Diktatoreco de la proletaro

Parto pri la Politikaj serioj pri
Komunismo
Konceptoj Kunproprumado Egalecismo Senklasa socio Klasbatalo Proleta internaciismo Monda revolucio
Aspektoj Komunista ŝtato Komunista partio Komunista revolucio Komunisma simbolaro Komunismo kaj religio Historio de komunismo
Variantoj Marksismo Leninismo Trockiismo Maoismo• Ĵuĉe-ideologio Maldekstra komunismo Luksemburgismo Konsiliismo• Titoismo Stalinismo Kastrismo Gevarismo Hoĝaismo Anarkiista komunismo Religia komunismo Eŭrokomunismo Monda komunismo Senŝtata komunismo Nacia komunismo
Internacioj Komunista Ligo Unua Internacio Dua Internacio Tria Internacio Kvara Internacio
Homoj   François-Noël Babeuf   Karl Marx   Friedrich Engels   Peter Kropotkin   Herman Gorter   Rosa Luxemburg   Antonio Gramsci   Vladimir Lenin   Lev Trockij   Josif Stalin   Mao Zedong   Enver Hoĝa   Che Guevara   Ho Chi Minh   Deng Xiaoping   Josip Broz Tito
Rilataj temoj Anarkiismo• Kontraŭkapitalismo Kontraŭkomunismo Malvarma milito Komunisma Mondo Kritikismo de komunismo Demokrata centralismo Diktaturo de la proletaro Politika Maldekstro Amasaj murdoj sub komunismaj reĝimoj Makkartiismo Nova Klaso• Nova Maldekstro Postkomunismo Primitiva komunismo Scienca Komunismo Scienca socialismo Socialismo• Socialisma ekonomiko Sovetunio
Politika portalo
v • d • r

Diktatoreco de la proletaro La diktaturo de la proletaro estas transira stato, la ampleksa kaj senlima politika potenco de la laborista klaso en la transira periodo de kapitalismo al komunismo, uzata por subpremi ekspluatantojn, por fortigi la ligojn de la laborantaj homoj de ĉiuj landoj, por apartigi la laboristajn amasojn de la ekspluatantoj por plue impliki ilin en la laboro de ŝtatkonstruado, por organizi la transiron al socialismo, kaj poste al komunismo, por efektivigi mondkoncepton de revolucio inter la amasoj, tio estas, ilia komunista edukado. La stato de la diktaturo de la proletaro havas periodon de konstruo, plifortiĝante dum la socialisma revolucio kaj havas periodon de ĝia formorto post la socialisma revolucio.

En la klasika marksismo la nocio signifas hegemonion de la laboristaro en la politika evoluo, ne diktatorecon en la hodiaŭ kutima kompreno. La celo de la diktatoreco de la proletaro estas certigi la transiron de politika situacio sub regado de la kapitalposedantoj al nova socia ordo sen klasaj privilegioj. La marksistoj argumentas tiel: ĉar la laboristoj estas la subjektoj de la socio, kiuj plej suferas pro la maljusteco de la malnova ordo, ili estas la plej malkontentaj kaj revoluciemaj. Tial la gvidado de la ŝanĝoj estas ilia misio.

Ni jam supre vidis, ke la unua paŝo en la laborista revolucio estas la leviĝo de la proletaro al reganta klaso, la elbatalo de la demokratio^[1], 1847.

Afero absolute veran, estas ke nia partio kaj la laborista klaso povas venki nur sub demokratia respubliko formo. Tiu lasta estas eĉ la specifa formo de la diktatoreco de la proletaro, kiel jam montris la grandan Francan revolucion.^[2], 1891.

Ĉi tiu artikolo ankoraŭ estas ĝermo. Helpu al Vikipedio plilongigi ĝin. Se jam ekzistas alilingva samtema artikolo pli disvolvita, traduku kaj aldonu el ĝi (menciante la fonton). Bonvolu aldoni parametron por plibone kategoriigi la paĝon.