Βικιπαίδεια

Propaganda Due

ιταλική μασονική στοά που απαγορεύτηκε το 1982

Η Propaganda Due ή P2 (ιταλική προφορά: [propaˈɡanda ˈduːe],) (σε ελληνική απόδοση: Προπαγάνδα δύο) ήταν μασονική στοά υπό τη Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας, που ιδρύθηκε το 1877. Το 1975 η Μεγάλη Ανατολή ήρε την αναγνώρισή της προς την μασονική στοά.[1][2][3] Στην τελευταία της περίοδο, κατά την οποία επικεφαλής της στοάς ήταν ο Λίτσιο Τζέλι, η P2 ενεπλάκη σε πολλά ιταλικά εγκλήματα και μυστήρια, συμπεριλαμβανομένης της κατάρρευσης της Banco Ambrosiano, η οποία ήταν στενά συνδεδεμένη με την Αγία Έδρα κατά παράβαση του άρθρου 18 του Συντάγματος της Ιταλίας που απαγόρευε τις μυστικές ενώσεις.[4] Η P2 συνδέεται με τις δολοφονίες του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι και του τραπεζίτη Ρομπέρτο Κάλβι και το σκάνδαλο διαφθοράς στο πλαίσιο του πανεθνικής υπόθεσης δωροδοκίας γνωστή ως επιχείρηση καθαρά χέρια. Η P2 ήρθε στο φως της δημοσιότητας μέσα από τις έρευνες για την κατάρρευση της οικονομικής αυτοκρατορίας του Μικέλε Σιντόνα.[5]

Propaganda Due
Ίδρυση1877
Διάλυση1982
Έδρα, Ιταλία
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η P2 αναφέρθηκε μερικές φορές ως «κράτος εν κράτει» [6] ή ως «σκιώδης κυβέρνηση».[7] Η στοά είχε μεταξύ των μελών της εξέχοντες δημοσιογράφους, μέλη του κοινοβουλίου, βιομήχανους και στρατιωτικούς ηγέτες—συμπεριλαμβανομένου του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος αργότερα έγινε πρωθυπουργός της Ιταλίας, του διαδόχου του ιταλικού θρόνου της Σαβοΐας Βιτόριο Εμανουέλε[8] και των επικεφαλής των τριών ιταλικών υπηρεσιών πληροφοριών (τότε SISDE, SISMI και CESIS). Κατά την έρευνα στη βίλα του Τζέλι το 1982, η αστυνομία βρήκε ένα έγγραφο με τίτλο «Σχέδιο για τη Δημοκρατική Αναγέννηση», το οποίο ζητούσε την καταστολή των συνδικαλιστικών οργανώσεων και την αναθεώρηση του ιταλικού συντάγματος.[9]

Εκτός Ιταλίας, η P2 δραστηριοποιήθηκε επίσης στη Βενεζουέλα, την Ουρουγουάη, τη Βραζιλία και την Αργεντινή. Μεταξύ των Αργεντινών μελών της ήταν ο Ραούλ Αλμπέρτο Λαστήρι, ο οποίος υπήρξε για λίγο διάστημα μεταβατικός πρόεδρος της χώρας μετά το τέλος της αυτοαποκαλούμενης δικτατορίας της Αργεντινικής Επανάστασης (1966–1973), ο Εμίλιο Μασέρα, ο οποίος ήταν μέρος της στρατιωτικής χούντας υπό τον Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα κατά τη διάρκεια της τελευταίας στρατιωτικής δικτατορίας της Αργεντινής (1976–1983), ο Χοσέ Λόπεζ Ρέγκα, ο οποίος ήταν υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας (1973–1975) και ιδρυτής της παραστρατιωτικής οργάνωσης Αντικομμουνιστικής Συμμαχίας Αργεντινής και ο στρατηγός και καταδικασμένος δολοφόνος Γκιγιέρμο Σουάρεζ Μάσον.[10]

Ίδρυση

Επεξεργασία
 
Επίσημη περιγραφή, που έγινε από την ιταλική κοινοβουλευτική εξεταστική επιτροπή, του "Piano di rinascita democratica", που συντάχθηκε από την ιταλική μασονική στοά "Propaganda Due"

