ΝΑΤΟ

Η κύρια έδρα του ΝΑΤΟ βρίσκεται στην Boulevard Léopold III/Leopold III-laan, B-1110 Brussels, η οποία βρίσκεται στο Χάρεν, τμήμα του δήμου της πόλης των Βρυξελλών.^[2] Στις 25 Μαΐου 2017 ολοκληρώθηκε η κατασκευή ενός νέου κτιρίου για τη στέγαση της έδρας, σε κοντινή απόσταση από την πρώτη, και η μετεγκατάσταση των υπηρεσιών αναμένεται να γίνει σταδιακά μέχρι το τέλος του ίδιου έτους.

Ο σχεδιασμός είναι μια προσαρμογή του αρχικού βραβευμένου συστήματος σχεδιασμένου από τον Μισέλ Μοσεσιάν και την ομάδα του, ενώ ο ίδιος έχει ένα σχέδιο εταιρικής σχέσης με τη Skidmore, Owings & Merrill.^[3]

Το προσωπικό στο Αρχηγείο αποτελείται από τις εθνικές αντιπροσωπείες των χωρών μελών και περιλαμβάνει πολιτικά και στρατιωτικά γραφεία συνδέσμου και αξιωματικούς ή διπλωματικές αποστολές και διπλωμάτες των χωρών εταίρων, καθώς και το Διεθνές Επιτελείο (International Staff) και το Διεθνές Στρατιωτικό Επιτελείο (International Military Staff) πλαισιωμένο από το προσωπικό των μελών των ενόπλων δυνάμεων των κρατών μελών.^[4] Μη κυβερνητικές ομάδες πολιτών έχουν επίσης προάγει την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, σε γενικές γραμμές κάτω από το έμβλημα του κινήματος Ατλαντικού Συμβουλίου/Ομοσπονδίας Ατλαντικού Συμφώνου (Atlantic Council/Atlantic Treaty Association).

Όπως κάθε συμμαχία, το ΝΑΤΟ διοικείται από τα 31 κράτη-μέλη της. Ωστόσο, η Βορειοατλαντική Συνθήκη (North Atlantic Treaty) και άλλες συμφωνίες περιγράφουν πώς οι αποφάσεις πρέπει να γίνονται στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Κάθε ένα από τα 30 μέλη του στέλνει μια αντιπροσωπεία ή αποστολή στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες.^[5] Το ανώτερο μόνιμο μέλος της κάθε αντιπροσωπείας είναι γνωστό ως Μόνιμος Αντιπρόσωπος (Permanent Representative) και είναι γενικά ένας ανώτερος δημόσιος υπάλληλος ή ένας έμπειρος πρεσβευτής (και κάτοχος διπλωματικού αξιώματος). Αρκετές χώρες έχουν διπλωματικές αποστολές στο ΝΑΤΟ μέσω των πρεσβειών στο Βέλγιο.

Από κοινού, τα μόνιμα μέλη αποτελούν το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο (North Atlantic Council, NAC), ένα σώμα που συνεδριάζει τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και έχει ενεργή διακυβέρνηση και εξουσίες λήψης αποφάσεων στο ΝΑΤΟ. Κατά καιρούς, το Συμβούλιο συνεδριάζει επίσης σε συναντήσεις υψηλότερου επίπεδο με τη συμμετοχή υπουργών εξωτερικών, υπουργών άμυνας ή αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων (HOSG) και σε αυτές τις συνεδριάσεις γενικά λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις σχετικά με τις πολιτικές του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι το Συμβούλιο έχει την ίδια αρχή και εξουσίες λήψης αποφάσεων, καθώς και οι αποφάσεις του έχουν το ίδιο καθεστώς και την εγκυρότητα, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Διασκέψεις κορυφής του ΝΑΤΟ αποτελούν επίσης ένα επιπλέον χώρο για τη λήψη αποφάσεων σε σύνθετα θέματα, όπως η διεύρυνση.

Οι συνεδριάσεις του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου πραγματοποιούνται υπό την προεδρία του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ και, όταν πρέπει να ληφθούν αποφάσεις, η οποιαδήποτε ενέργεια έχει συμφωνηθεί με βάση την ομοφωνία και κοινή συμφωνία. Δεν υπάρχει καμία ψηφοφορία ή απόφαση με πλειοψηφία. Κάθε έθνος εκπροσωπείται στο τραπέζι του Συμβουλίου ή σε οποιαδήποτε από τις δευτερεύουσες επιτροπές στις οποίες διατηρεί την πλήρη κυριαρχία και την ευθύνη για τις δικές της αποφάσεις.

