Νικολάι Μπουχάριν

Ο Νικολάι Μπουχάριν (ρωσ.:Бухарин Николай Иванович, Μόσχα, 9 Οκτωβρίου 1888 – 15 Μαρτίου 1938) ήταν οικονομολόγος, θεωρητικός του Μαρξισμού. Κομματικός και πολιτικός ηγέτης του ΚΚΣΕ, έπαιξε κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής του τόσο πριν όσο και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ήταν επίσης ακαδημαϊκός δάσκαλος στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Επιστημών της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών.

Νικολάι Μπουχάριν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Николай Иванович Бухарин (Ρωσικά)
Γέννηση	9  Οκτωβρίου 1888[1][2] Μόσχα[2]
Θάνατος	15  Μαρτίου 1938[3][4][5] σκοπευτήριο Κομμουνάρκα[2]
Αιτία θανάτου	τραύμα από πυροβολισμό
Συνθήκες θανάτου	θανατική ποινή
Τόπος ταφής	σκοπευτήριο Κομμουνάρκα
Χώρα πολιτογράφησης	Ρωσική Αυτοκρατορία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Θρησκεία	αθεϊσμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ρωσικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Γερμανικά Ρωσικά[6]
Σπουδές	First Moscow gymnasium (έως 1906)[2] First Moscow gymnasium (έως 1907) Moscow Imperial University, Faculty of Law (1906–1911)[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός[7] οικονομολόγος[7] φιλόσοφος δημοσιογράφος συγγραφέας[8] συνεισφέρων συντάκτης[7]
Εργοδότης	Πράβντα (1917–1929)[2] Kommunist (1924–1929)[2] S.I. Vavilov Institute for the History of Natural Science and Technology[2]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης και Ρωσικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων
Οικογένεια
Σύζυγος	Άννα Λάρινα
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Explosion in Leontief Lane
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Ρωσίας το 1918 Member of the Politburo of the CPSU Central Committee (1924–1929) Candidate member of the Politburo of the CPSU Central Committee (1919–1924)
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Από το 1917 έως το 1929 διετέλεσε συντάκτης της Πράβντα και από το 1934 συντάκτης της εφημερίδας Ιζβέστια. Ουσιαστικά, ήταν ο κυριότερος ιδεολόγος του κόμματος. Στο βιβλίο του Τζον Ριντ Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο ο Μπουχάριν θεωρείται πιο αριστερός και από τον Λένιν.

Αρχικά ήταν κοντά στον Τρότσκι αλλά μετά τη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ πλησίασε τον Λένιν. Ήταν συγγραφέας του Προγράμματος των Κομμουνιστών (Μπολσεβίκων) και του Αλφαβηταρίου του Κομμουνιστή. Από τους κυριότερους εμπνευστές της Νέας Οικονομικής Πολιτικής είχε το προσωνύμιο «αγαπημένος του Κόμματος». Οι πολιτικές και οικονομικές του απόψεις δημιούργησαν ρεύμα το οποίο περιγράφηκε με τον όρο «μπουχαρινισμός».

Στήριξε τον Στάλιν στη μάχη για τη διαδοχή μετά τον θάνατο του Λένιν το 1924 όπως επίσης και στη διαμάχη του με την «Αριστερή Αντιπολίτευση» των Τρότσκι-Ζινόβιεφ-Κάμενεφ το 1927. Όμως, το 1929 ήρθε σε ρήξη μαζί του για την Κολεκτιβοποίηση, όντας ένθερμος υποστηρικτής της κατοχής γης από τους αγρότες, και αποτελώντας με άλλους οπαδούς του και εξέχοντες μπολσεβίκους (Τόμσκι, Ρίκοφ κ.ά.) τη λεγόμενη «Δεξιά Αντιπολίτευση» του κόμματος. Αυτή υπήρξε η αρχή του τέλους για τον Μπουχάριν. Στις 21 Αυγούστου 1936 η Εισαγγελία της ΕΣΣΔ εξέδωσε το πρώτο ένταλμα σε βάρος του, όμως απαλλάχθηκε αρχικώς.

Στις 27 Ιανουαρίου 1937 συνελήφθη ξανά, κατηγορούμενος για συμμετοχή στο «Αντισοβιετικό Μπλοκ». Η διαδικασία της δίκης ήταν δημόσια στον Οίκο της Ένωσης (κεντρικό κτήριο στη Μόσχα, στο οποίο γίνονταν τα συνέδρια του ΚΚΣΕ), στις 13 Μαρτίου 1937. Έναν χρόνο αργότερα, στις 15 Μαρτίου του 1938, εκτελέστηκε. Το 1988 αποκαταστάθηκε μετά θάνατο.