Η Propaganda Due ιδρύθηκε το 1877, στο Τορίνο, ως Propaganda Massonica. Σε αυτή τη στοά σύχναζαν πολιτικοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι από όλη την Ιταλία που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν στις δικές τους στοές και περιλάμβαναν εξέχοντα μέλη των ευγενών του Πιεμόντε. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, η στοά περιλάμβανε σημαντικές Ιταλικές προσωπικότητες, όπως ο ποιητής Τζοζουέ Καρντούτσι, οι πολιτικοί Φραντσέσκο Κρίσπι και Αρτούρο Λαμπριόλα και ο δημοσιογράφος Γκαμπριέλε Γκαλαντάρα.[11] Η Propaganda Massonica απαγορεύτηκε το 1925, μαζί με όλες τις άλλες μασονικές στοές και μυστικές εταιρείες, από το φασιστικό καθεστώς.[12]

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τεκτονισμός έγινε και πάλι νόμιμος και η στοά αναμορφώθηκε. Το όνομα άλλαξε σε Propaganda Due όταν η Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας άρχισε να απαριθμεί τις στοές της. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, η στοά ήταν σχεδόν ανενεργή, πραγματοποιώντας λίγες συναντήσεις. Αυτή η αρχική στοά είχε ελάχιστη σχέση με αυτήν που ίδρυσε ο Λίτσιο Τζέλι το 1966, δύο χρόνια αφότου έγινε μασόνος.[13]

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ιταλικές τεκτονικές παραδόσεις ελεύθερης σκέψης υπό το Risorgimento μετατράπηκαν σε ένθερμες αντικομμουνιστικές. Η αυξανόμενη επιρροή της πολιτικής αριστεράς στα τέλη της δεκαετίας του 1960 είχε ανησυχήσει βαθιά τους Μασόνους της Ιταλίας. Το 1971, ο Μέγας Διδάσκαλος Λίνο Σαλβίνι της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας —μιας από τις μεγαλύτερες μασονικές στοές της Ιταλίας— ανέθεσε στον Τζέλι το έργο της αναδιοργάνωσης της Στοάς.[14]

Ο Τζέλι πήρε μια λίστα με τα «ανενεργά μέλη»—μέλη που δεν προσκαλούνταν πλέον για να συμμετάσχουν σε μασονικές τελετουργίες, καθώς ο Ιταλικός Τεκτονισμός βρισκόταν υπό στενό έλεγχο από τη Χριστιανοδημοκρατία στην εξουσία μέσω του Pentapartito. Από αυτές τις αρχικές διασυνδέσεις, ο Τζέλι μπόρεσε να επεκτείνει το δίκτυό του σε όλα τα κλιμάκια του ιταλικού κατεστημένου.[15]

Απέλαση

Επεξεργασία

Η Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας έδιωξε επίσημα τον Λίτσιο Τζέλι και τη Στοά P2 το 1976.[16] Το 1974 προτάθηκε να διαγραφεί η P2 από τον κατάλογο των στοών από την Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας, και η πρόταση έγινε δεκτή συντριπτικά. Το επόμενο έτος εκδόθηκε διάταγμα από τον Μεγάλο Μαγίστρο για μια νέα στοά P2. Φαίνεται ότι η Μεγάλη Στοά το 1976 είχε απλώς αναστείλει, και στην πραγματικότητα δεν απέλασε, τη στοά κατόπιν αιτήματος του Τζέλι. Ο Τζέλι βρέθηκε να είναι ενεργός στις εθνικές διεργασίες της Μεγάλης Ανατολής δύο χρόνια αργότερα, χρηματοδοτώντας την εκλογή ενός νέου Μεγάλου Μαγίστρου. Το 1981 ένα Τεκτονικό δικαστήριο αποφάσισε ότι η ψηφοφορία του 1974 σήμαινε πράγματι ότι η στοά είχε όντως παύσει να υπάρχει και ότι η στοά του Τζέλι ήταν επομένως (μασονικά και πολιτικά) παράνομη από τότε.[13]

Ανακάλυψη

Επεξεργασία

Οι δραστηριότητες της στοάς P2 ανακαλύφθηκαν από τους εισαγγελείς ενώ ερευνούσαν τον τραπεζίτη Μικέλε Σιντόνα, την κατάρρευση της τράπεζάς του και τους δεσμούς του με τη σικελική μαφία.[17] Τον Μάρτιο του 1981, η αστυνομία βρήκε μια λίστα με τα υποτιθέμενα μέλη στο σπίτι του Τζέλι στο Αρέτσο. Η λίστα περιείχε 962 ονόματα, μεταξύ των οποίων ήταν σημαντικοί κρατικοί αξιωματούχοι, πολιτικοί και αρκετοί στρατιωτικοί, μεταξύ των οποίων και οι επικεφαλής των τριών ιταλικών μυστικών υπηρεσιών.[14] Ο μελλοντικός Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν στη λίστα, αν και δεν είχε ακόμη εμπλακεί στην πολιτική εκείνη την εποχή. Ένα άλλο διάσημο μέλος ήταν ο Βίκτωρ Εμμανουήλ, ο γιος του τελευταίου Ιταλού βασιλιά.