•  
  Χάρτης μελών του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη
•  
  Χάρτης συνεργασιών του ΝΑΤΟ διεθνώς

Από 4 Απριλίου 1949:

•   Βέλγιο
•   Καναδάς
•   Δανία - Το Βασίλειο της Δανίας αποτελείται από τη Δανία, τις Νήσους Φερόες και τη Γροιλανδία. Επομένως στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, αποτελούν μέλη επίσης η Γροιλανδία και οι Νήσοι Φερόες, υπό τη στρατιωτική προστασία της Δανίας.
•   Γαλλία (αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας το 1966. Έκτοτε και μέχρι το 1993 παρέμεινε μόνο μέλος της πολιτικής πτέρυγας του NATO. Στις 11 Μαρτίου του 2009 ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ ανακοίνωσε επίσημα την επιστροφή -έπειτα από 43 χρόνια- της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ).^[6] - στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, αποτελεί μέλος μονάχα το υπερπόντιο έδαφος, Σαιν-Πιερ και Μικελόν. Εξαιρούνται όλα τα υπερπόντια εδάφη της Γαλλίας (παραδείγματα η Γαλλική Γουιάνα, η Νέα Καληδονία - η οποία έχει καθεστώς sui jeneris, μοναδικό από τα υπόλοιπα Γαλλικά Υπερπόντια εδάφη και δεκάδες άλλα υπερπόντια εδάφη της, σε άλλες ηπείρους, η Μαρτινίκα, η Γουαδελούπη, το Ουαλίς και Φουτουνά και πολλά άλλα ανα τον κόσμο), τα οποία είναι υπό τη στρατιωτική προστασία του Γαλλικού κράτους και παραμένουν μόνο μέλος της πολιτικής πτέρυγας του NATO.
•   Ισλανδία - Η Ισλανδία είναι το μοναδικό μέλος του NATO που δεν έχει δικό του τακτικό στρατό. Τον Σεπτέμβριο 2006 οι ΗΠΑ απέσυραν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις από τη χώρα).
•   Ιταλία - στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, δεν ανήκει η πόλη εξκλάβιο Καμπιόνε ντ'Ιτάλια, επειδή βρίσκεται εντός Ελβετικών συνόρων.
•   Λουξεμβούργο
•   Ολλανδία - Μόνο το ευρωπαϊκό τμήμα της Ολλανδίας είναι μέρος του ΝΑΤΟ - Στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ Περιλαμβάνονται ως μέλη του και τα νησιά Μποναίρ, Σάμπα και Άγιος Ευστάθιος, αλλά δεν είναι μέλη της συνθήκης του ΝΑΤΟ, επειδή γεωγραφικά ανήκουν στην Αμερική, και δεν αποτελούν μέρος της Επικράτειας της Ολλανδίας, παραά μόνο μέρος του Βασιλείου των Κάτω Χωρών.
•   Νορβηγία - Εξαιρείται το Νησί Μπουβέ.
•   Πορτογαλία - στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, αποτελούν μέλη επίσης τα αυτόνομα νησιωτικά συμπλέγματα Αζόρες και Μαδέρα, υπό τη στρατιωτική προστασία της.
•   Ηνωμένο Βασίλειο - στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, αποτελούν μέλη επίσης και τα Εξαρτώμενα από το Στέμμα, δηλαδή η Νήσος του Μαν, το Γκέρνσεϊ και το Τζέρσεϊ, υπό τη στρατιωτική προστασία του. Συμπεριλαμβάνονται επίσης στη Συμμαχία το Γιβραλτάρ και Εκτός Ευρώπης οι Βερμούδες. Εξαιρούνται τα εξαρτημένα εδάφη του στέμματος και άλλα υπερπόντια εδάφη.
•   ΗΠΑ - στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, Περιλαμβάνονται μόνο οι ηπειρωτικές πολιτείες, η Αλάσκα και η Ουάσιγκτον, ΠΚ. Η Χαβάη και τα εξαρτημένα εδάφη των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι μέλη στη συνθήκη του ΝΑΤΟ.

