Poemo

Inter la specoj de poemoj aparte elstaras la epopeo, kiu celebras miton aŭ gravan eventon, kaj plej ofte rakontas la aventurojn de herooj, kiuj reprezentas iel unu genton, unu popolon, unu civiliz-epokon, el patruja, religia aŭ mora vidpunkto.

Aparte ankaŭ staras la japandevenaj renko kaj rengao, kaŭze de (1) la tradicio de verki ilin kune, de pluraj poetoj, kaj (2) iliaj netemeco. Ili verkiĝas laŭ la kerna principo de “ligi kaj formovi”, per kiu ĉiu strofo ligiĝas kun la antaŭa, sed devas formovi de la strofo antaŭ tiu. La rezulta poemo spegulas la koncepton de poemo kiel mandalo, kosma ekzegezo, aŭ alia formo de metafizika esprimo de “unueco en diverseco”.^[1] Ilia longeco povas esti iu ajn inter 12 kaj 1000 strofoj.

Proza poemo estas formo de hibrida teksto kiu estas nek rakonto nek poemo en la tradicia senco, kio komplikas ĝian difinon. Oni konsideras, tamen, je ĝi konstituas unuon en literaturo. Tiu proza poemo povas havi elementojn de rakonto aŭ de aliaj prozaj , ĉefe ĉe la strukturo, kaj de poezio, ĉefe ĉe la enhavo.

• La infana raso de William Auld.
• Poemo de Utnoa de Abel Montagut

• Po unu poemo (soundcloud) fare de Hans Becklin (la vortoj estas montritaj en Podkasta.net kaj la sondosiero estas elŝutebla). Ĉiutage, mi laŭtlegas po unu poemon el la riĉa sortimento de poemoj verkitaj en la internacia lingvo Esperanto.