Vsevolod Pudovkin

Vsevolod Illarionoviĉ PUDOVKIN (ruse Все́волод Илларио́нович Пудо́вкин) (16a de februaro 1893 – 30a de junio 1953^[1][2]) estis rusa kaj soveta kinreĝisoro, scenaristo kaj aktoro kiu disvolvigis influajn teoriojn pri muntado. La ĉefverkoj de Pudovkin estas ofte kontrastataj kun tiuj de lia samtempulo Sergej Eisenstein, sed dum Eisenstein uzis muntadon por gloriigi la povon de homamasoj, Pudovkin preferis koncentriĝis al la kuraĝo kaj rezistemo de individuoj.

Vsevolod Pudovkin
Persona informo
Naskiĝo	28-an de februaro 1893 (1893-02-28) en Penza
Morto	30-an de junio 1953 (1953-06-30) (60-jaraĝa) en Jūrmala
Mortis pro	Naturaj kialoj vd
Mortis per	Korinfarkto vd
Tombo	Novodeviĉje tombejo vd
Lingvoj	rusa vd
Ŝtataneco	Rusia Imperio Rusia Soveta Federacia Socialisma Respubliko Sovetunio vd
Alma mater	Tutrusia Ŝtata Instituto de Kinematografio (1920–1925) Moskva Ŝtata Universitato 6e gymnase de Moscou (fr) vd
Partio	Komunista Partio de Sovetunio (1939–) vd
Profesio
Okupo	aktoro filmaktoro reĝisoro pedagogo verkisto filmreĝisoro scenaristo publikigisto vd
Aktiva en	Rusia Imperio vd
Honorigoj Honorigoj (1953)  Ordeno de Laborista Ruĝa Standardo (1950)  Stalin-premio, kialo de la premio Zhukovsky (en) (1950)  Ordeno de Lenin (1948)  Popola artisto de Sovetunio (1947)  Stalin-premio, kialo de la premio Admiral Nachimow (en) (1944)  Ordeno de Laborista Ruĝa Standardo (1941)  Stalin-premio, kialo de la premio Minin and Pozharsky (en) , Suvorov (en) (1940)  Honored art worker of the Russian Soviet Federative Socialist Republic (en) (1935)  Ordeno de Lenin  Medalo «Pro Merita Laboro dum la Granda Patriota Milito 1941–1945»  Ordeno de Ruĝa Standardo  Medalo “Por Memorigo de la 800-a Jaro de Moskvo” vd
Membrecoj Membrecoj Association of Filmmakers of the USSR (en) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Li ekkarieris kiel inĝeniero, sed post iĝis militkaptito de germanoj dum la Unua Mondmilito aliris al kinarto. Tie ekkarieris per reklamaj filmoj, poste per mutaj filmoj kiaj Patrino (1926) kie li jam revoluciis la tradician muntadon. Kun postaj filmoj kiaj La fino de Sankta Peterburgo (1927), kaj Ŝtormo super Azio (konata ankaŭ kiel La heredanto de Gengis Ĥan) ĝi komponis trilogion je la servo de la bolŝevika revolucia politiko. En 1928, je la alveno de la sonkino, Pudovkin, Sergej Eisenstein kaj Grigori Aleksandrov subskribis la Manifeston de Sono, en kiu la oni studis la eblojn de sono kiu ĉiam estis subkomprenita kiel komplemento al la bildo. Tiu ideo aperos en liaj venontaj filmoj: nome Simpla kazo (1932) kaj La dizertinto (1933), verkoj kiuj na atingis la bonkvaliton de pli fruaj verkoj.