•   Ελλάδα (18 Φεβρουαρίου 1952). - Η Αυτόνομη μοναστική πολιτεία του Αγίου Όρους, λόγω του θρησκευτικού χαρακτήρα της, δεν διαθέτει στρατό, και επομένως, δεν είναι μέρος του ΝΑΤΟ. - Η Ελλάδα αποχώρησε από την υποχρέωση της συμμετοχής της σε νατοϊκές ασκήσεις, στην περίοδο 1974 - 1980, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, με απόφαση του τότε πρωυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, λέγοντας, ότι η Συμμαχία δεν έκανε τίποτε για να αποτρέψει την εισβολή. Η Ελλάδα για επτά χρόνια (1974-1980), παρέμεινε μόνο μέλος της πολιτικής πτέρυγας του NATO. Εν τέλει, στις 19 Οκτωβρίου 1980, λίγο καιρό πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, αποφασίζεται με τη σύμφωνη γνώμη της Επιτροπής Αμυντικής Σχεδίασης της Συμμαχίας και του Υπουργικού Συμβουλίου στην Αθήνα, η οριστική και πλήρη επανένταξη της χώρας στη Συμμαχία.
•   Τουρκία (18 Φεβρουαρίου 1952)
•   Γερμανία (9 Μαΐου 1955) - Η Γερμανία εντάχθηκε αρχικά στο ΝΑΤΟ ως Δυτική Γερμανία. Το σημερινό Γερμανικό κρατίδιο του Σάαρλαντ επανενώθηκε με τη Δυτική Γερμανία το 1957, και η πρώην χώρα της Ανατολικής Γερμανίας έγινε μέρος του ΝΑΤΟ μετά την επανένωση της Γερμανίας στις 3 Οκτωβρίου 1990. - στη Συμμαχία του ΝΑΤΟ, δεν ανήκει η πόλη εξκλάβιο Μπύσινγκεν, επειδή βρίσκεται εντός Ελβετικών συνόρων.
•   Ισπανία (30 Μαΐου 1982) - Οι Αυτόνομες πόλεις Θέουτα και Μελίγια, οι οποίες μοιράζονται σύνορα μονάχα με το Μαρόκο, δεν είναι μέρος του ΝΑΤΟ.
•   Φινλανδία (4 Απριλίου 2023)^[7] - Οι Νήσοι Ώλαντ είναι αυτόνομο τμήμα της Φινλανδίας που έχει αποστρατικοποιηθεί και είναι ουδέτερο από το 1856. Επομένως, τα Ώλαντ δεν είναι μέρος του ΝΑΤΟ.
•   Σουηδία 7 Μαρτίου 2024^[8]

Εισήλθαν στο ΝΑΤΟ μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου:

12 Μαρτίου 1999:

•   Τσεχία - Η Χώρα στη συμμαχία Επίσημα αναφέρεται πλέον από το 2017, με το όνομα Czechia, και όχι με το όνομα Czech Republic, όπως αναφερόταν αρχικά.
•   Ουγγαρία
•   Πολωνία

29 Μαρτίου 2004:

•   Βουλγαρία
•   Εσθονία
•   Λετονία
•   Λιθουανία
•   Ρουμανία
•   Σλοβακία
•   Σλοβενία

1 Απριλίου 2009:

•   Αλβανία
•   Κροατία

5 Ιουνίου 2017:

•   Μαυροβούνιο

27 Μαρτίου 2020:

•   Βόρεια Μακεδονία

Για την επαύξηση της συνεργασίας έχει καθιερωθεί ένα διπλό πλαίσιο μεταξύ των 31 μελών του NATO και των 20 λεγόμενων συνεταίρων (partner countries):

• Το πρόγραμμα Συνεργασία για την Ειρήνη (PfP) ιδρύθηκε το 1994 με βάση τις διμερείς σχέσεις μεταξύ κάθε χώρας και του ΝΑΤΟ. Η κάθε χώρα PfP επιλέγει τον βαθμό συνεργασίας. Το εν λόγω πρόγραμμα θεωρείται η λειτουργική πτέρυγα της Ευρωατλαντικής Συνεργασίας.
• Το Συμβούλιο Ευρωατλαντικής Συνεργασίας (EAPC) ιδρύθηκε στις 29 Μαΐου 1997, για τον συντονισμό και διάλογο μεταξύ όλων των συμμετεχόντων 49 συνολικά χωρών ΝΑΤΟ και PfP.