Ο πρωθυπουργός Αρνάλντο Φορλάνι (του οποίου ο αρχιγραμματέας του υπουργικού συμβουλίου ήταν επίσης μέλος της P2) [14] διόρισε μια Κοινοβουλευτική Εξεταστική Επιτροπή, με επικεφαλής την ανεξάρτητη βουλευτή Tina Anselmi . Τον Μάιο του 1981, ο Φορλάνι αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω του σκανδάλου της P2, προκαλώντας την πτώση της ιταλικής κυβέρνησης.[6][18]

Τον Ιανουάριο του 1982, η στοά P2 διαλύθηκε οριστικά με Νομοθετική πράξη στις 25 Ιανουαρίου 1982. Τον Ιούλιο του 1982, νέα έγγραφα βρέθηκαν κρυμμένα στον ψεύτικο πάτο μιας βαλίτσας που ανήκε στην κόρη του Τζέλι στο αεροδρόμιο Φιουμιντσίνο της Ρώμης. Τα έγγραφα είχαν τίτλο "Μνημόνιο για την ιταλική κατάσταση" (Memorandum sulla situazione italiana) και "Σχέδιο Δημοκρατικής Αναγέννησης" (Piano di rinascita democratica) και θεωρούνται ως το πολιτικό πρόγραμμα της P2. Σύμφωνα με αυτά τα έγγραφα, οι κύριοι εχθροί της Ιταλίας ήταν το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τα συνδικάτα, ιδιαίτερα η Ιταλική Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας. Σύμφωνα με την P2 αυτά έπρεπε να απομονωθούν και η συνεργασία με το κομμουνιστικό κόμμα, το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στην Ιταλία και ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, που προτάθηκε στον ιστορικό συμβιβασμό από τον Άλντο Μόρο, έπρεπε να διακοπεί.[14]

Στόχος του Τζέλι ήταν να σχηματίσει μια νέα πολιτική και οικονομική ελίτ για να οδηγήσει την Ιταλία μακριά από τον κίνδυνο της κομμουνιστικής κυριαρχίας. Είναι αμφιλεγόμενο, αν αυτό το επιδίωξε να το κάνει μέσω μιας αυταρχικής μορφής δημοκρατίας.[19] Η P2 υποστήριξε ένα πρόγραμμα εκτεταμένης πολιτικής διαφθοράς: τα πολιτικά κόμματα, οι εφημερίδες και τα συνδικάτα μπορούν να αποτελέσουν το αντικείμενο πιθανών παρακινήσεων που θα μπορούσαν να λάβουν τη μορφή οικονομικών-οικονομικών ελιγμών. Η διαθεσιμότητα ποσών που δεν υπερβαίνουν τις 30 έως 40 δισεκατομμύρια λιρέτες θα φαινόταν επαρκής για να επιτρέψει σε προσεκτικά επιλεγμένους άνδρες, ενεργώντας με καλή πίστη, να τοποθετηθούν σε βασικές θέσεις που είναι απαραίτητες για τον συνολικό έλεγχο.[14]

Επιρροή της P2

Επεξεργασία

Οι απόψεις σχετικά με τη σημασία και την εμβέλεια της P2 διίστανται. Ορισμένοι βλέπουν την P2 ως μια αντιδραστική, σκιώδη κυβέρνηση έτοιμη να προλάβει την ανάληψη της εξουσίας σε περίπτωση εκλογικής νίκης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος . Άλλοι πιστεύουν ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ένωση ανθρώπων που ήθελαν να βελτιώσουν τη σταδιοδρομία τους κάνοντας ισχυρές και σημαντικές διασυνδέσεις.[20] Ωστόσο, η στοά P2 ενεπλάκη σε πολλά ιταλικά σκάνδαλα και μυστήρια.

