Krucumo (verko)

Rusujo, sed tiuj ĉi scenoj servas al la aŭtoro nur kiel fono, kiel „scenejo“ por prezenti al ni internan dramon. Kaj en tiu rilato „Krucumo“ estas verkaĵo de vera majstro, ĉar malgraŭ sia aktualeco kaj samtempeco kun la priskribataj okazintaĵoj, ĝi neniel perdas de sia valoro de arta verko. Finiginte la libreton en vi restas la konvinko, ke Rusujo, spite la travivita senkompara kataklismo, ne estas perdita, sed ie profunde eknaskiĝas ĝia brila estonto,— tio almenaŭ estas la firma kredo de la aŭtoro. La traduko estas bona — bela kaj flua lingvo, bona stilo.

Mi ne povas kompari la tradukon kun la originalo; sed en la traduko la verko estas, plejmulte, facile legebla kaj forte kaj trafe prezentita. Eble estas iom tro da longaj adjektivaj frazoj (aŭ frazaj adjektivoj); sed sendube ili aperas por indiki la stilon de la aŭtoro kiel eble plej fidele, kaj mi inklinas pli serioze kritiki kelkajn nenecesajn “idecajn” vortojn kiel polvoza, skrupuloza, sukoza. Mi tute ne komprenas la neceson de la oz, ĉu aŭ ĉu ne parto de la radiko. «Ankaŭ, kelkaj dubindaj neologismoj aperas, ekz. solucio, represio, murderi, fugi (angle flee), morgo (kadavrejo ; france morgue), masakro, provoko, lidero (angle leader, ĉe politika partio k.t.p.). Sed mi konstatas, ke kelkaj el la jenaj kaj aliaj malofte trovataj formoj jam estas uzitaj de aliaj Esperantistoj. Por murderi, mi preferus la jam disvastigitan formon murdi. Edifi la tradukinto tute malprave uzas; nome, por konstrui; kio eble teorie praviĝus (laŭ la latina derivo) se la radiko ne jam estus bone fiksita en nia lingvo kun morala senco (angle edify). Mi notas kun intereso du militŝiparajn terminojn, drednoto kaj miĉmano (“Fulcher and Long” proponas drednaŭto kaj midŝipmano).