Οι 20 χώρες PfP είναι:

• Μάλτα !  Μάλτα: Εισήλθε στο πρόγραμμα «Συνεργασία για την ειρήνη» το 1994. Με την αλλαγή της κυβέρνησης το 1996 αποχώρησε. Για το λόγο αυτό η Μάλτα δεν συμμετέχει στις δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Πολιτικής για την Ασφάλεια και για την Άμυνα (European Security and Defence Policy ή ESDP), οι οποίες κάνουν χρήση των πληροφοριών του ΝΑΤΟ.
• Κύπρος !  Κύπρος: Επίσης δεν μετέχει στις δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Πολιτικής για την Ασφάλεια και για την Άμυνα (European Security and Defence Policy ή ESDP), οι οποίες κάνουν χρήση των πληροφοριών του ΝΑΤΟ. Αυτό γίνεται επειδή η Τουρκία αντιτίθεται στην ένταξη του νησιωτικού κράτους στο πρόγραμμα «Συνεργασία για την ειρήνη» εξαιτίας του κυπριακού ζητήματος και την εμπλοκή του ΝΑΤΟ το 1974.

2 Χώρες που έχουν αποβλήθεί τυπικά από το 2022, από την Ευρωατλαντική συνεργασία, λόγω της Εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ δεν αποτελούν ούτε μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης:

1. Ρωσία !  Ρωσία - Αποβλήθηκε από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, επειδή έπραξε να κάνει διά της βίας εισβολή σε έδαφος άλλης χώρας (Ουκρανία), κατέχοντας το 7% του Ουκρανικού εδάφους, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει λήξει η παράνομη εισβολή. Η Ρωσία αντιτίθεται στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
2. Λευκορωσία !  Λευκορωσία - Αποβλήθηκε και αυτή τον Φεβρουάριο του 2022, επειδή υποστηρίζει ξεκάθαρα την πολιτική θέση της Ρωσίας, ενώ ακόμη η Λευκορωσία χαρακτηρίζει «νόμιμη» την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και συνεργάστηκε στην εισβολή καταλαμβάνοντας την περιοχή του Τσερνόμπιλ.

Μεγαλύτερη συμφωνία για τη συμμετοχή της χώρας τους στο ΝΑΤΟ έχουν διαχρονικά οι Πολωνοί (~80%). Η μικρότερη αποδοχή μεταξύ των πολιτών παρουσιάζεται στην Τουρκία (~20%). Στην Ελλάδα, το ποσοστό της αρνητικής γνώμης είναι μεγαλύτερο από τη θετική.^[19]

Η Ελλάδα έχει στο παρελθόν προχωρήσει σε αποχώρηση από τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου και ύστερα, σε επανένταξή της σε αυτόν. Η αποχώρηση έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μίας "φορτισμένης" περιόδου, ιστορικά και πολιτικά, για την Ελλάδα, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Πιο συγκεκριμένα, κατά την πραγματοποίηση του Αττίλας ΙΙ από τους Τούρκους στις 14 Αυγούστου 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφάσισε την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ ως αντίδραση στην αδυναμία της συμμαχίας να αποτρέψει την εισβολή και να επέμβει αποτελεσματικά για την επαναφορά του διεθνούς δικαίου^[20].

«…το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του….» δήλωσε μεταξύ άλλων ο Καραμανλής^[21].

Ουσιαστικά, ο Καραμανλής πήρε την εν λόγω απόφαση λαμβάνοντας υπόψιν το αντιαμερικανικό αίσθημα που είχε δημιουργηθεί στον λαό λόγω της μη δραστικής επιβολής περιορισμών στην Τουρκία, ενώ έθεσε και θέμα παραμονής των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα^[22][23].

Η ελληνική κυβέρνηση όμως, σύντομα άλλαξε τη στάση της και άρχισε να διαπραγματεύεται εκ νέου ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ. Τον Οκτώβριο του 1975, ανακοίνωσε ορισμένους όρους, οι οποίοι έπρεπε να τηρηθούν από τη νατοϊκή πλευρά ώστε να επιτευχθεί η επανένταξη. Μερικοί εκ των οποίων ήταν α) η χορήγηση άδειας από την ελληνική Κυβέρνηση σε περίπτωση που κράτη-μέλη της Συμμαχίας επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τον ελληνικό εναέριο, θαλάσσιο και ηπειρωτικό χώρο, και β) ότι σε καιρό πολέμου οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα υπάγονται στο ΝΑΤΟ μόνο για στρατιωτικές επιχειρήσεις^[22][24].