Εξαγορά της Corriere della Sera

Επεξεργασία

Το 1977 η στοά P2 ανέλαβε τον έλεγχο της εφημερίδας Corriere della Sera, μιας κορυφαίας σε κυκλοφορία εφημερίδας στην Ιταλία. Εκείνη την εποχή, η εφημερίδα αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και δεν ήταν σε θέση να συγκεντρώσει τραπεζικά δάνεια, επειδή ο τότε εκδότης της, Πιέρο Οτόνε, θεωρούνταν εχθρικός προς τους κυβερνώντες Χριστιανοδημοκράτες. Ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας, ο εκδοτικός οίκος Rizzoli, έκλεισε συμφωνία με τον Τζέλι. Ο Τζέλι παρείχε τα χρήματα με κεφάλαια από την Τράπεζα του Βατικανού υπό τη διεύθυνση του αρχιεπισκόπου Paul Marcinkus. Ο Οτόνε απολύθηκε και η γραμμή σύνταξης της εφημερίδας μετατοπίστηκε προς τα δεξιά.[14][21]

Η εφημερίδα δημοσίευσε μια μεγάλη συνέντευξη με τον Τζέλι το 1980. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε από τον παρουσιαστή του τηλεοπτικού talk show Μαουρίτσιο Κοστάντζο, ο οποίος θα εκτεθεί επίσης ως μέλος της P2.[22] Ο Τζέλι δήλωσε ότι ήταν υπέρ της αναθεώρησης του ιταλικού συντάγματος προς ένα γκωλιστικό προεδρικό σύστημα. Όταν τον ρώτησαν τι ήθελε πάντα να είναι, απάντησε: Μια μαριονέτα.[14][23]

Σφαγή της Μπολόνια

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Τρομοκρατική επίθεση στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Μπολόνιας

Τα μέλη της P2 και ο επικεφαλής της μυστικής υπηρεσίας Πιέτρο Μουσουμέτσι καταδικάστηκαν επειδή προσπάθησαν να παραπλανήσουν την αστυνομική έρευνα για τη σφαγή της Μπολόνια στις 2 Αυγούστου 1980, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο 85 ατόμων και τον τραυματισμό περισσότερων από 200.[24]

Σκάνδαλο Banco Ambrosiano

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Banco Ambrosiano

Η P2 έγινε στόχος μεγάλης προσοχής μετά την κατάρρευση της Banco Ambrosiano (μιας από τις κύριες τράπεζες του Μιλάνου, που ανήκει εν μέρει στην Τράπεζα του Βατικανού), και ο ύποπτος θάνατος του προέδρου της Ρομπέρτο Κάλβι το 1982 στο Λονδίνο, ο οποίος αρχικά αναφέρθηκε ως αυτοκτονία αλλά αργότερα μετατράπηκε σε δολοφονία. Οι ερευνητές υποψιάστηκαν ότι ορισμένα από τα κλεμμένα κεφάλαια πήγαν στην P2 ή στα μέλη της.

Λογαριασμός Protezione

Επεξεργασία

Ένα από τα έγγραφα που βρέθηκαν το 1981 αφορούσε έναν αριθμημένο τραπεζικό λογαριασμό, τον λεγόμενο «λογαριασμό Protezione», στην Union Bank of Switzerland στο Λουγκάνο της Ελβετίας. Στον λογαριασμό αναλυόταν η πληρωμή 7 εκατομμυρίων δολαρίων από τον πρόεδρο της ENI, Φλόριο Φιορίνι μέσω του Ρομπέρτο Κάλβι στον ηγέτη του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Κλάουντιο Μαρτέλι για λογαριασμό του Μπετίνο Κράξι, του σοσιαλιστή Ιταλού πρωθυπουργού από το 1983 έως το 1987.

Η πλήρης έκταση της πληρωμής έγινε ξεκάθαρη μόλις δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1993, κατά τη διάρκεια των ερευνών της επιχείρησης καθαρά χέρια για την πολιτική διαφθορά. Τα χρήματα φέρεται να ήταν μια μίζα σε ένα δάνειο που είχαν οργανώσει οι σοσιαλιστές ηγέτες για να βοηθήσουν στη διάσωση της χρεωκοπημένης Banco Ambrosiano. Από τότε που ξεκίνησαν οι έρευνες για την εμπλοκή της Ρ2 κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης Μαρτέλλι συνδέθηκε με τον λογαριασμό. ο οποίος το αρνιόταν πάντα κατηγορηματικά. Μαθαίνοντας ότι ξεκίνησαν επίσημες έρευνες, παραιτήθηκε από υπουργός.

