Misuzu Kaneko

La kariero de Kaneko kiel verkistino de poemoj por infanoj komenciĝis serioze en la aĝo de dudek, baldaŭ post kiam ŝi iĝis la manaĝero kaj sola dungito de malgranda librovendejo en Ŝimonoseki, urbo ĉe la suda konsileto de Honŝuo. Ĉi tie ŝi malkovris kluĉilon de revuoj kiuj rajdis la spinon de ekprospero en porinfana literaturo kaj kiuj petis rakontojn kaj verson de iliaj legantoj. Kaneko sendis kelkajn poemojn, kvin el kiuj, inter ili "La fiŝoj", estis akceptitaj por publikigo en la numero de septembro 1923 de kvar el tiuj revuoj.

Dum la venontaj kvin jaroj ŝi publikigis kvindek-unu pliajn poemojn. Ŝia edzo kontraktis venerean malsanon de la plezurestejo, kaj ŝi disiĝis de li. Ŝia edzo komence jesis lasi ŝin eduki ilian filinon sur sian propran konton, sed poste ŝanĝis opinion kaj provis akiri gardon de la infano. En protesto, ŝi faris sinmortigon, skribinte leteron al sia edzo antaŭ certe fari tion, petante al li lasi ŝian patrinon eduki la infanon, kiam ŝi sentis ke ŝi ne estis de bonorda mensa kapacito por fari tion. Kaneko estis komparita al Christina Rossetti.^[1] Kvin cent kaj dek du versoj verkitaj de la propra mano de Kaneko, en tri notlibroj, estis malkovritaj en 1982 de Secuo Jazaki, kaj la tuta kolekto estis publikigita fare de JULA Publishing Bureau en ses-volumena antologio.

“Abelo kaj Dio”^[2] “Mi volas ami ĉiujn estaĵojn”^[3] “Akumulaj neĝoj” ^[4] "Eĥo?"^[5] "La kota flako"^[6] "Rido"^[7] k.t.p.