Εν τέλει, στις 19 Οκτωβρίου 1980, λίγο καιρό πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, αποφασίζεται με τη σύμφωνη γνώμη της Επιτροπής Αμυντικής Σχεδίασης της Συμμαχίας και του Υπουργικού Συμβουλίου στην Αθήνα^[20] η επανένταξη της χώρας. Η απόφαση έγινε ευμενώς δεκτή από τις δυτικές κυβερνήσεις, ωστόσο το Σοβιετικό πρακτορείο «Τας» μετέδιδε ότι "η Ελλάδα ενέδωσε στις πιέσεις των Αμερικανών".

Στις 21 Φεβρουαρίου του 1966, ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ ανακοίνωσε την αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ.

«Τίποτα δεν μπορεί να συντηρήσει αμετάβλητη μια συνθήκη που δεν ανταποκρίνεται στις επικρατούσες συνθήκες», δήλωσε μπροστά σε χίλιους περίπου δημοσιογράφους ο Σαρλ ντε Γκωλ, ξετυλίγοντας το νήμα της πολιτικής του φιλοσοφίας για τη διεθνή θέση της Γαλλίας: «Αλλιώς, τέτοιες συνθήκες, απογυμνωμένες από κάθε ουσία, δεν θα είναι, όταν έρθει η ώρα να εφαρμοστούν, τίποτα παραπάνω από χαρτιά για τα αρχεία... Οι δυτικές χώρες δεν απειλούνται σήμερα από τις ανατολικές, όπως συνέβαινε στα πρώτα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οργανώθηκε μια Ευρώπη αμερικανικό προτεκτοράτο κάτω από τον μανδύα του ΝΑΤΟ. Από την άλλη πλευρά, οι συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται οι ΗΠΑ –προχτές στην Κορέα, χτες στην Κούβα, αύριο στο Βιετνάμ– χάρη στην περίφημη αρχή της κλιμάκωσης, κινδυνεύουν να πάρουν διαστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε γενική σύγκρουση. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Γαλλία, της οποίας η νατοϊκή στρατηγική συμπίπτει αναγκαστικά με εκείνη των ΗΠΑ, θα εμπλεκόταν σε μια σύγκρουση την οποία η ίδια δεν θα είχε επιδιώξει... Πάνω απ' όλα, η απόφαση της Γαλλίας να είναι υπεύθυνη για το πεπρωμένο της είναι ασυμβίβαστη με έναν αμυντικό οργανισμό στον οποίο η χώρα έχει θέση υποτακτικού».

Και η πρακτική κατάληξη: η Γαλλία, αν και παρέμεινε στο πολιτικό σκέλος της συμμαχίας, αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και έθεσε την 1η Απριλίου 1967 ως ύστατο όριο για τη μεταφορά από το γαλλικό έδαφος των νατοϊκών βάσεων, που φιλοξενούσαν περί τους 37.000 νατοϊκούς στρατιώτες και πολιτικούς υπαλλήλους. Ακόμα, πρόσθεσε σε τόνο πολεμικού τελεσίγραφου, ο Σαρλ ντε Γκωλ, από 1ης Ιουνίου 1967 απαγορεύεται η διέλευση νατοϊκών αεροσκαφών από τον γαλλικό ουρανό, εκτός εάν έχει δοθεί ειδική άδεια από τις γαλλικές αρχές, ισχύος όχι μεγαλύτερης του ενός μήνα. Σε περίπτωση πτήσεων χωρίς άδεια, τα νατοϊκά αεροπλάνα θα αντιμετωπίζονταν σαν εχθρικά και θα καταρρίπτονταν χωρίς δισταγμό.

Στις 7 Μαρτίου του 1966 ο Σαρλ ντε Γκωλ απηύθυνε επιστολή προς τον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον, στην οποία του εξήγησε τους λόγους της γαλλικής κίνησης: η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στον κόσμο είχε ελαττώσει τον κίνδυνο πολέμου στην Ευρώπη. Η Γαλλία, η οποία είχε ήδη από εξαετίας καταστεί ατομική δύναμη, απέβλεπε πλέον στην «πλήρη άσκηση της κυριαρχίας της», η οποία ήταν αδύνατον να επιτευχθεί όσο υπήρχαν ξένες δυνάμεις στο έδαφός της.

