Ζάρα Ντολουκάνοβα

Η Ζάρα Ντολουκάνοβα (αρμενικά: Զարուհի Դոլուխանյան, 15 Μαρτίου 1918 - 4 Δεκεμβρίου 2007) ήταν Αρμένισα mezzo-soprano τραγουδίστρια της όπερας. Αν και θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες της όπερας, της σοβιετικής εποχής, δεν έκανε πολλές εμφανίσεις στο σανίδι, παρά περισσότερη φήμη απέκτησε μέσω του ραδιοφώνου.^[4] Γεννήθηκε ως Ζάρα Μακαριάν, στη Μόσχα,^[5] ��ε τους γονείς της να έχουν αρμενικές και κουρδικές ρίζες. Μεγάλωσε σε μία μουσική οικογένεια, με τη μητέρα της να είναι επαγγελματίας τραγουδίστρια και με τον πατέρα της να είναι φλαουτίστας, κλαρινετίστας και τρομπετίστας. Ξεκίνησε γρήγορα τις μουσικές στης σπουδές και συγκεκριμένο με το πιάνο, όμως σε ηλικία 16 ετών αποφάσισε να ασχοληθεί με τη φωνή της. Αργότερα σπούδασε και στο Κρατικό Μουσικό Κολέγιο Γκνέσιν.

Το ντεμπούτο της στην όπερα το έκανε το 1938, στο Γερεβάν, ερμηνεύοντας ρόλο στο έργο του Σαρλ Γκουνώ, Faust. Στην όπερα του Γερεβάν έμεινα για τα επόμενα τρία χρονιά, ερμηνεύοντας κυρίως μικρούς ρόλους. Αφού αποχώρησε από εκεί, λίγο καιρό αργότερα παντρεύτηκε τον συνθέτη Αλεξάντερ Ντολουκανιάν, κι έκτοτε χρησιμοποιούσε το επώνυμο του συζύγου και στις εμφανίσεις της. Έως και το 1944, που μετακόμισαν στη Μόσχα, εκείνη συνέχισε να ερμηνεύει μικρούς ρόλους. Περίπου αυτήν την περίοδο ξεκινά και η ραδιοφωνική της καριέρα, όταν της ανατέθηκε να τραγουδήσει με την Ορχήστρα Τσαϊκόφσκι στο ραδιόφωνο. Με την ορχήστρα συνεργάστηκε κι άλλες φορές για δύο ακόμα δεκαετίες. Το 1959, έγινε σολίστ της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Μόσχας και τραγούδησε με αυτήν αρκετές φορές έως και το τέλος της δεκαετίας.

Κατά το 1963, ξεκίνησε να παίρνει σοπράνο ρόλους περισσότερο, σε έργα όπως η Norma, του Μπελίνι, η Aida, του Βέρντι και η Tosca, του Πουτσίνι. Μεγάλη επιτυχία είχε στις πρεμιέρες των έργων Suor Angelica, του Πουτσίνι και Vier letzte Lieder του Στράους. Καριέρα έκανε και στο εξωτερικό, τραγουδώντας μεταξύ άλλων και στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1959, στην Ιαπωνία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Σκανδιναβία και στη Λατινική Αμερική.^[4] Μετά το 1970, αποσύρθηκε και ξεκίνησε να διδάσκει φωνητική στο Κολέγιο Γκνέσιν. Μία από τις γνωστότερες μαθήτριες της ήταν η Όλγκα Μποροντίνα. Η φωνή της θεωρούταν ξεχωριστή καθώς ήταν μία κολορατούρα-μέτζο σοπράνο, με καθαρή φωνή και μεγάλη έκταση. Το 1966, βραβεύθηκε και από το Τάγμα του Λένιν.^[6][7] Απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών στη Μόσχα.