Κούρος του Απόλλωνα

Το άγαλμα θεωρούνταν προηγουμένως άγαλμα του Απόλλωνα, καθώς βρισκόταν κοντά στον Απόλλωνα. Ήδη στο 15ο αιώνα, ο Μπουοντελμόντι του έδωσε το όνομα "Άγαλμα Απόλλωνα" λόγω της εγγύτητάς του με το ιερό του Απόλλωνα. Ο Λούντβιχ Ρος αναφέρθηκε στο άγαλμα του Απόλλωνα το 1840, αν και ήταν γνωστό ότι το τοπωνύμιο του Απόλλωνα προήλθε από επιγραφή στο κοντινό ιερό. Το όνομα διατηρήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, αν και ο Βίλχελμ φον Μάσοβ απέδωσε το άγαλμα στον Διόνυσο από το 1932. Σήμερα κατατάσσεται ως κούρος. ^[2]

Ο Κούρος του Απόλλωνα αναφέρεται μερικές φορές ως Κούρος της Νάξου. Αυτό το όνομα όμως είναι ασαφές, καθώς υπάρχουν ακόμα δύο κούροι υπερφυσικού μεγέθους στο Φλεριό στις Μέλανες.

Σύμφωνα με τον Καρλ Μπλύμελ, γλύπτη και διευθυντή του Μουσείου Περγάμου, οι πρώτοι Έλληνες λιθοξόοι αρχικά εργάζονταν όπως οι Αιγύπτιοι γλύπτες. Πρώτα σχεδιαζόταν το εξωτερικό σχήμα του γλυπτού. Η λάξευση μπορούσε να γίνει από όλες τις πλευρές. Δημιουργήθηκαν δισδιάστατα περιγράμματα σε αυτές τις διαδικασίες εργασίας. Έτσι, οι λιθοξόοι δεν δούλεψαν ποτέ σε ένα πόδι, χέρι ή κεφάλι, αλλά πάντα είχαν τη μεγάλη εικόνα υπόψιν και η μορφή ήταν ολιστική σε κάθε στάδιο της εργασίας. ^[3] Στρογγυλοποίησαν το σχήμα μόνο μετά την επεξεργασία του εξωτερικού περιγράμματος. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο γλυπτό του Απόλλωνα.

Ο Κούρος του Απόλλωνα βρίσκεται σε ένα αρχαίο λατομείο μαρμάρου, το οποίο είναι ένα από τα παλαιότερα λατομεία στην Ελλάδα. Δεν απέχει πολύ από τον Απόλλωνα, κοντά στον δρόμο που παρακάμπτει το χωριό. Είναι ένα τυπικό επιφανειακό λατομείο.

Το άγαλμα, το οποίο εκτιμάται ότι ζυγίζει περίπου 80 τόνους ^[4], ήταν αποκομμένο από το βράχο σε τρεις πλευρές. Ο κούρος στηριζόταν που στην πλάτη του και δεν ολοκληρώθηκε. Στο πίσω μέρος του κούρου υπάρχουν τρύπες πλάτους 5 έως 8 εκατοστών σε απόσταση 32 έως 37 εκατοστών η μία από την άλλη. Στη μέση μεταξύ της ράχης του κούρου και του βράχου υπάρχει μια ορθογώνια τρύπα πλάτους 40 cm και 10 × 10 cm, η οποία προοριζόταν να κρατήσει την ξύλινη ανυψωτική δοκό. Αυτή η εσοχή βρίσκεται στο κέντρο βάρους του μονόλιθου. Ίχνη αυτής της αρχαίας τεχνικής εξόρυξης λίθων μπορούν να εντοπιστούν σε πολλά μέρη στο λατομείο, καθώς το λατομείο δεν χρησιμοποιήθηκε σε μεταγενέστερους χρόνους. Η μορφή έχει κλίση προς τα κάτω κατά 30 ° προς τα βόρεια. Η ανατολική πλευρά έχει ανυψωθεί κατά 19 cm και η βόρεια πλευρά 32 εκατοστά προς τα κάτω. Ο S. Casson το επεσήμανε ήδη από το 1936/37. ^[2]

Είναι η πρώτη προσπάθεια μεταφοράς αυτού του κούρου, καθώς δεν υπάρχει μονοπάτι λαξευμένο στη πέτρα για περαιτέρω μεταφορά. ^[5] Λόγω του μεγέθους και του βάρους του, το άγαλμα παρέμεινε ημιτελές στο λατομείο.

Το άγαλμα αποτελείται από ενιαίο κομμάτι. Το σώμα, το κεφάλι με τη γενειάδα και τα αυτιά είναι αναγνωρίσιμα, καθώς και η αρχή των μαλλιών. Τα πέτρινα σκαλισμένα χέρια είναι ορθογώνια και έχει αρχίσει η διαμόρφωση των ποδιών εξωτερικά. Το πέτρωμα στο οποίο βρίσκεται ο ημιτελής κούρος δείχνει εναποθέσεις στην πέτρα που διατρέχουν κατά μήκος ολόκληρο το σώμα. Ο βαθμός στον οποίο υπήρχαν ρωγμές ήδη στους προχριστιανικούς χρόνους δεν μπορεί να καθοριστεί. Σε μια απεικόνιση του Σάουμπερτ σε χάραγμα του 1835 παρατηρούνται ρωγμές. ^[5]

• Carl Blümel : Griechische Bildhauer an der Arbeit 2η έκδοση. de Gruyter, Βερολίνο 1941.
• Marion Meyer, Nora Brüggemann: Kore und Kouros. Weihegaben für die Götter. Phoibos Verlag, Βιέννη 2007, ISBN 978-3-901232-80-0 ( Wiener Forschungen zur Archäologie 10).
• Gottfried Gruben : Naxos und Delos στο: Jahrbuch des Deutschen Archäologischen Instituts 112, 1997 (1998), ISBN 3-11-015369-6, σελ. 262 κ.λ.π. Διατίθεται διαδικτυακά (Γερμανικά).