«Πραγματικά, μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η Γαλλία, που είχε μέχρι σήμερα μοναδική συμβολή στην ασφάλεια και την ανάπτυξη της Δύσης, θα απέχει για πολύ καιρό των κοινών μας προσπαθειών και των ευθυνών της Ατλαντικής Συμμαχίας. Σαν παλιός φίλος και σύμμαχος, θα μπορεί πάντα να βρει τη θέση της να την περιμένει, έως ότου αποφασίσει να αναλάβει και πάλι τον ηγετικό ρόλο που της αρμόζει», ανέφερε ο πρόεδρος των Η.Π.Α. στην απαντητική του επιστολή.

Αλλά και οι τελευταίες ελπίδες των Αμερικανών εξανεμίστηκαν στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες στο διάστημα 6-9 Ιουνίου του 1966^[25]. Η αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ έθεσε συν τοις άλλοις και σοβαρά λογιστικά προβλήματα. Πάνω από 30.000 Αμερικανοί και Καναδοί πέραν των υπολοίπων που προέρχονταν από τις ευρωπαϊκές νατοϊκές χώρες, έπρεπε να αναδιαταχθούν σε νέες στρατιωτικές βάσεις στη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία. Το ίδιο και 800.000 τόνοι πολεμικού υλικού έπρεπε να απομακρυνθούν από τη Γαλλία και να μεταφερθούν σε αποθήκες άλλων νατοϊκών χωρών, ενώ έπρεπε να μεταφερθούν και τα κυριότερα επιτελικά όργανα του ΝΑΤΟ, τα οποία είχαν έδρα τη Γαλλία.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1966 το Συμβούλιο Μονίμων Αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ αποφάσισε να μεταφερθεί από το Παρίσι στο προάστιο Καστό των Βρυξελλών το Ανώτατο Αρχηγείο των Συμμαχικών Δυνάμεων (SHAPE). Στη Στουτγκάρδη μεταφέρθηκε το Ανώτατο Αρχηγείο των αμερικανικών δυνάμεων που στάθμευαν στην Ευρώπη (EUCOM). Δεδομένου ότι η Γαλλία παρέμεινε στο πολιτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και δεν είχε αντίρρηση να παραμείνει στο Παρίσι η έδρα του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ, το θέμα της μεταφοράς της προκάλεσε εντονότατες συζητήσεις μεταξύ των συμμάχων και απειλούσε να προκαλέσει κρίση στις σχέσεις τους.

Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία απαίτησαν την άμεση μεταφορά της έδρας του Συμβουλίου, ενώ η Ιταλία, ο Καναδάς, η Δανία και η Πορτογαλία ζήτησαν να παραμείνει στο Παρίσι, ώστε να διευκολύνεται ψυχολογικά ενδεχόμενη μελλοντική επιστροφή της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ. Τελικά, κάτω από την ασφυκτική πίεση της Ουάσινγκτον, στις 16 Οκτωβρίου αποφασίστηκε ομόφωνα η μεταφορά της έδρας του Συμβουλίου στις Βρυξέλλες^[26].

Στις 16 Οκτωβρίου του 1967 εγκαινιάστηκαν στις Βρυξέλλες οι νέες κτιριακές εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ και οι σημαίες των χωρών-μελών και της Συμμαχίας κυμάτισαν για πρώτη φορά στο στρατηγείο. Νωρίτερα, στις 31 Μαρτίου του 1967, εγκαινιάστηκε το στρατηγείο του SHAPE στη βελγική πόλη Καστό. Κατά την έπαρση της σημαίας του ΝΑΤΟ έσπασε η τροχαλία του ιστού και μέχρι να διορθωθεί, τη σημαία κρατούσαν ευλαβικά δύο αξιωματικοί, ένας Ολλανδός και ένας Αμερικανός^[27].

Στις 11 Μαρτίου του 2009 ο τότε Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ ανακοίνωσε επίσημα την επιστροφή της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

• Κράτη μέλη του ΝΑΤΟ
• Δύναμη Κοσσυφοπεδίου
• Αποστολή Αποφασιστικής Υποστήριξης

• Επίσημος ιστότοπος
• NATO Morale and Welfare Activities in Naples Area (Αγγλικά)
• Σελίδες στα ελληνικά
• Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - Υπέρ και κατά μιας στενότερης σχέσης ΕΕ-ΝΑΤΟ Αρχειοθετήθηκε 2010-05-27 στο Wayback Machine.
•   50 χρόνια ΝΑΤΟ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
• «Η ίδρυση του ΝΑΤΟ», αφιέρωμα στον ιστότοπο της εφημερίδας «Η Καθημερινή», 21 Φεβρουαρίου 2012.