Εγκληματική οργάνωση

Επεξεργασία

Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής

Επεξεργασία

Η Κοινοβουλευτική Εξεταστική Επιτροπή, με επικεφαλής την Ανσέλμι, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η στοά P2 ήταν μια μυστική εγκληματική οργάνωση. Οι ισχυρισμοί περί κρυφών διεθνών σχέσεων, κυρίως με την Αργεντινή (ο Τζέλι υπέδειξε επανειλημμένα ότι ήταν στενός φίλος του Χουάν Περόν ) και με ορισμένα άτομα που ήταν ύποπτα για σχέση με την Αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, επιβεβαιώθηκαν επίσης εν μέρει. Σύντομα μια πολιτική συζήτηση ξεπέρασε το νομικό επίπεδο της ανάλυσης.[25] Η έκθεση της πλειοψηφίας ανέφερε ότι η δράση της P2 είχε ως αποτέλεσμα τη μόλυνση της δημόσιας ζωής ενός έθνους. Η P2 στόχευε να αλλάξει, συχνά με αποφασιστικό τρόπο, την ορθή λειτουργία των θεσμών της χώρας, σύμφωνα με ένα σχέδιο που... είχε σκοπό να υπονομεύσει τη δημοκρατία μας. Η έκθεση της μειοψηφίας υπό τον Μάσιμο Τεοντόρι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η P2 δεν ήταν απλώς μια ανώμαλη ανάπτυξη από ένα ουσιαστικά υγιές σύστημα, όπως υποστηρίζεται από την έκθεση της πλειοψηφίας, αλλά ένα εγγενές μέρος του ίδιου του συστήματος.[14]

Νέος ιταλικός νόμος που απαγορεύει τις «μυστικές στοές»

Επεξεργασία

Παρόλο που τέθηκαν εκτός νόμου από τον φασίστα δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι το 1925, τα μασονικά ιδρύματα ήταν ανεκτά στην Ιταλία από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν αρκετά ανοιχτά σχετικά με τις δραστηριότητες και τα μέλη τους. Ψηφίστηκε ένας ειδικός νόμος που απαγόρευε τις μυστικές στοές, δηλαδή εκείνες των οποίων οι τοποθεσίες και οι ημερομηνίες συνάντησης είναι μυστικές, όπως η ψευδομασωνική ένωση του Τζέλι. Η Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας, αφού έλαβε πειθαρχικά μέτρα εναντίον μελών της με συνδέσεις στην στοά P2, απομακρύνθηκε από τη στοά του Τζέλι. Άλλοι νόμοι εισήγαγαν την απαγόρευση συμμετοχής σε υποτιθέμενες μυστικές οργανώσεις για ορισμένες κατηγορίες κρατικών αξιωματούχων (ιδιαίτερα τους στρατιωτικούς). Αυτοί οι νόμοι αμφισβητήθηκαν πρόσφατα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μετά από αγωγή που άσκησε ένας εν ενεργεία Βρετανός αξιωματικός του ναυτικού, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει καθιερώσει ως παράνομο οποιουδήποτε έθνους-μέλους να επιχειρήσει να απαγορεύσει την ένταξη στην μασονία σε αξιωματικούς του στρατού, ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.[26]

Λίστα Τζέλι που βρέθηκε το 1981

Επεξεργασία

Στις 17 Μαρτίου 1981, ένας κατάλογος που συνέθεσε ο Τζέλι βρέθηκε στο εξοχικό του (Βίλα Γουάντα). Πολλοί στη λίστα προφανώς δεν ρωτήθηκαν ποτέ εάν ήθελαν να ενταχθούν στην P2 και δεν είναι γνωστό σε ποιο βαθμό η λίστα περιλαμβάνει μέλη που είχαν εισαχθεί επίσημα στη στοά. Από το 1981, ορισμένοι από αυτούς που περιλαμβάνονται στον κατάλογο έχουν αποδείξει την απόστασή τους από την P2 και την ικανοποίηση του ιταλικού νομικού συστήματος.[27]

Στις 21 Μαΐου 1981, η ιταλική κυβέρνηση δημοσίευσε τον κατάλογο.[28] Η Κοινοβουλευτική Εξεταστική Επιτροπή με επικεφαλής την Tina Anselmi θεώρησε τη λίστα αξιόπιστη και γνήσια. Αποφάσισε να δημοσιεύσει τον κατάλογο στην τελική έκθεσή του, Relazione della Commissione parlamentare d'inchiesta sulla Loggia massonica P2 .[29]

