Ε​​τσι είναι πάντα με τη σεζόν της μπαλαφάρας. Ερχεται ξαφνικά όταν αγριεύει το καλοκαίρι – ενσκήπτει! Πολύ ευτυχές εννοιολογικά ότι την εγκαινίασε ο Μπαλάφας, ο οποίος τελευταίως αρχίζει να νιώθει ευεργέτης. (Διαθέτει, πάντως, μορφή για προτομή· και θα μπορούσαν στο βάθρο να χαραχθούν παρηλλαγμένοι για την περίπτωση οι τελευταίοι λόγοι του Βεσπασιανού: Vae, puto benefactor fio).

Από εκεί, τη σκυτάλη πήρε ο κορυφαίος στο είδος: ο πρωθυπουργός, ο οποίος ξεπέρασε τα όρια που έθεσαν οι ασπρόμαυρες κωμωδίες του 1960. Υποσχέθηκε «λιμάνι στεριανό» στην Καστοριά, καθώς και την παραχώρηση παλαιού στρατοπέδου έκτασης «τετρακοσίων χιλιάδων στρεμμάτων» στον Δήμο Κοζάνης. Κολάκευσε, επίσης, τη Μακεδονία ως «ενεργοβόρο». Ηθελε, βέβαια, να την πει ενεργογόνο· αλλά τι πειράζει;

Του Mark J. Perry

Λίγο περισσότερο από είκοσι χρόνια πριν, έγραψα το άρθρο Why Socialism Failed (Γιατί απέτυχε ο σοσιαλισμός”, το οποίο δημοσιεύθηκε το 1995 στο The Freeman, την εκδοτική ναυαρχίδα του Foundation for Economic Education. Νομίζω ότι ήταν το πρώτο δοκίμιο ή άρθρο γνώμης που έγραψα για το γενικό κοινό αφότου απέκτησα το 1993 το διδακτορικό μου στα οικονομικά από το Πανεπιστήμιο George Mason. Σημειώστε ότι ο τίτλος του άρθρου (“απέτυχε”) χρησιμοποιεί αόριστο χρόνο, ως εάν να υποθέτω κάπως ότι οι αποτυχίες του σοσιαλισμού ήταν τόσο εμφανείς και προφανείς (τον ονόμαζα “Το μεγάλο ψέμα του 20ου αιώνα”) που θα τον αντιμετωπίζαμε εφεξής μόνο ως ένα απαξιωμένο στην πράξη σύστημα του παρελθόντος, και ποτέ ως μια βιώσιμη δυνατότητα για να προχωρήσουμε στο μέλλον!

Χρήστος Γιανναράς

Λ​​ογικά, δηλαδή με τους όρους της κοινής και στοιχειώδους λογικής, ελπίδα να ανακάμψει το αποσυντεθειμένο πια και χρεοκοπημένο (υπό επιτροπεία επαχθέστατη) ελλαδικό κράτος, δεν υπάρχει. Για χίλιους-μύριους ολοφάνερους λόγους – θα αρκούσε όμως ένας και μόνος: Eίναι των αδυνάτων αδύνατο να έχει συνέχεια ιστορικής παρουσίας μια συλλογικότητα, στην οποία, δεκαετίες τώρα, δεν κρίνεται κανένας για τίποτα – ειδεχθέστατα κοινωνικά και πολιτικά εγκλήματα μένουν ατιμώρητα ή και πανηγυρικώς αμνηστεύονται. H παρανομία, η καταστροφή ή κλοπή κοινωνικής περιουσίας, είναι καθεστώς. Oι φυσικοί αυτουργοί της χρεοκοπίας εξακολουθούν ανενόχλητοι να απολαμβάνουν την εξουσία και τα λάφυρα της σύλησης του κοινωνικού χρήματος, έχοντας με νόμο εξασφαλίσει την ατιμωρησία των κακουργημάτων τους.

