Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1895

Η Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1895 - (Μάιος 1895 - Απρίλιος 1897), σχηματίστηκε μετά τη νίκη της παράταξης του Δηλιγιάννη, στις εθνικές εκλογές της 16ης Απριλίου 1895.

3η κυβέρνηση Δηλιγιάννη

Βασιλευομένη Δημοκρατία
Ημερομηνία σχηματισμού	31 Μαΐου 1895
Ημερομηνία διάλυσης	18 Απριλίου 1897
Πρόσωπα και δομές
Αρχηγός Κράτους	Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας
Πρόεδρος Κυβέρνησης	Θεόδωρος Δηλιγιάννης
Συνολικός αριθμός Μελών	7
Κατάσταση στο νομοθετικό σώμα	κυβέρνηση πλειοψηφίας
Ιστορία
Εκλογές	Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1895
Θητεία νομοθετικού σώματος	15 Μαΐου 1895 - 23 Μαρτίου 1898 (ΙΔ' κοινοβουλευτική περίοδος)
Προηγούμενη	Κυβέρνηση Νικολάου Δηλιγιάννη 1895
Διάδοχη	Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1897

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης και το κόμμα του, «Εθνικόν κόμμα», κατάφερε να αποσπάσει τις 150 από τις συνολικά 207 έδρες του ελληνικού κοινοβουλίου, ενώ ο αντίπαλός του, Χαρίλαος Τρικούπης, όχι μόνο είδε την δύναμη του κόμματός του να μειώνεται στους 15 βουλευτές, αλλά να μένει εκτός Βουλής και ο ίδιος.
Το πλήγμα για τον Τρικούπη ήταν μεγάλο και τον οδήγησε στην απόσυρση από την πολιτική ζωή της Ελλάδας και την εγκατάστασή του στο εξωτερικό, (Κάννες, Γαλλία), όπου και πέθανε, ένα χρόνο αργότερα.

Η Κρητική επανάσταση του 1897 και ο συνακόλουθος Ελληνοτουρκικός πόλεμος ήταν τα σημαντικότερα γεγονότα της περιόδου αυτής. Ο πόλεμος, μάλιστα, και η δυσάρεστη για τους Έλληνες τροπή που έπαιρνε μέρα με τη μέρα, οδήγησαν και στην απομάκρυνση του Δηλιγιάννη από την κυβέρνηση.
Συγκεκριμένα, στις 15 Απριλίου του 1897, ο βασιλιάς Γεώργιος, κάλεσε τον Δηλιγιάννη στα Ανάκτορα, και δηλώνοντας δυσαρεστημένος από την διακυβέρνησή του, του ζήτησε να παραιτηθεί - παρόλο που η κυβέρνηση εξακολουθούσε να έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο Δηλιγιάννης, για ακόμα μια φορά, αρνήθηκε, - και να παραιτηθεί αλλά και να εμφανιστεί στη Βουλή, όπου με ψηφοφορία θα καταγραφόταν η κοινοβουλευτική του απήχηση, -και έτσι ο Γεώργιος για ακόμη μια φορά, τον έπαυσε. Ωστόσο, εξετάζοντας την κίνηση του Γεωργίου από συνταγματική σκοπιά, οι σύγχρονοι ιστορικοί δεν θεωρούν την απομάκρυνση της κυβέρνησης Δηλιγιάννη, ούτε σαν παραίτηση αλλά ούτε και σαν παύση. Ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης, θεωρεί ότι «...Θ. Δηλιγιάννης δεν απελύθη, δεν παρητήθη, αλλ' αντικατεστάθη.... ». «...Στις 18 Απριλίου ευρέθη, πρωτότυπη συμβιβαστική λύση, η οποία συνίστατο στη μή δημοσίευση του διατάγματος παραίτησης αλλά μόνο του διατάγματος του διορισμού των νέων υπουργών με τον τύπο της αντικατάστασης των προηγουμένων...»^[1]