Η λίστα περιέχει 962 ονόματα (συμπεριλαμβανομένου του Τζέλι). Έχει υποστηριχθεί ότι τουλάχιστον 1.000 ονόματα μπορεί να εξακολουθούν να παραμένουν μυστικά, καθώς οι αριθμοί μελών ξεκινούν με τον αριθμό 1.600, κάτι που υποδηλώνει ότι η πλήρης λίστα δεν έχει εντοπιστεί ακόμη.[14] Ο κατάλογος περιελάμβανε όλους τους επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, 195 αξιωματικούς των διαφόρων ενόπλων δυνάμεων (12 στρατηγοί των Καραμπινιέρων, 5 της οικονομικής αστυνομίας, 22 του στρατού, 4 της αεροπορίας και 8 ναύαρχους). Επίσης 44 βουλευτές, 3 υπουργούς και έναν γραμματέα ενός πολιτικού κόμματος, επικεφαλής δικαστές, λίγοι νομάρχες και αρχηγοί αστυνομίας, τραπεζίτες και επιχειρηματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι και ραδιοτηλεοπτικοί φορείς.[14] Περιλαμβάνονταν ένας ανώτατος αξιωματούχος της Banco di Roma, της τρίτης μεγαλύτερης τράπεζας της Ιταλίας εκείνη την εποχή, και ένας πρώην γενικός διευθυντής της Banca Nazionale del Lavoro (BNL), της μεγαλύτερης της χώρας.[18]

Αξιοσημείωτα άτομα στη λίστα Τζέλι

Επεξεργασία
 
Απόδειξη της ένταξης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στη μασονική στοά P2

Μερικά αξιόλογα άτομα περιλαμβάνουν:

  • Σίλβιο Μπερλουσκόνι, επιχειρηματίας, μελλοντικός ιδρυτής του πολιτικού κόμματος Φόρτσα Ιτάλια και πρωθυπουργός της Ιταλίας.[30][31]
  • Μικέλε Σιντόνα, τραπεζίτης που συνδέεται με τη σικελική μαφία, πρώην πρόεδρος της Banca Privata Finanziaria.[32]
  • Ρομπέρτο Κάλβι, ο αποκαλούμενος «τραπεζίτης του Θεού», φέρεται να δολοφονήθηκε από τη μαφία.[32]
  • Ουμπέρτο Ορτολάνι, κορυφαίο μέλος της P2.
  • Φράνκο ντι Μπέλλα, διεθυντής της Corriere della Sera.[21][31]
  • Άντζελο Ριζόλι (1943-2013), ιδιοκτήτης της Corriere della Sera.[31]
  • Στρατηγός Βίτο Μικέλι, αρχηγός της SIOS ( Servizio Informazioni ), της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ιταλικού Στρατού από το 1969 και επικεφαλής του SSISMI/SID από τις 18 Οκτωβρίου 1970 έως το 1974. Συνελήφθη το 1975 με την κατηγορία της «συνωμοσίας κατά του κράτους» σχετικά με έρευνες σχετικά με τη Rosa dei venti, μια κρατικά διεισδυμένη ομάδα που εμπλέκεται στη στρατηγική της έντασης, η οποία αργότερα έγινε μέλος του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος .[33][34]
  • Φεντερίκο Ουμπέρτο ντ' Αμάτο, αρχηγός ενός πυρήνα πληροφοριών ( Ufficio affari riservati ) υπαγόμενο στον Ιταλό Υπουργό Εσωτερικών.[35][36]
  • Στρατηγός Τζουζέπε Σαντοβίτο, επικεφαλής της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών SISMI (1978–1981).[18][33]
  • Ναύαρχος Τζιοβάνι Τορίσι, Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού.[18][33]
  • Στρατηγός Τζούλιο Γκρασίνι, επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών SISDE (1977–1981).[18][33]
  • Στρατηγός Πιέτρο Μουσαμέσι, αναπληρωτής διευθυντής της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών της Ιταλίας, SISMI.[33]
  • Στρατηγός Φράνκο Πικιότι.[33]
  • Στρατηγός Τζιοβαμπατίστα Παλούμπο.[33]
  • Στρατηγός Ραφαέλ Τζιούντισι, διοικητής της Guardia di Finanza (1974–1978).[33] Διορισμένος από τον Τζούλιο Αντρεότι, ο Τζιούντισι συνωμότησε με τον μεγιστάνα του πετρελαίου Μπρούνο Μουσέλι και άλλους σε μια επικερδή φορολογική απάτη ύψους 2,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων.[18][37]
  • Στρατηγός Οράσιο Τζιανίνι, διοικητής της Guardia di Finanza (1980–1981).[33] Την ημέρα που ανακαλύφθηκε η λίστα, ο Τζιανίνι τηλεφώνησε στον υπεύθυνο της επιχείρησης και του είπε (σύμφωνα με τη μαρτυρία του αξιωματούχου στην κοινοβουλευτική επιτροπή): Καλύτερα να ξέρεις ότι έχεις βρει κάποιες λίστες. Είμαι σε αυτές τις λίστες – να είστε προσεκτικοί, γιατί το ίδιο είναι και για όλα τα υψηλότερα κλιμάκια (όπως κατάλαβα «του κράτους»).[14][38]
  • Μίνο Πεκορέλι, ένας αμφιλεγόμενος δημοσιογράφος που δολοφονήθηκε στις 20 Μαρτίου 1979. Είχε συνδέσει σε ένα άρθρο του Μαΐου 1978 μεταξύ της απαγωγής του Άλντο Μόρο και της επιχείρησης Γκλάντιο.[39]
  • Μαουρίτσιο Κοστάντζο, δημοφιλής τηλεοπτικός παρουσιαστής εκπομπών του Mediaset (είναι το εμπορικό τηλεοπτικό δίκτυο του Μπερλουσκόνι).[22]
  • Πιέτρο Λόνγκο, γραμματέας του Ιταλικού Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.[40]
  • Φαμπρίτσιο Σιτσίτο, μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο οποίος αργότερα προσχώρησε στο κεντροδεξιό κόμμα του Μπερλουσκόνι, Φόρτσα Ιτάλια.[18]
  • Φεντερίκο Κάρλος Μπάρφιλντ (Αργεντινή), πρεσβευτής στη Γιουγκοσλαβία από το 1991 έως το 1995,[10] υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Νέστορ Κίρχνερ, απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του το 2003 μετά από ισχυρισμούς για συμμετοχή στον βρώμικο πόλεμο.[41]
  • Εμίλιο Μασέρα, μέλος της στρατιωτικής χούντας υπό τον Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα στο Μπουένος Άιρες από το 1976 έως το 1978 [10]
  • Χοσέ Λόπεζ Ρέγκα, Αργεντινός υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στην κυβέρνηση του Χουάν Περόν, ιδρυτής της Αργεντινής Αντικομμουνιστικής Συμμαχίας.[10]
  • Αλντο Αλασία, (Αργεντινή) [42]
  • Σέζαρ ντε λα Βέγκα, (Αργεντινή) [43]
  • Ραούλ Αλμπέρτο Λαστίρι, (Αργεντινή) Πρόεδρος από τις 13 Ιουλίου 1973 έως τις 12 Οκτωβρίου 1973.
  • Αλμπέρτο Βίνιες, υπουργός της Αργεντινής.
  • Κάρλος Άλμπερτο Κόρτι, ναύαρχος από την Αργεντινή.
  • Στέφανο Ντέλα Τσιάλε, Ιταλός νεοφασίστας που είχε δεσμούς με την επιχείρηση κόνδορας και το βολιβιανό καθεστώς του Λουί Γκαρσία Μέζα Τεχάδα[44]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ Herman, Edward (2002). Manufacturing consent the political economy of the mass media. New York: Pantheon Books. σελ. 152. ISBN 0307801624. ... the extreme right-wing organization Propaganda Due (P-2), ... 
  2. ↑ Naylor, R. T. (2004). Hot money and the politics of debt. Montreal Que: McGill-Queen's University Press. σελ. 84. ISBN 0773572074. ... [Licio Gelli] organized a special, ultrasecret, ultrarightist lodge, Propaganda-Due 