Στον πρόσφατο ανασχηματισμό, ο πρωθυπουργός ζήτησε από τους υπουργούς του να ξενυχτάνε αν είναι δυνατόν στα υπουργεία τους για να κλείσουν την αξιολόγηση. Γιατί έτσι θα ζητήσουν μια ευνοϊκή ρύθμιση για το χρέος. Ένα λεπτό. Με ποιον θα κλείσουν την αξιολόγηση; Με την τρόικα, τις δυνάμεις κατοχής. Τι αξιολογούν; Το μνημόνιο που θα έσκιζαν μέρα μεσημέρι στη Βουλή. Για ποιο πράγμα αγωνίζονται και παρακαλάνε τους δανειστές; Για μια ελάφρυνση χρέους, που στην καλύτερη περίπτωση θα ’ναι μείωση επιτοκίων κι όχι διαγραφή ποσού. 

Η στιγμή που ο Πάνος Καμμένος φωνάζει στο συνέδριο του Σύριζα «σύντροφοι και συντρόφισσες», η στιγμή που οι σύνεδροι τον χειροκροτάνε με πάθος ενώ ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του σκάνε στα γέλια, είναι η σκηνή-ορόσημο, η σκηνή που σφραγίζει την ταινία της σημερινής Ελλάδας. Στα πανό που αναδημοσιεύει η εφημερίδα της κυβερνήσεως είναι γραμμένο το σύνθημα: «Τα ξερονήσια και οι φυλακές δεν λυγίζουν τους αγωνιστές». Αυτή είναι η Ελλάδα. Μια ταινία

Οι αναθεωρητικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου, Ρεζέπ Ταγίπ Ερντογάν, διά των οποίων έθεσε θέμα κυριότητας σε νησιά του Αιγαίου Πελάγους, αμφισβητώντας ταυτοχρόνως τη Συνθήκη της Λωζάνης, κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι. Παρά το ότι η εν λόγω Συνθήκη θεωρείται από πολλούς πως ρυθμίζει τα των διμερών σχέσεων της Τουρκίας με την Ελλάδα, η πραγματικότητα είναι ότι αφορά και στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία και το Ιράκ, ήτοι άπτεται και του συριακού και του κουρδικού ζητήματος.

Οι δηλώσεις του Ερντογάν διατυπώθηκαν την επαύριον του πραξικοπήματος του Ιουλίου και την επακόλουθη εκκαθάριση στελεχών των ενόπλων δυνάμεων, της αστυνομίας, του δικαστικού και διπλωματικού σώματος αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

«Μάρχαμπαν φι αλ Γιουνάν» του είπαμε μόλις εμφανίστηκε, δηλαδή τον καλωσορίσαμε στην Ελλάδα με μια αραβική φράση και εκείνος χαμογέλασε. Στο τέλος της συνάντησης μας ασπάστηκε. Ο 86χρονος Αδωνις, κατά κόσμον Αλί Αχμαντ Σαΐντ Εσμπέρ, γεννημένος στη Συρία, θεωρείται ο κορυφαίος εν ζωή άραβας ποιητής, κάτι που είχε επισημάνει ο Εντουαρντ Σαΐντ και το επιβεβαιώνουν ενθουσιωδώς όσοι μπορούν να τον διαβάσουν στο πρωτότυπο. Τα τελευταία χρόνια το όνομά του συγκαταλέγεται μεταξύ των διεκδικητών του Βραβείου Νομπέλ.

Τον περασμένο Αύγουστο βρέθηκε στην Αθήνα για λίγες ώρες και δέχθηκε να συνομιλήσει με «Το Βήμα». Αφορμή στάθηκε η κυκλοφορία του βιβλίου «Βία και Ισλάμ» από τις εκδόσεις Πατάκη και ορίζοντας μια εκτεταμένη ανθολογία ποιημάτων του (σε μετάφραση της Αγγελικής Σιγούρου) που ετοιμάζεται από τον ίδιο οίκο. Λίγο προτού

