiko eraginkortasuna sortuz. Too Tough to Die edo Halfway to Sanity aldaketa horren islapenak dira. Taldearen freskotasunak eta doinuak, Rock and Roll Highscholl kanten bitartez adierazita, sortu berri zegoen punk musika estiloaren aitzindari egin zituen, Green Day taldearekin batera.

Kontzertuetan erabiltzen zuten jarrerari erreparatzen badiogu, beti jarraitzaileei begira kokatzen zirela esan behar da. Bai gitarristak eta baita bajistak ere hankak zabaltzen zituzten jotzerako orduan. Honetaz gain, gogoko zuten instrumentuak belaunetararte dindilizka izatea, honek jende aurrean eragiten zuen efektuagatik.

Joey Ramone abeslaria New Yorken hil zen 2001eko apirilaren 15ean, linfoma baten ondorioz. Dee Dee Ramone, bestalde, 2002ko ekainaren 5ean zendu zen, heroina gaindosi bat zela-eta. 2004ko irailaren 15ean, berriz, Johnny Ramone hil zen, prostatako minbizi batek jota. 2014ko uztailaren 12an, kolangiokarzinomak (bide biliarretako minbizia) hil zuen Queensen, New York. Ramones taldeko hasierako kideen artean bizirik zirauen bakarra zen^[5].

• Joey Ramone (Jeffrey Hyman) – ahotsak (1974-96) (2001ean hil zen)
• Johnny Ramone (John Cummings) – gitarra (1974-96 (2004an hil zen)
• Dee Dee Ramone (Douglas Colvin) – baxua, ahotsak (1974-89) (2002an hil zen)
• Tommy Ramone (Thomas Erdelyi) – bateria (1974-78) (2014an hil zen)
• Marky Ramone (Marc Bell) – bateria (1978-83, 1987-96)
• Richie Ramone (Richard Reinhardt) – bateria, ahotsak (1983-87)
• Elvis Ramone (Clement Bozewski) – bateria (1987, 2 kontzertu bakarrik)
• C. J. Ramone (Christopher Joseph Ward) – baxua, ahotsak (1989-96)