  3. ↑ Bar-On, Tamir (2007). Where have all the fascists gone. Aldershot, England Burlington, VT: Ashgate. σελ. 39. ISBN 978-0754671541. ... a similar strategy of infiltration within the military milieu by Italian radical right-wing terrorist groups and clandestine elite pressure groups such as Propaganda-Due (P-2) ... 
  4. ↑ «Constitution of Italy (English)». 22 Δεκεμβρίου 1947. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2022. 
  5. ↑ «Masonic lodge affair leaves Italy shocked». The Times. May 23, 1981. 
  6. ↑ 6,0 6,1 BBC On This Day: 26 May 1981
  7. ↑ Jones, The Dark Heart of Italy, p. 187
  8. ↑ Hooper, John (23 June 2006). «The fall of the house of Savoy». The Guardian. https://www.theguardian.com/world/2006/jun/23/italy.johnhooper. Ανακτήθηκε στις 2 June 2016. 
  9. ↑ Jones, The Dark Heart of Italy, p. 186
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 En el mismo barco, Pagina 12, 15 December 1998.
  11. ↑ Gnocchini, Vittorio (2005). L'Italia dei liberi muratori: brevi biografie di massoni famosi (στα Ιταλικά). Mimesis. σελίδες 59, 88, 135, 160. ISBN 978-88-8483-362-4. 
  12. ↑ Fedele, Santi (2005). La massoneria italiana nell'esilio e nella clandestinità: 1927-1939 (στα Ιταλικά). FrancoAngeli. σελ. 11. ISBN 978-88-464-6526-9. 
  13. ↑ 13,0 13,1 What was the P2 Lodge?, Anti-masonry Frequently Asked Questions, Grand Lodge of British Columbia and Yukon
  14. ↑ 14,00 14,01 14,02 14,03 14,04 14,05 14,06 14,07 14,08 14,09 14,10 Ginsborg, Italy and Its Discontents, pp. 144–48
  15. ↑ «How Licio Gelli took over Italy's secret power centre». The Times. 30 May 1981. 
  16. ↑ Decree No. 444 L.S. of June, 1976 quoted by masonicinfo.com Αρχειοθετήθηκε 2021-02-03 στο Wayback Machine.
  17. ↑ Stille, Excellent Cadavers, pp. 39–40
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 18,5 18,6 A Grand Master's Conspiracy, Time, 8 June 1981
  19. ↑ (Ιταλικά) La loggia massonica P2 (Loggia Propaganda Due), Associazione tra i familiari delle vittime della strage alla stazione di Bologna del 2 agosto 1980. The list of P2 members is in the final report of the Italian Parliamentary commission of inquiry: Relazione di Maggioranza (Anselmi), Commissione parlamentare d’inchiesta sulla Loggia massonica P2, July 12, 1984.
  20. ↑ Stille, Excellent Cadavers, p. 40
  21. ↑ 21,0 21,1 Obituary: Franco Di Bella, The Independent, 23 December 1997.
  22. ↑ 22,0 22,1 Obituary: Alberto Cavallari [νεκρός σύνδεσμος] The Independent, 23 July 1998.
  23. ↑ Willan, Puppetmasters, pp. 229–30
  24. ↑ Willan, Puppetmasters, p. 161
  25. ↑ Willan, Puppetmasters, p. 50
  26. ↑ Article on the ECHR decision on the Grand Lodge of Scotland website
  27. ↑ «Italian Parliament. Licio Gelli's List of P2 Members. 1981». NameBase. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2011. 
  28. ↑ Elenco degli iscritti alla Loggia P2
  29. ↑ (Ιταλικά) Relazione di Maggioranza (Anselmi), Commissione parlamentare d’inchiesta sulla Loggia massonica P2, 12 July 1984. The list is in book 1, tome 1, pp 803–874 and 885–942, and in book 1, tome 2, p. 213 ss. and p. 1126 ss.
  30. ↑ An Italian story, The Economist, 26 April 2001.
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 Ginsborg, Silvio Berlusconi, p. 31.
  32. ↑ 32,0 32,1 Stille, Excellent Cadavers, p. 41.
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 33,4 33,5 33,6 33,7 33,8 (in ιταλική) Gli apparati militari. Conclusioni, in Relazione di Maggioranza (Anselmi), Commissione parlamentare d’inchiesta sulla Loggia massonica P2, July 12, 1984.
  34. ↑ Willan, Puppetmasters, p. 59.
  35. ↑ La Loggia la P.A. e la magistratura – I rapporti con la Pubblica Amministrazione, in Relazione di Maggioranza (Anselmi), Commissione parlamentare d’inchiesta sulla Loggia massonica P2, 12 July 1984.
  36. ↑ Willan, Puppetmasters, p. 73.
  37. ↑ Italy: Terror on the Right, The New York Review of Books, 22 January 1981.
  38. ↑ Marzio Breda (2011) «La P2? Presto P3 e P4» La profezia della Anselmi, Corriere della Sera, 25.3.2011, quote: "So che hai trovato gli elenchi e so che ci sono anch'io. Personalmente non me ne frega niente, ma fai attenzione perché lì dentro ci sono tutti i massimi vertici"
  39. ↑ Moro's ghost haunts political life, The Guardian, 9 May 2003.
  40. ↑ Ginsborg, Silvio Berlusconi, p. 30.
  41. ↑ Un dinosaurio camino a casa, Pagina 12, May 9, 2004.
  42. ↑ Un marino con muy buenos contactos políticos y comerciales Αρχειοθετήθηκε 2018-07-17 στο Wayback Machine., La Nacion, 7 November 2000
  43. ↑ (Ισπανικά) En el mismo barco, Pagina 12, December 14, 1998
  44. ↑ Vázquez Montalbán, Manuel (1984). Mis almuerzos con gente inquietante. (see the whole chapter dedicated to Ernesto Milá). Planeta. ISBN 978-84-9793-459-6. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Propaganda_Due&oldid=10683612"