Κ​​άθε χώρα έχει αυτό που ονομάζουμε ένα «αστικό καθεστώς» ή, άλλως, κατεστημένο. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει κάποτε για το πώς μια ομάδα νεαρών αριστερών ακτιβιστών μπόρεσε να ξεδοντιάσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού αστικού καθεστώτος. Είχε με το μέρος της θράσος και μια κοινωνία που έφτασε στα όρια των αντοχών της. Δεν έφταναν, όμως, αυτά. Το ελληνικό κατεστημένο αποδείχθηκε πολύ λίγο και αδύναμο. Είχε άλλωστε από καιρό σκάψει τον λάκκο του. Το ευαγγέλιο του ακραίου λαϊκισμού, της δικαιολόγησης κάθε ακραίας πράξης διαμαρτυρίας κ.λπ. διαβαζόταν καθημερινά από τον άμβωνα των δικών του τηλεοπτικών καναλιών. Στην ιδιωτική τηλεόραση ανδρώθηκε και δοξάστηκε ο σημερινός κυρίαρχος πολιτικός λόγος. Η δικαιολογία, απλή: «Τι να κάνουμε αφού αυτό πουλάει και θέλει ο κόσμος;».

Πριν καλά καλά ξημερώσει Παρασκευή στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Μεγάλη Βρετανία ήρθε σαν σεισμός. Η πλειοψηφία των Βρετανών ψηφοφόρων είχε επιλέξει την αποχώρηση της χώρας τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Ετσι, το ερώτημα που απασχολεί πλέον τους πάντες είναι το εξής: «Τι θα συμβεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, την ΕΕ και τον κόσμο ολόκληρο μετά το Brexit και τι οδήγησε σε αυτό;»
Η ευρωπαϊκή έκδοση του Politico ζήτησε από δημοσιογράφους, πολιτικούς και τεχνοκράτες την γνώμη τους.

Όσοι διαβάζουν αυτή την εφημερίδα ήδη ξέρουν ότι οι περισσότεροι αρθρογράφοι της και εγώ τουλάχιστον σίγουρα, όλα αυτά τα χρόνια γράφουμε ότι ο τρόπος που η χώρα αντιμετωπίζει την κρίση είναι άδικος και λανθασμένος. Ότι αντί να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν το χρεοκοπημένο μοντέλο, προσπαθεί να το διατηρήσει, επιμηκύνοντας έτσι την ύφεση. Και το χειρότερο, με την υπερφορολόγηση μεταφέρει τα βάρη στους ασθενέστερους με εντελώς άδικο και αυτοκτονικό τρόπο. Ο ιδιωτικός τομέας έχει καταρρεύσει και πια δεν μπορεί να συντηρήσει το κράτος. Αν παρόλα αυτά κάποιος σας ζητήσει με μια λέξη μόνο

«Αρχιφασίστα! Φασίστα του κερατά!». Η κυρία που με έβριζε από το βήμα του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής δεν ήταν Συριζαία. Λέγεται Φωτεινή Βρύνα και είναι Νεοδημοκράτισσα εξ απαλών ονύχων. Και εξ επαγγέλματος, θα έλεγαν όσοι ξέρουν το βιογραφικό της. Εξελέγη μάλιστα πρόσφατα στην Πολιτική Επιτροπή της Ν.Δ. Γιατί όμως εξεμάνη; Τι ήταν εκείνο που την έκανε να σπεύσει σε στήριξη του προέδρου του Περιφερειακού Συμβουλίου, συριζαίου δικηγόρου Θεόδωρου Σχινά, και να βάλουν και οι δύο καταιγιστικά πυρά εναντίον μου;

Παπαδόπουλος Παύλος

Η περυσινή αλλαγή της διαρρύθμισης των επίπλων στο γραφείο του Πρωθυπουργού με τη μετακίνηση του βάρους 94 κιλών δρύινου γραφείου του κ. Τσίπρα στο ανατολικό τμήμα της μακρόστενης αίθουσας με την ξύλινη επένδυση στους τοίχους, δεν έγινε τυχαία. Περιέχει συμβολισμούς. Το "Ιερό Βήμα" βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα των Ναών, αλλά και στην Ανατολή (Ρωσία, Κίνα και Ιράν) προστρέχει ο Αλέξης Τσίπρας για να οικοδομήσει μια «πολύπλευρη» εξωτερική πολιτική και να επιτύχει την εξασθένιση της «εξάρτησης» της χώρας (και των Πρωθυπουργών της...) από τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Εν αναμονή της απόφασης του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ για τους δημοσιογράφους που κατηγορούνται για μεροληπτική συμπεριφορά τις παραμονές του